Przeczytaj
Cykloalkany
Cykloalkany to związki chemiczne o wzorze ogólnym , w których atomy węgla, połączone wiązaniami pojedynczymi, tworzą cykliczny układ, czyli pierścień, jak pokazano poniżej.
Jakie są właściwości chemiczne cykloalkanów?
Właściwości chemiczne cykloalkanów są podobne do odpowiadających im alkanów. Cykloalkany charakteryzują się niską reaktywnością, ze względu na silne wiązania kowalencyjne niespolaryzowane pomiędzy atomami węgla oraz atomami węgla i wodoru. Wyjątkiem są tutaj cykloalkany o małych masach cząsteczkowych, takich jak cyklopropan i cyklobutan, które są bardzo reaktywnymi węglowodorami nasyconymi, ze względu na najmniejsze kąty pomiędzy wiązaniami – odpowiednio i . Posiadają więc największe naprężenia w cząsteczce.
Jakim reakcjom ulegają cykloalkany?
Do reakcji, którym ulegają cykloalkany, należą:
reakcja spalaniaspalania;
Cykloalkany ulegają reakcji z tlenem, utleniając się do tlenku węgla() i wody. Jest to reakcja spalania całkowitego. Przy niedomiarze tlenu możliwe jest utlenienie cykloalkanu do tlenku węgla() lub węgla – wówczas mówimy o reakcji spalania niecałkowitego. Poniżej przedstawiono reakcje spalania cykloheksanu.
Spalanie całkowite:Spalanie całkowite:
Spalanie niecałkowite:Spalanie niecałkowite:
Reakcja spalania zachodzi zgodnie z mechanizmem utleniania i redukcjimechanizmem utleniania i redukcji, gdzie utleniaczemutleniaczem jest tlen, a reduktoremreduktorem cykloalkan.
reakcja fluorowcowania (halogenowania);
Cykloalkany ulegają reakcji substytucjisubstytucji, czyli podstawienia jednego lub kilku atomów wodoru atomem fluorowca – najczęściej chloru lub bromu. Bromowanie jednak zachodzi dużo wolniej niż chlorowanie. Dla alkanów reakcja halogenowania zachodzi w sposób analogiczny – w obecności światła lub ciepła, a produktami są odpowiednie halogenki alkilowe. Poniżej przedstawiono reakcje substytucji rodnikowejsubstytucji rodnikowej dla cykloheksanu oraz cyklopentanu.
Reakcja halogenowania cykloalkanów zachodzi zgodnie z mechanizmem substytucji rodnikowej. Zatem reakcja ta przebiega łańcuchowo i złożona jest z trzech etapów. Etap pierwszy to inicjacja, w której cząsteczka halogenu (, ) pod wpływem światła rozpada się, tworząc rodnikirodniki, czyli atomy z niesparowanym elektronem (, ). Drugim etapem jest propagacja, w której rodniki halogenowe atakują cząsteczki cykloalkanów, tym samym dając rodniki alkilowe () i eliminując atomy wodoru z cząsteczki. Powstają wówczas rodniki wodoru (). Rodnik alkilowy powoduje rozpad kolejnej cząsteczki halogenu. Procesy te powtarzają się, następuje ciągłe odtwarzanie rodników aż do momentu wyczerpania substratów. Wówczas rodniki łączą się, dzięki czemu powstają produkty główne oraz uboczne. Jest to trzeci etap substytucji rodnikowej, zwany terminacją.
Cyklopropan, jako najbardziej reaktywny homolog w szeregu homologicznymszeregu homologicznym cykloalkanów, ulega również reakcjom addycji – typowym dla ich izomerów, czyli alkenów. Wynika to z dużych naprężeń w cząsteczce, spowodowanych małym kątem pomiędzy wiązaniami. To sprawia, że wiązania kowalencyjne pomiędzy atomami węgla są osłabione i cyklopropan jest podatny na działanie czynników elektrofilowych, analogicznie jak alkeny.
addycja bromu;
W wyniku reakcji addycji bromu następuje rozerwanie pierścienia i powstaje dibromopochodna alkanu, czyli ,-dibromopropan.
addycja wodoru;
W wyniku addycji wodoru do cyklopropanu, pod wpływem katalizatora niklowego i w temperaturze , pierścień rozrywa się i powstaje propan.
addycja kwasu siarkowego();
W wyniku addycji kwasu siarkowego() do cyklopropanu powstaje ester – wodorosiarczan() propylu.
addycja wody wobec kwasu siarkowego().
W wyniku addycji wody wobec kwasu siarkowego() do cyklopropanu powstaje alkohol – propan--ol.
Cyklobutan jest drugim najbardziej reaktywnym cykloalkanem. Ulega jednak jedynie reakcji addycji wodoru, ze względu na mniejsze naprężenia w cząsteczce niż w przypadku cyklopropanu. W wyniku addycji wodoru do cyklobutanu, pod wpływem katalizatora niklowego i w temperaturze , pierścień rozrywa się i powstaje butan.
Słownik
proces fizykochemiczny, którego podstawą jest przebiegająca z dużą szybkością reakcja utleniania, polegająca na gwałtownym łączeniu się substancji spalanej (paliwa) z utleniaczem, której towarzyszy wydzielanie się dużej ilości energii i zazwyczaj płomień
zachodzi wtedy, gdy cała ilość spalanej substancji ulega utlenieniu; spalaniu całkowitemu towarzyszy wydzielanie się tlenku węgla()
zachodzi wtedy, gdy niecała ilość spalanej substancji ulega utlenieniu; spalaniu niecałkowitemu towarzyszy pojawienie się sadzy lub tlenku węgla()
reakcja, w której dochodzi do przeniesienia jednego lub więcej elektronów od atomu, jonu lub cząsteczki donora (czyli reduktora) do akceptora (czyli utleniacza)
cząsteczka lub jon, który w reakcjach redoks przyjmuje elektrony, zmniejszając tym samym swój stopień utlenienia
cząsteczka lub jon, który w reakcjach redoks oddaje elektrony, zwiększając swój stopień utlenienia
związki organiczne tej samej klasy (mające podobne właściwości fizyczne), których cząsteczki różnią się między sobą liczbą grup metylenowych
reakcja chemiczna, w której następuje podstawienie atomu lub grupy atomów innym atomem lub grupą atomów
reakcja substytucji (podstawienia), zachodząca z wytworzeniem rodników; charakterystyczna dla wielu klas związków organicznych
indywiduum zbudowane z jednego lub powiązanych ze sobą atomów, z niesparowanym elektronem na powłoce walencyjnej jednego z atomów; w umownym zapisie oznacza się go kropką
Bibliografia
Daniela B., Wojciech S., Przemysław Sz., Chemia organiczna. Kurs podstawowy, Warszawa 2006.
Dudek‑Różycki K., Płotek M., Wichur T., Węglowodory. Repetytorium i zadania, Kraków 2020.
Dudek‑Różycki K., Płotek M., Wichur T., Kompendium terminologii oraz nazewnictwa związków organicznych. Poradnik dla nauczycieli i uczniów, Kraków 2020.
Physical and Chemical properties of Cykloalkane, Hydrocarbon Assignment Help, online: www.expertsmind.com (dostęp: 17.03.2021)