Fortepian Jane Campion to film o wielowymiarowej miłości kobiety: do mężczyzny, do muzyki, do córki, do życia. Jednak aby ta miłość mogła być spełniona, bohaterka musi przejść trudną drogę naznaczoną traumami i upokorzeniami. Staną na niej mężczyźni, którzy nie będą jej traktować na równi ze sobą, a także kultura, konwenanse i obłuda.

To metaforyczna opowieść o prawie do własnego szczęścia, buncie, pragnieniach i marzeniach. Jest też niemym krzykiem kobiety upominającej się o sprawiedliwość. W końcu to także etyczna rozprawa o źródłach zniewolenia i społecznych nierównościach, o trwałych podwalinach miłości.

Filmowe obrazy stają się w Fortepianie ożywioną myślą bohaterki, która rezygnuje z werbalnej komunikacji ze światem. Jej głosem jest muzyka. O tym, co dzieje się w jej psychice, dowiadujemy się ze swoistego strumienia świadomości. Oczywiście, aby film był zrozumiały dla widza, obrazy te zostały ułożone w logiczną, fabularną całość. Jednak mamy w tym dziele do czynienia z próbą zapisu emocjonalnego stanu kobiety postawionej przed wieloma życiowymi wyborami i zmuszonej do pełnienia określonych ról społecznych.

Fortepian jest zaliczany do tzw. kina kobiet. Został wyreżyserowany przez kobietę i opowiada o sprawach dla kobiet istotnych. Choć akcja filmu rozgrywa się w połowie XIX wieku, niektóre podejmowane w filmie problemy wciąż są aktualne.