Opis alternatywny dotyczy piętnastu modeli motocykli typu skuter. Charakteryzuje się on zwartą budową. Do charakterystycznych cech konstrukcyjnych zaliczyć należy kompaktową budowę, w której zespół napędowy najczęściej jest ulokowany w tylnej części pojazdu i stanowi połączenie silnika, skrzyni i wahacza tylnego koła w jednej obudowie. Pojazd porusza się na kołach, najczęściej od dziesięciu do dwunastu cali, często stosowany jest krótki wahacz wleczony z jednostronnym zamocowaniem koła przedniego zawieszenia. Podobnie w zawieszeniu koła tylnego, typowym rozwiązaniem jest jednoramienny wahacz wleczony, stanowiący jednocześnie obudowę całego zespołu napędowego. Pierwotnie pojazdy tego typu napędzane były prostymi, chłodzonymi powietrzem, silnikami dwusuwowymi o pojemności w zakresie pięćdziesiąt do sto pięćdziesiąt centymetrów sześciennych. Z uwagi na występowanie karoserii szczelnie zasłaniającej zespół napędowy, szeroko stosowane było wymuszone chłodzenie za pomocą wentylatora. Nadrzędną cechą charakterystyczną skuterów jest estetyczne nadwozie, odróżniające ten typ pojazdów od klasycznej formy motocykla. Zbiornik paliwa i silnik przesunięte zostały ku tyłowi w celu umożliwienia zajęcia wygodnej siedzącej pozycji, bez konieczności zadzierania nogi wysoko ponad siedzeniem podczas wsiadania. Koncepcja powstania skuterów związana była ze zbudowaniem pojazdu możliwie łatwego w obsłudze i umożliwiającego poruszanie się w ubraniu „cywilnym”, a więc kobiety mogły poruszać się na skuterze w sukience, nie martwiąc się o wpływ warunków atmosferycznych, przede wszystkim o moknięcie w deszczu i zachlapanie podczas jazdy po mokrej nawierzchni. Nadwozie bardzo często skrywa obszerny schowek pod siedzeniem, z powodzeniem mieszczący kask. Pojazdy te z założenia służą do sprawnego poruszania się w zatłoczonych centrach miast. Nadwozia wczesnych skuterów wykonywane były jako samonośna karoseria z wytłoczek blaszanych. Obecnie wykorzystuje się szczątkową ramę otwartą z kołyską umieszczoną w przekroku. W modelach o znacznej pojemności i wysokich osiągach, stosowane są ramy grzbietowe ze stopów lekkich, kosztem wyższego przekroku i rezygnacji z płaskiej podłogi. Łatwość użytkowania skuterów sprowadzała się do minimalizowania czynności niezbędnych do uruchomienia pojazdu i użytkowania go. Tak więc skutery pozbawione są konieczności odkręcania kranu paliwa, typowego dla motocykli, nie wymagają każdorazowego tworzenia mieszanki paliwa z olejem typowej dla silników dwusuwowych, nie posiadają też najczęściej manualnego sprzęgła i wielostopniowej manualnej skrzyni biegów. Zamiast tego skutery wyposaża się w sprzęgła odśrodkowe i przekładnie bezstopniowe. Organy sterowania ograniczone są do operowania za pomocą rąk – manetką gazu i hamulcami. Współcześnie definicja skutera bardzo się rozszerzyła i obejmuje również pojazdy o pojemności silnika rzędu dwieście pięćdziesiąt do pięćset a nawet sześćset pięćdziesiąt centymetrów sześciennych o czterosuwowym cyklu pracy i chłodzeniu cieczą, zachowując przy tym łatwość użytkowania poprzez ograniczenie do minimum czynności obsługowych i przygotowawczych. Skutery produkowane współcześnie podzielić można na skutery miejskie i skutery turystyczne.

Opis alternatywny dotyczy piętnastu modeli motocyklu typu classic, który stanowi odmianę motocykli naked bike. Motocykle te czerpią ze wzorców klasycznych motocykli brytyjskich (Triumph, Norton, BSA, Ariel) oraz motocykli japońskich okresu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Motocykle w stylu classic, zwane też retro, swoim wyglądem mają przypominać maszyny sprzed kilkudziesięciu lat. Mają więc, najczęściej, klasyczną formę, ze szprychowanymi kołami, nieskomplikowanym zawieszeniem z klasycznym widelcem teleskopowym, ramą kołyskową i pozbawione są osłon aerodynamicznych. Mogą to być również motocykle, które trudno sklasyfikować jako motocykle zabytkowe lub weterany. Do napędu tego typu motocykli wykorzystywane są różne silniki. Wykorzystywane są zarówno te w układzie rzędowym o czterech (motocykle japońskie) lub dwóch cylindrach (Triumph), silnik widlasty dwucylindrowy ustawione zarówno wzdłużnie (Moto Guzzi), jak i poprzecznie (Ducati) lub silnik przeciwsobny (BMW). Motocykle te mogą być oparte konstrukcyjnie na innym, produkowanym przez daną markę modelu, i różnić się tylko stylizacją nadwozia. Cechami charakterystycznymi jest nisko poprowadzony układ wydechowy, elementy chromowane i polerowane, często schemat lakierowania nadwozia nawiązujący do tradycji marki.

Opis alternatywny dotyczy siedemnastu modeli motocykli typu naked bike. Nazwa oznacza „goły motocykl”. Genezą powstania tej grupy motocykli była nostalgia i chęć powrotu do klasycznej linii mocnych motocykli szosowych. Początkowo modele te stanowiły odpowiednik modelu sportowego, pozbawionego osłon aerodynamicznych. Bardzo szybko jednak wyewoluowały w kierunku motocykli bardziej klasycznych, a po kolejnych latach pojawiły się konstrukcje o bardzo nowoczesnym, a nawet futurystycznym wyglądzie. Stanowią jeden z najbardziej uniwersalnych rodzajów motocykli – mogą służyć zarówno do codziennej jazdy po zatłoczonym mieście, do amatorskiego wykorzystania w wyścigach torowych jak i, po odpowiednim doposażeniu, do turystyki. Charakterystyczną cechą nadwozia pierwotnych motocykli typu naked bike jest duży, okrągły reflektor, klasyczny zestaw wskaźników z okrągłym prędkościomierzem i obrotomierzem w chromowanych obudowach, zbiornik paliwa, silnie wyeksponowany silnik, najczęściej o konstrukcji klasycznego, ustawionego poprzecznie czterocylindrowego rzędowego silnika. Motocykle te mogą też mieć nowoczesną linię nadwozia, będąc pozbawionym osłon aerodynamicznych odpowiednikiem modeli sportowych (oparte na nurcie streetfighter). W takim przypadku zarówno reflektor przedni, jak i zestaw wskaźników, dostosowany jest do nowoczesnej linii nadwozia. W zależności od konstrukcji spotyka się różnorodne kształty reflektora przedniego wykorzystujące żarówki halogenowe lub technologie led oraz zestawy wskaźników oparte o wyświetlacze ciekłokrystaliczne lub połączenie klasycznych zegarów z elementami ciekłokrystalicznymi. < Motocykl oparty jest na kołach o średnicy siedemnastu cali, o konstrukcji odlewanej ze stopów metali lekkich, z szerokimi oponami. Zawieszenie w zależności od przeznaczenia motocykla może stanowić zarówno klasyczny widelec teleskopowy, jak i widelec typu upside-down. Tylne zawieszenie to klasyczne dwa amortyzatory, lub umieszczony centralnie amortyzator. Zawieszenie najczęściej posiada możliwość pełnej regulacji. Dodatkowo, motocykle te wyposażane są współcześnie w elementy elektroniczne wspomagające prowadzenie np. quickshifter (często działający w obu kierunkach), kontrolę trakcji, system kontroli uślizgu, system kontroli unoszenia przedniego koła i system kontroli hamowania, seryjnie montowane amortyzatory skrętu. Pozycja na motocyklu jest swobodna i cechuje się dużą wygodą. Kierowca siedzi wyprostowany, kierownica jest niska i szeroka, siedzenie ma postać dwuosobowej kanapy a umieszczenie podnóżków nie wymusza nadmiernego uginania kolan. Ramę motocykla stanowi najczęściej konstrukcja kołyskowa, spawana z rur stalowych, lub konstrukcja oparta o odlewy ze stopów aluminium.

Opis alternatywny dotyczy dwudziestu czterech modeli motocykli sportowych. Ten typ wywodzi się bezpośrednio z motocykli wyścigowych, jeżdżących w wyścigach po asfaltowych torach. Motocykl tego typu charakteryzuje się zwartą budową podporządkowaną wymogom wysokich osiągów. Struktura nośna oparta jest na sztywnej ramie, najczęściej wykonywanej ze stopów metali lekkich (stopy aluminium), lub jako lekka kratownica przestrzenna spawana z rurek stalowych. Geometria podwozia podporządkowana dużej zwrotności charakteryzuje się małym kątem pochylenia widelca („ostry” kąt pochylenia główki ramy), zawieszeniem o wysokiej sztywności, opartym na ogół na widelcu teleskopowym typu upside-down z dużym zakresem regulacji z przodu oraz wahaczem wleczonym z tyłu podparty jednym amortyzatorem z pełnym zakresem regulacji. Nadwozie motocykla składa się z osłon aerodynamicznych, niskiej i pochylonej szyby czołowej i geometrii wymuszającej zajęcie pozycji podporządkowanej osiągom – silnie pochylona do przodu, z nisko umieszczonymi uchwytami kierownicy (typu clip-on) oraz wysoko położonymi podnóżkami (często za pośrednictwem regulowanych setów podnóżków). Siedzenie umieszczone jest względnie wysoko i umożliwia łatwe balansowanie ciałem na zakrętach. Siedzenie pasażera występuje jako awaryjne miejsce, często zakryte osłoną aerodynamiczną. Motocykle sportowe wyposażone są w wielocylindrowe, szybkoobrotowe silniki o czterosuwowym cyklu pracy i chłodzeniu cieczą. Silniki występują w różnych pojemnościach skokowych, najczęściej powiązanych z klasami wyścigowymi w zawodach sportowych. Popularne klasy obejmują modele o pojemności między sześćset, a tysiąc centymetrów sześciennych i z reguły posiadają silniki czterocylindrowe w układzie rzędowym ale istnieją też konstrukcje oparte na układzie z silnikiem dwucylindrowym w układzie widlastym. Cecha nadrzędną motocykli sportowych jest wysoki współczynnik mocy do masy, a więc silniki o dużej mocy i konstrukcja pojazdu o jak najniższej masie. Układy hamulcowe posiadają bardzo dużą skuteczność. Składają się z zestawu tarcz hamulcowych (o konstrukcji pływającej) przy przednim kole współpracujących z wielotłoczkowymi zaciskami hamulcowymi (o konstrukcji radialnej) obsługiwanymi hydrauliczną instalacją z pompą hamulcową (również o konstrukcji radialnej). Ze względu na wymogi niskiej masy, przeniesienie napędu realizowane jest za pomocą przekładni łańcuchowej.

Opis alternatywny dotyczy ośmiu modeli Motocykli turystyczno-sportowych. Ten typ wywodzi się bezpośrednio z motocykli wyścigowych, jeżdżących w wyścigach po asfaltowych torach. Motocykl tego typu charakteryzuje się zwartą budową podporządkowaną wymogom wysokich osiągów. Struktura nośna oparta jest na sztywnej ramie, najczęściej wykonywanej ze stopów metali lekkich (stopy aluminium), lub jako lekka kratownica przestrzenna spawana z rurek stalowych. Geometria podwozia podporządkowana dużej zwrotności charakteryzuje się małym kątem pochylenia widelca („ostry” kąt pochylenia główki ramy), zawieszeniem o wysokiej sztywności, opartym na zaawansowanym widelcu teleskopowym typu upside-down z dużym zakresem regulacji oraz wahaczem wleczonym z tyłu podparty jednym amortyzatorem z pełnym zakresem regulacji. Nadwozie motocykla składa się z osłon aerodynamicznych, niskiej szyby czołowej i geometrii wymuszającej zajęcie pozycji podporządkowanej osiągom – silnie pochylona do przodu, z nisko umieszczonymi uchwytami kierownicy (typu clip-on) oraz wysoko położonymi podnóżkami (często za pośrednictwem regulowanych setów podnóżków). Siedzenie umieszczone jest względnie wysoko i umożliwia łatwe balansowanie ciałem na zakrętach. Siedzenie pasażera występuje jako awaryjne miejsce, często zakryte osłoną aerodynamiczną. Motocykle sportowe wyposażone są w wielocylindrowe, szybkoobrotowe silniki o czterosuwowym cyklu pracy i chłodzeniu cieczą. Silniki występują w różnych pojemnościach skokowych, najczęściej powiązanych z klasami wyścigowymi w zawodach sportowych. Popularne klasy obejmują modele o pojemności sześćset i tysiąc centymetrów sześciennych i z reguły posiadają silniki czterocylindrowe w układzie rzędowym ale istnieją też konstrukcje oparte na układzie z silnikiem dwucylindrowym w układzie widlastym. Cecha nadrzędną motocykli sportowych jest wysoki współczynnik mocy do masy, a więc silniki o dużej mocy i konstrukcja pojazdu o jak najniższej masie. Układy hamulcowe posiadają bardzo dużą skuteczność. Składają się z zestawu tarcz hamulcowych o znacznej średnicy rzędu trzysta milimetrów (o konstrukcji pływającej) przy przednim kole współpracujących z wielotłoczkowymi zaciskami hamulcowymi (o konstrukcji radialnej) obsługiwanymi hydrauliczną instalacją z pompą hamulcową (również o konstrukcji radialnej). Ze względu na wymogi niskiej masy, przeniesienie napędu realizowane jest za pomocą przekładni łańcuchowej.

Opis alternatywny dotyczy siedmiu modeli motocykli typu turystycznego. Motocykle przeznaczone na dalekie wyprawy. Największe i najcięższe z motocykli jednocześnie posiadające silnik o dużej pojemności oraz duże zbiorniki paliwa. Główną cechą jest tutaj wygoda. Duże owiewki, szyba, kanapa dla kierowcy, pasażera oraz możliwość pakowania sporych i ciężkich rzeczy mają na celu jak najdłuższe i komfortowe podróże. Trudność manewrowania oraz gabaryty motocykla mogą być uciążliwe, z tego powodu niektóre modele posiadają bieg wsteczny. Motocykl turystyczny przeznaczony jest do pokonywania dużych odległości i zapewnienia pasażerom komfortowych warunków podróżowania. Pojazdy tego typu mają znaczne gabaryty, dużą masę (często ponad dwieście pięćdziesiąt kilogramów, rozbudowany system osłon aerodynamicznych, silniki o dużej pojemności i układ przeniesienia napędu wykorzystujący wał kardana. Motocykle turystyczne powinny pokonywać możliwie jak największy dystans bez konieczności tankowania, są więc wyposażane w zbiorniki paliwa o objętości rzędu dwudziestu do trzydziestu pięciu litrów. Zarówno zespół napędowy, jak i pozostałe mechanizmy, powinny być możliwie bezobsługowe i gwarantować możliwość pokonywania dużych przebiegów pomiędzy przeglądami. Układy hamulcowe wyposażane są w system ABS i najczęściej mają formę systemu zintegrowanego (połączenie działania hamulców koła przedniego i tylnego). Cechą charakterystyczną motocykli turystycznych jest obecność integralnych kufrów bagażowych, stanowiących całość z resztą nadwozia, wygodne, dwupoziomowe siedzenie i wysokiej szyby owiewki przedniej. Modele turystyczne posiadają szereg rozwiązań konstrukcyjnych, mających za zadanie uprzyjemnienie długotrwałej podróży. W skład urządzeń typowych dla tej grupy wchodzą zestawy audio (zarówno radio, jak i interkom do komunikacji z pasażerem), nawiewy ciepłego powietrza, tempomat (służący do utrzymywania stałej prędkości podróżnej), rozbudowane systemy nawigacji GPS z kolorowym ekranem, podgrzewane manetki kierownicy oraz siedzenia a nierzadko również bieg wsteczny w celu ułatwienia manewrowania. W celu ułatwienia manewrowania ciężkim motocyklem turystycznym są one budowane tak, by obniżyć środek ciężkości. Realizowane jest to poprzez niskie zamocowanie silnika w ramie, przeniesienie zbiornika paliwa z klasycznego miejsca nad silnikiem pod siedzenie kierowcy (najczęściej). Inną cechą charakterystyczną dla tego typu motocykli, choć nie dotyczy to wszystkich motocykli turystycznych, jest skrzynia biegów wyposażona w bieg wsteczny.

Opis alternatywny dotyczy czterech modeli motocykli typu chopper. Motocykle tego typu powstawały początkowo w drodze samodzielnie wykonywanych modyfikacji motocykli seryjnych (głównie klasycznych modeli Harley Davidson). Z czasem producenci zaczęli produkować seryjne motocykle typu chopper. Obecnie motocykle przerabiane małoseryjnie to Custom. Chopper charakteryzuje się smukłą linią nadwozia, opartą na bogato szprychowanych kołach. Koło przednie ma wąską oponę i średnicę dwudziestu jeden cali, natomiast tylne to szeroka i gruba (o wysokim profilu) opona na obręczy o średnicy szesnastu cali. Zbiornik ma smukły, mocno wydłużony kroplowy kształt. Siedzenie umieszczone jest bardzo nisko i ma kształt obszernej kanapy, natomiast siedzenie pasażera jest wąskie i (zazwyczaj) zakończone wysokim oparciem. Pozycja kierowcy wymuszona jest przez nisko osadzone siodło, wysoką kierownicę i mocno wysunięte do przodu podnóżki. Charakterystyczną cechą jest wąski i płytki błotnik koła przedniego oraz krótki i podwinięty ku górze szeroki błotnik tylny. Zestaw przyrządów obejmuje pojedynczy, okrągły prędkościomierz umieszczony na kierownicy. Oświetlenie stanowi pojedynczy, okrągły reflektor o małej średnicy, umieszczony w chromowanej obudowie. Podobnie jest w przypadku cruiserów, producenci bardzo często produkują bliźniacze modele w wersji chopper i criuser, różniące się wybranymi, charakterystycznymi dla danego typu, elementami nadwozia. Do napędu chopperów wykorzystywane są klasyczne, najczęściej chłodzone powietrzem silniki w układzie widlastym dwucylindrowym, które są mocno wyeksponowane. Napęd stanowi przekładnia łańcuchowa lub przekładnia pasowa. Zawieszenie oparte jest na długim widelcu teleskopowym klasycznej konstrukcji z przodu i na wahaczu wleczonym podpartym dwoma amortyzatorami z tyłu. Bardzo często zawieszenie tylne posiada ukryty amortyzator, żeby przypominać wyglądem pierwowzory ze sztywną ramą (bez amortyzacji). Układ hamulcowy z reguły, ze względów estetycznych, oparty jest na pojedynczej tarczy hamulcowej przy przednim kole i hamulcu szczękowo-bębnowym przy kole tylnym. Charakterystyczną cechą motocykli w nurcie chopper jest wysoka, mocno wygięta kierownica i pochylenie widelca przedniego. {audio}

Opis alternatywny dotyczy siedmiu modeli motocykli typu cruiser. Motocykl typu cruiser powstał jako rozwinięcie koncepcji choppera. Jest motocyklem do powolnej, kontemplacyjnej jazdy. W odróżnieniu od chopperów osadzony jest na kołach szprychowanych lub wykonanych jako odlewy ze stopów aluminium, o małej średnicy szesnastu do osiemnastu cali na grubych i szerokich oponach. Nadwozie cruiserów charakteryzuje niska linia szerokiego zbiornika paliwa w kształcie kropli z umieszczonym na jego grzbiecie dużym, okrągłym prędkościomierzem, głębokie błotniki, szeroka kierownica, zastosowanie podestów na stopy zamiast podnóżków oraz liczne zdobienia i elementy chromowane lub polerowane. Nadwozia cruiserów często doposażane są w skórzane sakwy bagażowe, lub sztywne sakwy z tworzywa przypominające wyglądem sakwy skórzane. Nie stosuje się natomiast kufrów typowych dla maszyn turystycznych. Siedzenia mają formę wygodnej, obszernej stopniowanej kanapy, bardzo często z oparciem dla pasażera. Pozycja kierowcy jest wymuszona przez szeroką kierownicę i wysunięte do przodu podesty pod stopy oraz nisko umieszczone siodło. Częstym zabiegiem producentów jest tworzenie dwóch bliźniaczych modeli w wersji chopper i criuser. Silniki zastosowane w cruiserach to najczęściej klasyczne modele o dużej pojemności (tysiąc do tysiąc dziewięćset centymetrów sześciennych i więcej) i wysokim momencie obrotowym, w układzie widlastym dwucylindrowym, chłodzone powietrzem lub cieczą. Czasem stosowane są silniki typu boxer (BMW R18), rzędowe trzycylindrowe (Triumph Rocket) albo układy wielocylindrowe (Honda Valkyrie).Bardzo często producenci starają się zamaskować współczesne rozwiązania konstrukcyjne (układ wtrysku paliwa, chłodzenie cieczą) tak, aby motocykl przypominał klasyczny pierwowzór. Rama motocykla to najczęściej klasyczna konstrukcja w formie zamkniętej kołyski, spawana z rur stalowych. Niska masa nie jest kwestią istotną dla tego typu motocykli w związku z czym pojazdy te charakteryzują się znaczną masą własną dwieście do trzystu pięćdziesięciu kilogramów. Układ hamulcowy oparty jest na wykorzystaniu hydraulicznie sterowanego hamulca tarczowego zarówno przy kole przednim, jak i przy kole tylnym. Przeniesienie napędu najczęściej stanowi wał napędowy, ale spotkać można również napęd pasem zębatym (klasyczne modele Harley Davidson), lub łańcuchem.

Opis alternatywny dotyczy ośmiu modeli motocykli typu power cruiser. Powstał on jako rozwinięcie idei motocykla typu cruiser, ze wszystkimi jego atrybutami, wzbogaconego o silnik dysponujący mocą od stu do dwustu koni mechanicznych, stabilne podwozie i wydajny układ hamulcowy. Motocykle tego typu nawiązują do wyczynowych motocykli typu dragster, służących do rywalizacji na zamkniętych odcinkach prostych dróg. Motocykl typu power cruiser charakteryzuje się niską linią nadwozia charakterystyczną dla cruiserów. Posiadają one silniki najczęściej widlaste dwucylindrowe, jednak o znacznie lepszych osiągach. Podwozie zostało tak zmodyfikowane, aby umożliwić wykorzystanie potencjału silnika. Bardzo często spotkać można widelec typu upside-down o masywnej konstrukcji, wydajny układ hamulcowy z tarczami hamulcowymi o średnicy rzędu trzystu milimetrów i brak osłon aerodynamicznych ale też mniejsza liczba ozdobnych elementów niż w przypadku klasycznych cruiserów.

Opis alternatywny dotyczy dwóch modeli motocykli typu enduro. Motocykl enduro wywodzi się bezpośrednio z wymagających rajdów terenowych i cechuje się minimalizmem. Motocykle te początkowo stanowiły modyfikacje motocykli szosowych, współcześnie styl pierwszych motocykli terenowych naśladują scramblery.

Motocykl do jazdy terenowej musi charakteryzować się prostą, zwartą i odporną na uszkodzenia konstrukcją, ogólną lekkością i poręcznością. Kategoria enduro obejmuje szeroki zakres pojemności skokowych silnika, mocy oraz masy własnej. Aby spełnić wymagania jazdy terenowej, do napędu tych motocykli stosuje się najczęściej kompaktowe, czterosuwowe silniki jednocylindrowe lub dwucylindrowe, chłodzone powietrzem lub cieczą. Ważny aspekt stanowi ochronienie silnika przed skutkami upadków poprzez masywne płyty ze stopów aluminium. Motocykl terenowy oparty jest o bardzo wytrzymałą ramę nośną o konstrukcji stalowej kołyski lub odlewanej ze stopów lekkich. Zawieszenie pojazdu jest jego największym atutem – charakteryzuje się długim skokiem, możliwością wszechstronnej regulacji i modyfikacji. Najczęściej wykorzystywane są klasyczne, szprychowane koła o średnicy dwudziestu jeden cali z przodu i osiemnastu cali z tyłu z oponami o agresywnym bieżniku. Motocykle enduro mają smukłą sylwetkę, z wyraźnym przewężeniem w obrębie siodła, szeroką kierownicą i wysoko umieszczonymi, szerokimi podnóżkami kierowcy. Geometria podwozia zorientowana jest na jak największą zwrotność pojazdu i umożliwia wygodne kontrolowanie motocykla w pozycji stojącej – typowej dla jazdy po bezdrożach. Nadwozie wyposażone jest w elementy osłon, wykonanych z trudnołamliwych materiałów, a cała konstrukcja jest odporna na uszkodzenia mechaniczne. Zbiornik paliwa jest wąski i ma pojemność od siedmu do czternastu litrów, a siodło jest niemal płaskie i umożliwia łatwą zmianę pozycji na motocyklu. Motocykle te, w odróżnieniu od motocykli cross, są homologowane i dopuszczone do ruchu po drogach publicznych. Posiadają wymagane przepisami oświetlenie, a instalacja elektryczna wyposażona jest w akumulator i elektryczny rozrusznik.

Opis alternatywny dotyczy pięciu modeli motocykli typu supermoto. Motocykle typu supermoto powstały poprzez modyfikację typowych motocykli enduro w celu rywalizacji na krętych, asfaltowych torach wyścigowych. Motocykle supermoto przejęły wszystkie atrybuty motocykli enduro takie jak: zwarta budowa, lekkość konstrukcji, odporność na uszkodzenia, swobodna pozycja za kierownicą i silniki o kompaktowej konstrukcji. W celu sprostania wymaganiom nowego środowiska użytkowania, motocykle typu supermoto zostały wyposażone w wydajny układ hamulcowy (tarcza hamulcowa o konstrukcji pływającej), zawieszenie o zmienionej charakterystyce (krótszy skok i znacznie większa sztywność), a koła zastąpione zostały przez obręcze szprychowane z gładkimi oponami o dobrej przyczepności do gładkiego asfaltu. Kategoria ta obejmuje zarówno maszyny wyczynowe, służące do wyścigów na zamkniętym torze, jak i motocykle służące do sprawnego poruszania się po zatłoczonym mieście lub krętych drogach podmiejskich.

Opis alternatywny dotyczy sześciu modeli motocykli typu offroad/cross. Motocykl typu cross to motocykl blisko spokrewniony z motocyklem terenowym typu enduro, różniący się jednak od niego. Motocykle te służą do rywalizacji na krótkich i krętych zamkniętych torach terenowych z dużą ilością najazdów, umożliwiających wykonywanie długich skoków.

Konstrukcja motocykla oparta jest na wytrzymałej i lekkiej ramie wykonanej z wysokowytrzymałej stali lub ze stopów aluminium. Koła, podobnie jak w motocyklu enduro, to obręcze wsparte na szprychach, o średnicy dwudziestu jeden cali z tyłu. Zawieszenie motocykla typu cross to zaawansowany widelec teleskopowy typu upside-down oraz centralnie umieszczony amortyzator zawieszenia tylnego, oba z możliwością wszechstronnej regulacji i dostosowania do warunków wyścigu. Zbiornik paliwa ma niewielką pojemność od pięciu do dziesięciu litrów, siedzenie jest wąskie i twarde, a kierownica szeroka. Motocykl jest bardzo wąski, odporny na uszkodzenia i pozbawiony zbędnych elementów. Nie jest on dopuszczony do ruchu na drogach publicznych, nie posiada homologacji drogowej, oświetlenia, prądnicy ani akumulatora. Bardzo często, w celu ograniczenia masy, wyposażony jest tylko w rozrusznik nożny. Motocykle cross napędzane są przez lekkie i mocne silniki jednocylindrowe o pojemności od stu dwudziestu pięciu do pięciuset centymetrów sześciennych o dwu lub czterosuwowym cyklu pracy. Skrzynia biegów posiada mniej przełożeń niż w motocyklu cztery lub pięć biegów, a stosowane przełożenia są o wiele dłuższe.

Opis alternatywny dotyczy jedenastu modeli motocykli typu adventure. Motocykl tego typu stworzony został w drodze ewolucji dużych motocykli typu turystyczne enduro lub też jako przystosowanie motocykla turystycznego do dalekiej turystyki po bezdrożach. Zapożyczył on wszelkie cechy charakterystyczne dla motocykli enduro, takie jak: zaawansowane zawieszenie o dużym skoku, kompaktowa, zwarta konstrukcja, koła o dużej średnicy i odporność konstrukcji na uszkodzenia. Motocykle typu adventure bardzo często nawiązują swoją konstrukcją i wyglądem do maszyn startujących w długodystansowych rajdach terenowych (wyścig Paryż-Dakar). Motocykle te posiadają zbiorniki paliwa o pojemności wielu litrów zapewniających duży zasięg, wygodne siedzenie sprzyjające pokonywaniu długich dystansów i wygodną, wyprostowaną pozycję za kierownicą. W celu umożliwienia realizacji ambitnych wypraw motocykle te mają duże zdolności ładunkowe, pozwalające na zabranie niezbędnego wyposażenia wyprawowego. Nadwozie tego typu maszyn posiada częściowe osłony aerodynamiczne z rozbudowaną szybą czołową, i częściową owiewką łączącą się ze zbiornikiem paliwa. Napęd motocykli adventure stanowią silniki o mocy i pojemności na ogół w zakresie 650 do 1200, choć zdarzają się konstrukcje o pojemnościach większych oraz mniejszych. Zaliczane do tej grupy motocykli, połączone najczęściej z bezobsługowym, trwałym napędem za pośrednictwem wału napędowego.

Opis alternatywny dotyczy siedemnastu modeli motocykli wyczynowych. Ten typ może mieć różną postać w zależności od zastosowania. Kategoria ta jest więc bardzo szeroka i obejmuje wysoce specjalizowane pojazdy dla różnych dziedzin sportu motocyklowego. Motocykle wyczynowe podporządkowane są wysokim osiągom, mają więc zwartą konstrukcję, wysoką moc i niską masę własną. Motocykle te wykorzystują najnowsze technologie i stanowią popis możliwości technologicznych producenta. Kategorie motocykli wyczynowych mogą obejmować motocykle: trialowe, żużlowe, torowe, do wyścigów długotrwałych typu endurance, do wyścigów pustynnych (Baja, rajd Paryż-Dakar), do konkurencji podjazdowej (hill climb), wyścigów na lodzie (speedway) oraz motocykle do jazdy zręcznościowej (gymkana) oraz wykonywania trików typu stunt.

Opis alternatywny dotyczy dziewięciu modeli Motocykli czterokołowych typu quad. Ten typ powstał poprzez rozwinięcie koncepcji motocykla typu trike o trzech kołach z szerokimi, balonowymi oponami jeżdżących po plaży. Współcześnie rozróżnia się kategorie quadów przeprawowych, służących do zaawansowanej turystyki terenowej lub do prac terenowych oraz wersje sportowe, stanowiące lekkie pojazdy rekreacyjne lub wyczynowe. Motocykle czterokołowe bazują na analogicznych modelach motocykli enduro. Posiadają stabilne podwozie o niezależnym zawieszeniu kół (w modelach sportowych sztywna oś tylna tworząca jeden wahacz), napęd za pomocą wałów napędowych (wersje przeprawowe) albo za pomocą lekkiej przekładni łańcuchowej (modele sportowe). Modele sportowe z reguły są jednoosobowe oraz niedopuszczone do ruchu publicznego, natomiast modele przeprawowe umożliwiają zabranie pasażera i mogą być homologowane do ruchu drogowego. Do napędu czterokołowców wykorzystywane są lekkie i kompaktowe silniki czterosuwowe jednocylindrowe lub dwucylindrowe w układzie V o pojemnościach od 50 cm3 do 1000 cm3. W zależności od przeznaczenia stosowane są wielostopniowe przekładnie manualne z ręcznie sterowanym sprzęgłem w modelach sportowych oraz bezstopniowe przekładnie automatyczne w modelach przeprawowych. Napęd przekazywany jest na koła poprzez mechanizm różnicowy na jedną lub na obie osie, lub z opcją blokady. Stosuje się także możliwość wyboru trybu pracy: 2WD - pracuje tylko jedna oś, pełnego 4WD (napęd na obie osie) a także 4WD z opcją blokady mechanizmu różnicowego (w najbardziej zaawansowanych quadach przeprawowych). Koła stosowane na ogół o średnicy ośmiu do dwunastu cali, wykonane ze stopów lekkich, opony przystosowane do użytkowania w terenie. Stosowane są hamulce tarczowe, wyposażone w dwutłoczkowe lub wielotłoczkowe zaciski hamulcowe, mogące być wyposażone w systemy ABS, kontroli trakcji itp. Quady często mają możliwość zabrania dodatkowego ładunku do stu pięćdziesięciu kilo, jazdy z pasażerem, montażu akcesoriów np. wyciągarki (quady przeprawowe), stąd stosowane są jako pojazdy służb ratunkowych np. GOPR i technicznych w trudno dostępnym terenie.

Opis alternatywny dotyczy sześciu modeli pojazdu typu motocykl specjalny. Bazuje on najczęściej na popularnym modelu motocykla produkowanego seryjnie, ale zmodyfikowanego w celu sprostania specyficznym wymaganiom użytkowym. Motocykle specjalne charakteryzują się z reguły obecnością wyposażenia wpływającego na komfort użytkowania (wysoka szyba, obszerne osłony aerodynamiczne, kufry bagażowe, podgrzewane manetki, nawigacja satelitarna itp.) oraz wyposażeniem specjalistycznym, dobranym do wymagań użytkowych. Motocykle specjalne mogą być wykorzystywane w służbach porządkowych (policja), medycznych (pogotowie ratunkowe), straży granicznej, straży miejskiej, straży pożarnej itp. Pojazdy specjalne malowane są zgodnie ze schematem charakterystycznym dla danej formacji, posiadają sygnały świetlne i dźwiękowe oraz system radiowy, umożliwiający kontakt z dyspozytorem służb. Bardzo często są to pojazdy jednomiejscowe, w których miejsce pasażera zajmuje specjalistyczne wyposażenie. Ze względu na charakter wykonywanych zadań posiadają one rozbudowane systemy zabezpieczenia przed skutkami przewrócenia pojazdu (gmole, osłony, crash-pady).