Pytanie będziemy rozumieć jako takie zdanie, któremu towarzyszy zamiar dowiedzenia się czegoś. Zamiar ten widoczny jest w formie zdania, np. w kończącym je znaku zapytania, a także w intonacji, jeśli je wymawiamy. Warunkiem pytania jest więc (pomijając pytania retoryczne) niewiedza. Gdyby świat nie stawiał człowieka przed zagadkami oraz wyborami, których rozstrzygnięcie nie jest wiadome, to zapewne nie pojawiłyby się pytania oraz odpowiedzi na nie, czyli wiedzawiedzawiedza. Jak się jednak przekonamy, nie zawsze wiedzę poprzedza wyraźnie artykułowane pytanie.

Prawdopodobnie we wszystkich kulturach istnieje potoczna wiedza dotycząca codziennych praktycznych umiejętności, a obok niej wiedza o charakterze mitycznym i religijnym.  Jednak nie każda wiedza jest tworzona według uprzednio sformułowanych pytań. Szczególnie charakterystyczny w tym aspekcie jest mitmitmit. W kulturze greckiej mit poprzedzał filozofię, współistniał z nią i współistnieje nadal, dlatego kwestię obecności pytań warto rozpatrzyć właśnie na tym gruncie.

RpFTo5a2VH0031
Personifikacja Mitologii (po lewej). W środku personifikacja Historii, po prawej Tradycji – mozaika Fredericka Dielmana z 1896 r.
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Czy w obrębie mitu istnieją świadomie artykułowane pytania? Otóż mit nie zawiera takich pytań, chociaż zawiera odpowiedzi. Pojawienie się i żywotność mitu nie jest oczywiście przypadkowa. Jest on odpowiedzią na jakąś potrzebę poznawczą, chociaż potrzeba ta nie jest wprost wyrażana w pytaniach. Jeśli mit nie zawiera pytań, to nie zawiera także dyskursu, na który mogłyby się składać hipotezy, racje, wnioski itp., tworzące ciągi rozumowań właściwe procesowi wiedzotwórczemu. Treści mityczne mają więc formę niedyskursywnądyskursywnyniedyskursywną. Mit jest opowieścią bliską w formie i znaczeniu literaturze, zwłaszcza eposowiepos (epopeja) eposowi, który odegrał istotną rolę w powstaniu greckiej filozofii. Tak oto określa mit znakomity polski antropolog Bronisław Malinowski:

Bronisław Malinowski Mit w psychice człowieka pierwotnego

Mit badany w swej żywej postaci nie jest symbolicznym, lecz bezpośrednim wyrazem przedmiotu, którego dotyczy. Nie jest wyjaśnieniem zaspokajającym potrzebę zainteresowań naukowych, ale narracją, w której zmartwychwstaje pradawna rzeczywistość, narracją opowiadaną dla zaspokojenia głębokich potrzeb religijnych, uzasadnienia dążeń moralnych, legitymacji nierówności społecznych, wyjaśnienia twierdzeń czy nawet wymogów praktycznych [...]. W kulturze pierwotnej mit jest nieodzowny: wyraża, wzbogaca i kodyfikuje wierzenia; chroni i wzmacnia moralność; gwarantuje skuteczność rytuału i zawiera reguły praktyczne, którymi człowiek powinien się kierować. Mit jest więc żywotnym składnikiem cywilizacji ludzkiej; nie jest czczym opowiadaniem, ale aktywną, stale działającą siłą. Nie jest rozumowym wyjaśnieniem ani wyobrażeniem artystycznym. Jest natomiast pragmatycznym dokumentem pierwotnej wiary i mądrości moralnej...

1 Źródło: Bronisław Malinowski, Mit w psychice człowieka pierwotnego, [w:] tegoż, Dzieła, t. VII, tłum. B. Leś, D. Praszałowicz, Warszawa 1990, s. 303.

Podając rozstrzygnięcia teogoniczneteogoniateogoniczne lub kosmogonicznekosmogoniakosmogoniczne, mit nie dyskutuje tez, tylko opowiada, jak się rzeczy miały/mają. Podając wzory zachowania, mit nie proponuje obiektywnego rozpatrzenia jakiegoś ich katalogu, tylko opowiada zdarzenie jako zobowiązujący przykład. Według współczesnego filologa i filozofa Wernera JaegeraWerner Jaeger (1888‑1961)Wernera Jaegera:

Werner Jaeger Paideia

Mit ma już sam przez się to zobowiązujące znaczenie, niezależnie od tego, czy przytacza się go wyraźnie jako wzór lub przykład, czy nie. Znaczenia wzoru nie nabiera on dopiero wtedy, gdy porównuje się jakiś wypadek zachodzący w życiu z odpowiednim zdarzeniem zaczerpniętym z mitu, znaczenie takie jest mu właściwe z natury. Mit nie jest dowolnym opowiadaniem, jest sam sławą, wieścią o tym, co wielkie i wzniosłe, przekazaną nam przez minione wieki.

2 Źródło: Werner Jaeger, Paideia, tłum. M. Plezia, Warszawa 1972, s. 72–73.
Werner Jaeger (1888‑1961)

Jeśli umysł filozofujący podąża śladem kolejno stawianych pytań, konstruując najbardziej, jak mu się wydaje, wiarygodne rozumowania, to umysł zanurzony w micie jest apodyktyczny i niekrytyczny (zobacz: Myślenie jako źródło pewnościP16GiFEgiMyślenie jako źródło pewności). Wiedza jest mu dana, nie zaś racjonalnie wypracowana. Stąd wynika zasadnicza różnica między filozofią a mitem co do źródeł prawomocności posiadanej wiedzy. Prawomocność wiedzy filozoficznej opiera się na przekonaniu o skuteczności naturalnych władz poznawczych, prawomocność wiedzy mitycznej – na zawierzeniu autorytetowi, „pradawności” lub po prostu bezrefleksyjnie przyjętej oczywistości tej wiedzy.

RBcbZDsTeBtUr
Homer opowiadający mity, fragment fresku Parnas Rafaela.
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Wróćmy teraz do obecności pytań. Spotykamy je obrębie filozofii, natomiast nie spotykamy w obrębie mitu. W mitach zastajemy odpowiedzi, a więc i problemy, które można sobie uświadomić, a stąd już niedaleko do uświadomienia sobie pytań. To praca filozoficzna artykułuje problemy i pytania jako zadane do rozstrzygnięcia.  Spójrzmy na przykład: zarówno w micie, jak i w filozofii obecny jest problem powstania świata. Przejście od mitu do filozofii jest procesem racjonalizacji, którego elementem jest właśnie wyłuskanie oraz postawienie pytania o genezę świata z założeniem jego rozstrzygalności przy pomocy naturalnych władz poznawczych.

Mircea Eliade Aspekty mitu

Tak oto jesteśmy świadkami próby przekroczenia mitologii jako dziejów boskich i dotarcia w celu poznania kolebki Bytu do pierwszego źródła, z którego trysnęła rzeczywistość. To właśnie poszukując źródła, zasady, arche, refleksja filozoficzna odkryła na krótko kosmogonię; nie był to już jednak mit kosmogoniczny, ale problem ontologiczny.

Do „tego, co istotne”, docieramy zatem poprzez „powrót wstecz”: nie jest to już regressus osiągany za pomocą rytuałów, ale „powrót wstecz” na drodze wysiłku intelektualnego. W tym sensie można by powiedzieć, że pierwsze spekulacje filozoficzne wywodzą się z mitologii: myślenie systematyczne stara się odnaleźć i zrozumieć „absolutny początek”, o którym mówią kosmogonie, odsłonić tajemnicę Stworzenia Świata, jednym słowem — tajemnicę narodzin Bytu.

3 Źródło: Mircea Eliade, Aspekty mitu, tłum. P. Mrówczyński, Warszawa 1998, s. 113.
R1QXVBhmdiT881
Jacek Malczewski, Thanatos, 1892 r.
Pytania filozoficzne, chociaż podano już na nie odpowiedzi, nadal trwają. Uzyskują inną artykulację, wzbogacają się o kolejne interpretacje i konteksty.
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Sumując: jeśli pozostaniemy przy przyjętym rozumieniu tego, czym jest pytanie, to należy powiedzieć, że pojawia się ono wraz z filozofią. Stanowi więc o nieciągłości między mitem a filozofią. Elementem ciągłości między nimi są natomiast same problemy, które filozofia przejmuje, przepracowując we właściwy sobie sposób. Kluczowym elementem tej pracy było właśnie postawienie pytań filozoficznych. Właściwości tych pytań to: ogólność – pytania dotyczą „wszystkich rzeczy” (całości); fundamentalność – pytania dotyczą „istoty (natury) rzeczy”; racjonalność – pytania są formułowane z zachowaniem reguł logicznego myślenia; samocelowość (autoteliczność) – pytania nie prowadzą do celu innego poza samą mądrością (zobacz: Czy każde pytanie jest pytaniem filozoficznym?PWsMZ9EQECzy każde pytanie jest pytaniem filozoficznym?).

Waga pytań dla filozofii widoczna jest chociażby w nazywaniu jej „sztuką zadawania pytań” i staranności, z jaką umysły filozoficzne podchodzą do logicznej artykulacji pytań. Dzieje się tak dlatego, że pytania filozoficzne, a przynajmniej ich pewna część, nie znikają z umysłu po udzieleniu na nie odpowiedzi. Umysł nie zachowuje zazwyczaj codziennych pytań praktycznych, których wyłącznym celem jest jakaś zmiana w świecie. Skoro zmiana taka dokonała się, nie ma powodu, by pytanie praktyczne nadal nas zajmowało.

Słownik

dyskursywny
dyskursywny

myślowo uporządkowany, oparty na logicznym wywodzeniu kolejnych etapów rozumowania i argumentów z etapów poprzednich

epos (epopeja) 
epos (epopeja) 

(gr. epos – słowo, opowieść) poemat heroiczny, często wierszowany, opiewający dzieje i zwyczaje bohaterów oraz etos danej społeczności; w epos wplatane były wątki mityczne, legendarne, a także historyczne; w kulturze greckiej do eposów zaliczamy m.in. IliadęOdyseję Homera oraz Narodziny bogów (Teogonię) Hezjoda

kosmogonia
kosmogonia

(gr. kósmos – wszechświat, porządek; gonos – pochodzenie) wiedza i wyobrażenia dotyczące genezy oraz porządku wszechświata

mit
mit

(gr. mýthos – mowa, opowieść) opowieść wyrażająca wierzenia religijne oraz światopogląd danej zbiorowości; mityczne historie pierwotnie przekazywane były ustnie, z czasem zaczęto je zapisywać; mit ma charakter przenośny, posługuje się symbolem, metaforą, alegorią i domaga się odczytania na głębokim poziomie znaczeń

teogonia
teogonia

(gr. theogonia – pochodzenie bogów) mit lub doktryna religijna zawierające przedstawienie pochodzenia bogów

wiedza
wiedza

całość informacji zdobytych dzięki badaniom, uczeniu się, poznawaniu itp.; znajomość czegoś (np. dziedziny nauki lub życia)