Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

O potęgowaniu mówili już Platon, Archytas i Eudoksos żyjący na przełomie VIV wieku przed nasza erą. Opisywali liczby powierzchniowe (kwadratowe) i cielesne (stereometryczne), mając na myśli drugie i trzecie potęgi, które wykorzystywano odpowiednio do obliczania pól i objętości (źródło: O. Spengler, 1917, Zmierzch zachodu, Monachium).

Inne potęgi dla matematyków w Starożytnej Grecji były nie do wyobrażenia. Potęgi o wykładniku ujemnym pojawiają się w Chinach w V wieku naszej ery i służą tam do zapisywania liczb w dziesiątkowym systemie pozycyjnym, zaś oznaczenia 512 (czyli potęgi o wykładniku wymiernym) używał w wieku XIV Mikołaj Oresme.

O potęgowaniu w sposób zbliżony do naszego, zaczęto myśleć dopiero w wieku XVII za sprawą takich matematyków jak Kartezjusz, Pascal, Fermat, Desargues (źródło: Krótka historia matematyki. Ryszard Paweł Kostecki).

Rptm1liPjBzKH1
Ilustracja 1. Zdjęcie pierwsze przedstawia rzeźbę Platona, dojrzałego mężczyzny z długą falowaną brodą, podpis: (424 r. p.n.e. - 347 r. p.n.e) jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnej Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej, 2. Zdjęcie drugie przedstawia wyrzeźbione popiersie dorosłego mężczyzny z brodą, w dopasowanym nakryciu głowy. Podpis: Archytas z Tarentu (428 r. p.n.e - 347 r. p.n.e.) grecki matematyk, fizyk i filozof, mąż stanu (strateg), przyjaciel Platona i nauczyciel Eudoksosa z Knidos, 3. Rycina z numerem trzy przedstawia siedzącego mężczyznę trzymającego w prawej ręce przyrząd w kształcie krzyża, wskazującego na coś lewą ręką. Mężczyzna ma na sobie dopasowane nakrycie głowy i długie szaty. Podpis: Eudoksos z Knidos (390 r. p.n.e. - 337 r. p.n.e.) grecki matematyk, astronom, geograf i filozof, 4. Rysunek z numerem cztery przedstawia starszego mężczyznę siedzącego przy pulpicie i piszącego piórem. Mężczyzna ma na sobie ubiór duchownego. Podpis: Mikołaj Oresme (1320 r. - 1382 r.) francuski ksiądz, astronom, filozof i matematyk, 5. Obraz z numerem pięć przedstawia popiersie brodatego mężczyzny w lokach do ramion. Elementem jego ubioru jest rozłożysty kołnierz. Podpis: Gerard Desargues {audio} (1591 r. - 1661 r.) francuski matematyk i architekt, 6. Obraz z numerem sześć przedstawia siedzącego wąsatego mężczyznę w lokach za ramiona. Mężczyzna ubrany jest w czarne długie szaty z rozłożystym białym kołnierzem. Podpis: René Descartes (Kartezjusz) (1596 r. - 1650 r.) francuski filozof, fizyk i matematyk, nazywany jest ojcem nowożytnej filozofii, 7. Obraz z numerem siedem przedstawia popiersie starszego siwego łysiejącego mężczyzny. Elementem jego stroju jest kołnierz w kształcie długiego prostokąta zwisający lekko z jego ramion. Podpis: Pierre de Fermat (1607 r.- 1665 r.) francuski matematyk, prawnik i poeta, 8. Rycina z numerem osiem przedstawia popiersie mężczyzny w średnim wieku o długich gęstych lokach. Mężczyzna ma na sobie szatę z błyszczącego materiału. Podpis: Blaise Pascal (1623 r. - 1662 r.) francuski matematyk, fizyk i filozof religii

Przypomnijmy kolejne definicje, które omawialiśmy we wcześniejszych tematach:

Dla liczby naturalnej n i liczby rzeczywistej a definiujemy:

a0=1, dla a0

a1=a

an=a·a·...·an czynników

Nie definiujemy wyrażenia 00 – nazywamy go symbolem nieoznaczonym.

Jeśli podstawa potęgi nie jest zerem, możemy zdefiniować potęgę o wykładniku całkowitym ujemnym.

Dla a0 i liczby naturalnej n:

a-n=1an

Wszystkie poznane własności potęg zachodzą dla wykładników całkowitych, o ile podstawy nie są równe zeru.

Dla a0, b0 oraz dowolnych liczb całkowitych km zachodzą wzory:

akam=ak+m
ak:am=ak-m
akm=ak·m
akbk=abk
ak:bk=a:bk

Choć w pewnych szczególnych przypadkach mają sens potęgi o wykładnikach ułamkowych i ujemnych podstawach, to jednak ogólnie potęgi o wykładnikach wymiernych definiujemy dla podstaw dodatnich.

Dla a>0 oraz liczb naturalnych km, gdzie m>1

akm=akm=amk

Potęgi o wykładnikach niewymiernych definiujemy korzystając z możliwości przybliżania z nieskończoną dokładnością liczb niewymiernych liczbami wymiernymi. Wszystkie przypomniane powyżej własności potęgowania pozostają prawdziwe dla wykładników wymiernych niecałkowitych i niewymiernych, jeśli podstawy są liczbami dodatnimi.

Przykład 1

Przekształcimy wyrażenie 514·25·125·2514625·125·12514 do najprostszej postaci korzystając z własności działań na potęgach.

514·25·125·2514625·125·12514=

=514·52·12512·251454·12512·5314=

=514·52·5312·521454·5-212·5314=

=514·52·532·51254·5-1·534=

=514+2+32+1254+-1+34=

=54145334=

=5414-334=

=512=

=5

Przykład 2

Uprościmy wyrażenie 3n+3+3n+13n+1+3n-1 dla dowolnej liczby całkowitej n.

3n+3+3n+13n+1+3n-1=

=3n·33+3n·33n-1·32+3n-1=

=30·3n10·3n-1=

=3·3n3n-1=

=3n+13n-1=

=3n+1-n-1=

=3n+1-n+1=

=32=

=9

Przykład 3

Rozwiążemy równanie 2x+3-0,5-x+2x-2=29.

Korzystając z własności potęg, wykonujemy kolejne przekształcenia:

2x·23-2x+2x·2-2=29

2x·23-1+2-2=29

2x·714=29

2x=4

2x=22

x=2

W ostatnim kroku skorzystaliśmy z twierdzenia o równości potęgtwierdzenie o równości potęgtwierdzenia o równości potęg.

Przykład 4

Uprościmy wyrażenie 522·64222.

522·64222=

=52·2·642·22=

=52·644=

=5122·6144=

=512·2·614·4=

=5·6=

=30

Przykład 5

Dane jest równanie 2x3-x2=24x-4. Rozstrzygniemy, które spośród liczb: -2, -1, 1, 2 spełniają to równanie. Aby to zrobić, wystarczy do lewej i prawej strony równania za niewiadomą x podstawić tę samą liczbę i sprawdzić, czy obie strony przyjmują tę samą wartość.

Podstawmy za niewiadomą liczbę -2:

2x3-x2=  x=-22-23--22=2-8-4=2-12

24x-4=  x=-224·-2-4=2-8-4=2-12

Ponieważ obie strony równania przyjmują tę samą wartość, zatem liczba -2 spełnia równanie.

Rozważmy teraz liczbę -1:

2x3-x2=  x=-12-13--12=2-1-1=2-2

24x-4=  x=-124·-1-4=2-4-4=2-8

Ponieważ każda ze stron równania przyjmuje inną wartość, liczba -1 nie spełnia równania.

Rozważmy liczbę 1:

2x3-x2=  x=1213-12=21-1=20

24x-4=  x=124·1-4=24-4=20

Ponieważ obie strony równania przyjmują tę samą wartość, zatem liczba 1 spełnia równanie.

Pozostała do sprawdzenia liczba 2:

2x3-x2=  x=2223-22=28-4=24

24x-4=  x=224·2-4=28-4=24

Ponieważ obie strony równania przyjmują tę samą wartość, zatem liczba 2 spełnia równanie.

Zatem równanie jest spełnione przez liczby -2, 12. Liczba -1 nie spełnia równania.

W rozwiązaniu tego zadania korzystaliśmy również z twierdzenia o równości potęg.

Słownik

twierdzenie o równości potęg
twierdzenie o równości potęg

twierdzenie, które orzeka, że jeśli potęgi mają równe podstawy będące liczbami dodatnimi różnymi od 1 i równe wartości, to ich wykładniki są równe