Przeczytaj
Nowe tematy w literaturze pozytywizmu
NowelęNowelę Bolesława Prusa Z legend dawnego Egiptu uważa się za jedno ze szczytowych osiągnięć pisarza, jak i całego polskiego pozytywizmu. O jego randze zdecydowały między innymi umiejętnie poprowadzona intryga, wyraziste postaci, starożytna sceneria, a także uniwersalna treść. Tematyka dzieła wykracza jednak poza sztandarowe tematy, które poruszano w literaturze tego czasu. Typowym miejscem akcji w nowelach pozytywistycznych była wiejska izba, robotnicze mieszkanie, miejska ulica, plac handlowy czy podwórko. Pojawiał się w nich najczęściej bohater z niższych warstw społecznych, typowy reprezentant danego środowiska. Niewielu tam wysoko urodzonych, geniuszów lub herosów. Chociaż figurom takim jak tytułowa postać noweli Michałko (który z narażeniem życia ocalił zasypanego gruzami robotnika) na pewno nie można odmówić bohaterstwa, to jednak zasadniczo różnią się one od Ramzesa i Horusa przedstawionych w utworze Z legend dawnego Egiptu. Czy zatem można uznać tę nowelę za reprezentatywną dla pozytywizmu?

Przede wszystkim należy pamiętać o czasie jej powstania. Bolesław Prus opublikował Z legend dawnego Egiptu w roku 1888, a zatem w schyłkowym okresie pozytywizmu. Wcześniej, w latach 70. XIX wieku, polscy twórcy pisali utwory osadzone głównie w realiach ówczesnych wsi i miast. Nowelę, jako krótki gatunek epicki, wykorzystywano do wyrażania poglądów na temat spraw bieżących. Często były to utwory tendencyjne, mające zwrócić uwagę społeczeństwa na problemy jego biedniejszych warstw.
W latach 80. w nowelistyce Prusa dokonał się zasadniczy zwrot (podobną przemianę można zaobserwować również w pisarstwie innych autorów, m.in. Henryka Sienkiewicza). Fabuła krótkich tekstów prozatorskich coraz częściej stawała się metaforyczna, przybierała znamiona przypowieści z ukrytym przesłaniem na temat ludzkiego losu. Zmieniło się również miejsce akcji – popularność zdobył płaszcz historyczny.

Uniwersalne treści
Nowele pozytywistyczne, również te utrzymane w konwencji realizmurealizmu, często zawierały motto lub jakąś uniwersalną myśl wypowiadaną przez narratora bądź jednego z bohaterów. Chociaż zwykle odnosiły się do spraw bieżących, autorzy nadawali im sens ogólniejszy, dotyczący ludzkich tęsknot, radości i smutków. Było to szczególnie charakterystyczne dla twórczości Prusa. W niektórych jego dziełach pojawiają się mądrościowe sentencje, jak na przykład stwierdzenie rozpoczynające i wieńczące nowelę Z legend dawnego Egiptu:
Z legend dawnego EgiptuPatrzcie, jak marne są ludzkie nadzieje wobec porządku świata; patrzcie, jak marne są wobec wyroków, które ognistymi znakami wypisał na niebie Przedwieczny!...
Źródło: Bolesław Prus, Z legend dawnego Egiptu, [w:] tegoż, Opowiadania i nowele. Wybór, oprac. T. Żabski, Wrocław 1996, s. 391.
Utwór Prusa nie jest jednak jednoznaczny. To zasadnicza cecha odróżniająca go od nowel tendencyjnych, które dominowały w literaturze wczesnego pozytywizmu. Tworzone były najczęściej w celu zilustrowania konkretnego problemu społecznego, wskazania postaw godnych naśladowania i napiętnowania negatywnych tendencji. Z legend dawnego Egiptu raczej pozostawia odbiorcę z pytaniami, niż podaje gotowe odpowiedzi. Nowelę można interpretować jako przypowieść – przekazuje bowiem treści egzystencjalne nie wprost, lecz za pomocą alegorii. Jak pisze Tadeusz Żabski:
WstępUtwór parabolicznyparaboliczny skłania czytelnika do pogłębiania autorskiej egzegezyegzegezy, ale wobec niejednoznaczności prezentowanych obrazów poprzestać musi niestety na domysłach.
Źródło: Tadeusz Żabski, Wstęp, [w:] B. Prus, Opowiadania i nowele. Wybór, oprac. T. Żabski, Wrocław 1996.
Wyraziste postaci
Zbliżenie noweli do przypowieści jest charakterystyczne dla ostatnich lat pozytywizmu. Z legend dawnego Egiptu ma jednak wiele cech typowych dla wcześniejszych utworów tego okresu. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na wyrazistą charakterystykę postaci – Ramzes i Horus opisani są bardzo zwięźle, lecz mimo to ich osobowości od razu zapadają w pamięć. Pomaga w tym kontrast, typowy zabieg stylistyczny wykorzystywany w nowelach pozytywistycznych. Bohaterowie różnią się od siebie prawie pod każdym względem. Ramzes nawet w chorobie nie daje poznać po sobie słabości, Horus zostaje zaś ukazany jako melancholikmelancholik, skłonny do wzruszeń i lubujący się w podziwianiu natury:
Z legend dawnego EgiptuZapłakał Horus (miał on serce pełne litości) nad bliską śmiercią dziada; ale że w sprawowaniu władzy nie mogło być przerwy, więc poszedł do sali faraonów, otoczony liczną zgrają służby.
Usiadł na ganku, którego marmurowe schody biegły w dół, aż do rzeki, i pełen nieokreślonych smutków przypatrywał się okolicy.
Źródło: Bolesław Prus, Z legend dawnego Egiptu, [w:] tegoż, Opowiadania i nowele. Wybór, oprac. T. Żabski, Wrocław 1996, s. 393.

Ukazany w noweli konflikt można uznać za znamienny dla okresu przejściowego między pozytywizmem i Młodą Polską. Próżno szukać w utworze jednoznacznego opowiedzenia się za jakimkolwiek programem. Prus dostrzega przemiany zachodzące w społeczeństwie, w którym idee pozytywistyczne, takie jak utylitaryzm czy scjentyzm, stają się coraz mniej aktualne. Nowela Z legend dawnego Egiptu nie przedstawia jednak nowych postulatów, lecz stawia czytelnika na rozdrożu między dwoma sposobami działania, które reprezentują Ramzes i Horus. Według Grzegorza Tomickiego Prus ukazuje racje bohaterów jako równorzędne:
Marne są ludzkie nadzieje. »Z legend dawnego Egiptu« Prusa jako świadectwo literatury na rozdrożuRacje reprezentowane z jednej strony przez Ramzesa, z drugiej przez Horusa równoważą się idealnie. Szala nie przechyla się ani na jedną, ani na drugą stronę. [...] Horus przegrywa, bo okazuje się „zbyt ludzki” i aspołeczny, nie spełnia wymogów pozytywistycznej „użyteczności”; Ramzes przeciwnie – w oczach czytelnika deprecjonuje go fakt, iż jako jednostka ultraspołeczna, rygory pozytywistycznej „użyteczności” spełnia w sposób tak bezkompromisowy, że wręcz „nieludzki” (alternatywa jest więc określona jednoznacznie: albo społeczny i „nieludzki” – albo „zbyt ludzki” i aspołeczny) [...].
Źródło: Grzegorz Tomicki,Marne są ludzkie nadzieje. »Z legend dawnego Egiptu« Prusa jako świadectwo literatury na rozdrożu, „Prace Literackie” 2008, nr XLVIII, s. 109.
Budowanie napięcia
Dla rozwoju fabuły utworu istotne jest budowanie przez Prusa napięcia. Początkowo nic nie zapowiada tak gwałtownego zwrotu akcji. Horus szykuje się do objęcia władzy po umierającym dziadku i bagatelizuje ukąszenie jadowitego pająka. Później, kiedy stan zdrowia młodzieńca się pogarsza, następuje czas oczekiwania, czy ten zdąży objąć władzę, by wprowadzić w życie swoje edykty. Gdy okazuje się, że może nie zdołać dotknąć ich wszystkich pierścieniem faraonów, kolejne zsuwają się z jego kolan, by na końcu został tylko jeden – uwolnienie ukochanej Bereniki:
Z legend dawnego EgiptuHorus spojrzał gasnącym wzrokiem za Nil, gdzie błyszczało światło w więzieniu Bereniki, i dwie łzy, krwawe łzy, stoczyły mu się po twarzy.
– Nie odpowiadasz, Horusie?... – spytał zdziwiony posłaniec Ramzesa.
– Czyliż nie widzisz, że umarł?... – szepnął najmędrszy lekarz z Karnaku.Źródło: Bolesław Prus, Z legend dawnego Egiptu, [w:] tegoż, Opowiadania i nowele. Wybór, oprac. T. Żabski, Wrocław 1996, s. 398.
Zwodzenie czytelnika co do rozwiązania fabuły poprzez zatrzymywanie akcji i opóźnianie jej zakończenia nazywamy retardacjąretardacją. Pozytywiści wielokrotnie korzystali z niej w nowelach – wprowadzali w tym celu obszerne opisy, odwodzące czytelnika od zasadniczych wydarzeń fabularnych. W utworze Z legend dawnego Egiptu Prus wykorzystał ten chwyt w sposób mistrzowski. Sytuacja zmienia się stopniowo i strach przed nieuniknionym końcem zwiększa się z każdym następnym zdaniem.
Umiejętnie poprowadzona intryga sprawia, że utwór czyta się z zapartym tchem, a zatem tak, jak powinno się czytać prawdziwą nowelę – krótką formę prozatorską z wyrazistymi bohaterami i dynamiką zdarzeń. Jednowątkowa fabuła utworu zmierza do silnie wyeksponowanego punktu kulminacyjnego, jakim jest w tekście Prusa śmierć młodego Horusa. I podobnie jak wiele dzieł pozytywistycznych, kończy się puentą – w tym przypadku gorzką prawdą odzierającą ze złudzeń dotyczących możliwości ziszczenia się ludzkich nadziei o szczęściu.

Więcej informacji o nowelach znajdziesz tu:
Po czym poznać nowelę?Po czym poznać nowelę?
Świat nowel Bolesława PrusaŚwiat nowel Bolesława Prusa
Słownik
motyw, postać lub opowiadanie mające, poza sensem dosłownym, sens przenośny; w przeciwieństwie do symbolu alegoria jest jednoznaczna i opiera się na ścisłym związku przedstawienia z sugerowaną treścią
(gr. exḗgēsis – wyprowadzanie, objaśnianie) objaśnianie tekstów, głównie starożytnych za pomocą metod filologicznych: krytyki tekstu, analizy językowej i literackiej (słownictwo, gramatyka, struktura, ustalanie gatunku literackiego), krytyki historycznej (ustalanie autora, czasu i miejsca powstania, porównywanie z tłem historycznym i geograficznym oraz z innymi tekstami), historii redakcji, historii oddziaływania
odmiana pisarstwa typowa dla wczesnego pozytywizmu, obejmująca utwory propagujące określone postawy lub poglądy, takie jak rozwój wsi, emancypacja kobiet czy upowszechnienie edukacji
osoba o skłonnościach introwertycznych, cechująca się wysoką wrażliwością i zazwyczaj pesymistycznym nastawieniem do życia
(wł.novella - nowość) krótka forma epicka wywodząca się z tradycji ustnych opowiadań; cechująca się jednowątkowością, wyrazistymi bohaterami – często typowymi reprezentantami jakiejś grupy społecznej – oraz wyeksponowanym punktem kulminacyjnym
(łac. parabola; gr. paravolí) rozbudowany utwór narracyjny o pouczającej treści, charakteryzujący się schematyzmem fabuły, uproszczonym wizerunkiem postaci i selekcją realiów; służy przekazaniu ogólnej prawdy moralnej, filozoficznej lub religijnej; właściwa interpretacja przypowieści wymaga przejścia od jej znaczenia dosłownego do ukrytego znaczenia alegorycznego lub symbolicznego
odmiana literatury moralistycznej, w której przedstawione postaci i wydarzenia, zazwyczaj uproszczone i schematyczne, służą alegorycznemu przekazaniu jakiejś uniwersalnej myśli
(fr. réalisme) w literaturze prąd spopularyzowany w prozie II połowy XIX wieku, dążący do jak najwierniejszego odzwierciedlenia świata znanego czytelnikowi z codzienności; realiści opisywali wydarzenia, bohaterów i ich egzystencję w sposób reprezentatywny dla przedstawianej w utworze grupy społecznej
(łac. retardatio - opóźnienie) figura stylistyczna polegająca na zatrzymywaniu lub opóźnianiu akcji utworu literackiego, najczęściej za pomocą rozbudowanych opisów, w celu zwiększenia napięcia u czytelnika