Tekst alternatywny dotyczy wizualizacji trzy de modeli motocykli. Wszystkie kolejne opisy alternatywne oraz nagrania dźwiękowe w wizualizacji trzy de są tożsame z treścią pojawiającą się w danym modelu trzy de. 

Model 1. Skuter. Wizualizacja pokazuje skuter. Skuter to pojazd jednośladowy o dwóch kołach z kierownicą i siedzeniem. Osoba prowadząca ten pojazd siedząc na siedzonku trzyma nogi przed sobą na ramie skuteru a jej kolana są koło siebie. Kręcąc kierownicą skuteru trzymając za uchwyty prowadzące rama pozostaje stabilna, a rusza się jedynie przednie koło. Z przodu jest duże okrągłe światło, a także lusterka. Pod siedziskiem często jest schowek. Światło z tyłu jest kwadratowe i umieszczone za siedziskiem. Element pierwszy na wizualizacji to Zespół napędowy ulokowany w tylnej części pojazdu i stanowi połączenie silnika, skrzyni i wahacza tylnego koła w jednej obudowie. Numer drugi to Nadwozie ze zbiornikiem paliwa i silnikiem przesuniętym ku tyłowi i płaską podłogą. Numer trzeci to koła, które mają zazwyczaj od dziesięciu do dwunastu cali. Numer cztery to Silniki mające pojemność w zakresie pięćdziesiąt do sto pięćdziesiąt centymetrów sześciennych dwu-, lub czterosuwowe, chłodzone powietrzem, (istnieją silniki o pojemności między dwieście pięćdziesiąt, a sześćset pięćdziesiąt centymetrów sześciennych o czterosuwowym cyklu pracy i chłodzeniu cieczą).

Model 2. Motocykl typu classic. Pojazd jednośladowy o dwóch kołach z kierownicą i siedzeniem. Silnik jest widoczny na zewnątrz, umiejscowiony pod siedziskiem. Jadąc na tym motocyklu należy się pochylić do przodu, gdyż kierownica jest niewiele wyżej od siedziska. między siedziskiem, a kierownicą znajduje się bak, do którego wlewa się paliwo. Brak lusterek. Dwa hamulce na kierownicy. Dwa światła jedno z przodu, drugie z tyłu. Pod numerem jeden znajduje się linia nadwozia. Jest klasyczna, ze szprychowanymi kołami. Następnie w jej skład wchodzą: dwuosobowa kanapa, centralnie umieszczony zbiornik paliwa i  klasyczny zestaw wskaźników (obrotomierz i prędkościomierz). Numer dwa to zawieszenie. Klasyczny widelec teleskopowy z przodu, oraz podwójny amortyzator lub pojedynczy element resorująco tłumiący z tyłu. Numer trzy to rama kołyskowa spawana z rur stalowych.  Numer cztery to silnik o układzie konstrukcyjnym charakterystycznym dla danej marki: silniki w układzie rzędowym o czterech (motocykle japońskie) lub dwóch cylindrach (Triumph, niektóre modele japońskich producentów lub pojazdy dalekowschodnie), silniki V2 ustawione wzdłużnie (MotoGuzzi) oraz poprzecznie (Ducati) lub silniki w układzie boxer (BMW). Pojemności silników bardzo zróżnicowane od stu dwudziestu pięciu centymetrów sześciennych do tysiąca  centymetrów sześciennych. Numer pięć to hamulce. Z przodu jednotarczowe, o tarczy do trzystu milimetrów średnicy, lecz zdarzają się modele o układzie z dwoma tarczami, a z tyłu hamulec bębnowy lub tarczowy o jednej tarczy.

Model 3. Motocykl naked bike. To po prostu motocykl pozbawiony owiewek lub posiadający ich minimalną liczbę  i oferujący wyprostowaną, odprężoną pozycję kierowcy. Numerem jeden jest oznaczony brak osłon aerodynamicznych. Dwójka to zbiornik paliwa szeroki o relatywnie dużej pojemności (piętnaście do dwudziestu litrów) umieszczony tradycyjnie przed kierowcą, lub pod siedzeniem. Numer trzy to koła, na ogół ze stopów lekkich, o średnicy siedemnastu cali. Pod numerem cztery jest kierownica niska i względnie szeroka, dwuosobowe siedzenie. Numer pięć to silnik wyeksponowany, najczęściej o konstrukcji klasycznego, ustawionego poprzecznie, czterocylindrowego rzędowego silnika o znacznej pojemności (między sześćset a tysiąc czterysta centymetrów sześciennych), spotykane tez silniki rzędowe dwucylindrowe (np. BMW F900R), trzycylindrowe oraz w układzie V (np. Ducati Monster 821, MotoGuzziV7). Numer sześć napęd za pośrednictwem przekładni łańcuchowej (czasem napęd wałem Kardana). Siedem to Zawieszenie. Z przodu klasyczny widelec teleskopowy lub typu upside‑down. Tył - klasyczne dwa amortyzatory lub umieszczony centralnie amortyzator z możliwością pełnej regulacji. Pod ósemką mamy ramę. Jest to najczęściej konstrukcja kołyskowa, spawana z rur stalowych lub konstrukcja oparta o odlewy ze stopów aluminium. Numerem dziewięć jest oznaczone częste wyposażenie dodatkowe takie jak quickshifter (działający w obu kierunkach), kontrola trakcji, system kontroli uślizgu, system kontroli unoszenia przedniego koła i system kontroli hamowania ABS, ESP, seryjnie montowane amortyzatory skrętu.

Model 4. Motocykl sportowy. Cechami charakterystycznymi jest niska masa własna w porównaniu z motocyklami innych klas oraz zoptymalizowanie pod kątem prędkości, przyspieszenia i hamowania kosztem komfortu jazdy i ekonomii. Kierujący musi być pochylony do przodu. Numer jeden osłony aerodynamiczne. Motocykl sportowy ma pełen zestaw osłon aerodynamicznych i niską szybę czołową. Numer dwa to rama. Sztywna, najczęściej wykonywana ze stopów metali lekkich (stopy aluminium) lub jako lekka kratownica przestrzenna spawana z rurek stalowych. Numer trzy widelec. Mały kąt pochylenia („ostry” kąt pochylenia główki ramy). Numer cztery zawieszenie. Przód: widelec teleskopowy typu upside‑down z dużym zakresem regulacji, tył - wahaczem wleczonym, podpartym jednym amortyzatorem z pełnym zakresem regulacji. Numer pięć niska kierownica typu clip‑on. Numer sześć to płaskie, niewielkich rozmiarów siedzenie. Numer siedem to silnik. Silniki występują o różnych pojemnościach skokowych, najczęściej powiązanych z klasami wyścigowymi w zawodach sportowych – najbardziej popularne modele o pojemności  od sześciuset do tysiąca centymetrów sześciennych. Z reguły silniki czterocylindrowe w układzie rzędowym ale istnieją też konstrukcje oparte na układzie z silnikiem dwucylindrowym oraz z silnikami w układzie widlastym. Numer osiem hamulce. Przód - tarcze o średnicy około trzystu milimetrów, na ogół o konstrukcji pływającej, wielotłoczkowe (przy tylnym na ogół dwutłoczkowe) zaciski hamulcowe (o konstrukcji radialnej). Numer dziewięć to napęd za pomocą przekładni łańcuchowej.

Model 5. Motocykle turystyczno – sportowe. Takie motocykle to połączenie cech motocykla turystycznego i sportowego. Numer jeden to osłony aerodynamiczne i regulowana szyba przednia. Numer dwa zawieszenie. Przód to klasyczny widelec teleskopowy (dawniej) lub częściej typu upside‑down, o skoku między sto dwadzieścia, a sto trzydzieści milimetrów, z tyłu najczęściej wahacz wleczony pojedynczy, z centralnym elementem resorująco tłumiącym z możliwością pełnej regulacji. Pod numerem trzy znajdują się hamulce tarczowe, z przodu dwie tarcze hamulcowe o średnicach około trzysta milimetrów i więcej, w zależności od rocznika montowane na stałe, lub jako pływająca tarcza hamulcowa. Numer cztery zaciski hamulcowe. Przód wielotłoczkowe, radialne, pompa hamulcowa radialna, z tyłu pojedyncza tarcza o mniejszej średnicy (między dwieście czterdzieści, a dwieście sześćdziesiąt milimetrów), zaciski hamulcowe radialne, jedno- dwu- lub trzytłoczkowe. Numer pięć to silnik. Silniki o dużej mocy (między sto a dwieście koni mechanicznych) o dużej pojemności (między sześćset, a tysiąc czterysta centymetrów sześciennych) pozwalających na osiąganie wysokich prędkości podróżnych, w układzie rzędowym, czterocylindrowym, spotykane także silniki w układzie V , dwu lub czterocylindrowe. Chłodzone cieczą, lub cieczą i olejem.
Dawniej zasilanie gaźnikowe (wielogaźnikowe) lub obecnie system wtrysku paliwa. Numer sześć to napęd przenoszony wałem Kardana lub przekładnią łańcuchową. Numer siedem sztywna rama wykonywana najczęściej ze stopów metali lekkich (stopów aluminium). Ósemka to zbiornik paliwa o pojemności dwudziestu do trzydziestu litrów, umieszczony klasycznie lub pod siedzeniem kierowcy.

Model 6. Motocykle turystyczne. Przystosowane są do potrzeb podróżujących. Dzięki temu kierowca może przyjąć bardziej wyprostowaną pozycję na wygodniejszym siedzeniu. Dodatkowo zawieszenie jest zestrojone bardziej miękko. za siedzonkiem znajduje się bagażnik, a obok niego są dwie antenki. Numer jeden to osłony aerodynamiczne pełne, wysoka szyba czołowa, wygodne, obszerne siedzenie dla kierowcy i pasażera. Pod dwójką mamy znaczne gabaryty, duża masa własna (często ponad dwieście pięćdziesiąt kilogramów). Trójka to integralne kufry bagażowe zabudowane w nadwoziu. Następnie numer cztery zbiornik paliwa o objętości około dwudziestu do trzydziestu pięciu litrów, najczęściej pod siedzeniem kierowcy. Numer pięć silniki o dużej pojemności siedmiuset do tysiąc pięciuset i więcej centymetrów kwadratowych, układ przeniesienia napędu na ogół wykorzystujący wał Kardana. Numer sześć to układy hamulcowe wyposażane są w system ABS i najczęściej mają formę systemu zintegrowanego. Numerem siedem oznaczone są przeglądy. Duże interwały pomiędzy przeglądami (przebiegi rzędu dziesięć do trzydzieści tysięcy kilometrów).

Model 7. Motocykle adventure. Doskonale sprawdzają się podczas dalekich podróży nie tylko po utwardzonych, asfaltowych drogach, ale także tych gruntowych. Wizualnie cechują je węższe koła i wyższe zawieszenie. Numer jeden budowa. Duży prześwit pod silnikiem i wysoko położony środek ciężkości, masa własna bardzo zróżnicowana, (do ponad dwustu sześćdziesięciu kilogramów). Pod numerem dwa są osłony aerodynamiczne częściowe z rozbudowaną szybą czołową i częściową owiewką łączącą się ze zbiornikiem paliwa. Numer trzy zbiorniki paliwa o znacznej pojemności (dwadzieścia do trzydzieści litrów) zapewniających duży zasięg. Numer cztery silniki o znacznej mocy i pojemności ( na ogół w zakresie sześćset pięćdziesiąt do tysiąc dwieście centymetrów sześciennych), choć zdarzają się konstrukcje o pojemnościach powyżej tysiąca dwustu centymetrów sześciennych oraz o mniejszych pojemnościach np. trzysta centymetrów sześciennych zaliczane do tej grupy motocykli. Silniki rzędowe, dwucylindrowe, choć zdarzają się motocykle o silnikach w układzie boxer, lub V, lub trzycylindrowe rzędowe. Numer pięć koła o dużej średnicy dochodzącej do dziewiętnastu cali przód (zazwyczaj szprychowane), z oponami o uniwersalnym lub typowo szosowym bieżniku. Pod numerem szóstym jest napęd za pomocą wału Kardana (zazwyczaj) lub przekładni łańcuchowej.

Model 8. Motocykle typu chopper. To ciężkie maszyny. Odchudzone aby uzyskać lepsze osiągi. Nie mają karoserii ani owiewek, przedniego błotnika, mają małe siedziska i zmniejszony bak. Posiadają dużo elementów chromowanych. Zazwyczaj mają długi widelec. Pozycja siedząca wygodna, z rękami wyciągniętymi do przodu na boki. Numer jeden nadwozie. Jest to smukła, niska lina nadwozia, zbiornik paliwa o kroplowym kształcie, oraz długim, klasycznym widelcu teleskopowym. Pod dwójką błotniki. Wąski i płytki błotnik koła przedniego oraz krótki i podwinięty ku górze szeroki błotnik tylny. Trójka to Koło przednie o wąskiej oponie i średnicy dwudziestu jeden cali. Numer cztery to koło tylne, które cechuje szeroka i gruba (o wysokim profilu) opona na obręczy o średnicy szesnastu cali. Pod piątką siedzenie umieszczone na wysokości siedmiuset milimetrów i niżej. Jest wąskie i zakończone oparciem. Szóstka to oświetlenie. Z przodu pojedynczy, okrągły reflektor umieszczony w chromowanej obudowie. Numer siedem zestaw wskaźników z pojedynczym, okrągłym prędkościomierzem, umieszczonym na kierownicy. Numer osiem silniki w układzie V2, (o kącie rozwarcia cylindrów czterdzieści pięć stopni), mocno wyeksponowane, o pojemnościach od siedmiuset do ponad dwóch tysięcy centymetrów sześciennych. Numer dziewięć to napę, który do przeniesienia wykorzystuje przekładnię łańcuchową lub przekładnię pasową. Numer dziesięć to rama motocykla. Jest to klasyczna konstrukcja w formie zamkniętej kołyski, spawana z rur stalowych.

Model 9. Motocykle typu cruiser. Motocykle stworzone do turystyki. Charakteryzują się kierownicą wydłużaną do tyłu motocykla, co wymusza wyprostowaną pozycję, niskim położeniem siedzenia oraz brakiem rozbudowanej karoserii czy owiewek. Najczęściej wyposażone są w silnik w układzie V, mają też wiele elementów chromowanych. Numer jeden nadwozie. Niska, masywna linia nadwozia, szeroki zbiornik paliwa w kształcie kropli z umieszczonym na jego grzbiecie prędkościomierzem, głębokie błotniki, szeroka kierownica, podestami na stopy. Numer dwa koła szprychowane, o średnicy między szesnaście, a osiemnaście cali na oponach o wysokim profilu. Numer trzy to kierownica szeroka i podesty pod stopy wysunięte do przodu oraz siodło umieszczone na wysokości pomiędzy sześćset, a siedemset pięćdziesiąt milimetrów. Pod numerem cztery silniki o pojemności między tysiąc, a tysiąc dziewięćset i więcej centymetrów sześciennych i wysokim momencie obrotowym, w układzie V2, chłodzone powietrzem lub cieczą. Piątka to masa własna pojazdu z przedziału dwieście, a trzysta pięćdziesiąt kilogramów. Pod szóstką jest napęd przekazywany za pośrednictwem wału Kardana, pasa zębatego lub rzadziej łańcucha. Numer siedem przedstawia ramę motocykla. Jest to klasyczna konstrukcja w formie zamkniętej kołyski, spawana z rur stalowych.

Model 10. Motocykl power cruiser. Jest to motocykl o większej mocy z czterocylindrowym silnikiem. Numer jeden nadwozie. Niska, masywna wydłużona linia nadwozia, charakterystyczną dla cruiserów. Pod dwójką silnik. Silniki o pojemności między tysiąc, a dwa i pół tysiąca centymetrów sześciennych i mocy (między sto, a dwieście koni mechanicznych i więcej), trzycylindrowy rzędowy (TriumphRocket) lub w układzie V (DucatiDiavel) o wysokim momencie obrotowym i płaskim przebiegu krzywej momentu obrotowego. Pod numerem trzy zawieszenie. Przód - ogół widelec typu upside‑down o masywnej konstrukcji (rury nośne o średnicach około pięćdziesiąt milimetrów), tył - centralny amortyzator z pełną regulacją. Czwórka to układ hamulcowy mający z przodu dwie tarcze o średnicy powyżej trzystu milimetrów, tył - pojedyncza tarcza, na ogół o konstrukcji pływającej, przy przednim kole wielotłoczkowe (przy tylnym na ogół dwutłoczkowe) zaciski hamulcowe (o konstrukcji radialnej) obsługiwane hydrauliczną instalacją z radialną pompą hamulcową. Numerkiem pięć oznaczone są znaczne gabaryty i masa własna nawet powyżej trzystu kilogramów.

Model 11. Motocykle enduro. Numer jeden zawieszenie o długim skoku (w przedziale między dwieście, a trzysta pięćdziesiąt milimetrów) i z  możliwością wszechstronnej regulacji i modyfikacji. Numer dwa koła szprychowane (dwadzieścia jeden cali z przodu i osiemnaście cali z tyłu) z oponami o terenowym bieżniku. Numer trzy wąski zbiornik paliwa o pojemności siedem do czternastu litrów. Czwórka to siodło. Niemal płaskie i umożliwiające łatwą zmianę pozycji na motocyklu (możliwa jazda na stojąco). Piątka to wysoko poprowadzony układ wydechowy. Pod szóstką rama nośna bardzo wytrzymała, o konstrukcji stalowej kołyski lub odlewanej ze stopów lekkich. Numer siedem to napęd za pomocą przekładni łańcuchowej. Numer osiem to silnik. Czterosuwowe silniki jednocylindrowe (do sześciuset pięćdziesięciu centymetrów sześciennych lub dwucylindrowe dochodzące do tysiąca lub tysiąca dwustu centymetrów sześciennych, chłodzone powietrzem lub cieczą. Pojemności skokowe silnika to pięćdziesiąt do tysiąca centymetrów sześciennych i więcej, masa własna od siedemdziesięciu do dwustu kilogramów.

Model 12. Motocykle terenowe cross. Są one idealnym połączeniem mocy z niską wagą i niesamowitą poręcznością. Przeznaczone z założenia do sportu. Numer jeden budowa. Motocykl o zbliżonej charakterystyce do motocykli enduro. Dwójka to wytrzymała i lekka rama wykonana z wysokowytrzymałej stali lub ze stopów aluminium. Numer trzy to koła, które podobnie jak w motocyklu enduro to obręcze wsparte na szprychach, o średnicy dwadzieścia jeden cali z przodu i dziewiętnaście cali z tyłu. Czwórka zawieszenie. Z przodu - widelec teleskopowy typu upside‑down o dużym skoku i dużej średnicy (pięćdziesiąt milimetrów i więcej) rur nośnych; tył - centralnie umieszczony amortyzator; z możliwością wszechstronnej regulacji i dostosowania do warunków wyścigu. Numer pięć zbiornik paliwa o pojemności pięciu do dziesięciu litrów. Numer sześć układy elektryczne. Na ogół brak oświetlenia, prądnicy (alternatora) oraz akumulatora. Bardzo często, w celu ograniczenia masy, wyposażone są tylko w rozrusznik nożny. Numer siedem Silniki. Lekkie i mocne silniki jednocylindrowe o pojemności sto dwadzieścia pięć do pięćset centymetrów sześciennych i dwu- lub czterosuwowym cyklu pracy. Numer osiem skrzynia biegów posiadająca mniej przełożeń niż w motocyklu enduro (cztery lub pięć biegów), a stosowane przełożenia są o wiele dłuższe.

Model 13. Motocykle czterokołowe - quady. Pojazdy czterokołowe, przeznaczone głównie do sportu i rekreacji. Posiadają siedzonko, kierownicę, światła, zderzaki, cztery potężne opony. Numer jeden podwozie czterokołowe o niezależnym zawieszeniu kół, o pojedynczym lub częściej podwójnym dwuramiennym wahaczu (w modelach sportowych sztywna oś tylna tworząca jeden wahacz), o skoku do dwustu trzydziestu milimetrów i więcej. Numer dwa napęd. Za pomocą wałów napędowych (wersje przeprawowe) albo za pomocą lekkiej przekładni łańcuchowej (modele sportowe). Wielostopniowa przekładnia manualna (quady sportowe) lub bezstopniowa automatyczna (quady przeprawowe). Napęd przekazywany przez mechanizm różnicowy. Numerem trzy oznaczony jest ładunek. Istnieje możliwość zabrania dodatkowego ładunku do stu pięćdziesięciu kilogramów, jazdy z pasażerem, montażu akcesoriów np. wyciągarki (quady przeprawowe). Numer cztery to Silniki, które są lekkie, kompaktowe i czterosuwowe jednocylindrowe lub dwucylindrowe w układzie V, o pojemnościach od pięćdziesięciu do tysiąca centymetrów sześciennych. Numer pięć to koła o średnicy (między osiem, a dwanaście cali), z oponami przystosowanymi do użytkowania w terenie. Numerem szóstym są oznaczone hamulce, które mogą być tarczowe, dwutłoczkowe lub wielotłoczkowe zaciski hamulcowe.

Model 14.  Motocykle wyczynowe. Budowane są na bazie motocykla crossowego. Najbardziej zabudowane z motocykli. Pod numerem pierwszym opisane jest zastosowanie. Motocykle wyczynowe to wyspecjalizowane pojazdy dla różnych dziedzin sportu motocyklowego: trial, wyścigi na żużlu, wyścigi torowe, wyścigi długotrwałe typu endurance, wyścigi pustynne, konkurencje podjazdowej (hillclimb), wyścigi na lodzie, jazda zręcznościowa (gymkana) oraz wykonywanie trików (stunt). Na ogół nie dopuszczony do ruchu po drogach publicznych, ze względu na brak homologacji oraz zmiany konstrukcyjne. Pod numerem dwa konstrukcja. Jest zoptymalizowana pod kątem wysokich osiągów w odpowiedniej dyscyplinie sportu, na ogół pozbawiona świateł, kierunkowskazów (np. motocykle torowe, żużlowe, hillclimb) i innych elementów niepotrzebnych przy zastosowaniu wyczynowym danego pojazdu. Numer trzy to rozwiązania konstrukcyjne. Mogą być one nietypowe, często wykonywane jednostkowo pod dany motocykl (przedłużony wahacz tylny – np. do konkurencji typu hillclimb, powiększone zbiorniki paliwa do wyścigów pustynnych, przebudowany układ smarowania w motocyklach typu stuntitp).

Model 15.  Motocykle specjalne (ratownictwa medycznego, policji, straży pożarnej). Dostosowane są elementowo oraz wyglądowo do danej jednostki pomocniczej. Pod numerem pierwszym opisane jest ich zastosowanie. Motocykle specjalne dedykowane są dla konkretnych działań w Policji, Straży Miejskiej, Ratownictwie Drogowym, transporcie krwi lub organów do przeszczepu oraz do służby w Straży Pożarnej i Pogotowiu Górskim GOPR (dotyczy głównie quadów). Wykorzystywane do tej funkcji są przebudowane motocykle turystyczne lub adventure. Numer dwa. Wyposażenie. Czyli na przykład akcesoria specjalistyczne, zależnie od przeznaczenia i służby do której jest przypisany dany pojazd. Numer trzy Sygnały świetlne i dźwiękowe. Motocykle te posiadają sygnały świetlne i dźwiękowe o wymaganej specyfikacji dla danej służby oraz system radiowy, umożliwiający kontakt z dyspozytorem służb. Numerem cztery oznaczone są osłony silnika i nadwozia oraz gmole, osłony lub crash‑pady zabezpieczające pojazd przed skutkami przewrócenia. Piątka informuje, w pojeździe nie ma miejsca dla pasażera, bo jego miejsce zajmuje wyposażenie dodatkowe (np. radiostacja w przypadku motocykli policyjnych) lub przestrzeń bagażowa (transport krwi, sprzęt do kontroli prędkości).