władza tradycyjna

Opiera się na zwyczajach lub zakorzenionej tradycji kulturowej opartej choćby na dziedziczeniu. Jest prawdopodobnie najstarszą podstawą uzasadniającą sprawowanie władzy. Ten rodzaj władzy, ze względu na zmiany zachodzące w społeczeństwie, także ulega przemianom. Przykładem mogą być monarchie, w których dawniej panowanie kobiet było niedopuszczalne lub obwarowane rygorystycznymi przepisami, a obecnie kobiety są w nich pełnoprawnymi władczyniami czy dziedziczkami tronu.

władza racjonalno-legalna

Jest to forma władzy opierająca się na systemie regulacji i zasad akceptowanych przez społeczeństwo. Z tego powodu związana jest z biurokracją i nazywana panowaniem biurokratycznym. Ten typ władzy wiąże się raczej z kompetencjami przypisywanymi do stanowisk niż osobami. Jednostki zajmujące określone stanowiska dysponują jedynie taką władzą, jaką im wyznacza zakres ich obowiązków.
Przykładowo: prezydent może zawetować ustawę, gdyż to jest w zakresie jego kompetencji, ale nie może pójść do sklepu i żądać wydania mu towaru za darmo, ponieważ nie ma to związku z piastowanym przez niego urzędem.

władza charyzmatyczna

Ma źródło w konkretnych cechach jednostki, jej osobowości i jako jedyny typ związana jest nie ze stanowiskiem, ale daną osobą. W historii znanych jest wiele takich postaci: Joanna D’Arc, Mahatma Ghandi, Adolf Hitler, Martin Luther King, a w przypadku Polski – Józef Piłsudski. Problemem władzy charyzmatycznej jest jednak to, że przywódcy ci często negują, a nawet zmieniają reguły rządzące w danym społeczeństwie, co może doprowadzić do osłabienia pozostałych typów władzy. Ponadto władza tego typu może nie przetrwać – wystarczy śmierć lub inny powód, z powodu którego przywódca utraci swoją władzę, i wówczas społeczność rozpada się. Dopiero sformalizowanie władzy charyzmatycznej, nadanie jej typu tradycyjnego lub racjonalno-legalnego, może sprawić, że będzie trwała.