(1900‑1980) - niemiecki filozof, psychoanalityk i pisarz. Autor takich książek, jak: Niech się stanie człowiek (1947), Psychoanaliza a religia (1950), Zdrowe społeczeństwo (1955), O sztuce miłości (1956). Poglądy filozofia opierały się na przekonaniu, że można wdrożyć takie środki, które zbudują trwałe i zdrowe relacje międzyludzkie, tym samym zdrowe społeczeństwo

potoczne określenie na złagodzenie opresyjnej polityki komunistycznej; w Polsce odwilż rozpoczęła się po śmierci Stalina w 1953, a za jej koniec uznaje się rok 1957. Charakterystycznymi cechami odwilży jest rezygnacja z socrealistycznej stylistyki w sztuce oraz amnestia wobec wielu więźniów politycznych

Obóz Radykalno‑Narodowy - ugrupowanie o charakterze faszystowskim powstałe w 1934 roku

(gr. psyche - dusza, analuein - rozwiązywać, rozplatać) – nurt w psychologii dwudziestowiecznej zapoczątkowany przez austriackiego psychiatrę Zygmunta Freuda; główne założenie psychoanalizy głosi, że psychiczne i społeczne funkcjonowanie człowieka jest zdeterminowane przez treści zgromadzone w jego nieświadomości, pozostające poza kontrolą rozumu: wyparte traumy, nagromadzone wskutek przeszłych doświadczeń wzorce reagowania, mechanizmy obronne i kompleksy, a także wrodzone popędy

także: antyteatr; nurt w teatrze współczesnym zapoczątkowany już w latach 80. XIX w. we Francji, jednak mający swój rozkwit w latach 1950‑1965. Pojęcie teatru absurdu wprowadził Martin Esslin w książce The Theatre of the Absurd w odniesieniu do twórczości czwórki dramatopisarzy lat 50. XX w. – Samuela Becketta, Jeana Geneta, Arthura Adamowa i Eugene Ionesca. Teatr absurdu charakteryzuje się m.in. zamianą typowych ról komizmu i tragizmu. Absurd staje się refleksją wobec świata. Głównym tematem jest niepewność człowieka, czy otaczający nas świat jest prawdziwy. Bohater w teatrze absurdu jest zredukowany do schematu, działa chaotycznie, często jest wpisany w absurdalne systemy państwa totalitarnego. Bohater może być każdym i nikim, jest pozbawiony indywidualności (tzw. Everyman).