Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Dramat i teatr „złotego wieku” w Hiszpanii

W XVI i XVII stuleciu Hiszpania była europejską potęgą polityczną, gospodarczą i militarną. Dotyczy to także sztuki i literatury – twórcy pochodzący z Półwyspu Iberyjskiego zdobywali sobie wówczas popularność na całym kontynencie. Zyskał ją m.in. Pedro Calderón de la Barca, jeden z przedstawicieli tzw. „złotego wieku” w hiszpańskim teatrze.

W okresie baroku w ojczyźnie Calderona teatr pełnił bardzo ważną rolę, a jednym z jego głównych zadań było dostarczanie rozrywki. Spektakle grano w specjalnych budowlach zwanych corrales1corrales (hiszp. teatr), składających się z prostokątnej sceny przykrytej dachem oraz amfiteatralnej widowni. Zasiadali tam przedstawiciele szlachty i arystokracji, jednak zdecydowaną większość stanowili ludzie z niższych sfer. Dlatego dramaturdzy hiszpańscy tworzyli dzieła, które miały u prostych odbiorców wywoływać żywiołowe reakcje. Aby zapewnić sobie powodzenie sztuki, stosowali nagłe zwroty akcji, komizm słowny i sytuacyjny.

W dziełach Lope de VegiLope de VegaLope de VegiPedro Calderona de la Barca najważniejszy dramaturgów hiszpańskich „złotego wieku” (przypadającego na lata 1580‑1680) można dostrzec te elementy.

Pedro Calderón de la Barca

RURF4Gfd88Ccz1
Pedro Calderón de la Barca
Źródło: Fondo Antiguo de la Biblioteca de la Universidad de Sevilla, Wikimedia Commons, licencja: CC BY 2.0.

Pedro Calderón de la Barca (1600–1681) już od 1623 r. wystawiał swoje utwory na scenach należących do magnatów, zaś od 1635 r. dostarczał też repertuar dla teatru królewskiego. Osobiste tragedie sprawiły, że zrezygnował ze świeckiego życia i wstąpił do zakonu. W 1651 r. przyjął święcenia kapłańskie, co pozwoliło mu na pełnienie funkcji królewskiego kapelana. Ostatnie lata życia spędził na medytacjach, lekturach i tworzeniu dzieł o charakterze religijno‑filozoficznym lub okolicznościowym. Doceniony jako dramaturg, jego sztuki święciły tryumfy na hiszpańskich scenach, zmarł jednak w osamotnieniu.

Na jego artystyczny dorobek składa się ponad 200 dzieł. Niemal 120 z nich to komedie i tragedie, natomiast ponad 70 należy do typowego dla czasów Calderona gatunku nazywanego auto sacramentalauto sacramentalauto sacramental. Wśród utworów hiszpańskiego twórcy znalazły się dwa, które już w tytule wskazywały na obecność motywu snu. Jedno z nich to napisany około 1627 r. dramat filozoficzny La vida es sueño, którego tytuł tłumaczono w języku polskim jako Życie snem, Życie jest snem albo Życie to sen. Drugie, znacznie późniejsze dzieło tak samo zatytułowane, należy do autos sacramentales.

Tragedia filozoficzna Życie snem

O tym, jak wysoko Calderón cenił swoje Życie snem, świadczy fakt, że właśnie to dzieło otwiera przygotowany przez autora wydany w 1636 r. pierwszy tom jego dzieł dramatycznych.

Marta Eloy Cichocka „Życie to sen”: Calderón w nowej odsłonie

Pierwsza niespodzianka: nie wiemy, w którym roku miała miejsce premiera La vida es sueño [...]. Tekst sztuki zachował się w przynajmniej trzech wydaniach: jednym oficjalnym (Madryt, 1636), drugim mniej oficjalnym, w postaci składanki popularnych sztuk różnych autorów (Saragossa, 1636), a trzecim pirackim, przypisywanym zgoła innemu autorowi (Sewilla, 1632–1634). [...] Wersja oficjalna z 1636 roku to przemyślana autorska przeróbka tekstu wystawianego wcześniej na scenie. W tamtej epoce było bowiem normą, że dramatopisarz sprzedawał tekst sztuki dyrektorowi teatru, który eksploatował ją pięć lat, po czym sprzedawał dalej – albo innej trupie teatralnej, albo przedsiębiorczemu drukarzowi. Jeśli pierwsze „pirackie” wydanie miało miejsce mniej więcej pięć lat po premierze – to premiera odbyła się w latach 1627–1629. A w takim razie autorem La vida es sueño nie był dojrzały i niemal czterdziestoletni twórca, faworyt królewski i niebawem kawaler elitarnego zakonu św. Jakuba – ale ambitny i młody autor przed trzydziestką, co prawda już po debiucie (1623), ale nadal dopiero aspirujący do miana wybitnego dramatopisarza [...].

1 Źródło: Marta Eloy Cichocka, „Życie to sen”: Calderón w nowej odsłonie, „Przekładaniec”, nr 31/2015, s. 184–185.

Częstotliwość, z jaką za życia autora drukowano La vida es sueño, świadczy o dużej popularności dzieła, którego akcja rozgrywa się w Polsce.

Dramat rozgrywający się w Polsce

Antoni Słonimski Gwałt na Melpomenie

Dramat dzieje się w nieprawdziwej Polsce, którą rządzi król Bazyli. Monarcha ten słynie z mądrości. Odczytał w gwiazdach, że syn jego będzie potworem, że sięgnie gwałtem po koronę, że rządy jego będą pasmem zbrodni i nieprawości. Wydał więc walkę gwiazdom. Pragnąc zmienić wyroki nieba, zakuł swego syna w kajdany, rzucił do wieży i trzymał pod strażą. Kiedy Zygmunt doszedł do pełnoletniości, Bazyli zapragnął się przekonać, czy istotnie syn jego jest bestią. Zrobił wszystko, aby z człowieka uczynić zwierzę, chciwe zemsty i potem dał temu zwierzakowi władzę. [...] Uśpiony odurzającymi ziołami, Zygmunt nagle z dna upodlenia przeniesiony zostaje na tron. Z tronu znów wraca do wieży, aby raz jeszcze być przez zbuntowany lud wyprowadzony z ciemnicy. Jawa łączy się z snem. Sny realizują się i granica między marzeniem a rzeczywistością zasnuta jest oparami [...]. Bohater Calderona poznaje marność i złudę życia. Poznaje piękno słów. Loch więzienny jest prawdą, a dwór królewski złudą senną, to znów prawdą jest władza i tron, a więzienie sennym koszmarem.

2 Źródło: Antoni Słonimski, Gwałt na Melpomenie, t. 2, 1959, s. 380–381. Cytat za: Beata Baczyńska, Historia literatury hiszpańskiej, Warszawa 2014, s. 230. .

Historycy teatru hiszpańskiego wciąż próbują ustalić, co zainspirowało Calderona do umieszczenia wydarzeń w egzotycznym dla niego państwie.

Marta Eloy Cichocka „Życie to sen”: Calderón w nowej odsłonie

Polskie motywy u autora z kraju leżącego dwa tysiące kilometrów od granic naszego (z poprawką na ówczesne relacje przestrzenno‑komunikacyjne) budzą zrozumiałe emocje. Na ile Calderónowska Polska jest krainą fikcji i literackiej fantazji, a na ile echem historii zasłyszanych w dzieciństwie i w młodości?... Zapewne i jednym, i drugim. Matką chrzestną starszego brata naszego autora była wszak Juana Dantisco, rodzona córka Jana DantyszkaJan DantyszekJana Dantyszka, ambasadora Zygmunta Starego na dworze cesarskim i na królewskim dworze hiszpańskim. Imię Zygmunt, tak znaczące w przypadku La vida es sueño, powraca też w kontekście dynastii Wazów i wstrząsającej historii narodzin przyszłego króla Polski: Eryk XIV, obłąkany król Szwecji, kazał bowiem uwięzić swego brata Jana wraz z żoną Katarzyną Jagiellonką w lochach królewskiego zamku, gdzie urodził się Sigismund, przyszły Zygmunt III Waza [...].

Co ciekawe, hiszpański dramat barokowy ma równoległy czeski trop [...]. Według jego zwolenników, swój główny wątek La vida es sueño zawdzięcza inspiracji zaczerpniętej z dziejów dynastii Habsburgów, panującej również w Hiszpanii. Cesarz Rudolf II, król Czech i Węgier, siostrzeniec króla Hiszpanii Filipa II, trzymał na swoim dworze całą armię magów, alchemików, astrologów i kabalistów, którym ufał bezgranicznie. Nie ożenił się z lęku przed przepowiednią, która twierdziła, że zostanie pozbawiony tronu przez prawowitego spadkobiercę. Proroctwo się spełniło: wobec braku legalnego potomstwa, następcą Rudolfa został jego brat, Maciej, który rzeczywiście go zdetronizował. Dodajmy, że sam Rudolf wtrącił do więzienia najstarszego z własnych nieślubnych synów, winnego brutalnego gwałtu i morderstwa jednej z poddanek. Ten autentyczny wątek dynastyczny został, co całkiem prawdopodobne, uszlachetniony przez Calderóna, wzbogacony o filozoficzne wątki rodem z Platona i przeniesiony do Polski, gdzie stał się pretekstem do ponadczasowej zadumy nad istotą władzy i polityki, przeznaczenia i wolnej woli, miłości i pożądania, rzeczywistości i iluzji

3 Źródło: Marta Eloy Cichocka, „Życie to sen”: Calderón w nowej odsłonie, „Przekładaniec”, nr 31/2015, s. 188.

Uniwersalny charakter Życia snem

Hiszpański autor napisał utwór, którego sens nie ogranicza się do przedstawienia w teatralnej formie wybranych epizodów z polskiej historii – La vida es sueño jest dziełem mającym wydźwięk filozoficzny. Dla Calderona ojczyzna Zygmunta (Segismunda) to kraj egzotyczny, leżący daleko, niemal nierzeczywisty. Nawet jeżeli aluzje historyczne rzeczywiście wpłynęły na rozwiązania fabularne w utworze, nie miały fundamentalnego znaczenia dla treści dzieła. Świadczy o tym m.in. obecność w nim motywów przejętych z Księgi z tysiąca i jednej nocy oraz średniowiecznych legend, a więc tekstów, które powstały znacznie przed XVII stuleciem. Główny temat dzieła Calderona ma charakter uniwersalny i szczególnie modny w literaturze baroku: ukazanie iluzoryczności doczesnej egzystencji, która może okazać się tylko snem.

Marta Eloy Cichocka „Życie to sen”: Calderón w nowej odsłonie

W przypadku La vida es sueño zapewne wzruszał [...] los księcia uwięzionego przez własnego ojca, podobał się [...] również wątek romansowy i trójkąt miłosny między Rosaurą, Astolfem i Estrellą, a cięte repliki służącego Clarina wywoływały zamierzone przez autora salwy śmiechu. Natomiast nieśmiertelność dramatu Calderóna to zasługa ponadczasowości jego problematyki i uniwersalności motywów, które porusza. Konflikt pokoleń, walka płci, problem predestynacjipredestynacjapredestynacji i wolnej woli, rywalizacja serca z rozumem, iluzja jawy i realność snu – to tylko kilka z nich.

4 Źródło: Marta Eloy Cichocka, „Życie to sen”: Calderón w nowej odsłonie, „Przekładaniec”, nr 31/2015, s. 186.

Już tytuł utworu sygnalizował, że akcja dramatu będzie miała wymiar alegoryczny – nawiązuje on do jednego z najważniejszych toposówtopostoposów w kulturze barokowej: somnium vitae (łac. życie jest snem).

1
Lope de Vega
Jan Dantyszek

Słownik

auto sacramental
auto sacramental

starohiszpańska jednoaktówka religijno‑dydaktyczna, najczęściej związana ze świętem Bożego Ciała; sztuki należące do tego gatunku, wystawiane na placach podczas uroczystości religijnych, czerpały tematy z Nowego Testamentu, łączono w nich tekst z muzyką instrumentalno‑wokalną oraz wprowadzanymi w ruch statycznymi obrazami, które umieszczano na jeżdżących platformach

predestynacja
predestynacja

(łac. praedestinatio - przeznaczenie) przekonanie, że pośmiertne losy człowieka są ustalone z góry przez wolę Boga

topos
topos

(gr. tópos koinós, łac. locus communis - miejsce wspólne) – powtarzający się motyw, występujący w obrębie literatury i sztuki zbudowany na fundamencie dwu wielkich tradycji śródziemnomorskich: antycznej i biblijno‑chrześcijańskiej. Wskazuje na jedność, ciągłość kulturową danego kontynentu czy na istnienie pierwotnych wzorców myślenia człowieka. Topos budowany jest na zasadzie obrazu mającego na celu opis jakiejś sytuacji (topos tonącego okrętu w Kazaniach Skargi)