Przeczytaj
Jakie wyróżniamy rodzaje łańcuchów pokarmowych?
Sieci troficzne to nic innego, jak zbiorowiska różnych, ale powiązanych ze sobą – przeplatających się – łańcuchów pokarmowych. Same łańcuchy pokarmowe dzielimy na dwa rodzaje: łańcuchy spasania i łańcuchy detrytusowe.
Łańcuch pasożytów
To ciekawy przykład łańcucha pokarmowego, w którym pierwszym ogniwem jest konsument, a ostatnim najmniejszy pasożyt. Łańcuchy pasożytów występują powszechnie we wszystkich środowiskach, mają zazwyczaj dwa, trzy ogniwa. Przykładem takiej relacji jest łańcuch: krowa‑bakteria‑bakteriofag.
Zwierzęta to organizmy cudzożywne, jednak przykładem zwierzęcia, które można uznać za „samożywne”„samożywne”, jest wodny ślimak z rodzaju Elysia. Ślimaki te zjadają rośliny, ale zamiast trawić spożyte wraz z rośliną chloroplasty, wbudowują je w swoje ciało. Mechanizm ten nazywany jest kleptoplastią. Chloroplasty w ciele ślimaka (właściwie powinny być już wtedy nazywane kleptoplastami) mogą prowadzić fotosyntezę, a ślimak dzięki nim się odżywia. Uzyskane w ten sposób chloroplasty nie przenoszą się jednak na potomstwo, dlatego młode, aby nabyć zdolność do fotosyntezy muszą pobrać je z zewnątrz – zjadając wraz z roślinami.
Jak powstają sieci pokarmowe?
Proste łańcuchy pokarmowe są raczej rzadkością w przyrodzie. Na ogół zwierzęta nie są monofagami, to znaczy nie odżywiają się tylko jednym rodzajem pokarmu. Częściej w skład diety jednego gatunku wchodzi wiele gatunków z niższego poziomu troficznego lub nawet gatunki reprezentujące odmienne poziomy troficzne. To sprawia, że powstaje sieć pokarmowa tworzona przez przeplatające się, liczne łańcuchy pokarmowe. Sieci pokarmowe mogą być mniej lub bardziej złożone – zależy to od liczby gatunków w ekosystemie. Im bardziej skomplikowana sieć pokarmowa, tym stabilniejszy będzie ekosystem, bo wahania liczebności jednego z gatunków, nie wpłyną na kondycję innych organizmów, zdolnych do znalezienia innych źródeł pokarmu.
Zaburzenia w funkcjonowaniu ekosystemów
Lisi oportunizm dotyczy przede wszystkim preferencji pokarmowych. Lis nie pogardzi praktycznie niczym, co nadaje się do zjedzenia. W skład jego jadłospisu wchodzą gryzonie, pisklęta i jaja ptaków gnieżdżących się na ziemi, ale również liczne owoce, w tym na przykład jagody, jarzębina. Lisy to także najważniejsi padlinożercy. Bardzo szybko wynajdują i zjadają praktycznie każdą padlinę. Pełnią tym samym w ekosystemie ważną rolę sanitariuszy.
Niestety lisy chętnie korzystają z pokarmu pozostawianego przez ludzi. Szybko uczą się, że w pobliżu szlaków komunikacyjnych i zabudowań można łatwo się pożywić.
Słownik
samożywność, jeden z dwóch podstawowych sposobów odżywiania się organizmów. Autotrofy samodzielnie przeprowadzają biosyntezę złożonych związków organicznych z prostych nieorganicznych związków węgla, azotu oraz wody. Wykorzystują do tego celu energię świetlną uzyskiwaną w procesie fotosyntezy lub chemosyntezy
starszy ewolucyjnie od fotosyntezy i mniej od niej skomplikowany sposób autotrofizmu. Przeprowadzają go bakterie nazywane chemoautotrofami, których źródłem energii do asymilacji dwutlenku węgla są reakcje utlenienia prostszych związków nieorganicznych lub metanu
organizm heterotroficzny, głównie zwierzę roślinożerne lub zwierzę drapieżne żywiące się roślinożercami. Czasem do konsumentów zalicza się także detrytusożerców. Konsumenci stanowią w biocenozach jeden z trzech poziomów troficznych
organizm wytwarzający związki organiczne ze związków nieorganicznych. Tworzy pierwszy poziom troficzny. Producenci są jednym z trzech składników biocenozy, stanowią podstawę łańcuchów pokarmowych. Producenci ze względu na strategię metaboliczną są autotrofami
zwany także destruentem. Tym ogólnym pojęciem określa się organizmy cudzożywne, które zwiększają ilość materii nieorganicznej w środowisku przez rozkład martwej substancji organicznej