Polskie państwo podziemne. Komuniści w czasie okupacji
Wprowadzenie
Polskie Państwo Podziemne było ewenementem w okupowanej Europie. W żadnym innym kraju znajdującym się pod okupacją nie stworzono w podziemiu tak organizacyjnie sprawnie działających struktur państwowych. Polacy mieli jednak doświadczenie w działalności konspiracyjnej…
Odnieś się do powyższego stwierdzenia, przypominając, jakie wydarzenia z przeszłości determinowały Polaków do podejmowania tajnych działań służących zachowaniu tożsamości narodowej.
Konspiracja wojskowa
Konspiracja polityczna i wojskowa zaczęła się kształtować jeszcze podczas kampanii wrześniowej. 27 września 1939 roku w oblężonej Warszawie gen. Michał Tokarzewski‑Karaszewicz powołał Służbę Zwycięstwu Polski. Nie zyskała ona jednak uznania premiera powołanego pod koniec tego miesiąca rządu emigracyjnego i zarazem Naczelnego Wodza. Władysław Sikorski obawiał się, że na kształt podziemnej organizacji zbyt duży wpływ będą mieć piłsudczycy (Tokarzewski był członkiem ZWC i Legionów Polskich, a w okresie sanacji popierał Piłsudskiego). Ponadto Sikorski planował rozdzielenie konspiracji politycznej i wojskowej oraz chciał ścisłego podporządkowania konspiracji w kraju Londynowi. Uważał, że skoro inicjatywa zorganizowania ruchu podziemnego wyjdzie od centrali, będą większe szanse jego kontroli. Tokarzewski był też zwolennikiem podejmowania walki od razu, natomiast Sikorski wychodził z założenia, że do działań należy się przygotować i przystąpić do nich wówczas, kiedy nadarzy się odpowiednia okazja.
Prześledź biografie trzech wodzów polskiej konspiracji wojskowej. Znajdź cechy wspólne ich życiorysów.
Na początku grudnia 1939 roku Sikorski powołał Związek Walki Zbrojnej, a na jego czele stanął Kazimierz Sosnkowski. Miała to być organizacja wojskowa, ogólnonarodowa i ponadpartyjna. Nadzór nad organizacją w kraju na terenach okupowanych przez Niemcy miał sprawować Stefan Grot‑Rowecki, a pod okupacją radziecką – Tokarzewski‑Karaszewicz, którego wkrótce aresztowało NKWD. Od czerwca 1940 roku komendantem ZWZ (na całym obszarze okupowanym) był Grot‑Rowecki. Rozbudowano także struktury organizacyjne i administracyjne ZWZ. Sama Komenda Główna ZWZ podzielona była na wydziały: łączności, wywiadu, informacji. Administracyjnie ZWZ podzielono na okręgi, obwody i placówki. 14 lutego 1942 roku zapadła decyzja o przekształceniu ZWZ w Armię Krajową i podjęto akcję scaleniową oddziałów zbrojnych i wojskowych. Część Batalionów Chłopskich, a także Narodowa Organizacja Wojskowa (zob. Konspiracja polityczna) nie zdecydowały się na przyłączenie do AK. Na początku stycznia 1944 roku AK liczyła 360 tys. żołnierzy.
Armia Krajowa
W ramach przygotowania wojskowego AK organizowano regularne szkoły podchorążych rezerwy i podoficerów.
Przyjrzyj się symbolom AK, a następnie scharakteryzuj ich elementy wyszczególnione poniżej i postaraj się wyjaśnić, co oznaczały:
orzeł w koronie,
flaga biało‑czerwona,
napis „W.P.”,
„P” z kotwicą.
Przyjrzyj się mapie przedstawiającej struktury terenowe AK. Skąd wynikał podział AK na okręgi?
- Starano się podzielić obszar kraju na w miarę jednakowe wielkościowo okręgi.
- Był przypadkowy.
- Nawiązywał do podziału administracyjnego II RP.
Zastanów się i powiedz, co oznaczały nazwy: „Godło”, „Muzeum” itd.
Poniższe zdjęcia przedstawiają oddziały AK. Sformułuj dwa wnioski dotyczące ubioru i uzbrojenia żołnierzy.
Należy też pamiętać, że obok oficjalnie tworzonych struktur wojskowych, po zakończeniu kampanii wrześniowej oddziały, które nie znalazły się w niewoli, starały się samodzielnie prowadzić walkę partyzancką. Jednym z „leśnych oddziałów”, działających na Kielecczyźnie dowodził mjr Henryk Dobrzański, ps. Hubal. Partyzanci walczyli do kwietnia 1940 roku, czyli do śmierci swojego dowódcy. Na terenach okupowanych przez sowietów także funkcjonowała partyzantka, m.in. na Białostocczyźnie.
Ułóż we właściwej kolejności poszczególne etapy działania przewidziane do realizacji przez Armię Krajową.
- Odtworzenie Wojska Polskiego i włączenie się do zorganizowanej (frontowej) walki o wyzwolenie Polski.
- Nasilenie działań, prowadzenie walki jawnej, wybuch powstania zbrojnego.
- Szkolenie żołnierzy, występowanie przeciwko okupantowi (podejmowanie akcji dywersyjno-sabotażowych).
Konspiracja polityczna
Równie szybko kształtowała się konspiracja polityczna. Do działalności podziemnej przeszły partie. PPS jako PPS Wolność‑Równość‑Niepodległość podjęła działalność konspiracyjną i przyjęła kryptonim „Koło”. Jej organem zbrojnym stała się Gwardia Ludowa. Stronnictwo Ludowe na czas wojny przyjęło nazwę SL „Roch” i kryptonim „Trójkąt”. Jej ramię zbrojne tworzyła początkowo Chłopska Straż („Chłostra”), a następnie Bataliony Chłopskie. Stronnictwo Narodowe miało kryptonim „Kwadrat” i agendę zbrojną Narodową Organizację Wojskową. Stronnictwo Pracy przyjęło kryptonim „Romb” i jako jedyne nie miało organu zbrojnego. Te partie stanowiły wsparcie dla rządu emigracyjnego. Pierwszą strukturą polityczną utworzoną niejako przy SZP była Główna Rada Polityczna. W jej skład wchodzili przedstawiciele wspomnianych ugrupowań.
W lutym 1940 roku powstał Polityczny Komitet Porozumiewawczy, który był organem reprezentującym główne stronnictwa polityczne. Jego przewodniczącym został Kazimierz Pużak. W 1943 roku Komitet został przekształcony w Krajową Reprezentację Polityczną, a w styczniu 1944 roku w Radę Jedności Narodowej, pełniącą funkcję podziemnego parlamentu. 15 marca 1944 roku RJN wydała deklarację O co walczy naród polski.
"O co walczy naród polski" === deklaracja programowa Rady Jedności Narodowej w sprawie zasad współżycia międzynarodowego pokoju i przebudowy ustroju państwa polskiego uchwalona w Warszawie 15 III 1944 r.[...] Odrodzone państwo polskie opierać będzie swą politykę zagraniczną na ścisłym sojuszu z Wielką Brytanią, Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej, Francją oraz Turcją i na ścisłej współpracy z innymi krajami sprzymierzonymi. Na tych samych zasadach Polska pragnie oprzeć swoje stosunki z sąsiadem wschodnim – Unią Sowiecką – pod warunkiem uznania z jego strony integralności przedwojennego terytorium Rzeczypospolitej oraz zasad nieingerowania w sprawy wewnętrzne.
[...] Do Rzeczypospolitej winny być więc włączone całe Prusy Wschodnie, zniemczone siłą i podstępem, odwieczny port dorzecza Wisły Gdańsk, przylegający do dawnej granicy Polski klin pomorski pomiędzy Bałtykiem i ujściem Odry a Notecią, ziemie między Notecią i Wartą, wreszcie Śląsk Opolski z odpowiednim pasem bezpieczeństwa. [...] Granica polsko‑czeska powinna być uregulowana w zgodnym porozumieniu między Polską i Czechosłowacją na podstawie układu z dnia 5 X 1918 r. zawartego między ówczesną Polską Radą Narodową dla Księstwa Cieszyńskiego a Czeskim Narodnim Vyborem Pro Slezsko.
Na wschodzie Polski utrzymana być musi granica polska ustalona w traktacie ryskim. Wzajemne stosunki Polski i Litwy winny być oparte na zasadach jak najbliższego współżycia i współdziałania, przy uwzględnieniu aspiracji narodu litewskiego do niepodległego bytu.
[...] Odrodzona Rzeczpospolita [...] oprze swój ustrój na systemie demokracji parlamentarnej przy działaniu silnych rządów. Parlament [...] dokona zmiany konstytucji, która sformułuje zasady wszechstronnej wolności obywatelskiej, swobody religii, sumienia, przekonań politycznych, słowa, druku, zgromadzeń i stowarzyszeń oraz zasady równości praw obywatelskich przy równości obowiązków i niezależności wymiaru sprawiedliwości [...].
[...] odrodzone państwo polskie przystąpi do gruntownej odbudowy struktury życia gospodarczego, która by uczyniła zadość interesom szerokich mas ludu wiejskiego i miejskiego. [...] Państwo będzie miało prawo przejmowania lub uspołeczniania przedsiębiorstw użyteczności publicznej oraz kluczowych przemysłów, a także aparatu transportu oraz wszelkich instytucji finansowych — w wypadku, gdy tego będą wymagały potrzeby ogólne.
Wymień postulaty, które pojawiły się w zacytowanym wyżej dokumencie. Zwróć szczególną uwagę na kwestię rozwiązań ustrojowo‑granicznych.
Do konspiracji przeszedł także Związek Harcerstwa Polskiego. Podobnie jak partie polityczne również harcerze przyjęli konspiracyjny kryptonim.
Kiedy ZHP przeszedł do konspiracji i jaki kryptonim przyjął na czas okupacji? Poniższa fotografia pomoże udzielić ci odpowiedzi.
Polskie Państwo Podziemne
Funkcje podziemnego rządu odpowiedzialnego za utworzenie podziemnej administracji i nadzorowanie jej pełniła Delegatura Rządu na Kraj powołana w grudniu 1940 roku. Początkowo przewidywano, że zostaną powołani delegaci na obszar Generalnego Gubernatorstwa, na tereny wcielone do Rzeszy i na ziemie pod okupacją radziecką. We wrześniu 1942 roku zadecydowano jednak o funkcjonowaniu jednego Delegata Rządu na Kraj, który miał być w randze wicepremiera rządu emigracyjnego. Pierwszym delegatem został Cyryl Ratajski, członek SP. Kolejnymi byli: Jan Piekałkiewicz (SL) i Jan Stanisław Jankowski (SP). Delegat i jego trzej zastępcy tworzyli Krajową Radę Ministrów. Jej z kolei podlegały podziemne departamenty i ministerstwa, m.in.: Departament Informacji, Departament Oświaty i Kultury, Departament Spraw Wewnętrznych, Departament Pracy i Opieki Społecznej, Sprawiedliwości itp. Delegatura tworzyła swoje wojewódzkie i powiatowe struktury, które miały w terenie reprezentować władze emigracyjne.
Delegaturze podlegał również Państwowy Korpus Bezpieczeństwa, pełniący funkcje podziemnej policji. Delegatura zarządzała budżetem przeznaczonym na działalność konspiracyjną. Przy niej funkcjonowała m.in. Rada Pomocy Żydom.
Przyporządkuj zadania do poszczególnych departamentów (do jednego departamentu mogą należeć dwa zadania).
Opracowywanie serwisu informacyjnego., Nadzorowanie i weryfikowanie dekretów wydawanych przez poszczególne departamenty., Nadzorowanie i weryfikowanie dekretów wydawanych przez poszczególne departamenty., Przygotowanie do odbudowy zniszczonej wojną gospodarki., Ratowanie dóbr kultury., Zapewnianie egzystencji osobom potrzebującym.
| Departament Koordynacji Gospodarczej | |
|---|---|
| Departament Informacji i Prasy | |
| Departament Przemysłu i Handlu, Departament Rolnictwa | |
| Departament Pracy i Opieki Społecznej | |
| Departament Oświaty i Kultury | |
| Komitet Koordynacji Ustawodawczej |
W konspiracji (z inicjatywy Polskiego Państwa Podziemnego) wydawano wiele tytułów prasowych: w 1941 roku było prawie 300 podziemnych gazet. Najważniejszą rolę odgrywały „Biuletyn Informacyjny” i „Rzeczpospolita Polska” jako organy Delegatury Rządu i Komendy Głównej ZWZ (później AK). Oprócz informacyjnych były też pisma harcerskie i literackie. Państwo podziemne nadzorowało także prowadzenie tajnego nauczania na poziomie szkoły podstawowej, średniej i uczelni wyższych. Opracowywano również tajne programy nauczania do przedmiotów „wykreślonych” przez Niemców. Już w 1939 roku powołano Tajną Organizację Nauczycielską.
Przeanalizuj dane w tabelach. Powiedz, jaka była skala tajnego nauczania. Wyjaśnij, dlaczego w roku szkolnym 1944/1945 wyraźnie spadła liczba uczniów i nauczycieli uczestniczących w tajnym nauczaniu.
Tajne szkolnictwo średnie w Generalnym Gubernatorstwie | ||
Lata | Liczba nauczycieli | Liczba uczniów |
1939/1940 | 2346 | 19 188 |
1940/1941 | 3967 | 31 533 |
1941/1942 | 4924 | 40 378 |
1942/1943 | 5625 | 48 608 |
1943/1944 | 8168 | 66 660 |
1944/1945 | 3032 | 21 667 |
Tajne szkolnictwo wyższe w Warszawie | |
Uczelnia | Liczba studentów |
Uniwersytet Warszawski | ok. 1560 |
Uniwersytet Ziem Zachodnich | ok. 1000 |
Politechnika Warszawska | ok. 350 |
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego | ok. 200 |
Wolna Wszechnica | ok. 170 |
Kultura w ukryciu
Wspomnienia Elżbiety BarszczewskiejW latach okupacji – wspomina aktorka Elżbieta Barszczewska – my, polscy aktorzy, uważaliśmy za swój obowiązek walkę z wynarodowiającymi zamierzeniami władz niemieckich. Pragnęliśmy przekazywać polską poezję, aby polskie słowo budziło piękniejsze wzruszenia niż codzienna tragiczna rzeczywistość. Chcieliśmy również przypomnieć słuchaczom tak ciężkie kiedyś dla naszego narodu okresy, które przecież zakończyły się odzyskaniem wolności. Mimo różnorakich trudności w organizowaniu imprez, działalność aktorów w okresie wojny miała duży zakres oddziaływania. Nasze koncerty były pokrzepieniem zarówno dla słuchaczy, jak i dla nas aktorów.
Wspomnienia Elżbiety Barszczewskiej, [w:] Wiesław Głębocki, Karol Mórawski, Kultura walcząca 1939–1945, Warszawa 1985, s. 206.
Wyjaśnij, w jakim celu prowadzono w okresie wojny działalność kulturalną.
Życie kulturalne koncentrowało się przede wszystkim w stolicy. Koncerty, odczyty, wieczory literackie czy nawet przedstawienia teatralne odbywały się w mieszkaniach prywatnych. Wśród wielu tytułów prasy podziemnej część poświęcona była wyłącznie tematyce kulturalnej (zwłaszcza literackiej), m.in. „Nurt”, „Sztuka i Naród”, „Droga”. W konspiracji wydawano także książki traktujące o ówczesnej sytuacji wojennej: pokazując bohaterstwo polskich żołnierzy na frontach II wojny światowej czy walczących w kraju przedstawicieli społeczeństwa polskiego, podkreślając zwłaszcza heroizm młodych. Tworzono także relacje z życia w obozach i przekazywano informacje o Holocauście. Wydano, znane dziś dzięki współczesnej ekranizacji, Kamienie na szaniec Aleksandra Kamińskiego, a także Dywizjon 303 Arkadego Fiedlera. Ukazały się ponadto książki: Obóz śmierci Natalii Zarembiny i Na oczach świata Marii Kann. W okresie okupacji tworzyło wielu poetów. Dla wielu z nich ten czas okazał się ostatnim w ich działalności literackiej: zginęli wkrótce w powstaniu warszawskim. Taki los spotkał m.in. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i Tadeusza Gajcego. Dzięki istnieniu tajnych drukarni możliwe stało się przekazanie ówczesnym i kolejnym pokoleniom ich dorobku literackiego.
Działalność dywersyjnodywersyjno-sabotażowasabotażowa
Przy Delegaturze Rządu na Kraj działało Kierownictwo Walki Cywilnej. Prowadziło m.in. bojkot prasy okupacyjnej, kin i teatrów, wspomagało też ukrywających się, załatwiało fałszywe dokumenty oraz prowadziło rejestr zbrodni hitlerowskich. Głównymi zadaniami KWC były obrona i samoorganizowanie społeczeństwa do oporu.
10 przykazań walki cywilnej
Polska walczy z wrogami nie tylko poza granicami kraju, ale i na swoich obecnie okupowanych ziemiach.
Do chwili rozpoczęcia rozprawy zbrojnej – wyrazem wojny na ziemiach polskich jest walka cywilna.
Udział w walce cywilnej jest obowiązkiem każdego obywatela polskiego.
Podstawowym nakazem i obowiązkiem jest poszanowanie prawowitych władz polskich na emigracji oraz posłuch wobec Czynników Miarodajnych w kraju.
Nakazem walki cywilnej w stosunkach z okupantem jest bojkot jego zarządzeń i wezwań, utrudnianie mu wszelkiej akcji w granicach nakreślonych przez Kierownictwo życia polskiego oraz absolutny bojkot w stosunkach handlowych, kulturalnych, towarzyskich.
Obowiązuje konieczność solidarności społeczeństwa, wspierania bliźniego Polaka wszędzie, gdzie grozi mu zguba lub nędza.
Utrzymywać należy na najwyższym poziomie poczucie honoru narodowego i zgodnie z tym honorem postępować.
Należy przeciwdziałać w spotkanych wypadkach odstąpienia Polaka od obowiązujących go zasad postępowania, a to drogą perswazji, napomnienia, bojkotu towarzyskiego, wreszcie rejestrowania wstępnych faktów i przekazania ich odpowiednim czynnikom polskim.
Wobec odstępców i zaprzańców obowiązuje bojkot, jak wobec wroga, oraz rejestrowanie ich jako zdrajców.
Powinnością każdego Polaka jest troska o ocalenie i zachowanie polskości we wszelkiej jej postaci, a więc ludzkiej, kulturalnej, materialnej jako sił potrzebnych do wywalczenia wolności i odbudowania ojczyzny. Polacy! Stopień podporządkowania się powyższym zasadom i nakazom będzie sprawdzianem naszej wartości obywatelskiej wobec przyszłych pokoleń. Pamiętajcie, że w dniach wolności wszyscy będziemy musieli zdać rachunek z naszego obecnego stanowiska i naszych czynów.
10 przykazań walki cywilnej, „Biuletyn Informacyjny” 1942, nr 7 maja.
Wskaż odpowiedź na pytanie: czego zgodnie z powyższym aktem oczekiwano od Polaków?
- Solidaryzmu społecznego i mobilizacji w walce z okupantem.
- Niepodejmowania żadnych konkretnych działań.
- Postępowania w myśl zasady, że wojnę należy przeżyć.
Jesienią 1942 roku utworzono Kierownictwo Walki Konspiracyjnej, które miało prowadzić walkę bieżącą, podejmując akcje sabotażowo‑dywersyjne. W połowie 1943 roku z połączenia obu organizacji powstało Kierownictwo Walki Podziemnej. Również jesienią 1942 roku utworzono Kierownictwo Dywersji „Kedyw” (w jego skład wchodzili m.in. członkowie grup szturmowych Szarych Szeregów). Kedyw w miastach posiadał oddziały szturmowe, a w terenie – grupy partyzanckie. Jedną z najbardziej spektakularnych akcji Kedywu był przeprowadzony 1 lutego 1944 roku udany zamach na dowódcę SS i policji na dystrykt warszawski gen. Franza Kutscherę. W ramach prowadzonych działań starano się przeszkadzać w produkcji zbrojeniowej, stosując hasło: „Dla Niemców pracuj powoli” (żółw był symbolem sabotażu); akcje dywersyjne polegały na tym, że paraliżowano komunikację, wysadzano pociągi wiozące zaopatrzenie na front itp. Po ataku III Rzeszy na ZSRR w ramach ZWZ‑AK utworzono organizację Wachlarz, która przede wszystkim podejmowała akcje dywersyjno‑sabotażowe na wschód od Bugu i Niemna. Organizowano też akcje odbijania więźniów. Likwidowano „zasłużonych” funkcjonariuszy gestapo, donosicieli czy osoby, które kolaborowały z Niemcami. Prowadzono również akcję ośmieszania okupanta. W tym wypadku szczególne zaangażowanie wykazywała Organizacja Małego Sabotażu „Wawer”, działająca w ramach Szarych Szeregów.
Dla zainteresowanych
Jedną z form działalności dywersyjno‑sabotażowej była też akcja „N” prowadzona od 1941 do 1944 roku.
Sprawozdanie gen. Stefana Roweckiego do Centrali z działalności akcji N (fragmenty)[Akcja „N”] zasadniczo bowiem nie występuje w imieniu polskim, a podszywa się całkowicie pod akcję rzekomo ściśle niemiecką, pozorując fermenty wewnętrzne i niemieckie ruchy opozycyjne. Dzięki tej metodzie, akcja ta jest dość trudna i wymaga specjalnych wysiłków redakcyjnych i nakładu pracy. Na ogół jednak, na podstawie relacji z terenów niemieckich, traktowana jest przez ogół odbiorców jako akcja niemiecka i nie wzbudza podejrzeń, że jest pochodzenia polskiego.
Z tych założeń wynika ogólny ton wydawnictw, mających charakter patriotyczny niemiecki, lecz skierowanych przeciw hitleryzmowi i wojnie.
B. Periodyki. W okresie sprawozdawczym wydawano dwa stałe pisma [...]
1) „Der Hammer”. Pismo tematycznie było nastawione na rozpowszechnianie zarówno wśród wojska, jak i cywilnej ludności niemieckiej i poruszało zarówno wewnętrzne niemieckie zagadnienia społeczno‑polityczne, jak również momenty wojskowe. W pierwszym numerze (lipiec 41) omówiono sytuację na froncie, podkreślając krwawość strat niemieckich.
[...] Numer następny (X/41) w artykule wstępnym, w imieniu żołnierzy, wzywał rodaków w kraju do zrobienia porządku z bandą partyjną i umożliwienia w ten sposób zakończenia wojny. Specjalny artykuł przypominał rady żołniersko‑robotnicze z 1918 roku i wskazywał, że będą one i teraz aktualne. Pod tytułem „Worten und Tatsachen” zestawiono fragmenty sprzecznych ze sobą oświadczeń Hitlera. Stała rubryka „Denkst Du daran” zawierała szereg drobnych informacji i tendencyjnych notatek.
Numer z 14 XI 41, w artykule wstępnym wskazywał, że Sowiety nie są sojusznikiem, lecz przeciwnikiem Anglii, zwalczanym w jej interesie krwią żołnierza niemieckiego. Artykuł „Ein neuer Feind” zwraca uwagę na nowego wroga Niemców, tyfus plamisty, i podkreśla nieudolność akcji zapobiegawczej ze strony władz wojskowych. Numer zamyka stała rubryka „Denkst Du daran”. „Hammer” z 24 XI 41 wykazywał, że Niemcy obecne pozostały państwem kapitalistycznym, w którym wszelkie reformy socjalne są tylko pozorem, za którym ukrywają się wielkie zyski przemysłowców i partyjników oraz wyzysk klas pracujących. W dalszych artykułach omawia sylwetkę zakłamanego w swej propagandzie Goebbelsa oraz podkreśla stwierdzenie przez Hitlera w ostatniej jego mowie istnienia w Niemczech opozycji, której groził.
[...] Numer ze stycznia 42, w artykule wstępnym omawia sytuację ogólną na przełomie nowego roku. Następnie poruszał nieumiejętność prowadzenia wojny przez Hitlera, odsuwanie przez niego dobrych generałów, zamykając w konkluzji stwierdzeniem, że z Hitlerem wojna nie będzie miała końca, bez Hitlera będzie pokój w Europie.
[...] 3) „Der Soldat”, ukazał się pięciokrotnie.
Pierwszy numer z 14 IX 41 wykazywał błędy dowództwa niemieckiego, które nie umiało przewidzieć przebiegu kampanii wschodniej i nie liczy się zupełnie ze stratami i krwią niemiecką. Oddzielny artykuł, poświęcony niedoli i fatalnym warunkom, w jakich znajdują się ranni.
[...] „Soldat” z października 41 krytycznie omawia mowę Hitlera z 2 X i przewiduje ciągłość walk na froncie wschodnim w okresie zimowym, przypominając losy Napoleona w Moskwie. W dalszych artykułach omawia doskonałą sytuację partyjników, bogacących się na terenach okupowanych, podczas gdy żołnierz cierpi i walczy, niedomagania i złą organizację poczty polowej, oraz cenzurę wojenną listów żołnierskich. Poruszono też znowu temat rannych żołnierzy. Zamieszczono też krótkie artykuliki, obrazujące sytuację w Niemczech i na terenach okupowanych.
[...] 2. Wydawnictwa nieperiodyczne [...] W pierwszej połowie marca wydano małą ulotkę prowokacyjną, zawierającą dziesięcioro przykazań dla członka partii będącego w wojsku i podpisaną w imieniu partii. Celem tego wydawnictwa, przez odpowiedni dobór treści, było poróżnienie żołnierzy niepartyjników z partyjnikami i ściągnięcie na tych ostatnich nienawiści, podejrzliwości i braku zaufania.
[...] Dział Specjalny.
Zadaniem działu jest prowadzenie akcji dywersji moralnej wśród Niemców tak na ziemiach polskich, jak w Rzeszy, wykraczającej poza ramy kolportażu wydawnictw drukowanych.
Prace działu polegają na wysyłaniu donosów na Niemców do władz niemieckich, szerzeniu plotek, zamieszania, obniżaniu nastrojów i sianiu niepewności, wysyłaniu listów indywidualnych i zbiorowych. Akcje te mają na celu obniżyć nastrój wśród Niemców i wywołać wśród nich zamęt, intrygi i zamieszanie.Sprawozdanie gen. Stefana Roweckiego do Centrali z działalności akcji N (fragmenty)
Co było głównym celem akcji „N”?
- Sianie defetyzmu w szeregach niemieckiego okupanta (wśród żołnierzy, ale też cywilów) poprzez kłamstwa informacyjne.
- Przekazanie Niemcom prawdziwych informacji dotyczących działań na froncie.
- Zachęcanie Niemców do podejmowania współpracy z państwem podziemnym.
W jaki sposób realizowano akcję „N”?
- Poprzez zamieszczanie artykułów i tekstów propagandowych w wydawnictwach periodycznych i nieperiodycznych.
- Podejmowanie akcji plakatowych.
- Poprzez wysyłanie agentów na tyły wojsk niemieckich.
W Wielkiej Brytanii szkolono specjalną grupę żołnierzy, którzy przerzucani byli do okupowanej Polski. Pierwsza grupa przybyła w połowie lutego 1941 roku, ostatnia pod koniec grudnia 1944 roku. Wśród nich byli specjaliści od wywiadu, dywersji, łączności, dowódcy oddziałów. Przywozili pocztę kurierską, pieniądze na wsparcie działań w okupowanym kraju. Zostali nazwani cichociemnymi. Wśród nich była jedna kobieta: Elżbieta Zawacka, matematyczka z wykształcenia. Po wojnie aresztowana i więziona przez komunistów. Pracowała na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 2006 roku została mianowana przez Prezydenta RP generałem WP.
Ku końcowi
Ze względu na ofensywę Armii Czerwonej i zajęcie przez nią całego terenu RP 19 stycznia 1945 roku gen. Okulicki zdecydował się na rozwiązanie Armii Krajowej. Uznał, że wobec zachowania Sowietów (m.in. dokonywania przez nich aresztowań ujawniających się przedstawicieli podziemia zbrojnego) należy uchronić żołnierzy AK przed represjami. Nie zrezygnowano jednak całkowicie z konspiracji zbrojnej. Pozostali w niej dowódcy AK, skupieni w ramach organizacji NIE z gen. Emilem Fieldorfem na czele. Część oddziałów AK nie zastosowała się do rozkazu Okulickiego i postanowiła kontynuować walkę w dotychczasowych strukturach. Kiedy NIE została zdekonspirowana (w maju 1945 roku), powołano Delegaturę Sił Zbrojnych na Kraj.
Poważne problemy przeżywał także pion polityczny konspiracji. Decyzje konferencji jałtańskiej zostały odrzucone przez rząd emigracyjny i władze w okupowanym kraju, niemniej zdawano sobie sprawę, że istnieje konieczność nawiązania kontaktów z Rosjanami i tym samym dyskusji na temat składu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej (zob. lekcja Sprawa polska w polityce Wielkiej Trójki). Władze Polskiego Państwa Podziemnego zdecydowały się więc przyjąć zaproszenie na rozmowy wysunięte przez przedstawiciela Sowietów gen. Iwana Sierowa. Zrobiono to z obawą, pamiętając o dotychczasowych doświadczeniach wyniesionych ze spotkań z Rosjanami (zob. akcja „Burza”). W marcu 1945 roku doszło do spotkania 16 przedstawicieli polskiego państwa podziemnego i władz radzieckich. Jego efektem było aresztowanie przywódców władz konspiracyjnych, wywiezienie ich do Moskwy i osadzenie w więzieniu na Łubiance.
W czerwcu w Moskwie odbył się ich proces, tzw. proces szesnastu (m.in. gen. Okulickiego, Delegata Rządu na Kraj Jana Jankowskiego, przewodniczącego RJN Kazimierza Pużaka). Przedstawicieli Polskiego Państwa Podziemnego oskarżono o przynależność do nielegalnej organizacji, prowadzenie działalności dywersyjnej, szpiegowskiej i terrorystycznej, wymierzonej przeciwko Związkowi Radzieckiemu, i współpracę z Niemcami. Okulickiego skazano na 10 lat więzienia, Jankowskiego na 8, Bień, Jasiukowicz i Pajdak dostali wyroki 5 lat. Powstanie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej i uznanie go przez Zachód doprowadziło do rozwiązania 1 lipca Delegatury Rządu na Kraj i Rady Jedności Narodowej.
Polscy komuniści. Powstanie PPR
Stalin, zrywając stosunki dyplomatyczne z rządem emigracyjnym, miał przygotowaną „alternatywę dla sprawy polskiej”. Już od lipca 1941 roku w Moskwie nadawała audycje Rozgłośnia Radiowa im. Tadeusza Kościuszki. Wzywała ona Polaków do walki z Niemcami, co ważne, po polsku. Audycje wpływały tym samym na powiększenie grona sympatyków ZSRR wśród Polaków.
Stalinowi zależało jednak przede wszystkim na tworzeniu podziemia komunistycznego w Polsce, toteż w ZSRR została przeszkolona grupa polskich komunistów, a następnie zrzucona na spadochronach nad Warszawą. W tej tzw. grupie inicjatywnej znaleźli się Marceli Nowotko, Paweł Finder, Bolesław Mołojec.
Dopiero druga grupa inicjatywna dotarła do kraju. Pierwsza rozbiła się wkrótce po starcie z podmoskiewskiego lotniska. Zginął wówczas jeden z liderów grupy Jan Turlejski, komunistyczny działacz i deputowany do Zgromadzenia Zachodniej Białorusi.
Również w okupowanym kraju samorzutnie odtwarzały się zręby organizacji komunistycznej, choć zasięg oddziaływania tych grup (np. „Sierp i Młot”, „Spartakus”) był bardzo ograniczony, a i zainteresowanie społeczeństwa (w porównaniu ze strukturami Polskiego Państwa Podziemnego) było śladowe. Warto przypomnieć, że formalnie od 1938 roku nie istniała w Polsce Komunistyczna Partia Polski, rozwiązana decyzją Międzynarodówki Komunistycznej (to znaczy Stalina).
Przypomnij, od kiedy komunistyczna partia w Polsce nosiła nazwę KPP.
- Od 1918r.
- Od 1925r.
- Od 1928r.
Do czasu przybycia grupy z ZSRR nie stworzono więc jednolitej organizacji. Dopiero grupa inicjatywna nawiązała kontakty z miejscowymi działaczami, m.in. z Władysławem Gomułką (ps. Wiesław) i Marianem Spychalskim, i 5 stycznia 1942 roku została utworzona Polska Partia Robotnicza.
W nazwie utworzonej partii nie pojawił się wyraz „komunistyczna”. Wyjaśnij, jaki mógł być cel rezygnacji z zastosowania tego terminu.
Głównym zadaniem postawionym przed nową partią miało być zorganizowanie partyzantki na tyłach niemieckich, dezorganizującej niemiecką komunikację i zasadniczo wyrządzającej szkody faszystowskiemu okupantowi. W ideologii partyjnej nie posługiwano się hasłami komunistycznymi, rewolucyjnymi, podkreślano natomiast konieczność wspólnej walki z Niemcami. W tym celu utworzono ramię zbrojne: Gwardię Ludową. W odróżnieniu od Armii Krajowej Gwardia deklarowała podejmowanie walki natychmiast po sformowaniu oddziałów.
Do nazwy jakiej organizacji nawiązywała Gwardia Ludowa?
- Do nazwy ugrupowania utworzonego podczas rewolucji październikowej.
- Do nazwy organizacji zbrojnej PPS.
- Do organizacji powstałej w okresie rewolucji francuskiej.
Porównaj poniższe symbole. Z lewej: orzełek Armii Krajowej, z prawej: orzełek Gwardii Ludowej. Określ różnice.
O co walczymy?
Na czele partii krótko stał Marceli Nowotko, później Paweł Finder. Przez kilka tygodni kierował nią również Bolesław Mołojec, jednak wkrótce wymazano go z historii partii, ponieważ był najprawdopodobniej zamieszany w zabójstwo Nowotki. Początki historii PPR to tajemnicze zabójstwa, aresztowania (Niemcy uwięzili m.in. Małgorzatę Fornalską). Sytuacja w kierownictwie PPR ustabilizowała się w listopadzie 1943 roku. Wówczas I sekretarzem PPR został Władysław Gomułka, a we władzach partii znaleźli się jeszcze Franciszek Jóźwiak i Bolesław Bierut (polski komunista przerzucony z Białorusi). Wcześniej – po mało konstruktywnych rozmowach pomiędzy PPR a Delegaturą Rządu na Kraj – PPR wydała „małą” deklarację O co walczymy (marzec 1943). Natomiast po objęciu steru władzy przez Gomułkę z jego inicjatywy powstał kolejny dokument programowy („duża” deklaracja O co walczymy).
"O co walczymy?" --- druga deklaracja programowa Polskiej Partii Robotniczej, wydana w Warszawie w listopadzie 1943 roku --- fragmenty[...] Wszystkie organa władzy, poczynając od demokratycznego Rządu Tymczasowego, a kończąc na samorządach miejskich i wiejskich, zostaną wyłonione w kraju zgodnie z wolą większości narodu polskiego, to jest robotników, chłopów i inteligencji. Rząd Tymczasowy winien się oprzeć na antyfaszystowskim froncie narodowym, a wszystkie jego zarządzenia muszą być zgodne z duchem demokracji i wolności.
Tymczasowy Rząd przystąpi natychmiast do przeprowadzenia demokratycznych wyborów do Zgromadzenia Narodowego (Konstytuanty) na podstawie pięcioprzymiotnikowego prawa wyborczego. Zgromadzenie Narodowe dokona wyborów prezydenta i rządu oraz ustali demokratyczne formy ustrojowe państwa przez uchwalenie nowej konstytucji. Mandaty wszelkiego rodzaju mianowańców, jak komisarzy, starostów, wójtów itp. urzędujących obecnie lub upatrzonych na te stanowiska przez tak zwaną Delegaturę Rządu emigracyjnego lub przez inne reakcyjne czynniki, unieważnia się natychmiast.
Rząd emigracyjny, wyłoniony przez przypadkowo zebrane na emigracji elementy, opierający się na antydemokratycznej, nielegalnej i nieuznanej przez naród ozonowej konstytucji z 23 kwietnia 1935 r., nie może być powołany do realizowania ustroju demokratycznego w odrodzonej Polsce.
[...] Wszystkie ziemie polskie muszą być włączone do państwa polskiego:
Na zachodzie i nad Bałtykiem musimy odzyskać ziemie etnograficznie polskie, wynarodowione i zgermanizowane przemocą, zwłaszcza w okresie porozbiorowej niewoli i obecnej okupacji niemieckiej.
Na wschodzie na terenach zamieszkanych od wieków przez etniczną większość ukraińską i białoruską, naród polski, który tak krwawo opłaca własną wolność, uznając zasadę prawa narodów do samostanowienia, nie może odmawiać bratnim narodom ukraińskiemu i białoruskiemu prawa określenia swej przynależności państwowej zgodnie z wolą ludności. Zabezpieczy nam to pokój na wschodzie i wzmocni naszą pozycję na zachodzie i nad Bałtykiem.
Walczymy o pełną niepodległość i suwerenność państwa polskiego. Celem zagwarantowania tej niepodległości i suwerenności naród polski, walcząc u boku trzech mocarstw sojuszniczych: Anglii, ZSRR i Stanów Zjednoczonych, przeciwko wspólnemu wrogowi, zacieśni z nim węzły sojuszu i współpracy w okresie powojennym i weźmie udział w organizowaniu bezpieczeństwa i odbudowy gospodarczej Europy.
Ułożenie dobrosąsiedzkich i sojuszniczych stosunków z ZSRR stanie się ważnym i decydującym czynnikiem, wzmacniającym naszą obronność, potencjał gospodarczy i pozycję w Europie. Tak samo bliskie węzły przyjaźni i współpracy winny być nawiązane i z innymi bratnimi narodami słowiańskimi.„O co walczymy?” – druga deklaracja programowa Polskiej Partii Robotniczej, wydana w Warszawie w listopadzie 1943 roku – fragmenty.
Które ze sformułowań zawartych w deklaracji nie mogły zostać zaakceptowane przez przedstawicieli rządu emigracyjnego?
- Walczymy o pełną niepodległość i suwerenność państwa polskiego.
- [...] naród polski, [...], uznając zasadę prawa narodów do samostanowienia, nie może odmawiać bratnim narodom ukraińskiemu i białoruskiemu prawa określenia swej przynależności państwowej zgodnie z wolą ludności.
- Mandaty wszelkiego rodzaju mianowańców, jak komisarzy, starostów, wójtów itp. urzędujących obecnie lub upatrzonych na te stanowiska przez tak zwaną Delegaturę Rządu emigracyjnego lub przez inne reakcyjne czynniki, unieważnia się natychmiast.
- Na zachodzie i nad Bałtykiem musimy odzyskać ziemie etnograficznie polskie, wynarodowione i zgermanizowane przemocą, zwłaszcza w okresie porozbiorowej niewoli i obecnej okupacji niemieckiej.
- Rząd emigracyjny, wyłoniony przez przypadkowo zebrane na emigracji elementy, opierający się na antydemokratycznej, nielegalnej i nie uznanej przez naród ozonowej konstytucji z 23 kwietnia 1935 roku, nie może być powołany do realizowania ustroju demokratycznego w odrodzonej Polsce.
Różne możliwości
Stalin nie wierzył, że komuniści w Polsce będą w pełni realizować jego politykę. W związku z tym na terenie ZSRR funkcjonowała grupa polskich komunistów, którą można było w razie potrzeby przerzucić do kraju. W marcu 1943 roku powstał Związek Patriotów Polskich, w skład którego weszli: Wanda Wasilewska, Alfred Lampe i Aleksander Zawadzki. ZPP, podobnie jak PPR, posługiwał się chwytliwymi hasłami (np. apelował o „utworzenie silnej Polski, związanej braterskimi więzami” z ZSRR). Na prośbę ZPP powołano 1. Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki.
Wyjaśnij, dlaczego Tadeusz Kościuszko często stawał się patronem inicjatyw komunistycznych (jego imię nadano i rozgłośni, i dywizji).
ZPP wydał również deklarację, w której podkreślono, że celem organizacji jest zjednoczenie wszystkich Polaków mieszkających w ZSRR. Ponadto ZPP zamierzał walczyć o „Polskę demokratyczną”, w której zaprowadzone będą reformy służące społeczeństwu.
W 1943 roku Stalin nie podjął jeszcze decyzji, który z ośrodków będzie organizatorem państwa polskiego, niemniej nie ulegało wątpliwości, że będzie to administracja podległa Moskwie.
W kraju PPR, odmawiając rządowi londyńskiemu i jego krajowemu przedstawicielstwu prawa do reprezentowania ogółu Polaków, powołała w nocy z 31 grudnia 1943 na 1 stycznia 1944 roku Krajową Radę Narodową. Na jej czele stanął Bolesław Bierut. 1 stycznia z GL i „innych mniejszych grup konspiracyjnych” została powołana Armia Ludowa z gen. Michałem Rolą‑Żymierskim na czele.
Krajowa Rada Narodowa wydała deklarację programową, w której potwierdzała wcześniejsze postulaty z deklaracji O co walczymy, wyraźnie jednak zaznaczając rezygnację z Kresów Wschodnich, jak też chęć odzyskania „wszystkich ziem polskich na zachodzie i północy, które zostały przemocą zgermanizowane”.
W marcu 1944 roku delegacja KRN udała się do Moskwy. Tam po rozmowach ze Stalinem zapadła decyzja, że „ośrodkiem nowego rządu powinien być kraj i KRN”. Okazało się więc, że to krajowi komuniści będą odpowiadać za organizowanie administracji w powojennej Polsce. Toteż gdy 20 lipca Armia Czerwona przekroczyła Bug, czyli planowaną linię graniczną z Polską, została podjęta decyzja o powołaniu ośrodka władzy – Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Oficjalnie podano, że PKWN powstał w pierwszym wyzwolonym mieście Polski, czyli Chełmie Lubelskim, i tam miał zostać także sformułowany manifest zawierający rozwiązania prawnoustrojowe przyszłego państwa i nawołujący do ostatecznej rozprawy z hitlerowskimi Niemcami. W rzeczywistości i PKWN, i manifest powstały w Moskwie. Na czele PKWN stanął Edward Osóbka‑Morawski. Zastępcami zostali Wanda Wasilewska i Andrzej Witos. W jego składzie znaleźli się również: Stanisław Radkiewicz, Hilary Minc, Stefan Jędrychowski, Michał Rola‑Żymierski. Był to podobno gabinet koalicyjny… Faktycznie jednak opanowany przez działaczy PPR i współpracujące z nimi osoby.
Manifest PKWNRodacy!
Wybiła godzina wyzwolenia. Armia Polska obok Armii Czerwonej przekroczyła Bug. Żołnierz polski bije się na naszej ziemi ojczystej. Nad umęczoną Polskę powiały znów biało‑czerwone sztandary.
Naród Polski wita żołnierza Armii Ludowej, zjednoczonego z żołnierzem Armii Polskiej w ZSRR. Wspólny jest wróg, wspólna walka i wspólne sztandary.
Zjednoczeni ku chwale Ojczyzny w jednym Wojsku Polskim pod wspólnym dowództwem wszyscy żołnierze polscy pójdą obok zwycięskiej Czerwonej Armii do dalszych walk o wyzwolenie Kraju. Pójdą poprzez Polskę całą po pomstę nad Niemcami, aż polskie sztandary nie załopocą na ulicach stolicy butnego prusactwa, na ulicach Berlina.
[...]
Naród walczący z okupantem niemieckim o wolność i niepodległość stworzył swą reprezentację, swój podziemny parlament – Krajową Radę Narodową. Weszli do Krajowej Rady Narodowej reprezentanci stronnictw demokratycznych – ludowcy, demokraci, socjaliści, członkowie PPR i innych organizacji. [...]
Krajowa Rada Narodowa, powołana przez walczący naród, jest jedynym legalnym źródłem władzy w Polsce.
Emigracyjny „rząd” w Londynie i jego delegatura w Kraju jest władzą samozwańczą, władzą nielegalną. Opiera się na bezprawnej faszystowskiej konstytucji z kwietnia 1935 roku. „Rząd” ten hamował walkę z okupantem hitlerowskim, swą awanturniczą polityką pchał Polskę ku nowej katastrofie.
[...] Krajowa Rada Narodowa, tymczasowy parlament narodu polskiego, powołała Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego jako legalną tymczasową władzę wykonawczą dla kierowania walką wyzwoleńczą narodu, zdobycia niepodległości i odbudowy państwowości polskiej.
Krajowa Rada Narodowa i Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego działają na podstawie konstytucji z 17 marca 1921 roku, jedynie obowiązującej konstytucji legalnej, uchwalonej prawnie.
[...] Stawajcie do walki o wolność Polski, o powrót do Matki‑Ojczyzny starego polskiego Pomorza i Śląska Opolskiego, o Prusy Wschodnie, o szeroki dostęp do morza, o polskie słupy graniczne nad Odrą!
[...] Krajowa Rada Narodowa i powołany przez nią Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego uznają, że uregulowanie granicy polsko‑radzieckiej powinno nastąpić w drodze wzajemnego porozumienia. […] ziemie polskie – Polsce, ziemie ukraińskie, białoruskie i litewskie – Radzieckiej Ukrainie, Białorusi i Litwie. Trwały sojusz z naszymi bezpośrednimi sąsiadami, ze Związkiem Radzieckim i Czechosłowacją, będzie podstawową zasadą zagranicznej polityki polskiej, realizowanej przez Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego.
[...] Aby przyspieszyć odbudowę Kraju i zaspokoić odwieczny pęd chłopstwa polskiego do ziemi, Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego przystąpi natychmiast do urzeczywistnienia na terenach wyzwolonych szerokiej reformy rolnej. [...] Jednym z najpilniejszych zadań Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego będzie na terenach oswobodzonych odbudowa szkolnictwa i zapewnienie bezpłatnego nauczania na wszystkich szczeblach.Manifest PKWN.
Przeczytaj manifest i powiedz, jaką funkcję miał oficjalnie pełnić PKWN i jakie rozwiązania prawnoustrojowe oraz w sprawie granic proponował Polakom. Wymień charakterystyczne elementy języka i formy przekazu manifestu.
PKWN wydał później kilka dekretów, które miały regulować sytuację polityczno‑prawną na ziemiach polskich, m. in. dekret o przyjęciu zwierzchnictwa nad Armią Polską powstałą w ZSRR i połączeniu jej z Armią Ludową w Wojsko Polskie, dekret o powołaniu Milicji Obywatelskiej czy tzw. mały kodeks karny, wykorzystywany do walki z podziemiem londyńskim.
31 grudnia 1944 roku PKWN został przekształcony w Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej. Proces formowania się władzy w Polsce zakończyło powstanie TRJN.
Napisz komentarz do zdjęcia. Podaj imiona i nazwiska osób, które zostały na nim uwiecznione. Wyjaśnij również powód, dla którego jedna z tych postaci trzyma w ręku godło Polski.
Zamiast podsumowania
Zjawisko kolaboracji w PolsceAczkolwiek w polityce niemieckiej wobec podbitej Polski także występowały pewne niuanse, wynikały one raczej z rozbieżności doraźnych interesów (i ambicji) poszczególnych części aparatu okupacyjnego niż z jakichś generalnych koncepcji. Żadna decydująca instancja III Rzeszy nie wystąpiła wobec ważniejszej polskiej grupy politycznej z jakąkolwiek propozycją kolaboracyjną, ale też polskie elity nie złożyły żadnej oferty współpracy na płaszczyźnie politycznej […]. Ponieważ nie było w Polsce kolaboracyjnego rządu ani nawet struktur militarnych lub paramilitarnych uprawiających polityczną kolaborację, nie powstały żadne jednostki Waffen SS (w Europie zebrano niemal 200 tys. ochotników do takich formacji), uważa się, iż społeczeństwo polskie […] stawiało świadomy i wytrwały opór wobec niemieckiej okupacji. Sytuacja była tu rzeczywiście odmienna niż pod okupacją radziecką, gdzie wprawdzie nie powstały żadne polskie struktury administracyjne, ale znalazło się dość liczne grono osób, które na podstawie motywów ideologicznych współpracowały z władzami i nawet starały się podejmować działalność polityczną, co stało się bardziej realne od końca 1940 roku.
Zjawisko kolaboracji w Polsce, [w:] Andrzej Paczkowski, Pół wieku dziejów Polski, Warszawa 2005, s. 29–30.
Wytłumacz, dlaczego zjawisko kolaboracji na obszarze okupowanym przez Niemcy nie występowało zbyt często. Posłuż się zacytowanym tekstem oraz innymi źródłami informacji.
Przyjrzyj się poniższej fotografii. Odszukaj w różnych źródłach inne przykłady pomników AK i sprawdź, kiedy powstawały. Wyjaśnij, dlaczego inicjatywa upamiętnienia AK musiała poczekać na realizację.
Oceń, czy trafne było określenie „Polska Lubelska” używane w odniesieniu do powojennej Polski.
Połącz w pary hasła z dwóch kolumn:
Deklaracja programowa PPR, Rada Pomocy Żydom, organizacja zbrojna podległa rządowi londyńskiemu, Zamach na Kutscherę, Akcja pod Arsenałem
| Szare Szeregi | |
| Kedyw | |
| „Żegota” | |
| O co walczymy | |
| ZWZ |
Kto stał na czele konspiracyjnej Służby Zwycięstwu Polski?
- Kazimierz Sosnkowski
- Michał Karaszewicz-Tokarzewski
- Stefan Rowecki
Kiedy, oprócz II wojny światowej, na ziemiach polskich funkcjonowało tzw. państwo podziemne?
- Podczas powstania kościuszkowskiego.
- Podczas powstania styczniowego.
- Podczas I wojny światowej.
Wskaż organizację, która powstała w 1943 roku w ZSRR z inicjatywy pisarki Wandy Wasilewskiej.
- Polska Partia Robotnicza
- Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego
- Związek Patriotów Polskich
Wskaż osobę, która jako pierwsza piastowała funkcję I sekretarza KC PPR.
- Paweł Finder
- Władysław Gomułka
- Marceli Nowotko
Kto był ostatnim komendantem głównym Armii Krajowej?
- Leopold Okulicki-Niedźwiadek
- Tadeusz Bór-Komorowski
- Stefan Grot-Rowecki
Co przewidywał plan „Burza”?
- Wywołanie przez AK powstania w Warszawie.
- Współpracę AK z Armią Czerwoną na Litwie.
- Unikanie konfrontacji z Armią Czerwoną.
Uzupełnij tekst, przeciągając poniższe hasła.
Stefan Rowecki, Narodowych Sił Zbrojnych, Niedźwiadek, Leopolda Okulickiego, Batalionów Chłopskich, 1943, SZP, szesnastu, Michał Tokarzewski-Karaszewicz, Fieldorf, 1939, ZWZ, 1941, województwa, 1942, Grot, Tadeusz Bór-Komorowski, 1945
Armia Krajowa powstała w roku ............................................................... Jej podstawę stanowił .............................................................. istniejący od roku ............................................................... Pierwszym komendantem AK był .............................................................. pseudonim ............................................................... Został on aresztowany w roku ............................................................... Jego następcą został generał ............................................................... AK została rozwiązana w roku .............................................................. na podstawie rozkazu jej ostatniego komendanta .............................................................. pseudonim ............................................................... Był on jednym z .............................................................. oskarżonych przywódców polskiego podziemia, którzy zostali wywiezieni do Moskwy i tam byli sądzeni. Działała ona w ramach przedwojennego podziału administracyjnego Polski na ............................................................... W ramach AK autonomię miały oddziały ............................................................... Członkowie formacji „polskich narodowców” z .............................................................. tylko w części włączyli się w jej struktury. Po rozwiązaniu AK organizację NIE utworzył gen. Emil .............................................................., ps. Nil.
Dopasuj skróty do nazw i rodzaju działalności.
TON, KWC, KWP, ŻOB
| skrót | nazwa | rodzaj działalności |
|---|---|---|
| TON | ||
| KWC | ||
| KWP | ||
| ŻOB |
Potrafię wyjaśnić pojęcia „sabotaż” i „dywersja”.
Wiem, kiedy powstała Armia Krajowa.
Rozumiem potrzebę stworzenia Polskiego Państwa Podziemnego.