Omówimy przesunięcie paraboli, będącej wykresem funkcji kwadratowej określonej na zbiorze  wzorem fx=ax2, gdzie a0 , wzdłuż osi Y układu współrzędnych.

przesunięcie wykresu funkcji wzdłuż osi Y
Definicja: przesunięcie wykresu funkcji wzdłuż osi Y

Wykres   funkcji fx+q otrzymano w wyniku:

  • przesunięcia wykresu funkcji f wzdłuż osi Yq jednostek w górę, gdy q>0,

  • przesunięcia wykresu funkcji f wzdłuż osi Yq jednostek w dół, gdy q<0.

Sporządźmy wykres funkcji określonej wzorem fx=12x2.

W celu naszkicowania paraboli, będącej wykresem funkcji przedstawmy w tabeli wartości funkcji f dla kilku argumentów:

x

-2

-1

0

1

2

fx

2

12

0

12

2

Wykres funkcji f przedstawia się następująco:

R1dQKtNJxjxN7

Aby otrzymać wykres funkcji   g ( x ) = f ( x ) 2 ,  przesuniemy wykres funkcji f o 2 jednostki w dół wzdłuż osi Y.

Wykresy  funkcji przedstawiają się następująco:

RVlTQpLy17QOi

Funkcje f i g  mają te same dziedziny oraz:

  • równanie osi symetrii ich wykresów to x=0,

  • przedział, w którym funkcje są malejące to  -,0,

  • przedział, w którym  funkcje są rosnące to 0,.

Zauważmy, że przy przesunięciu wykresu funkcji o 2 jednostki w dół wzdłuż osi Y:

  • zmienił się zbiór wartości funkcji, z przedziału 0, na przedział -2,,

  • zmieniły się współrzędne wierzchołka paraboli,  z punktu o współrzędnych 0,0 do punktu o współrzędnych 0,-2,

  • zmieniła się wartość najmniejsza funkcji, z liczby 0 na liczbę -2 dla argumentu x=0,

  • funkcja f ma jedno miejsce zerowe 0, a po przesunięciu jej wykresu o 2 jednostki w dół wzdłuż osi Y miejscami zerowymi otrzymanej  funkcji są liczby -2 oraz 2.

Jeżeli przesuwamy parabolę, będącą wykresem funkcji kwadratowej określonej wzorem fx=ax2, gdzie a>0, wzdłuż osi Yq jednostek w górę lub o q jednostek w dół, otrzymując wykres funkcji g to:

  • zbiorem wartości funkcji g jest przedział q,,

  • wierzchołkiem paraboli, która jest wykresem funkcji g jest punkt o współrzędnych 0,q,

  • funkcja g osiąga wartość najmniejszą dla argumentu x=0 wynoszącą q.

Sporządźmy wykres funkcji określonej wzorem fx=-13x2.

W celu naszkicowania paraboli, będącej wykresem funkcji przedstawmy w tabeli wartości funkcji f dla kilku argumentów:

x

-3

-1

0

1

3

fx

-3

-13

0

-13

-3

Wykres funkcji f przedstawia się następująco:

RsoMoWTGhV6uM

Przesuniemy ten wykres o 1 jednostkę w górę wzdłuż osi Y.

Wykresy  funkcji przedstawiają się następująco:

R1X2Sq1sv2iAy

Funkcje fg(x)=f(x)+1 mają te same dziedziny oraz:

  • równanie osi symetrii ich wykresów  to x=0,

  • przedział, w którym  obie funkcje są rosnące to -,0,

  • przedział, w którymobie  funkcje są malejące to  0,.

Zauważmy, że przy przesunięciu wykresu funkcji o 1 jednostkę w górę wzdłuż osi Y:

  • zmienił się zbior wartości funkcji z przedziału -,0 na przedział -,1,

  • zmieniły się współrzędne wierzchołka paraboli,  z punktu o współrzędnych 0,0 do punktu o współrzędnych 0,1,

  • zmieniła się wartość największa funkcji, z liczby 0 na liczbę 1 dla argumentu x=0.

Jeżeli przesuwamy parabolę, będącą wykresem funkcji kwadratowej określonej wzorem fx=ax2, gdzie a<0, wzdłuż osi Yq jednostek w górę lub o q jednostek w dół, otrzymując wykres funkcji g to:

  • zbiorem wartości funkcji g jest przedział -,q,

  • wierzchołkiem paraboli, która jest wykresem funkcji g, jest punkt o współrzędnych 0,q,

  • funkcja g osiąga wartość największą dla argumentu x=0 wynoszącą q.

W celu otrzymania paraboli, będącej wykresem funkcji kwadratowej określonej wzorem gx=ax2+q wystarczy parabolę, będącą wykresem funkcji kwadratowej fx=ax2, gdzie a oraz a0:

  • przesunąć o q jednostek w górę lub w dół wzdłuż osi Y,

  • przesunąć o wektor u=0,q.

Przykład 1

Dana jest funkcja kwadratowa określona wzorem fx=-14x2. Parabolę, będącą wykresem funkcji f przesunięto o 3 jednostki w górę wzdłuż osi Y i otrzymano parabolę, będącą wykresem funkcji g.

R80koVNoHeBDk

Wyznaczymy:

a) zbiór wartości funkcji g,

b) współrzędne wierzchołka paraboli, która jest wykresem funkcji g,

c) wartość największą  funkcji g.

Rozwiązanie:

a) zbiorem wartości funkcji g jest przedział  -,-3,

b) wierzchołek paraboli, będącej wykresem funkcji g ma współrzędne 0,3,

c) funkcja g osiąga wartość największą równą 3 dla x=0.

Przykład 2

Parabolę, będącą wykresem funkcji kwadratowej f określonej wzorem fx=ax2, dla a<0, przesunięto najpierw o 3 jednostki w dół, a następnie o 7 jednostek w górę wzdłuż osi Y i otrzymano parabolę, będącą wykresem funkcji g

Wyznaczymy:

a) zbiór wartości funcji g,

b) liczbę rozwiązań równania gx=4.

Rozwiązanie:

Zauważmy, że przesunięcie paraboli, będącej wykresem funkcji f3 jednostki w dół, a następnie o 7 jednostek w górę wzdłuż osi Y, oznacza przesunięcie tego wykresu o 4 jednostki w górę wzdłuż osi Y.

Zatem:

a) zbiorem wartości funkcji g jest przedział (   ,   4 > ,

b) wierzchołkiem paraboli, która jest wykresem funkcji g jest punkt o współrzędnych 0,4, więc równanie fx=4 ma dokładnie jedno rozwiązanie.

Przykład 3

Dana jest funkcja kwadratowa określona wzorem fx=5x2. Parabolę, będącą wykresem tej funkcji przesunięto o 2 jednostki w dół wzdłuż osi Y i otrzymano parabolę, będącą wykresem funkcji g.

RJhzhwPVUgfvC

Określimy liczbę rozwiązań równania gx=m, gdy m.

Rozwiązanie:

Zauważmy, że po przesunięciu paraboli, będącej wykresem funkcji f wierzchołek otrzymanej paraboli, będącej wykresem funkcji g ma współrzędne 0,-2.

Ponieważ a=5>0, zatem ramiona paraboli, będącej wykresem funkcji g są skierowane do góry.

Zatem równanie gx=m, gdy m:

  • nie ma rozwiązania, gdy m-,-2,

  • ma jedno rozwiązanie, gdy m=-2,

  • ma dwa rozwiązania, gdy m-2,.

Przykład 4

Na rysunku przedstawiono parabolę, będącą wykresem  funkcji kwadratowej   f ( x ) .

R1CGWJVJQUk9J

Na podstawie wykresu:

a) odczytamy współrzędne wierzchołka tej paraboli,

b) rozwiążemy nierówność m-1<k, gdzie k oznacza liczbę rozwiązań równania fx=-5.

Rozwiązanie:

a) z wykresu odczytujemy, że współrzędne wierzchołka paraboli wynoszą 0,-4,

b) równanie fx=-5 ma dwa rozwiązania,

zatem:

m-1<2, więc m<3.

Przykład 5

Wykażemy, że jeśli funkcja kwadratowa f jest określona wzorem f(x)=ax2+q, gdzie a>0 oraz q<0, to różnica miejsc zerowych (od większej liczby odejmujemy mniejszą) funkcji f wynosi 2-aqa.

Rozwiązanie:

Obliczamy miejsca zerowe funkcji f:

f(x)=0ax2+q=0

ax2=-q, czyli x=-qa=-aqa lub x=--qa=--aqa

Zatem różnica miejsc zerowych funkcji f wynosi:

-aqa---aqa=2-aqa

Przykład 6

Wykażemy, że funkcja f określona wzorem f(x)=ax2+q dla a<0 jest malejąca w przedziale 0,).

Rozwiązanie:

Załóżmy, że x1,x2Df oraz x1<x2.

Wówczas:

f(x2)-f(x1)=a·x22+q-a·x12+q=a·x22+q-a·x12-q=

=a·x22-x12

Zauważmy, że a·x22-x12<0, bo a<0 oraz x22-x12>0.

Wobec tego f(x2)-f(x1)<0, czyli f(x1)>f(x2).

Stąd  wnioskujemy, że funkcja f jest malejąca w przedziale 0,).

Słownik

przekształcenie wykresu funkcji: f(x)+q
przekształcenie wykresu funkcji: f(x)+q

przesunięcie wykresu funkcji f wzdłuż osi Yq jednostek w górę (q>0) lub o q jednostek w dół (q<0)