Wniosek pierwszego wnioskowania:

Ph.: Że nie istnieje nic takiego, co filozofowie nazywają „substancją materialną” – o tym jestem głęboko przekonany:

Przesłanka 1: gdyby mnie jednak skłoniono do uznania owego poglądu za niedorzeczny albo sceptyczny, uczyniłbym to pod wpływem tych samych racji, które obecnie zmuszają mnie, jak sądzę, do odrzucenia opinii przeciwnej.

Przesłanka 2 (ukryta): Racje na rzecz niedorzeczności stanowiska przeciwnego są niepodważalne.

Podsumowanie: Jest to wnioskowanie erystyczne o postaci fałszywej alternatywy: albo zarzut niedorzeczności stosuje się do mojego stanowiska, albo do stanowiska oponenta. Ponieważ stosuje się do stanowiska oponenta, zatem nie może się stosować do mojego.

Pytanie retoryczne zawierające przesłankę i ukrytą tezę:
H.: Co takiego? Czyż może istnieć coś bardziej fantastycznego, bardziej sprzecznego ze zdrowym rozsądkiem czy bardziej sceptycznego od przekonania, że materia nie istnieje?

Podsumowanie:
Ukryta teza rozumowania to: stanowisko Philonousa jest fałszywe.

Przesłanka:
Jest to stanowisko sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Rozumowanie to jest chwytem erystycznym o nazwie argumentum ad populum – nawiązuje się do powszechnego mniemania.

Przerywnik w dowodzeniu:
Ph.: Spokojnie, mój drogi Hylasie. Cóż powiesz, jeśli się okaże, że ty sam, który twierdzisz, że materia istnieje z uwagi na ten właśnie pogląd, jesteś większym sceptykiem i wyznajesz więcej paradoksów oraz też godzących w zdrowy rozsądek niż ja, który w istnienie niczego takiego nie wierzę?

Podsumowanie:
Pytanie, które ma celu wciągnięcie Hylasa w rozmowę.

Przesłanka 1:
H.: Twierdząc, że aby odwieść mnie od niedorzeczności sceptycyzmu, powinienem zrzec się swoich poglądów w tej kwestii

Przesłanka 2:
– równie dobrze mógłbyś mnie przekonywać, że część jest większa od całości.
Domniemany wniosek: Stanowisko Philonousa jest fałszywe.

Podsumowanie:
Jest to z pozoru wnioskowanie zawodnewnioskowanie zawodnewnioskowanie zawodne, przez analogię, jednak analogia jest pozorna, gdyż w istocie jest to chwyt erystyczny o nazwie chochoł. Przedstawiono łatwe do obalenia stanowisko i zasugerowano, że jest takie samo jak stanowisko głoszone przez Philonousa.

Przerywnik w dowodzeniu:
Ph.: A zatem zgadzasz się uznać za prawdziwą tę opinię, która po gruntownej analizie okaże się najbliższa zdrowemu rozsądkowi, najdalsza zaś od sceptycyzmu? H.: Z prawdziwą radością. Skoro chcesz podyskutować o tych najbardziej elementarnych składnikach natury, rad jestem przynajmniej raz usłyszeć, co masz do powiedzenia.

Podsumowanie:
Celem tego przerywnika jest ustalenie reguł dalszej rozmowy, można go też określić mianem kontraktu.

Przesłanka 1 (większa):
Ph.: Powiedz, Hylasie, jak zdefiniowałbyś sceptyka?
H.: Tak jak i wszyscy ludzie: jako kogoś, kto o wszystkim wątpi.

Przesłanka 2: (większa)
Ph.: A zatem ten, kto nie żywi żadnych wątpliwości w danej kwestii, za sceptyka uważany być nie może. H.: W pełni się z tobą zgadzam.

Przesłanka 3 (mniejsza):
Ph.: Czy wątpienie polega na twierdzeniu czegokolwiek w danej kwestii czy też na zaprzeczaniu?
H.: Ani na jednym, ani na drugim i każdy, kto rozumie po polsku, musi wiedzieć, że „wątpienie” oznacza stan zawieszenia między jednym a drugim.

Wniosek wnioskowania czwartego:
Ph.: Ten zatem, kto kwestionuje jakieś stwierdzenie na dany temat, tak samo nie może być uznany za osobę żywiącą w owym punkcie wątpliwości, jak ten, kto z taką samą pewnością stwierdzenie owo wygłasza.
H.: To prawda.

Podsumowanie:
Jest to wnioskowanie dedukcyjne, a więc niezawodnewnioskowanie niezawodneniezawodne o postaci modus tollendo tolens: Jeśli ktoś jest sceptykiem, to nie może niczego głosić Philonous coś głosi.
Zatem Philonous nie jest sceptykiem.

Słownik