Na slajdzie znajduje się krótki filmik. Na stole leży ręczna, nieduża kamera starego typu. Obok znajduje się kilka obiektywów i klaps filmowy. Osoba, której widoczne są tylko ręce podnosi klaps filmowy, uderza deseczką o tabliczkę i odkłada go na miejsce.

Brak transkrypcji tekstu.

Na slajdzie znajduje się tekst: Il neorealismo - una corrente cinematografica sviluppata intorno al 1945 e conclusa intorno al 1951 oraz dwa zdjęcia. Pierwsze zdjęcie to kadr z filmu „Złodzieje rowerów” podpisany „Ladri di biciclette”. Zdjęcie jest czarno‑białe i przedstawia mężczyznę, który trzyma rower. Obok mężczyzny stoi chłopiec. Drugie zdjęcie przedstawia kadr z filmu „Dzieci ulicy” i jest podpisane „Sciuscià”. Zdjęcie jest czarno‑białe i przedstawia kobietę rozmawiającą z dwójką młodych chłopców.

Il cinema moderno comincia dal neorealismo, un movimento culturale iniziato in Italia a partire dal secondo dopoguerra e che ha avuto un grande influsso sul cinema a livello mondiale.

Na slajdzie znajduje się kartka z informacją:

„Film neorealista – caratteristiche:

stile naturale e semplice;

temi concentrati sulla collettività;

trama che rappresenta la vita di lavoratori e poveri, gente semplice impegnata in attività quotidiane;

importante ruolo dei bambini;

utilizzo di attori non professionisti;

girato in luoghi reali;

il finale aperto.”

Ci sono vari aspetti che caratterizzano i film neorealisti. Il loro stile è naturale e semplice, molto vicino al documentario. Il soggetto rappresenta la vita di lavoratori e di poveri. Le trame, concentrate sulla collettività più che sul singolo individuo, fanno vedere la gente semplice impegnata in normali attività quotidiane. I bambini occupano ruoli importanti. I film neorealisti usano pochi mezzi e vengono girati con attori non professionisti e in luoghi reali. Il finale di questi film è spesso aperto.

Na slajdzie znajdują się trzy zdjęcia przedstawiające trzech włoskich reżyserów. Na pierwszym zdjęciu znajduje się Roberto Rossellini. Zdjęcie jest podpisane: Roberto Rossellini (1906 – 1977). Drugie zdjęcie przedstawia Luchino Visconti i jest podpisane: Luchino Visconti (1906 – 1976). Na trzecim zdjęciu znajduje się portret Vittorio De Sica. Zdjęcie jest podpisane: Vittorio De Sica (1901 – 1974).

Alcuni dei registi‑rappresentanti del cinema neorealista sono: Roberto Rossellini, Luchino Visconti e Vittorio De Sica.

Na slajdzie znajdują się trzy zdjęcia. Każde zdjęcie jest podpisane. Zdjęcia są czarno‑białe. Pierwsze zdjęcie to portret reżysera. Zdjęcie jest podpisane: „Roberto Rossellini – considerato padre del cinema neorealista.” Drugie zdjęcie przedstawia kadr z filmu. Zdjęcie jest podpisane „Roma città aperta”. Trzecie zdjęcie przedstawia portret kobiety. Zdjęcie jest podpisane: „Anna Magnani”.

L’opera di Roberto Rossellini si divide in tre differenti fasi: neorealistica, psicologica e didattica.

Roma città aperta, considerato l'iniziatore della corrente, subito approvato in tutto il mondo e premiato al Festival di Cannes. In questo film ha recitato un’attrice molto brava e conosciuta di questo periodo, Anna Magnani, che qui è in una delle sue interpretazioni più famose. Tra i suoi capolavori neorealisti è innanzitutto

Slajd zatytułowany jest „Film di Roberto Rossellini”. Widocznych jest tu pięć czarno‑białych zdjęć pochodzących z filmów Roberto Resselliniego. Każde zdjęcie/kadr z filmu jest podpisany. Pierwsze zdjęcie ma podpis: „Roma città aperta (1945)”, drugie „Paisà (1946)”, trzecie „Germania anno zero (1948)”, czwarte zdjęcie posiada podpis „Viaggio in Italia (1954)”, i piąte zdjęcie „Europa ’51 (1952)”.

A parte Roma città aperta, altri film importanti di Rossellini sono per esempio Paisà, Germania anno zero, Viaggio in Italia e Europa ’51.

Na slajdzie znajduje się zdjęcie i krótki filmik. Na zdjęciu znajduje się portret reżysera podpisany: „Luchino Visconti – è stato un nobile, regista e sceneggiatore”. Czarno‑biały, krótki filmik przedstawia stare klisze filmowe.

Luchino Visconti per la sua attività di regista cinematografico e teatrale e per le sue sceneggiature, è considerato uno dei più importanti artisti e uomini di cultura del XX secolo.

Slajd zatytułowany jest: „Film di Luchino Visconti”. Widocznych jest tu pięć zdjęć. Są to kadry z filmów. Każde zdjęcie jest podpisane. Pierwsze zdjęcie: „Ossessione (1943)”, drugie „La terra trema (1948)”, trzecie „Senso (1954)”, czwarte zdjęcie jest podpisane „Il Gattopardo (1963)”, i piąte „Morte a Venezia (1971)”.

Visconti ha girato numerosi film a carattere storico, ammirati per l'estrema cura delle scenografie e le ricostruzioni della storia. Successivamente si è dedicato a temi come bellezza, decadenza, morte e storia europea. I suoi film parlano molto spesso della borghesia. Alcuni dei suoi film famosi sono per esempio: Ossessione, La terra trema, Senso, Il gattopardo e Morte a Venezia.

Na slajdzie znajduje się czarno‑białe zdjęcie i krótki filmik. Na zdjęciu znajduje się portret reżysera podpisany: „Vittorio De Sica – è stato un attore, regista e sceneggiatore italiano”. Czarno‑biały, krótki filmik przedstawia przesuwające się numery na starej kliszy.

Vittorio De Sica è tra i registi più influenti della storia del cinema. È stato anche attore di teatro e documentarista. Considerato uno dei padri del neorealismo e uno dei maggiori registi e interpreti della Commedia all'italiana.

Slajd zatytułowany jest: „Film di Vittorio De Sica”. Widocznych jest tu pięć zdjęć. Są to kadry z filmów. Każde zdjęcie jest podpisane. Pierwsze zdjęcie podpisane jest: „Sciuscià (1946)”, drugie: „Ladri di biciclette (1948)”, trzecie: „Ieri, oggi, domani (1963)”, czwarte zdjęcie jest podpisane „Matrimonio all'italiana (1964)”, i piąte: „Il giardino dei Finzi Contini (1970)”.

I quattro film di De Sica: Sciuscià, Ladri di biciclette, Ieri, oggi, domani e Il giardino dei Finzi Contini hanno vinto l'Oscar al miglior film in lingua straniera. A questo premio è stato candidato anche Matrimonio all’italiana.

Na slajdzie znajduje się tytuł: „Cinema d’autore” i podtytuł „Rappresentanti: Federico Fellini, Michelangelo Antonioni e Pier Paolo Pasolini.” Poniżej widoczne są trzy zdjęcia - portrety reżyserów. Każde zdjęcie jest podpisane. Po kolei mamy: (1920 – 1993) Federico Fellini, następnie Michelangelo Antonioni (1912 – 2007) i Pier Paolo Pasolini (1922 – 1975).

Cinema d’autore è un termine usato per descrivere film che mostrano la personalità e lo stile particolare del loro regista che di solito è anche lo sceneggiatore. Tra i rappresentanti del cinema d’autore italiano più conosciuti possiamo elencare: Federico Fellini, Michelangelo Antonioni e Pier Paolo Pasolini.

Na slajdzie znajduje się czarno‑białe zdjęcie i krótki filmik. Na zdjęciu znajduje się portret reżysera podpisany: „Federico Fellini - è stato un regista, sceneggiatore, fumettista, attore e scrittore italiano.” Krótki filmik przedstawia aparat z dużym obiektywem. Na filmie, osoba, której widoczna jest tylko dłoń, obraca pierścienie w obiektywie aparatu.

Federico Fellini proviene artisticamente dal neorealismo. I suoi film sono però diversi perché concentrati più sulle emozioni dello spettatore, invitato dal regista in un mondo onirico. Il cinema di Federico Fellini, infatti, è visionario e sognatore, capace di raccontare le realtà provinciali come pochi altri. Un cinema caratterizzato da facce e personaggi molto particolari.

Slajd zatytułowany jest: „Film di Federico Fellini”. Widocznych jest tu sześć zdjęć. Są to kadry z filmów. Każde zdjęcie jest podpisane. Pierwsze zdjęcie podpisane jest: „I vitelloni (1953)”, drugie „La strada (1954)”, trzecie „Le notti di Cabiria (1957)”, czwarte zdjęcie jest podpisane „La dolce vita (1960)”, piąte „8½ (1963)” i szóste zdjęcie podpisane jest „Amarcord (1974)”.

I titoli dei più celebri film di Federico Fellini sono: I vitelloni, La strada, Le notti di Cabiria, La dolce vita, Otto e mezzo e Amarcord.

Na slajdzie znajduje się czarno‑białe zdjęcie i krótki filmik. Na zdjęciu znajduje się portret reżysera podpisany: „Michelangelo Antonioni – è stato un regista, è chiamato il padre del cinema dell'incomunicabilità.” Krótki filmik przedstawia fragment kamery starego typu. Kamera widoczna jest tylko z boku. Osoba, której widoczna jest dłoń przekręca pokrętłem na kamerze.

Michelangelo Antonioni ha creato un cinema particolare e intellettuale. Nei suoi film ci sono: l’incomunicabilità della società, la crisi dell’uomo moderno, le paure e i problemi della borghesia. Il regista riesce a presentare movimenti culturali, artistici e filosofici in un’opera d’arte: la sua volontà di sperimentare, ricercare, discutere e di immaginare un nuovo cinema, un nuovo mondo è nei suoi film molto visibile.

Slajd zatytułowany jest: „Film di Michelangelo Antonioni”. Widocznych jest tu pięć zdjęć. Są to kadry z filmów. Każde zdjęcie jest podpisane. Pierwsze zdjęcie podpisane jest: „L’avventura (1960)”, drugie „La notte (1961)”, trzecie „L’eclisse (1962)”, czwarte zdjęcie jest podpisane „Blow‑Up (1966)”, i piąte „Professione: reporter (1975)”.

L’avventura e La notte, che sono film in lingua italiana, L’eclisse - un film in italiano e inglese, Blow‑Up – un film tutto in inglese e Professione: reporter, un film dove è possibile sentire quattro lingue: inglese, spagnolo, francese e tedesco. Tra i film molto famosi di Michelangelo Antonioni possiamo menzionare

Na slajdzie znajduje się czarno‑białe zdjęcie i krótki filmik. Na zdjęciu znajduje się portret reżysera podpisany: „Paolo Pasolini - è stato un regista, poeta, scrittore e intellettuale.” Krótki filmik przedstawia obrazy ze starej kliszy i odliczanie od 8 do rozpoczęcia filmu.

Il cinema di Pasolini è libero, spesso scomodo, usa gli strumenti artistici come scandalo e provocazione, infrange molti tabù, parla del corpo, religione, argomenti mitologici, presenta la critica sociale e politica. Pier Paolo Pasolini è stato un regista, poeta, scrittore e intellettuale. La novità introdotta da lui nella cinematografia è il cosiddetto “cinema di poesia”, lo stile tipico di questo regista.

Slajd zatytułowany jest: „Film di Pier Paolo Pasolini”. Widocznych jest tu sześć zdjęć. Są to kadry z filmów. Każde zdjęcie jest podpisane. Pierwsze zdjęcie podpisane jest: „Mamma Roma (1962)”, drugie „Il Vangelo secondo Matteo (1964)”, trzecie „Uccellacci e uccellini (1966)”, czwarte zdjęcie jest podpisane „Decameron (1971)”, piąte „I racconti di Canterbury (1972)”, szóste zdjęcie podpisane jest „Il fiore delle mille e una notte (1974)” i siódme „Salò o le 120 giornate di Sodoma (1975)”.

Alcuni dei film di Pier Paolo Pasolini sono: Mamma Roma, Il Vangelo secondo Matteo, Uccellacci e uccellini, la cosiddetta Trilogia della vita: Decameron, I racconti di Canterbury e Il fiore delle mille e una notte. Il suo ultimo film è stato Salò o le 120 giornate di Sodoma, che ha provocato molto scandalo.