Zwróć uwagę na postaci, elementy pejzażu oraz kolorystykę poetyckiej przestrzeni.

W wierszu Kazimierza Przerwy‑Tetmajera zostały uwypuklone motywy, które znajdują się także na obrazie Böcklina: sylwetka wyspy w otoczeniu bezkresu wody, strome skały, kute grobowce, morze, niebo, roślinność, kamienne słupy z posągami strzegących wyspy lwów, łódź, a w niej Charon i biała sylwetka odchodzącej w zaświaty duszy. W opisie pojawiają się także barwy: ciemnozielona (roślinność), biała (dusze), sina (mgły), granatowa (morze).

Zwróć uwagę przede wszystkim na trzy ostatnie strofy wiersza, w których poeta wprowadza różne typy dusz zamieszkujących wyspę.

W ostatnich trzech strofach wiersza Tetmajer zamieszcza opis personifikowanych dusz, które zostały przywiezione przez Charona na wyspę. Wymienia różne typy błąkających się po wyspie istot: milczących, kontemplujących przestrzeń i czas; nieruchomych i rozmarzonych oraz cierpiących z miłości. Wprowadza w ten sposób dodatkową historię, opowieść o duszach, która staje się kontynuacją utrwalonego na obrazie Böcklina momentu zbliżania się łodzi do wyspy.

Zwróć uwagę nie tylko na motywy znajdujące się na obrazie, ale też kompozycję, kolorystykę płótna oraz na historię, którą poeta tworzy wokół dzieła.

Kazimierz Przerwa‑Tetmajer stosuje w swoim wierszu opis, w którym pojawiają się motywy tworzące statyczną kompozycję dzieła (wyspa, woda, skały, grobowce, morze, niebo, roślinność, kamienne słupy, łódź):

„Wyspa umarłych, nagie, strome skały,
wkoło dalekie, nieskończone morze,
gaj cyprysowy, ciszą skamieniały,
spokój wód wieczny...”

Pojawiają się liczne określenia, przede wszystkim barwy: ciemnozielona (roślinność), biała (dusze), sina (mgły), granatowa (morze). Tworzą one jednolitą, mroczną tonację obrazu. W wierszu pojawia się także opowieść wokół Charona i przywożonych przez niego na wyspę dusz. W ostatnich strofach Tetmajer dopisuje niejako własną historię na temat Wyspy, tworzy opowieść o błąkających się po niej duszach – milczących, marzących, cierpiących:
„Tu dusze cieniom podobne, milczące,
snują się białe przez ciemną zieloność
po bladych plamach, które kładzie słońce;
lub z wąskich okien kutych w skałach ściennych,
patrzą po falach szklanych i bezdennych,
patrzą się w mglistą, wieczną nieskończoność”.