Czynniki przyrodnicze rozwoju rolnictwa:

rzeźba terenu
– obszary równinne oraz faliste ułatwiają pracę maszyn, rozbudowę dróg dojazdowych, ograniczają erozję. Produkcja rolna na terenach wysoko wzniesionych i górzystych stwarza szereg problemów i wymaga wielu zabiegów: płytkiej orki w poprzek stoku, stosowania lekkich maszyn lub ręcznego wykonywania niektórych prac, tworzenia tarasów, zadrzewiania granic pól uprawnych. Stoki zwrócone ku równikowi są lepiej nasłonecznione;

warunki klimatyczne
– każda roślina ma inne wymagania klimatyczne i potrzebuje odpowiednich warunków: temperatur wpływających na długość okresu wegetacyjnego, opadów, nasłonecznienia;

wiatry
– monsun letni przynosi nad Azję Południowo‑Wschodnią opady sprzyjające uprawie ryżu, a mistral i bora mogą w południowej Francji spowodować znaczne straty, np. w winnicach. Ponadto silne wiatry mogą spowodować zniszczenia i obniżenie plonów;

gleby
– im żyźniejsze, tym poziom produkcji rolnej jest wyższy; niektóre rośliny, takie jak pszenica, buraki cukrowe i kukurydza, wymagają żyznych gleb (np. czarnoziemów powstałych z lessów pod roślinnością trawiastą, mad utworzonych z nanosów rzecznych, rędzin powstałych na wapieniach, czarnych ziem); z kolei jęczmień, żyto, ziemniaki z powodzeniem uprawiane są na glebach uboższych w składniki pokarmowe (np. na glebach bielicowych utworzonych na piaskach pod lasami iglastymi lub na średnio urodzajnych glebach brunatnych utworzonych na glinach, zwietrzałych granitach pod lasami liściastymi i mieszanymi);

stosunki wodne
– dla roślin niekorzystny jest zarówno nadmiar, jak i niedobór wody; w klimacie monsunowym uprawia się ryż i jutę, w suchych strefach – proso, sorgo, bawełnę; woda niezbędna jest też do hodowli zwierząt. Regulację stosunków wodnych ułatwia melioracja (zabiegi nawadniające i odwadniające);

roślinność
– lasy ograniczają rozwój rolnictwa, a z kolei obszary trawiaste łatwiej jest przekształcić na użytki rolne.

Czynniki pozaprzyrodnicze rozwoju rolnictwa:

struktura wielkości gospodarstw rolnych
– im większe gospodarstwa, tym łatwiej jest osiągnąć na nich wyższy stopień specjalizacji i towarowości; zbyt małe zyski gospodarstw rozdrobnionych ograniczają ich możliwości zakupu maszyn, nawozów, środków ochrony roślin oraz uniemożliwiają ich specjalizację;

formy własności ziemi
– dzieli się je na: państwowe, spółdzielcze i prywatne (prywatne, czyli indywidualne gospodarstwa, są najbardziej rozpowszechnione i na ogół bardziej wydajne z uwagi na większe zainteresowanie właścicieli);

zasoby siły roboczej
– ma to szczególne znaczenie w krajach słabo rozwiniętych, gdzie przy niskim poziomie mechanizacji niezbędny jest duży wkład pracy ludzkiej; udział rolnictwa w strukturze zatrudnienia przekracza tam 50%; w krajach wysoko rozwiniętych gospodarstwa są wysoko zmechanizowane i zautomatyzowane, dlatego liczba zatrudnionych w rolnictwie jest niewielka i wynosi ok. 10% ogółu zatrudnionych;

poziom kultury rolnej
– oznacza umiejętność gospodarowania związaną z wiedzą, doświadczeniem, uzdolnieniami rolników, ich zaangażowaniem w pracę, która prowadzi do optymalnego wykorzystania warunków przyrodniczych i czynników produkcyjnych w celu osiągnięcia jak najwyższej produktywności. Poziom kultury rolnej oraz możliwości zwiększenia nakładów kapitałowych na rolnictwo pozwalają na zwiększenie urodzajności gleb przez stosowanie odpowiednich zabiegów agrotechnicznych, np. mechanizacji, melioracji, chemizacji). Im wyższy poziom kultury rolnej, tym wyższa wydajność rolnictwa. W krajach słabo rozwiniętych poziom kultury rolnej jest niski. Powszechny analfabetyzm, słabe wyposażenie rolnictwa w środki produkcji, brak fachowej obsługi rolnictwa utrudniają racjonalne wykorzystanie warunków naturalnych;

poziom rozwoju usług i przemysłu
zapewnia zaplecze naukowo‑badawcze, obsługę rolnictwa, dostarczanie środków produkcji dla rolnictwa itd.;

polityka państwa
– państwo może sprzyjać rozwojowi rolnictwa poprzez systemy kredytowania dla rolników, ustalanie minimalnych cen skupu na produkty rolne czy limitów produkcji oraz poprzez prowadzenie polityki interwencjonizmu;

tradycja
– uprawa określonych roślin i hodowla danych zwierząt, wynikająca ze specyfiki społeczno-kulturowej (np. Indie, kraje muzułmańskie).