Jama ustna – Jama ustna rozpoczyna przewód pokarmowy. Z przodu ograniczona jest ustami, z boków policzkami, a z tyłu podniebieniem miękkim. To w jamie ustnej dochodzi do przygotowania pokarmu do trawienia poprzez odgryzienie kawałków pokarmu, a następnie rozdrobnienie i rozcieranie za pomocą zębów oraz wymieszanie z wydzieliną z gruczołów ślinowych, dzięki mięśniom, m.in. języka. Człowiek posiada zęby osadzone w zębodołach szczęki i żuchwy, które charakteryzują się heterodontyzmem, czyli zróżnicowaniem kształtów i wielkości w zależności od ich przeznaczenia. Zęby człowieka cechuje dodatkowo difiodontyzm, czyli dwuzmianowość polegająca na występowaniu dwóch generacji zębów – fizjologicznie występują zęby mleczne i zęby stałe. Dorosły człowiek ma 32 zęby (po 16 w żuchwie i szczęce): 8 siekaczy, 4 kły, 8 zębów przedtrzonowych i 12 trzonowych. Dziecko natomiast ma 20 zębów (po 10 w żuchwie i szczęce): 8 siekaczy, 4 kły i 8 zębów trzonowych. Siekacze służą do chwytania i odgryzania kawałków pożywienia, kły – do chwytania, trzymania i rozrywania pokarmu, przedtrzonowce – do rozdrabniania pokarmu, a trzonowce – do rozcierania pokarmu. Pożywienie w jamie ustnej zostaje przygotowane do dalszej drogi. Pokarmy są dokładnie rozdrabniane, żute oraz nawilżane poprzez wymieszanie ze śliną. Tak uformowane kęsy stają się łatwiejsze do przełknięcia oraz mają większą powierzchnię, dzięki czemu wzrasta ich podatność na działanie enzymów. Ślina, poprzez zawartość chlorków sodu, potasu i magnezu (pH = 6,8), neutralizuje działanie kwasów i innych substancji mogących działać szkodliwie na szkliwo zębów, a jednocześnie aktywuje amylazę. W jamie ustnej występują kubki smakowe posiadające receptory smaku. Bodźce odbierane przez kubki smakowe informują o smakowitości pokarmu, jego akceptacji oraz zapoczątkowują aktywność wydzielniczą, rozpoczynając tym samym proces trawienia w górnym odcinku przewodu pokarmowego. Przed połknięciem rozdrobniony pokarm jest formowany w kęs i przesuwany za pomocą języka do gardła. Jama ustna to także miejsce, gdzie rozpoczyna się trawienie pokarmu, a konkretnie węglowodanów przez amylazę ślinową. Dodatkowo znajdujący się w ślinie lizozym pełni funkcje antybakteryjne, dzięki zdolności rozkładania ściany komórkowej bakterii.

Gardło – Gardło jest odcinkiem wspólnym dla dróg oddechowych i pokarmowych. Uformowany kęs pokarmu przemieszcza się z jamy ustnej przez gardło do przełyku. Aby nie doszło do zachłyśnięcia, czyli dostania się pokarmu do dróg oddechowych, podczas przełykania zamykana jest nosogardziel, a głośnia zostaje przesunięta, aby blokować wejście do tchawicy.

Przełyk – Końcowy odcinek przełyku odpowiada za zapobieganie cofania się treści pokarmowej z żołądka do przełyku. Ściana przełyku nie ma zdolności do wchłaniania i trawienia pokarmu, pełni głównie funkcję transportową.Przełyk umożliwia swobodne przejście kęsa pokarmu z gardła wprost do żołądka. Ruch w przełyku następuje dzięki czynności skurczowej, nazywanej perystaltyką pierwotną.

Żołądek – Żołądek odpowiada za gromadzenie pokarmu dostającego się do niego z przełyku oraz mieszanie treści pokarmowej z wydzielinami żołądka. Narząd ten wytwarza sok żołądkowy o pH równym 1‑2, który składa się ze śluzu, wydzieliny komórek głównych, czyli enzymów (w większości pepsyn) oraz kwasu solnego wydzielanego przez komórki okładzinowe. Kwas solny działa bakteriobójczo i denaturuje białka, umożliwiając ich rozkład. Dodatkowo dezaktywuje działanie amylazy ślinowej z jamy ustnej, która jest aktywna w środowisku zasadowym. Pepsyna, będąca głównym składnikiem soku żołądkowego, odpowiada za rozkład białek, a dokładniej wiązań peptydowych w środku cząsteczki białka. Do światła żołądka jest wydzielana w formie nieaktywnego pepsynogenu, który aktywuje się pod wpływem jonów wodorowych kwasu solnego. Działająca w żołądku lipaza żołądkowa odpowiada natomiast za rozkład zemulgowanych tłuszczów. Sok żołądkowy niemowląt ma dodatkowo podpuszczkę (inaczej chymozynę czy reninę), która przekształca białko mleka – kazeinę – w formę bardziej podatną na działanie pepsyny. Żołądek to narząd przewodu pokarmowego o najgrubszych ścianach, który jest workiem mięśniowym czynnie dostosowującym swoją pojemność do objętości spożytego pokarmu. Anatomicznie w budowie żołądka wyróżniamy wpust, który łączy go z przełykiem oraz odźwiernik, który łączy go z dwunastnicą. Główną część żołądka stanowi trzon, natomiast jego najwyższa część to dno.

Jelito cienkie – Jelito cienkie to główne miejsce trawienia i wchłaniania miazgi pokarmowej. Jest najdłuższym fragmentem przewodu pokarmowego (ok. 3‑5 m długości) i transportuje treść pokarmową do jelita grubego. Niemal cały przewód pokarmowy, z wyjątkiem jamy ustnej i odbytu, otoczony jest mięśniami gładkimi, które odpowiadają za perystaltykę. Perystaltyka jelit, czyli przesuwanie treści pokarmowej, to aktywność motoryczna, która dodatkowo miesza pokarm i łączy z sokami trawiennymi. Ruch odbywa się falami skurczów mięśniowych o różnej częstości i intensywności, zależnie od odcinka przewodu pokarmowego. W jelicie cienkim występują dwa rodzaje skurczy:

• odcinkowe, czyli segmentowe (ściśnięcie jelit na długości ok. 1‑2 cm i wahadłowe przesunięcie treści do przodu i do tyłu);

• perystaltyczne (przesuwanie pokarmu w kierunku odbytu).

Jelito cienkie ma zwiększoną powierzchnię chłonną, dzięki pofałdowaniom i kosmkom jelitowym, które umożliwiają wchłanianie składników odżywczych. Jelito cienkie dzielimy na trzy podstawowe części:

• dwunastnicę,

• jelito czcze,

• jelito kręte.

Jelito cienkie wydziela sok jelitowy o pH równym 8, zawierający wiele enzymów, m.in.:

• enzym aktywujący aktywność trypsyny (enzym rozkładający wiązania peptydowe);

• peptydazy (chymotrypsynę, elastazę, karboksypeptydazę, aminopeptydazę czy dipeptydazę);

• amylazę trzustkową (rozkładającą zewnętrzne wiązania skrobi i glikogenu);

• disacharazy (sacharaza, maltaza czy laktaza);

• lipazy (np. trzustkową, rozkładającą wiązania estrowe tłuszczów zemulgowanych przez żółć);

• nukleazy trzustkowe (rybonukleazy czy deoksyrybonukleazy).

Dwunastnica – Dwunastnica to początkowy fragment (ok. 25‑30 cm) jelita cienkiego w kształcie litery C. Tu kontynuowane jest trawienie pokarmowe. Odbywa się to przy pomocy soku trzustkowego, który jest transportowany do dwunastnicy z trzustki poprzez przewód trzustkowy (przewód Wirsunga) oraz żółci z wątroby poprzez przewód żółciowy wspólny.

Trzustka –  Trzustka jest gruczołem wydzielania zewnętrznego i wewnętrznego, który dzielimy na: głowę, trzon, ogon. Czynność zewnątrzwydzielnicza polega na wytwarzaniu soku trzustkowego o pH równym 8, który zawiera enzymy trawiące tłuszcze, białka, węglowodany i kwasy nukleinowe. Czynność wewnątrzwydzielnicza trzustki polega na wydzielaniu insuliny, peptydazy trzustkowej i hormonu somatostatyny.

Wątroba – Wątroba to największy gruczoł ciała człowieka o masie ok. 1,5 kg. Wątroba pełni wiele funkcji w organizmie (np. gromadzenie i uwalnianie węglowodanów czy detoksykacja). Podczas trawienia odpowiada za wytwarzanie żółci, która jest uwalniana z komórek wątrobowych do przewodów żółciowych, a następnie do dwunastnicy. To tutaj, wraz z żółcią wydzielaną przez wątrobę, dostaje się także cholesterol. Ze względu na swoją, charakterystyczną dla lipidów, niską rozpuszczalność w wodzie, cholesterol pozostaje w jelicie w micelach mieszanych. Aby został wchłonięty, konieczna jest obecność soli kwasów żółciowych. Jego wchłanianie zachodzi głównie w proksymalnej części jelita cienkiego. Pomiędzy posiłkami wytworzona żółć jest magazynowana w pęcherzyku żółciowym. Żółć odgrywa ważną rolę w procesie trawienia i wchłaniania tłuszczów. Kwasy żółciowe ułatwiają emulgację tłuszczów, co pozwala na efektywniejsze działanie lipaz, dodatkowo usprawniają transport i wchłanianie końcowych produktów trawienie tłuszczów i witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A, D, E i K) przez błonę śluzową jelit.

Jelito grube – Jelito grube odpowiada za absorpcję wody, sodu oraz innych składników mineralnych z resztek pokarmowych oraz produkcję, przez bakterie symbiotyczne, np. witaminy K. Aż 90% treści docierającej do jelita grubego ulega ponownemu wchłonięciu. Jelito grube dzielimy na:

• jelito ślepe (inaczej kątnicę) z wyrostkiem robaczkowym,

• okrężnicę: wstępującą, poprzeczną, zstępującą i esowatą,

• odbytnicę.

Jelito cienkie od jelita grubego jest oddzielone zastawką krętniczo‑kątniczą, która zapobiega cofaniu się mas kałowych.Jelito grube to końcowy odcinek przewodu pokarmowego, który łączy jelito cienkie z odbytem, gdzie odbywa się końcowe formowanie kału.