Potas znajduje się w pierwszej grupie układu okresowego pierwiastków. Zatem jego stopień utlenienia wynosi $\text{I}$, natomiast wartościowość reszty kwasowej wynosi $\text{II}$.

Można zatem wywnioskować, że w tej soli będą obecne dwa kationy potasu i jeden anion siarczkowy.

W pierwszym kroku należy narysować kation metalu, w tym przypadku dwa, tak żeby pomiędzy nimi można było wprowadzić anion siarczkowy i napisać odpowiednią liczbę i ładunek jonu (dodatni dla kationu) przy tym metalu:

R1ZL3ikIZKfxR

ilustracja przedstawiająca dwa kationy potasu ${\text{K}}^{+}$ znajdujące się w pewnej odległości od siebie.

Następnie należy umieścić jeden dwuujemny anion siarczkowy w centrum:

R1LMq9cAci9q3

Ilustracja przedstawiająca wzór strukturalny siarczku potasu. Pomiędzy narysowanymi uprzednio dwoma kationami potasu ${\text{K}}^{+}$ umieszczono anion siarczkowy reprezentowany przez symbol siarki $\text{S}$ otoczony czterema parami elektronowymi symbolizowanymi przez w sumie osiem kropek i znajdujący się w nawiasie kwadratowym, względem którego znajduje się wartość ładunku wynosząca dwa minus.

Rysując wzór soli na podstawie wzoru sumarycznego, nie trzeba obliczać stopnia utlenienia metalu i reszty kwasowej. Wystarczy spojrzeć na indeksy dolne przy jonach i na tej podstawie wywnioskować, jakie są stopnie utlenienia. Dla powyższego przykładu kation amonu ma stopień utlenienia równy $\text{I}$ (${\text{NH}}_4^{+}$), a reszta kwasowa, która pochodzi od kwasu azotowego($\text{V}$) (${\text{HNO}}_3$), posiada wartościowość równą $\text{I}$.

Krok $1.$

Rysowanie wzoru soli należy rozpocząć od narysowania kationu amonu. W tym celu należy nakreślić atom azotu na środku i poprowadzić od niego $4$ wiązania (ponieważ w ${\text{NH}}_4^{+}$ są $4$ atomy wodoru), uwzględniając fakt, że jedno z wiązań jest wiązaniem koordynacyjnym.

R1QPTcj2qPhH0

Ilustracja przedstawiająca strukturę kationu amonowego z wiązaniem donorowo‑akceptorowym znajdującą się w nawiasie kwadratowym, względem którego w indeksie górnym znajduje się znak plus. W nawiasie narysowany jest atom azotu $\text{N}$ połączony za pomocą wiązań pojedynczych z trzema atomami wodoru $\text{H}$. Od atomu azotu odchodzi strzałka w kierunku czwartego atomu wodoru $\text{H}$ symbolizująca wiązanie donorowo‑akceptorowe.

Krok $2.$

Następnie rysujemy anion reszty kwasowej. Jon ${\text{NO}}_3^{-}$ można nakreślić zgodnie z diagramem Lewisa, uwzględniając fakt, że jon ten posiada dwa typy wiązań azot–tlen: jedno wiązanie podwójne i dwa pojedyncze. Sugeruje to, że jedno wiązanie azot–tlen jest krótsze i silniejsze niż każde z dwóch pozostałych.

Struktura Lewisa jonu azotanowego($\text{V}$) uwzględnia również obecność ładunków formalnych na atomach. W jonie ${\text{NO}}_3^{-}$ istnieją dwa typy atomów tlenu – jeden formalnie obojętny, a każdy z pozostałych dwóch posiada ładunek formalny $-1$. Jak dowodzą eksperymenty, trzy wiązania azot–tlen mają taką samą długość i energię wiązania, zatem atomy tlenu są nierozróżnialne. W związku z tym poprawnie byłoby zapisać jon azotanowy($\text{V}$) w postaci struktur rezonansowych.

R1AmkYCTkfYMW

Ilustracja przedstawiająca struktury rezonansowe jonu ${\text{NO}}_3^{-}$. Pierwsza zbudowana jest z atomu azotu obdarzonego ładunkiem dodatnim, od którego odchodzi do góry wiązanie podwójne łączące go z atomem tlenu oraz dwa wiązania pojedyncze, skierowanie w po skosie w dół na prawo i na lewo łączące atom azotu z atomami tlenu obdarzonymi ładunkami ujemnymi. Strzała z dwoma grotami, jednym skierowanym w prawo, a drugim w lewo. Za strzałką znajduje się druga struktura rezonansowa zbudowana z atomu azotu obdarzonego ładunkiem dodatnim, który to łączy się za pomocą wiązania podwójnego skierowanego po skosie w dół na lewo z atomem tlenu oraz za pomocą dwóch wiązań pojedynczych, pierwszego skierowanego w dół po skosie na prawo, zaś drugiego do góry z dwoma atomami tlenu obdarzonymi ładunkami ujemnymi. Strzała z dwoma grotami, jednym skierowanym w prawo, a drugim w lewo. Za strzałką znajduje się trzecia struktura rezonansowa zbudowana z atomu azotu obdarzonego ładunkiem dodatnim, który to łączy się za pomocą wiązania podwójnego skierowanego po skosie w dół na prawo z atomem tlenu oraz za pomocą dwóch wiązań pojedynczych, pierwszego skierowanego w dół po skosie na lewo, zaś drugiego do góry z dwoma atomami tlenu obdarzonymi ładunkami ujemnymi.

Krok $3.$

W rzeczywistości, prawdziwa struktura jest hybrydą wszystkich trzech form rezonansowych, ponieważ każda ze struktur posiada taką samą stabilność. W związku z tym wzór jonu zapisuje się, uwzględniając obecność elektronów zdelokalizowanych (przerywane kreski). Ostatecznie anion można zamknąć w kwadratowy nawias i w prawym górnym rogu napisać jego ładunek:

Rz2nDyX5Q6b5w

Ilustracja przedstawiająca wypadkową struktur rezonansowych anionu azotanowego(<math aria‑label="pięć">V), która to znajduje się w nawiasie kwadratowym, względem którego w indeksie górnym znajduje się znak minus. Struktura zbudowana jest z atomu azotu $\text{N}$ połączonego z trzema atomami tlenu $\text{O}$ za pomocą kresek pojedynczych i przerywanych, to znaczy wiązań pojedynczych i wiązań rozmytych.

Krok $4.$

Na koniec należy połączyć ze sobą kation i anion, otrzymując w ten sposób wzór strukturalny dla azotanu($\text{V}$) amonu:

RwvImREPZVI1x

Ilustracja przedstawiająca strukturę azotanu(<math aria‑label="pięć">V) amonu zbudowanego z kationu amonowego z wiązaniem donorowo‑akceptorowym oraz anionu azotanowego(<math aria‑label="pięć">V). Struktura kationu znajduje się w nawiasie kwadratowym, względem którego w indeksie górnym znajduje się znak plus. W nawiasie narysowany jest atom azotu $\text{N}$ połączony za pomocą wiązań pojedynczych z trzema atomami wodoru $\text{H}$. Od atomu azotu odchodzi strzałka w kierunku czwartego atomu wodoru $\text{H}$ symbolizująca wiązanie donorowo‑akceptorowe. Obok w znajduje się wypadkowa struktur rezonansowych anionu azotanowego(<math aria‑label="pięć">V), która to znajduje się w nawiasie kwadratowym, względem którego w indeksie górnym znajduje się znak minus. Struktura zbudowana jest z atomu azotu $\text{N}$ połączonego z trzema atomami tlenu $\text{O}$ za pomocą kresek pojedynczych i przerywanych, to znaczy wiązań pojedynczych i wiązań rozmytych.