Przeczytaj
Pojęcie łamanej i jej rodzaje
Łamaną nazywamy figurę geometryczną, którą można przedstawić jako sumę skończonej liczby odcinków, w taki sposób, że:
dowolne dwa odcinki mogą mieć co najwyżej wspólny koniec (co najwyżej jeden punkt wspólny),
odcinki można tak uporządkować (ponumerować), aby koniec jednego odcinka (oprócz ewentualnie ostatniego) był początkiem następnego.
Wtedy odcinki tworzące łamaną nazywamy bokami tej łamanej, a końce tych odcinków nazywamy wierzchołkami łamanej.
Zauważmy, że gdyby pierwszą z figur potraktować jako sumę mnogościową tylko trzech odcinków, to ta figura nie spełniałaby warunków opisanych w definicji łamanej. Musimy więc dostrzec podział dwóch spośród tych odcinków i mówić o łamanej składającej się z pięciu boków.
Zauważmy, że nie każdą figurę zbudowaną ze skończonej liczby odcinków nazwiemy łamaną. W szczególności, jeśli jakieś dwa kolejne odcinki w naszej figurze będą współliniowe i będą miały więcej niż jeden punkt wspólny, to taka figura nie będzie łamaną. Na rysunku poniżej odcinki o numerach 5 i 6 mają więcej niż jeden punkt wspólny.
Zauważmy, że każdą łamaną, w szczególności ze względu na wymóg uporządkowania odcinków, da się narysować „bez odrywania” ołówka od kartki, czyli łamana jest figurą unikursalnąfigurą unikursalną. Tym samym, te figury, które są zbudowane ze skończonej liczby odcinków, ale których nie da się narysować „bez odrywania” ołówka od kartki, nie będą łamaną.
Łamana, której dwa kolejne odcinki nie leżą na jednej prostej oraz żaden punkt tej łamanej nie należy do więcej niż dwóch odcinków, nazywa się łamaną zwyczajną.
Łamana zwyczajna jest zamknięta, jeśli koniec ostatniego odcinka pokrywa się z początkiem pierwszego odcinka. W przeciwnym razie łamaną nazywa się otwartą.
Łamaną nazywamy wiązaną, jeśli istnieje takie uporządkowanie (taki podział na sumę odcinków), przy którym ta łamana ma punkt należący do więcej niż dwóch odcinków.
Drugi z powyższych wielokątów jest przykładem wielokąta gwiaździstegowielokąta gwiaździstego - jest to jeden spośród dwóch siedmiokątów gwiaździstych.
Wielokątem (inaczej wielobokiem, -kątem, -bokiem) nazywamy płaska figurę geometryczną ograniczoną łamaną zwyczajną zamkniętą o bokach, gdzie , wraz z tą łamaną.
Wielokątem, który jest figurą wypukłą nazywamy wielokątem wypukłym.
Wielokąt jest wypukły wtedy i tylko wtedy, gdy spełniony jest jeden z poniższych warunków:
każde dwa punkty wielokąta można połączyć odcinkiem zawartym w tym wielokącie;
wszystkie kąty wewnętrzne wielokąta są wypukłe;
wielokąt zawiera wszystkie swoje przekątne.
Zagadnienie izoperymetryczne
Dla każdego wielokąta możemy obliczyć jego obwód, który jest sumą długości boków łamanej, która jest brzegiem danego wielokąta. Podobnie możemy obliczać pole każdego wielokąta, np. sprowadzając to zagadnienie do obliczenia sumy pól rozłącznych trójkątów, na które można podzielić każdy wielokąt (tzw. triangulacja). Rozważmy dwunastokąt foremny o obwodzie równym , taki jak na rysunku, którego triangulacja (podział na rozłączne trójkąty) została wyznaczona przez promienie okręgu opisanego na tym wielokącie.
Zauważmy, że . Wtedy i pole dwunastokąta jest równe . Przechodząc do zagadnień izoperymetrycznych, zacznijmy od tego, że termin „izoperymetria” ma swój źródłosłów w przedrostku „izos” – równy, taki sam oraz „perimetros” – obwód. Klasyczne zagadnienie izoperymetryczne, przywołane m.in. przez Zenodora na przełomie III i II wieku p.n.e. głosi, że wśród wielokątów o ustalonym obwodzie i o jednakowej liczbie boków wielokąt foremnywielokąt foremny ma największe pole. Z kolei podstawowe twierdzenie izoperymetryczne głosi, że wśród wszystkich krzywych na płaszczyźnie o ustalonym obwodzie, figurę o największym polu ogranicza okrąg. Jako ciekawostkę warto wspomnieć, że ten aspekt przywołany został przez Adama Mickiewicza w IV księdze „Panu Tadeusza”, gdy wspomina o fortelu zastosowanym przez Dydonę – ta miała obiecane, że dostanie tyle ziemi, ile obejmie skóra wołu. Pocięła więc skórę na wąskie paski i utworzyła z nich okrąg, a na terenie w ten sposób wydzielonym miała powstać Byrsa – najstarsza dzielnica Kartaginy.
Okazuje się, że dla dowolnych figur o polu i obwodzie prawdziwa jest nierówność , a iloraz zwany jest ilorazem izoperymetrycznym.
Zbadajmy iloraz izoperymetrycznyiloraz izoperymetryczny dla koła. Mamy: . Okazuje się, że jest to jedyna figura, dla której ten iloraz jest jedynką. Twierdzenie Zenodora można sformułować wykorzystując zdefiniowany wyżej iloraz.
Spośród wszystkich wielokątów o danym obwodzie największy iloraz izoperymetryczny ma wielokąt foremny.
Przywołane wyżej twierdzenia przyjmiemy bez dowodu. Przyjrzymy się jednak zagadnieniom, które z tymi zależnościami są związane.
Ze wszystkich trójkątów o ustalonej podstawie i równych polach trójkąt równoramienny ma najmniejszy obwód.
Rozważmy dowolny trójkąt o różnych bokach. Poprowadźmy prostą równoległą do podstawy , przechodząca przez punkt . Niech będzie punktem wspólnym tej prostej i symetralnej odcinka , jak na rysunku.
Wtedy trójkąt jest równoramienny i pola trójkątów i są równe. Niech będzie obrazem punktu w symetrii względem prostej .
Wtedy , oraz punkty , , są współliniowe i . Rozważmy obwód trójkąta : . Mamy wówczas . Z nierówności trójkąta wynika, że , ale . Zatem: . Ale ostatnia suma opisuje obwód trójkąta równoramiennego . Stąd teza.
Słownik
figura, którą można nakreślić jednym pociągnięciem ołówka (bez jego odrywania od kartki), nie prowadząc go nigdy po linii już nakreślonej
ilorazem izoperymetrycznym figury płaskiej o polu i obwodzie nazywamy liczbę
-kątem foremnym gwiaździstym nazywamy łamaną zamkniętą o wierzchołkach, utworzoną z tych przekątnych -kąta foremnego, które mają równą długość
wielokątem foremnym nazywamy taki wielokąt, którego wszystkie boki mają taką samą długość i kąty wewnętrzne są przystające (mają równe miary)