Co to jest interpretacja?

Słowo „interpretacja” ma źródłosłów łaciński i pochodzi od czasownika interpretari, który znaczy: wyjaśniać, tłumaczyć. Pierwotnie interpretacja oznaczała wykładanie tekstów prawnych, z czasem znaczenie tego pojęcia rozszerzono, odnosząc je
do Biblii i dzieł literackich. W okresie renesansu używano określenia ars interpretandi, ostatecznie zwyciężył jednak grecki odpowiednik tego terminu – hermeneutykahermeneutykahermeneutyka. Termin „interpretacja” powrócił ponownie w XX wieku, w pracach badaczy niemieckich. W historii literatury polskiej pojęcie zagościło na dobre w latach 60.
XX wieku. Dzisiejsze znaczenie tego słowa jest bardzo szerokie.

Interpretacja to: wykładnia, wyjaśnienie, wytłumaczenie, komentowanie czegoś,
ale także sposób odtworzenia, wykonania np. utworu muzycznego lub zagrania roli przez aktora. Interpretacją jest więc wyjaśnianie znaczenia jakiegokolwiek tekstu,
bez względu na to, czy będzie to utwór literacki, religijny czy praca naukowa. Oczywiście istnieje ogromna różnica między np. Ewangelią św. Jana, wierszem Czesława Miłosza a blogiem Ani Kowalskiej. Trzeba jednak podkreślić, że – mimo oczywistych różnic między tekstami i narzędziami interpretacyjnymi – istnieją pewne punkty stałe. Stały jest na przykład cel wszystkich interpretacji – dążenie
do wyjaśnienia, dotarcie do sensów danego tekstu. Spójrzmy na słownikową definicję tego pojęcia:

Interpretacja
Interpretacja

„ogólnie: rozjaśniająca wykładnia i wytłumaczenie utworów z punktu widzenia językowego, treściowego i formalnego [kompozycja, styl, metryka]; w szczególności – metoda współczesnego literaturoznawstwa, która poprzez jak najbardziej wnikliwe i głębokie ujęcie immanentneimmanentnyimmanentne tekstu literackiego w jego całości, jako niepodzielnej jedności treści i formy – prowadzi do pogłębionego zrozumienia i pełnego wczucia się w swoiste, twórcze siły językowego dzieła sztuki, stara się poezję poznać jako poezję”Indeks górny 111 Indeks górny koniec

1

Mówiąc jeszcze inaczej: „Interpretacja (...) to hipoteza ukrytej całości utworu”.Indeks górny 222 Indeks górny koniec

2

Interpretując cudzy tekst, na jego podstawie budujemy własny tekst. Bo przecież pisanie/mówienie o utworze literackim jest tworzeniem innego, naszego własnego tekstu (o tym tekście, na podstawie tego tekstu...). Ów własny tekst będzie odczytaniem cudzego sensu, będzie opierał się na logicznym rozumowaniu i dążył
do obiektywizmu. Ale równocześnie odczytanie to będzie się dokonywało przez nas samych, poprzez naszą wrażliwość, wiedzę, doświadczenie, będzie więc w dużym stopniu subiektywne. Ta ostatnia cecha uwydatnia się szczególnie przy lekturze utworów literackich. A liryka jest przypadkiem „szczególnie szczególnym”. Poezja jest papierkiem lakmusowym naszej wiedzy i uczuć.

Potrzebne są narzędzia do rozumowej, logicznej interpretacji. Dzięki nim łatwiej dotrzesz do sensu wiersza. W tym myśleniu tkwi założenie, że istnieje pewna stała metoda interpretacyjna, jakiś schemat. A skoro tak, to można się go nauczyć.

Schemat interpretacji

Interpretacja musi zawierać trzy niezbędne elementy:

  1. Odtworzenie tekstu.

  2. Opis tekstu.

  3. Skomentowanie tekstu.

Pierwszym, koniecznym warunkiem interpretacji jest znalezienie drogi, klucza
do danego tekstu oraz wstępne, prowizoryczne zrozumienie utworu. Tę pierwszą, wstępną hipotezę trzeba zanotować, zanim przejdzie się do właściwych etapów interpretacji. Kluczowa dla rozumienia utworu jest jego analiza.

Termin „analiza” pochodzi od greckiego czasownika analýein, który oznacza: rozluźnić. Zatem analiza to rozbiór, rozłożenie całości na składniki, elementy, badanie poszczególnych cech, właściwości przedmiotu. Jest to definicja bardzo ogólna, zawierająca szerokie i uniwersalne znaczenia pojęcia. Jak odnieść ją do tekstów literackich? W przypadku tekstów literackich analizą nazywamy działania badawcze zmierzające do ustalenia, z jakich elementów i w jaki sposób zbudowany jest utwór literacki. Analiza oznacza więc w tym przypadku zbadanie struktury tekstu, jego strony formalnej. Przedmiotem badania są: styl, budowa, składnia, środki poetyckie, dobór słownictwa.

Można wyróżnić cztery zasadnicze czynności analityczne:

  1. Wyodrębnianie poziomów organizacji dzieła.

  2. Segmentacja poszczególnych poziomów, tzn. wydzielenie jednostek składowych.

  3. Określenie powiązań między jednostkami w ramach każdego poziomu.

  4. Określenie powiązań między jednostkami reprezentującymi różne poziomy.

Dokładna analiza zmierza do tego, aby pokazać, jak dany utwór został „zrobiony”, odkrywa zamysły, strategię autora i dzięki temu prowadzi nas do sensu tekstu.

Różnice między analizą a interpretacją

W tym miejscu warto odpowiedzieć na pytanie: czym różni się analiza
od interpretacji?

Analiza

Interpretacja

Przedmiot badań: badania skupiające się wyłącznie na tekście interpretowanym, nie wychodzą poza tekst

Przedmiot badań: najważniejszym i głównym przedmiotem badań jest interpretowany tekst, jednak po jego analizie koniecznie jest wyjście poza niego, czyli umieszczenie badanego tekstu w kontekście. Może nim być zarówno dzieło jako całość, jak i jakiś układ odniesienia spoza dzieła, np. motyw, metafora, kontekst historyczny, biograficzny itp.

Rodzaj badań: badania struktury, strony formalnej tekstu, czyli: stylu, budowy składni, środków poetyckich, doboru słownictwa

Rodzaj badań: badanie struktury, strony formalnej tekstu, czyli: stylu, budowy składni, środków poetyckich, doboru słownictwa, a także badanie relacji między tekstem a kontekstami

Cel: zbadanie strony formalnej tekstu, odkrycie tego, w „jaki sposób utwór został zrobiony”

Cel: odkrycie sensu tekstu; celem dodatkowym, naddanym jest uchwycenie relacji między czytelnikiem a tekstem – określenie tego, co nas w tekście porusza, zastanawia, zachwyca

Wykorzystuje wiedzę

Wykorzystuje wiedzę, ale także intuicję, wrażliwość, doświadczenie życiowe i lekturowe czytelnika

tabela_1 Źródło: licencja: CC BY 3.0. Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o. na podstawie https://astartedotblog.wordpress.com/2017/05/11/roznice-miedzy-analiza-a-interpretacja-tekstu/.
R5YNTBYtuLOZ91
Wzajemny stosunek analizy i interpretacji
Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Analiza dzieła literackiego jest pojęciem węższym od interpretacji. Można powiedzieć, że analiza jest pierwszym etapem interpretacji, ważnym punktem wyjścia do zbudowania poprawnej interpretacji.

Możliwe jest także poprzestanie na samej analizie tekstu literackiego. Tego rodzaju prace mają charakter szkoleniowy, służą przede wszystkim ćwiczeniu sprawności z zakresu poetyki. Na każdym egzaminie czy sprawdzianie trzeba uważnie czytać polecenia, inna jest treść polecenia: „Dokonaj analizy utworu...”, a inna - polecenia: „Zinterpretuj utwór...”.

Interpretować i analizować można utwory w całości, jak i we fragmentach. W przypadku dłuższych utworów poetyckich (np. poematów, cykli poetyckich)
na egzaminie najczęściej wykorzystuje się fragmenty tekstu.

Ważne!

Możesz się także spotkać z zadaniem innego rodzaju, a mianowicie interpretacją kilku tekstów literackich. W tym przypadku kontekstem interpretacyjnym może być np. epoka literacka. Celem takiej interpretacji może być uchwycenie charakterystycznych, wspólnych cech dla utworów powstających jednym okresie literackim (gdy bada się np. wszystkie wiersze powstałe w epoce romantyzmu)
lub wręcz przeciwnie: uchwycenie indywidualnych, niepowtarzalnych cech twórczości danego pisarza, odróżniających się od typowych dzieł epoki (gdy bada się np. poezję Cypriana Norwida na tle epoki romantyzmu). Tego rodzaju zadania nie pojawiają się na egzaminie maturalnym. Możesz jednak spotkać się z interpretacją porównawczą, która polega na tym, że przedmiotem opisu są dwa utwory literackie.

Słownik

hermeneutyka
hermeneutyka

(gr. hermēneutikós – dotyczący objaśnienia) – dziedzina filologii obejmująca krytyczne badanie, objaśnianie i interpretację źródeł pisanych, także: koncepcja filozoficzno‑literaturoznawcza zakładająca, że najważniejszą zasadą jest otwarcie się na dialog

immanentny
immanentny

(łac. immanens) – będący wewnątrz czegoś, niewynikający z działania czynnika zewnętrznego