Przeczytaj
O reżyserce
Jane Campion − nowozelandzka reżyserka i scenarzystka filmowa. Urodziła się w 1954 roku w Wellington. Studiowała antropologię w Wellington oraz malarstwo i sztuki wizualne w Sydney. Sławę zdobyła, zdobywając Złote Palmy za An Exercise in Discipline: Peel w 1986 roku, a później w 1993 roku za Fortepian. Film Fortepian otrzymał trzy statuetki Oscara (w sumie otrzymał osiem nominacji) i przyniósł reżyserce międzynarodowy rozgłos. Campion znana jest z tworzenia obrazów przedstawiających silne kobiety walczące o niezależność. Inne filmy tej reżyserki to: Sweetie, Anioł przy moim stole, Portret damy, Święty dym, Tatuaż, Jaśniejsza od gwiazd, Psie pazury.
Zarys fabuły
Fortepian to historia kobiety, która zniewolona wiktoriańską moralnościąwiktoriańską moralnością i obyczajowością samotnie wychowuje dziecko. Jej ojciec bez jej zgody wydaje ją korespondencyjnie za mąż za brytyjskiego kolonizatora wykupującego ziemię rdzennych Nowozelandczyków. Ada, bo tak ma na imię główna bohaterka, odbywa wraz ze swoją nieślubną córką długą morską podróż, aby zderzyć się z patriarchalnym światem jej męża. Pozbawiona jakichkolwiek praw postanawia walczyć o pozostałą jej odrobinę godności.
Ada jest niemową. Jak sama wspomina, od wczesnego dzieciństwa nie wypowiedziała ani jednego słowa. Ze światem komunikuje się na migi oraz za pośrednictwem muzyki, która jest dla niej najważniejszym elementem życia. Tylko ona niesie jej ukojenie, pozwala „wypowiedzieć się”, daje ujście różnorodnym emocjom. Tragedią jest zatem dla niej pozbawienie przez męża ukochanego instrumentu, tytułowego fortepianu. Aby go odzyskać, będzie musiała przejść długą drogę wypełnioną upokorzeniem, kompromisami i walką z samą sobą. Jednak wbrew tym życiowym przeszkodom odnajdzie miłość swojego życia i odmieni swój los. Można powiedzieć: znajdzie drogę do własnego szczęścia — na tyle, na ile jest to oczywiście możliwe w spowitej konwenansem kulturze wiktoriańskiej Anglii i jej kolonii. Film jest swoistym zapisem monologu wewnętrznegomonologu wewnętrznego głównej bohaterki. Pokazuje jej emocje i zachowania w określonych kontekstach nie za pomocą języka mówionego, którego Ada - świadomie bądź nie - się wyrzeka, ale myśli, które wypełniają jej wspomnienia.
Słownik
okres świetności Wielkiej Brytanii za panowania królowej Wiktorii (lata 1837‑1901). Był to czas potęgi politycznej i gospodarczej kraju, rozwoju cywilizacji przemysłowej, wzmożonej ekspansji kolonialnej, wzrostu znaczenia warstw średnich. Królowa Wiktoria stała się symbolem tej epoki, nazwanej od jej imienia wiktoriańską. Termin „wiktorianizm” stał się synonimem stabilizacji, trwałości i poczucia bezpieczeństwa, a także konserwatywnej moralności
pierwszoosobowa narracja będąca zapisem (w formie pisemnej lub ustnej) myśli bohatera, stanowiąca zapis jej spostrzeżeń, wniosków i wyobrażeń