Przeczytaj
Czym było odrodzenie?
Wiek XVI to okres renesansu w Europie. RenesansRenesans, inaczej odrodzenie, narodził się we Włoszech w końcu XIII w. i wyznaczył początek nowej epoki nowożytnej. Termin ten należy rozumieć szeroko: jako odrodzenie nauk i sztuk w duchu wzorców zaczerpniętych od starożytnych uczonych, Greków i Rzymian, a także jako wyzwolenie się człowieka z tradycji scholastycznej, która obowiązywała w średniowieczu, nakazując rozpatrywanie wszelkich aspektów życia wyłącznie z uwzględnieniem Boga jako stwórcy wszechrzeczy.
Prąd umysłowy, który od łacińskiego słowa humanitas, czyli człowieczeństwo, nazwany został humanizmemhumanizmem, opanował najpierw Italię (XV w.), aby w następnym wieku promieniować na resztę Europy. Humanizm nakazywał koncentrowanie się na zdobywaniu rzetelnego wykształcenia i rozwoju ludzkich zdolności zgodnie z ideałami starożytnej Grecji i Rzymu. Dzięki temu człowiek stawał się doskonalszy, a wiedza, którą zdobywał wzbogacała resztę społeczeństwa. Doskonale oddał ducha tej epoki inny wielki mistrz Odrodzenia, Erazm z Rotterdamu, zwany też księciem humanistów, który twierdził: człowiek jest ze swej natury dobry, a zło pochodzi z niewiedzy.
Renesans włoski
Włochy w XV w., rozdrobnione na dziesiątki rywalizujących ze sobą księstw i państw‑miast, ze społeczeństwami rozdartymi pomiędzy ideałami republikańskimi, a monarchistycznymi, stały się kolebką europejskiego odrodzenia. Rosły w siłę arystokratyczne rody, które swoje fortuny zawdzięczały nowym stosunkom społeczno‑ekonomicznym opartym na handlu i usługach: Borgiowie, Medyceusze, Orsini, Gonzaga, Sforza, d'Este, wśród których było wielu mężów stanu, kardynałów i papieży. Walcząc o władzę i wpływy, chcąc pokazać swoją świetność i potęgę, arystokraci wznosili rezydencje, pałace, budynki użyteczności publicznej i świątynie, dekorując wnętrza i zamawiając dzieła u najznakomitszych mistrzów epoki: Leonarda da Vinci, Rafaela Santi, Michała Anioła, Tycjana, Sandro Botticellego, otaczając ich swoim mecenatemmecenatem. Twórcy renesansu czerpali wzorce z antyku. Ich ideałem był człowiek wszechstronnie wykształcony, dążący do poznania świata i czerpiący radość z otaczającej przyrody. Często odwoływali się do słów Terencjusza, znanego rzymskiego komediopisarza z II w. p.n.e.: Homo sum et nihil humani a me alienum esse puto, czyli: człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce.
Idealne proporcje
W okresie odrodzenia wielkim przemianom uległy sztuki plastyczne. W średniowieczu twórcy skupiali się głównie na przekazywaniu treści o charakterze religijnym, a ich dzieła pełniły przede wszystkim funkcje propagandowe i dydaktyczne. Dzieła twórców renesansu cechowało piękno i harmonia. Wielką wagę przywiązywano do symetrii i proporcji. W architekturze odwoływano się do rozwiązań antycznych, stosując kopuły, budowle na planie centralnym, łuki, sklepienia beczkowe. Dla rozwoju malarstwa najważniejszym osiągnięciem było zastosowanie perspektywy linearnej oraz zwrócenie uwagi na szczegóły anatomiczne i idealne proporcje ciała ludzkiego na wzór antyczny. Podobnym zasadom hołdowali także rzeźbiarze.
Odrodzenie w nauce
Zgodnie z duchem epoki rozwijano antyczne wzorce w sferze edukacji i nauki, koncentrując się na tzw. septem artes liberales, czyli siedmiu sztukach wyzwolonych: na poziomie niższym, czyli trivium, były to: gramatyka, retoryka i dialektyka, natomiast na poziomie wyższym, czyli quadrivium – arytmetyka, geometria, astronomia i muzyka; oba poziomy inspirowały się głównie naukami Platona i Pitagorasa. W XVI w. po raz pierwszy na uniwersytetach pojawiają się (obok astronomii) inne przedmioty przyrodnicze – biologia, chemia, fizyka i geografia, stosując nowoczesną metodologię opartą na podstawach matematycznych. Na gruncie odejścia od średniowiecznych, skostniałych zasad scholastycznych i zainteresowania się przedmiotami ścisłymi, którym to regułom hołdowały ówczesne największe uniwersytety (Bolonia, Padwa, Paryż, Cambridge, Oksford, Leuven), została na nowo opisana teoria budowy Układu Słonecznego, ze Słońcem w centrum i planetami obracającymi się wokół niego, zwana przewrotem kopernikańskim. Kopernik nie był twórcą teorii heliocentrycznejheliocentrycznej, stworzył tylko pewien model; dzięki swojej odwadze przeciwstawienia się dogmatom kościelnym i zastosowaniu obliczeń matematycznych mógł przyjąć takie założenie i opisać ten układ w swoim dziele De revolutionibus orbium coelestium (O obrotach sfer niebieskich) wydanym drukiem w 1543 roku.
Reformacja
W 1517 r., ćwierć wieku przed wydaniem przełomowego dzieła Mikołaja Kopernika, inny kleryk, mnich i teolog Marcin Luter przybił do drzwi kościoła w Wittenberdze 95 tez, które dały początek rewolucji duchowej, reformom, a w efekcie rozłamowi w Kościele katolickim, które nazywamy reformacją. Luter w swoich tezach wystąpił głównie przeciwko kupowaniu odpustów, czyli praktyce odpuszczania grzechów i nabywania łaski Bożej za pieniądze. Zwyczaj ten rozpowszechnili papieże, pozyskując w ten sposób środki na budowę bazyliki św. Piotra w Rzymie i zwrot długów, które zaciągali na potrzeby swojego dworu. Ponadto Luter dążył do przeprowadzenia gruntownej reformy Kościoła: domagał się przejęcia przez społeczeństwo dóbr kościelnych, likwidacji zakonów, zniesienia celibatu i sakramentów (z wyjątkiem chrztu i komunii), sprzeciwiał się dogmatowi o nieomylności papieży oraz stawianiu tradycji Kościoła ponad Pismem Świętym.
Reformy Lutra padły na podatny grunt: chłopi upatrywali w nich szansę uwolnienia się od ciężarów feudalnych, szlachta i bogate mieszczaństwo – przejęcia majątków kościelnych i zakonnych, feudałowie – uzyskania większej swobody względem cesarstwa i papiestwa, natomiast niższe duchowieństwo pociągała możliwość założenia rodziny. Ruch reformatorski miał też swój radykalny odłam – anabaptystówanabaptystów; reprezentował go Tomasz Müntzer, przywódca i ideolog powstania chłopskiego w 1524 roku. Miało ono doprowadzić do stworzenia królestwa bożego na ziemi – bezklasowego społeczeństwa, w którym wszelkie dobra byłyby wspólne. Zamiast powszechnego szczęścia w chrześcijańskich komunach państwa niemieckie pogrążyły się w wieloletnich wojnach religijnych, zakończonych dopiero w 1555 r. pokojem w Augsburgu. Wtedy to porozumiano się w myśl słynnej maksymy: cuius regio, eius religio, co oznaczało: czyja władza, tego religia – tak więc, jeśli władca wyznawał określoną religię, mógł ją narzucić swoim poddanym. W wyniku reformacji narodziły się nowe wyznania: luteranizmluteranizm, kalwinizmkalwinizm oraz anglikanizmanglikanizm, który w Anglii wprowadził król Henryk VIII – ogólnie nazywane wyznaniami protestanckimi. Oprócz państw niemieckich, Anglii, a początkowo także Francji (hugenoci) protestantyzm zakorzenił się na stałe w krajach nordyckich, Niderlandach, Czechach i Szwajcarii, często działo się to jednak na drodze wieloletnich wojen o charakterze religijnym. W odpowiedzi na reformację w łonie Kościoła katolickiego podjęto działania mające na celu uzdrowienia stosunków w Kościele. Wraz z soborem trydenckimsoborem trydenckim kraje katolickie Europy wkroczyły w okres zwany kontrreformacją, zakończony wybuchem wojny trzydziestoletniejwojny trzydziestoletniej.
Zmiany w gospodarce
W Europie XVI w. działy się ważne rzeczy także w innych dziedzinach życia: społeczeństwa Europy zachodniej powoli przechodziły od stosunków feudalnych do pierwszych form kapitalizmu. Przyczyn tych zmian jest kilka: wielkie odkrycia geograficzne spowodowały napływ cennych kruszców, złota i srebra, a więc dużą podażpodaż pieniądza. Pieniędzy było więcej niż towarów, a zjawisko to spotęgowało się po upadku Konstantynopola (zdobytego przez tureckie wojska w 1453 r.) i bezpośrednim odcięciu od rynków Wschodu, pojawiła się inflacjainflacja. Rynki zachodniej Europy zareagowały na to koncentracją kapitałową: w miastach, obok wielu drobnych zakładów rzemieślniczych zrzeszonych w cechach, powstawały duże manufaktury oparte na systemie pracy nakładczej, gdzie przedsiębiorca, do którego należały surowce i narzędzia, zlecał najemcom wykonanie określonych towarów i usług, płacąc im umówione stawki, dbając o rynek zbytu tej produkcji i przeznaczając środki pieniężne z tych transakcji nie tylko na własną konsumpcję, lecz na dalszą produkcję. Tak narodził się kapitał i wolny rynek oparty na zasadach konkurencji.
Natomiast na wsi, choć ciągle dominowały stosunki feudalne, zaczął się proces koncentracji ziemi, upraw i hodowli w rękach najbogatszych właścicieli ziemskich – zjawisko to, rozpoczęte w XVI w. w Anglii tzw. grodzeniem pastwisk, przyczyniło się do upadku małych gospodarstw i odpływu ludzi ze wsi do miast. Kraje Europy Wschodniej pozostały zaś w sferze oddziaływania gospodarki feudalnej. W ten sposób w życiu gospodarczym Europy XVI w. narodził się dualizmdualizm.
O hegemonię w Europie
Wiek XVI w Europie to okres kształtowania się wielkich monarchii i czas rywalizacji między nimi o wpływy. Największe imperium stworzyli Habsburgowie. Karol, syn infantki hiszpańskiej Joanny Szalonej i przedwcześnie zmarłego arcyksięcia austriackiego Filipa Pięknego, w 1516 r. odziedziczył koronę Hiszpanii, a trzy lata później tytuł cesarza niemieckiego, stając się w ten sposób władcą ogromnych terytoriów w Europie. Niestety, zarząd nad tak licznymi i różniący się od siebie pod wieloma względami państwami okazał się w dłuższej perspektywie trudny. Długoletnie wojny włoskiewojny włoskie z Francją, konflikt z Turcją oraz zamęt wewnątrz cesarstwa wywoływany pojawieniem się reformacji spowodowały, że cesarz ostatecznie abdykował w 1556 roku. Podzielił imperium między swojego syna Filipa, któremu przypadła korona Hiszpanii wraz ze znajdującymi się pod jej kontrolą obszarami (Niderlandami i księstwami włoskimi), oraz brata Ferdynanda, który przejął dziedzictwo Habsburgów w Europie Środkowej, łącznie z tytułem cesarskim. Od tej pory losy dwóch części władztwa habsburskiego potoczyły się odmiennym torem. Hiszpania po przegranej Wielkiej Armady z Anglią w 1588 r. i mimo napływających z Nowego Świata bogactw coraz bardziej pogrążała się kryzysie politycznym i gospodarczo‑społecznym. Natomiast Habsburgowie austriaccy po przejęciu po wymarciu Jagiellonów korony czeskiej i węgierskiej ostatecznie zdobyli na szereg dziesięcioleci dominację w Europie Środkowo‑Wschodniej.
Najważniejsze wydarzenia w Europie w XVI w.
Najważniejsze postacie
Zapoznaj się z audiobookiem. Na jego podstawie przedstaw przejawy kryzysu Kościoła. Zanalizuj stosunek reformatora wobec Kościoła i praktyk religijnych.
Wyjaśnij dlaczego luteranizm uzyskał poparcie szlachty i książąt niemieckich.
Słownik
(z gr. anabaptizein – na nowo chrzcić) sekta chrześcijańska powstała w okresie reformacji w Niemczech, odrzucająca chrzest niemowląt oraz głosząca równość i wspólnotę wszelkich dóbr
wyznanie chrześcijańskie związane z tradycją protestancką, jednak w dużym stopniu nawiązujące do katolicyzmu; anglikanie za głowę Kościoła uznają władcę
(gr. ánthrōpos - dosł. człowiek; łac. centrum - dosł. środek) pogląd, według którego człowiek jest ośrodkiem i celem wszechświata
podział Europy na dwie strefy rozwoju gospodarczego, polegający na tym, że na zachodzie rozpoczął się proces kształtowania się kapitalizmu, zaś wschód pozostał w sferze rozwoju gospodarki feudalnej
(gr. hélios - dosł. słońce; łac. centrum - dosł. środek) teoria budowy Układu Słonecznego, której twórcą jest Mikołaj Kopernik, głosząca, że w centrum tego układu znajduje się Słońce, wokół którego krąży Ziemia wraz z innymi planetami
(łac. humanus - dosł. ludzki) główny prąd umysłowy epoki odrodzenia, przypisujący człowiekowi centralne miejsce w świecie i najwyższą wartość
(z łac. inflatio – nadymanie) postępujący spadek siły nabywczej pieniądza i związany z nim wzrost cen
jeden z czołowych nurtów protestantyzmu, powstały pod wpływem myśli Jana Kalwina; wyznanie ewangelicko‑reformowane uznające zasadę predestynacji, odrzucające kult świętych i hierarchię kościelną
zasiedlanie nowych miejsc poza granicami państwa.
doktryna teologiczna i chrześcijański ruch reformacyjny, zapoczątkowany przez Marcina Lutra; wyznanie ewangelicko‑augusburskie, które za źródło wiary uznaje Biblię, odrzuca wszystkie sakramenty, oprócz chrztu i komunii
(łac. Mecenas - imię protektora poetów w starożytnym Rzymie) opieka nad artystami i twórczością artystyczną sprawowana przez osoby majętne i wpływowe
ilość produktów, którą producenci są gotowi dostarczyć na rynek; tu w znaczeniu ilości pieniądza znajdującego się w obrocie
(łac. praedestinatio - dosł. przeznaczenie) pogląd głoszący, że człowiek z góry skazany jest przez Boga na zbawienie lub potępienie
(wł. rinascita; odrodzenie, obudzenie się, rozkwit) epoka trwająca w Europie w XV i XVI w.
sobór zwołany w Kościele katolickim w 1545 r. i obradujący do 1563 r., którego celem było przeciwdziałanie reformacji i uzdrowienie stosunków w Kościele; rozpoczyna okres zwany kontrreformacją
wojny toczone w latach 1494‑1559 między Francją a Hiszpanią, zakończone pokojem w Cateau‑Cambrésis, na mocy którego Francuzi musieli zrezygnować z posiadłości we Włoszech
ogólnoeuropejski konflikt trwający w latach 1618‑1648, mający podłoże religijne oraz polityczne
Słowa kluczowe
odkrycia, reformacja, renesans, odrodzenie, Europa w XVI–XVII w., wiek XVI
Bibliogafia
Z. Wójcik, Historia Powszechna. Wiek XVI‑XVII, Warszawa 2005.
Wielka historia świata. Tomy 1‑12 (praca pod patronatem Polskiej Akademii Umiejętności); Świat Książki 2004‑2006.
Seria Historia powszechna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011‑2019.