Przeczytaj
Definicja ubóstwa uzależniona jest od wielu czynników, m.in. od zasięgu terytorialnego - ubóstwo wygląda inaczej w Europie Zachodniej niż w krajach Afryki. Ubóstwo jest terminem potocznie przez nas rozumianym, jednak w takim ujęciu może być ono dla każdego czymś innym. Z tego względu, aby można było omówić poziom ubóstwa w Polsce, wprowadzono dwie jego definicje – ubóstwo absolutne i relatywne, czyli względne. Według Głównego Urzędu Statystycznego ubóstwo absolutne to sytuacja, w której za ubogie uznaje się „te gospodarstwa domowe i osoby, które nie mają możliwości zaspokojenia potrzeb uznanych w danych warunkach za podstawowe, niezależnie od tego, na jakim poziomie żyją lepiej usytuowane warstwy społeczeństwa”, natomiast „w podejściu relatywnym ubóstwo rozważane jest jako forma nierówności, nadmiernego dystansu pomiędzy poziomem życia poszczególnych grup ludności: ubogie są te osoby i rodziny, których poziom życia jest znacznie niższy niż pozostałych członków danego społeczeństwa”. W pierwszym przypadku zmniejszenie skali ubóstwa związane jest z podniesieniem dochodów gospodarstw domowych. Drugi rodzaj ubóstwa będzie występować praktycznie zawsze, ponieważ społeczeństwo nigdy pod tym względem nie będzie równe.
W Polsce na przestrzeni lat 2008‑2016 poziom ubóstwa zmieniał się. Zmniejszył się między innymi poziom ubóstwa relatywnego. W 2008 roku ponad 17% gospodarstw domowych deklarowało życie poniżej relatywnej granicy ubóstwarelatywnej granicy ubóstwa. Zmniejszył się także odsetek osób żyjących poniżej granicy ubóstwa skrajnegogranicy ubóstwa skrajnego. Zwiększeniu uległ natomiast udział gospodarstw, które żyją na granicy ubóstwa ustawowegogranicy ubóstwa ustawowego, to jednak może mieć związek ze zmianą przepisów prawnych. Według danych GUS w 2016 roku mieszkańcy blisko 2 mln gospodarstw domowych w Polsce żyli na granicy poniżej poziomu egzystencji.
Poziom ubóstwa skrajnego był różny w poszczególnych grupach ekonomicznych i społecznych. Najwyższy poziom ubóstwa w 2016 roku zaobserwowano wśród gospodarstw domowych, utrzymujących się z niezarobkowych źródeł. Wysoki był także wśród rolników i rencistów. Najmniejszy zaś zasięg ubóstwo tego rodzaju miało wśród emerytów i osób pracujących na własny rachunek.
Czynniki ubóstwa w Polsce
Na czynniki ubóstwa w Polsce wpływają różne zmienne. W literaturze najczęściej definiowane zmienne to:
miejsce zamieszkania na wsi,
małżeństwa z czwórką i większą liczbą dzieci na utrzymaniu,
gospodarstwa domowe z sześcioma lub więcej osobami,
wykształcenie podstawowe lub jego brak.
Podstawowe czynniki ubóstwa (czynniki zdefiniowane przez Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej w Poznaniu):
Niski stopień rozwoju gospodarczego - odsetek ludzi żyjących w biedzie absolutnej jest odwrotnie proporcjonalny do dochodu przypadającego na jednostkę.
Brak pracy - osoby bez stałego zatrudnienia są częściej narażone na życie w biedzie. W przypadku gospodarstw domowych to, czy rodzina będzie żyła w biedzie, w dużym stopniu zależy od rodzaju wykonywanej pracy. Odsetek gospodarstw, w których nie było ani jednej osoby bezrobotnej, wyniósł zaledwie 5%.
Niski poziom wykształcenia - odebrana edukacja ma istotny wpływ na rodzaj zatrudnienia. Stanowiska niewymagające specjalnych umiejętności są z reguły słabiej płatne. Według danych GUS ok. 80% gospodarstw żyjących na granicy egzystencji to rodziny, w których głowa rodziny nie ukończyła szkoły średniej.
Obszar zamieszkania (wieś/miasto) - częściej skrajne ubóstwo dotyka gospodarstwa znajdujące się na obszarach wiejskich, co ma związek z trudnościami w znalezieniu zatrudnienia. Jeśli rodzina zamieszkująca tereny wiejskie nie posiada własnego gospodarstwa rolnego, z dużym prawdopodobieństwem może popaść ona w ubóstwo.
Wielodzietność oraz życie w rodzinie niepełnej – rodziny, które posiadają do trzech potomków, znacznie rzadziej popadają w ubóstwo niż rodziny wielodzietne. Zależność ta nie jest jednak tak istotna jak choćby sytuacja na rynku pracy. Prawdopodobieństwo życia w ubóstwie rodzin niepełnych jest nieco niższe niż w przypadku rodzin pełnych z trójką lub wyższą liczbą dzieci.
Wiek – w Polsce najbardziej zagrożone ubóstwem są te gospodarstwa, w których głowa rodziny jest w wieku produkcyjnym. Zagrożenie biedą jest niemal kilkanaście razy większe niż w grupie wiekowej powyżej 65 roku życia.
Niepełnosprawność – ubóstwem zagrożone są rodziny, w których obecna jest przynajmniej jedna osoba niepełnosprawna (w najgorszej sytuacji są rodziny, w których niepełnosprawne jest dziecko w wieku niższym niż 16 lat).
Indeks górny Źródło: M. Kędzierska i in., Społeczno‑ekonomiczne wymiary ubóstwa w perspektywie różnic terytorialnych w Wielkopolsce. Raport z badania, Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej w Poznaniu, Poznań 2013. Indeks górny koniecŹródło: M. Kędzierska i in., Społeczno‑ekonomiczne wymiary ubóstwa w perspektywie różnic terytorialnych w Wielkopolsce. Raport z badania, Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej w Poznaniu, Poznań 2013.
Słownik
inaczej minimum egzystencji; koszt dóbr niezbędnych do podtrzymania funkcji życiowych człowieka i sprawności psychofizycznej; uwzględnia jedynie potrzeby, których zaspokojenie nie może być odłożone w czasie, a konsumpcja niższa od tego poziomu prowadzi do biologicznego wyniszczenia i zagrożenia życia
kwota równa 50% średnich miesięcznych wydatków gospodarstw domowych
kwota dochodów, która zgodnie z obowiązującą ustawą o pomocy społecznej uprawnia do ubiegania się o przyznanie świadczenia pieniężnego