Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Czym było odrodzenie?

Wiek XVI to okres renesansu w Europie. RenesansrenesansRenesans, inaczej odrodzenie, narodził się we Włoszech w końcu XIII w. i wyznaczył początek nowej epoki nowożytnej. Termin ten należy rozumieć szeroko: jako odrodzenie nauk i sztuk w duchu wzorców zaczerpniętych od starożytnych uczonych, Greków i Rzymian, a także jako wyzwolenie się człowieka z tradycji scholastycznej, która obowiązywała w średniowieczu, nakazując rozpatrywanie wszelkich aspektów życia wyłącznie z uwzględnieniem Boga jako stwórcy wszechrzeczy.

Prąd umysłowy, który od łacińskiego słowa humanitas, czyli człowieczeństwo, nazwany został humanizmemhumanizmhumanizmem, opanował najpierw Italię (XV w.), aby w następnym wieku promieniować na resztę Europy. Humanizm nakazywał koncentrowanie się na zdobywaniu rzetelnego wykształcenia i rozwoju ludzkich zdolności zgodnie z ideałami starożytnej Grecji i Rzymu. Dzięki temu człowiek stawał się doskonalszy, a wiedza, którą zdobywał wzbogacała resztę społeczeństwa. Doskonale oddał ducha tej epoki inny wielki mistrz Odrodzenia, Erazm z Rotterdamu, zwany też księciem humanistów, który twierdził: człowiek jest ze swej natury dobry, a zło pochodzi z niewiedzy.

Renesans włoski

Włochy w XV w., rozdrobnione na dziesiątki rywalizujących ze sobą księstw i państw‑miast, ze społeczeństwami rozdartymi pomiędzy ideałami republikańskimi, a monarchistycznymi, stały się kolebką europejskiego odrodzenia. Rosły w siłę arystokratyczne rody, które swoje fortuny zawdzięczały nowym stosunkom społeczno‑ekonomicznym opartym na handlu i usługach: Borgiowie, Medyceusze, Orsini, Gonzaga, Sforza, d'Este, wśród których było wielu mężów stanu, kardynałów i papieży. Walcząc o władzę i wpływy, chcąc pokazać swoją świetność i potęgę, arystokraci wznosili rezydencje, pałace, budynki użyteczności publicznej i świątynie, dekorując wnętrza i zamawiając dzieła u najznakomitszych mistrzów epoki: Leonarda da Vinci, Rafaela Santi, Michała Anioła, Tycjana, Sandro Botticellego, otaczając ich swoim mecenatemmecenatmecenatem. Twórcy renesansu czerpali wzorce z antyku. Ich ideałem był człowiek wszechstronnie wykształcony, dążący do poznania świata i czerpiący radość z otaczającej przyrody. Często odwoływali się do słów Terencjusza, znanego rzymskiego komediopisarza z II  w. p.n.e.: Homo sum et nihil humani a me alienum esse puto, czyli: człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce.

REXOE9MboT1Nt
Pałac Medyceuszy we Florencji zbudowany w latach 1440‑1462 dla Kosmy Medyceusza, który był pierwszym znaczącym przedstawicielem rodu Medyceuszy, władcą Florencji oraz wielkim mecenasem sztuki i artystów. Ufundowany przez niego pałac był rodową siedzibą członków jego rodu do poł. wieku XVI. Stanowi on jeden z wczesnych przykładów renesansu w architekturze świeckiej.
Określ na podstawie architektury budowli, jaką funkcję poza artystyczną miał pełnić pałac. Uzasadnij swoją odpowiedź, odwołując się do konkretnych rozwiązań architektonicznych.
Źródło: Sailko, Wikimedia Commons, licencja: CC BY-SA 3.0.

Idealne proporcje

W okresie odrodzenia wielkim przemianom uległy sztuki plastyczne. W średniowieczu twórcy skupiali się głównie na przekazywaniu treści o charakterze religijnym, a ich dzieła pełniły przede wszystkim funkcje propagandowe i dydaktyczne. Dzieła twórców renesansu cechowało piękno i harmonia. Wielką wagę przywiązywano do symetrii i proporcji. W architekturze odwoływano się do rozwiązań antycznych, stosując kopuły, budowle na planie centralnym, łuki, sklepienia beczkowe. Dla rozwoju malarstwa najważniejszym osiągnięciem było zastosowanie perspektywy linearnej oraz zwrócenie uwagi na szczegóły anatomiczne i idealne proporcje ciała ludzkiego na wzór antyczny. Podobnym zasadom hołdowali także rzeźbiarze.

Odrodzenie w nauce

RXgoEuLqIxyDe1
Heliocentryzm, grafika z dzieła Harmonia Macrocosmica z 1660 roku.
Wyjaśnij, w jaki sposób powyższa rycina przedstawia teorię heliocentryczną.
Źródło: Wikipedia Commons, domena publiczna.

Zgodnie z duchem epoki rozwijano antyczne wzorce w sferze edukacji i nauki, koncentrując się na tzw. septem artes liberales, czyli siedmiu sztukach wyzwolonych: na poziomie niższym, czyli trivium, były to: gramatyka, retoryka i dialektyka, natomiast na poziomie wyższym, czyli quadrivium – arytmetyka, geometria, astronomia i muzyka; oba poziomy inspirowały się głównie naukami Platona i Pitagorasa. W XVI w. po raz pierwszy na uniwersytetach pojawiają się (obok astronomii) inne przedmioty przyrodnicze – biologia, chemia, fizyka i geografia, stosując nowoczesną metodologię opartą na podstawach matematycznych. Na gruncie odejścia od średniowiecznych, skostniałych zasad scholastycznych i zainteresowania się przedmiotami ścisłymi, którym to regułom hołdowały ówczesne największe uniwersytety (Bolonia, Padwa, Paryż, Cambridge, Oksford, Leuven), została na nowo opisana teoria budowy Układu Słonecznego, ze Słońcem w centrum i planetami obracającymi się wokół niego, zwana przewrotem kopernikańskim. Kopernik nie był twórcą teorii heliocentrycznejheliocentryzmheliocentrycznej, stworzył tylko pewien model; dzięki swojej odwadze przeciwstawienia się dogmatom kościelnym i zastosowaniu obliczeń matematycznych mógł przyjąć takie założenie i opisać ten układ w swoim dziele De revolutionibus orbium coelestium (O obrotach sfer niebieskich) wydanym drukiem w 1543 roku.

Ry4zE1mwQuO81
Rysunek pochodzący w dzieła Andreasa Vesaliusa De Humani Corporis Fabrica. Ludzkie szkielety często były ukazywane w pozach alegorycznych. Vesalius był jednym z najwybitniejszych uczonych pochodzenia flamandzkiego, twórcą nowożytnej anatomii, który jako pierwszy zaczął przedstawiać ludzkie szkielety.
Określ na podstawie ilustracji, jaką funkcję poza naukową pełniły powyższe ilustracje. Uzasadnij swoją odpowiedź, odwołując się do konkretnych przykładów.
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Reformacja

R1YLh7a99VuZh1
Według legendy Marcin Luter ogłosił swoje 95 tez, przybijając je do drzwi kościoła zamkowego w Wittenberdze.
Określ, w jaki sposób Luter zachowuje się wobec osób ukazanych na malowidle. Z jakiej warstwy społecznej one mogłyby potencjalnie pochodzić? Zwróć uwagę na ubiór.
Źródło: Wikipedia Commons, domena publiczna.

W 1517 r., ćwierć wieku przed wydaniem przełomowego dzieła Mikołaja Kopernika, inny kleryk, mnich i teolog Marcin Luter przybił do drzwi kościoła w Wittenberdze 95 tez, które dały początek rewolucji duchowej, reformom, a w efekcie rozłamowi w Kościele katolickim, które nazywamy reformacją. Luter w swoich tezach wystąpił głównie przeciwko kupowaniu odpustów, czyli praktyce odpuszczania grzechów i nabywania łaski Bożej za pieniądze. Zwyczaj ten rozpowszechnili papieże, pozyskując w ten sposób środki na budowę bazyliki św. Piotra w Rzymie i zwrot długów, które zaciągali na potrzeby swojego dworu. Ponadto Luter dążył do przeprowadzenia gruntownej reformy Kościoła: domagał się przejęcia przez społeczeństwo dóbr kościelnych, likwidacji zakonów, zniesienia celibatu i sakramentów (z wyjątkiem chrztu i komunii), sprzeciwiał się dogmatowi o nieomylności papieży oraz stawianiu tradycji Kościoła ponad Pismem Świętym.

Reformy Lutra padły na podatny grunt: chłopi upatrywali w nich szansę uwolnienia się od ciężarów feudalnych, szlachta i bogate mieszczaństwo – przejęcia majątków kościelnych i zakonnych, feudałowie – uzyskania większej swobody względem cesarstwa i papiestwa, natomiast niższe duchowieństwo pociągała możliwość założenia rodziny. Ruch reformatorski miał też  swój radykalny odłam – anabaptystówanabaptyścianabaptystów; reprezentował go Tomasz Müntzer, przywódca i ideolog powstania chłopskiego w 1524 roku. Miało ono doprowadzić do stworzenia królestwa bożego na ziemi – bezklasowego społeczeństwa, w którym wszelkie dobra byłyby wspólne. Zamiast powszechnego szczęścia w chrześcijańskich komunach państwa niemieckie pogrążyły się w wieloletnich wojnach religijnych, zakończonych dopiero w 1555 r. pokojem w Augsburgu. Wtedy to porozumiano się w myśl słynnej maksymy: cuius regio, eius religio, co oznaczało: czyja władza, tego religia – tak więc, jeśli władca wyznawał określoną religię, mógł ją narzucić swoim poddanym. W wyniku reformacji narodziły się nowe wyznania: luteranizmluteranizmluteranizm, kalwinizmkalwinizmkalwinizm oraz anglikanizmanglikanizmanglikanizm, który w Anglii wprowadził król Henryk VIII – ogólnie nazywane wyznaniami protestanckimi. Oprócz państw niemieckich, Anglii, a początkowo także Francji (hugenoci) protestantyzm zakorzenił się na stałe w krajach nordyckich, Niderlandach, Czechach i Szwajcarii, często działo się to jednak na drodze wieloletnich wojen o charakterze religijnym. W odpowiedzi na reformację w łonie Kościoła katolickiego podjęto działania mające na celu uzdrowienia stosunków w Kościele. Wraz z soborem trydenckimsobór trydenckisoborem trydenckim kraje katolickie Europy wkroczyły w okres zwany kontrreformacją, zakończony wybuchem wojny trzydziestoletniejwojna trzydziestoletniawojny trzydziestoletniej.

Zmiany w gospodarce

W Europie XVI w. działy się ważne rzeczy także w innych dziedzinach życia: społeczeństwa Europy zachodniej powoli przechodziły od stosunków feudalnych do pierwszych form kapitalizmu. Przyczyn tych zmian jest kilka: wielkie odkrycia geograficzne spowodowały napływ cennych kruszców, złota i srebra, a więc dużą podażpodażpodaż pieniądza. Pieniędzy było więcej niż towarów, a zjawisko to spotęgowało się po upadku Konstantynopola (zdobytego przez tureckie wojska w 1453 r.) i bezpośrednim odcięciu od rynków Wschodu, pojawiła się inflacjainflacjainflacja. Rynki zachodniej Europy zareagowały na to koncentracją kapitałową: w miastach, obok wielu drobnych zakładów rzemieślniczych zrzeszonych w cechach, powstawały duże manufaktury oparte na systemie pracy nakładczej, gdzie przedsiębiorca, do którego należały surowce i narzędzia, zlecał najemcom wykonanie określonych towarów i usług, płacąc im umówione stawki, dbając o rynek zbytu tej produkcji i przeznaczając środki pieniężne z tych transakcji nie tylko na własną konsumpcję, lecz na dalszą produkcję. Tak narodził się kapitał i wolny rynek oparty na zasadach konkurencji.

Natomiast na wsi, choć ciągle dominowały stosunki feudalne, zaczął się proces koncentracji ziemi, upraw i hodowli w rękach najbogatszych właścicieli ziemskich – zjawisko to, rozpoczęte w XVI w. w Anglii tzw. grodzeniem pastwisk, przyczyniło się do upadku małych gospodarstw i odpływu ludzi ze wsi do miast. Kraje Europy Wschodniej pozostały zaś w sferze oddziaływania gospodarki feudalnej. W ten sposób w życiu gospodarczym Europy XVI w. narodził się dualizmdualizm gospodarczydualizm.

O hegemonię w Europie

Wiek XVI w Europie to okres kształtowania się wielkich monarchii i czas rywalizacji między nimi o wpływy. Największe imperium stworzyli Habsburgowie. Karol, syn infantki hiszpańskiej Joanny Szalonej i przedwcześnie zmarłego arcyksięcia austriackiego Filipa Pięknego, w 1516 r. odziedziczył koronę Hiszpanii, a trzy lata później tytuł cesarza niemieckiego, stając się w ten sposób władcą ogromnych terytoriów w Europie. Niestety, zarząd nad tak licznymi i różniący się od siebie pod wieloma względami państwami okazał się w dłuższej perspektywie trudny. Długoletnie wojny włoskiewojny włoskiewojny włoskie z Francją, konflikt z Turcją oraz zamęt wewnątrz cesarstwa wywoływany pojawieniem się reformacji spowodowały, że cesarz ostatecznie abdykował w 1556 roku. Podzielił imperium między swojego syna Filipa, któremu przypadła korona Hiszpanii wraz ze znajdującymi się pod jej kontrolą obszarami (Niderlandami i księstwami włoskimi), oraz brata Ferdynanda, który przejął dziedzictwo Habsburgów w Europie Środkowej, łącznie z tytułem cesarskim. Od tej pory losy dwóch części władztwa habsburskiego potoczyły się odmiennym torem. Hiszpania po przegranej Wielkiej Armady z Anglią w 1588 r. i mimo napływających z Nowego Świata bogactw coraz bardziej pogrążała się kryzysie politycznym i gospodarczo‑społecznym. Natomiast Habsburgowie austriaccy po przejęciu po wymarciu Jagiellonów korony czeskiej i węgierskiej ostatecznie zdobyli na szereg dziesięcioleci dominację w Europie Środkowo‑Wschodniej.

R18lWCGphEEWg1
Wskaż tereny znajdujące się pod koniec XV w. pod władaniem dynastii Jagiellonów. Jak zmieniła się ta sytuacja w XVI wieku?
Źródło: Krystian Chariza i zespół, licencja: CC BY-SA 3.0.

Najważniejsze wydarzenia w Europie w XVI w.

R1YV7VA2xrEEB1
1492 - 1504 Wyprawy Krzysztofa Kolumba. 1494 Rozdzielenie stref wpływów Portugalii i Hiszpanii. 1497 - 1499 Wyprawa Vasco da Gamy na Ocean Indyjski. 1515 Zjazd wiedeński – układ dynastyczny pomiędzy Habsburgami i Jagiellonami. 1516 Dotarcie Portugalczyków do Chin. 1517 Wystąpienie Marcina Lutra przeciwko odpustom – początek reformacji. 1520 Potępienie przez papieża tez Marcina Lutra. 1519 - 1520 Podbój państwa Azteków przez hiszpańskich konkwistadorów. 1519 - 1522 Podróż Ferdynanda Magellana dookoła świata. 1521 Edykt wormacki. 1524 - 1525 Wojna chłopska w Niemczech. 1526 Pierwsze wydanie katechizmu Marcina Lutra. 1526 Śmierć Ludwika Jagiellończyka - przejęcie tronów Czech i Węgier przez Habsburgów. 1531 Powołanie protestanckiego Związku Szmalkaldzkiego. 1532 - 1535 Podbój państwa Inków przez hiszpańskich konkwistadorów. 1534 Akt supremacyjny - Henryk VIII Tudor głową Kościoła w Anglii. 1536 Ogłoszenie przez Jana Kalwina doktryny predestynacji. 1543 Wygłoszenie traktatu O obrotach sfer niebieskich przez Mikołaja Kopernika. 1545 - 1563 Kontrreformacja, obrady soboru trydenckiego. 1555 Pokój w Augsburgu. 1566 - 1609 Wojny o niepodległość Niderlandów. 1572 Noc św. Bartłomieja. 1579 Unia utrechcka. 1579 Unia w Arras. 1581 Powstanie Republiki Zjednoczonych Prowincji. 1588 Wyprawa hiszpańskiej Wielkiej Armady. 1598 Edykt nantejski
Zastanów się, czy można do osi dopisać dodatkowe ważne wydarzenia. Umieść te, które uważasz za istotne.

Najważniejsze postacie

RIfAVgHaV1n6R
Ilustracja przedstawia mężczyznę w średnim wieku, ustawionego z profilu. Ma on duży nos, wąsy oraz siwe włosy, na głowie ma czarną czapkę. Jest ubrany w grafitowy płaszcz oraz czarny szal. Jest skupiony na pisaniu w księdze. Ilustracja przedstawia mężczyznę w średnim wieku, wypatrującego przed siebie. Jest on odziany w welurowy płaszcz w kolorze bordowym, obszyty futrem. Na szyi ma zawieszony złoty łańcuch. Ma brązowe włosy i ciemne oczy, na głowie czarne nakrycie. Ilustracja przedstawia starego mężczyznę. Ma on haczykowaty nos, pomarszczoną twarz i siwą brodę oraz czarne nakrycie głowy. Ubrany jest w czarną szatę. Ilustracja przedstawia szkic twarzy starszego mężczyzny. Mężczyzna ma długie włosy, długą brodę i wąsy. Na czole i wokół oczu liczne zmarszczki. Ma dłuży nos, krzaczaste brwi i opadające powieki. Ilustracja przedstawia portret młodego mężczyzny. Ma długie, ciemne włosy do szyi, szczupłą twarz, wąski nos, wyraziste spojrzenie i wydatne usta. Ubrany jest w ciemną szatę, a na głowie ma beret z wywiniętymi bokami. Ilustracja przedstawia portret starszego mężczyzny. Ma ciemne, krótkie włosy, wąsy i brodę średniej długości, liczne zmarszczki na czole i wokół oczu, wysokie łuki brwiowe i prosty, długi nos. Ubrany jest w szatę spod której wystaje koszula ze stójką. Ilustracja przedstawia portret mężczyzny w średnim wieku. Ma półdługie, ciemne włosy, szczupłą twarz, wysokie łuki brwiowe, małe, ciemne oczy, długi i prosty nos. Ubrany jest w czerwoną szatę z niewielkim kołnierzem, spod której widać ciemną koszulę. Ilustracja przedstawia popiersie mężczyzny w średnim wieku. Ma krótkie, ciemne włosy, okrągłą twarz, mały nos, wąskie usta i małe oczy. Ubrany jest w ciemną szatę z wysokim kołnierze. Na głowie ma szeroki beret. Ilustracja przedstawia portret starszego mężczyzny. Ma krótkie włosy, wąsy i brodę, wąski nos i liczne zmarszczki na czole. Ubrany jest w ciemną szatę, a na głowie ma ciemny beret. Ilustracja przedstawia portret zamożnego mężczyzny w średnim wieku. Ma okrągłą, pulchną twarz, małe oczy, niewielką brodę i wąsy. Ubrany jest w strojny kaftan z ozdobnymi naszyciami, płaszcz z futrzanym obszyciem, a na głowie ma płaski kapelusz z krótkimi piórami wokół ronda. Na piersi ma złoty łańcuch z przywieszką, a na palcach dwa pierścienie. Ilustracja przedstawia mężczyznę około 25 lat, spoglądającego przed siebie. Ma jasne kręcone włosy oraz jasne oczy. Ma nieufny wyraz twarzy. Ubrany jest w jasną szatę. Za nim widoczni są inni ludzie. Ilustracja przedstawia mężczyznę z długimi kręconymi włosami. Ma on złożone ręce, oparte na stole. Ubrany jest w czarno‑białą szatę, jest skrępowany liną. Ilustracja przedstawia pomarszczonego mężczyznę z małymi oczami i wąskimi ustami. Ma nakrycie głowy. Ubrany w odzież z guzikami. Ilustracja przedstawia mężczyznę trzymającego pędzel malarski. Ma siwe włosy, sterczące na boki spod okrągłej czapki. Ubrany w jasną odzież z paskiem w pasie. Ilustracja przedstawia mężczyznę trzymającego kogoś za rękę. Można wnioskować, że jest on anatomem. Ma krótkie kręcone włosy i brodę. Jest niewielkiego wzrostu. Ilustracja przedstawia portret mężczyzny z krótko przystrzyżonymi włosami. Ma on duże brązowe oczy. Jest wychudzony na twarzy. Ma czarną szatę spod której wystaje biało czerwony kołnierzyk. Ilustracja przedstawia Karola V Habsburga, cesarza. Ma krótko przystrzyżone włosy oraz brodę, ubrany jest w czarno‑złotą zbroję. Obok niego leży hełm z czerwonymi pióropuszami.
Polecenie 1

Zapoznaj się z audiobookiem. Na jego podstawie przedstaw przejawy kryzysu Kościoła. Zanalizuj stosunek reformatora wobec Kościoła i praktyk religijnych.

Polecenie 2

Wyjaśnij dlaczego luteranizm uzyskał poparcie szlachty i książąt niemieckich.

R1bTDMGKfdAU5
Nagranie dźwiękowe dotyczy przemówienia Marcina Lutra do szlachty niemieckiej.

Słownik

anabaptyści
anabaptyści

(z gr. anabaptizein – na nowo chrzcić) sekta chrześcijańska powstała w okresie reformacji w Niemczech, odrzucająca chrzest niemowląt oraz głosząca równość i wspólnotę wszelkich dóbr

anglikanizm
anglikanizm

wyznanie chrześcijańskie związane z tradycją protestancką, jednak w dużym stopniu nawiązujące do katolicyzmu; anglikanie za głowę Kościoła uznają władcę

antropocentryzm
antropocentryzm

(gr. ánthrōpos - dosł. człowiek; łac. centrum - dosł. środek) pogląd, według którego człowiek jest ośrodkiem i celem wszechświata

dualizm gospodarczy
dualizm gospodarczy

podział Europy na dwie strefy rozwoju gospodarczego, polegający na tym, że na zachodzie rozpoczął się proces kształtowania się kapitalizmu, zaś wschód pozostał w sferze rozwoju gospodarki feudalnej

heliocentryzm
heliocentryzm

(gr. hélios - dosł. słońce; łac. centrum - dosł. środek) teoria budowy Układu Słonecznego, której twórcą jest Mikołaj Kopernik, głosząca, że w centrum tego układu znajduje się Słońce, wokół którego krąży Ziemia wraz z innymi planetami

humanizm
humanizm

(łac. humanus - dosł. ludzki) główny prąd umysłowy epoki odrodzenia, przypisujący człowiekowi centralne miejsce w świecie i najwyższą wartość

inflacja
inflacja

(z łac. inflatio – nadymanie) postępujący spadek siły nabywczej pieniądza i związany z nim wzrost cen

kalwinizm
kalwinizm

jeden z czołowych nurtów protestantyzmu, powstały pod wpływem myśli Jana Kalwina; wyznanie ewangelicko‑reformowane uznające zasadę predestynacji, odrzucające kult świętych i hierarchię kościelną

kolonizacja
kolonizacja

zasiedlanie nowych miejsc poza granicami państwa.

luteranizm
luteranizm

doktryna teologiczna i chrześcijański ruch reformacyjny, zapoczątkowany przez Marcina Lutra; wyznanie ewangelicko‑augusburskie, które za źródło wiary uznaje Biblię, odrzuca wszystkie sakramenty, oprócz chrztu i komunii

mecenat
mecenat

(łac. Mecenas - imię protektora poetów w starożytnym Rzymie) opieka nad artystami i twórczością artystyczną sprawowana przez osoby majętne i wpływowe

podaż
podaż

ilość produktów, którą producenci są gotowi dostarczyć na rynek; tu w znaczeniu ilości pieniądza znajdującego się w obrocie

predestynacja
predestynacja

(łac. praedestinatio - dosł. przeznaczenie) pogląd głoszący, że człowiek z góry skazany jest przez Boga na zbawienie lub potępienie

renesans
renesans

(wł. rinascita; odrodzenie, obudzenie się, rozkwit) epoka trwająca w Europie w XV i XVI w.

sobór trydencki
sobór trydencki

sobór zwołany w Kościele katolickim w 1545 r. i obradujący do 1563 r., którego celem było przeciwdziałanie reformacji i uzdrowienie stosunków w Kościele; rozpoczyna okres zwany kontrreformacją

wojny włoskie
wojny włoskie

wojny toczone w latach 1494‑1559 między Francją a Hiszpanią, zakończone pokojem w Cateau‑Cambrésis, na mocy którego Francuzi musieli zrezygnować z posiadłości we Włoszech

wojna trzydziestoletnia
wojna trzydziestoletnia

ogólnoeuropejski konflikt trwający w latach 1618‑1648, mający podłoże religijne oraz polityczne

Słowa kluczowe

odkrycia, reformacja, renesans, odrodzenie, Europa w XVI–XVII w., wiek XVI

Bibliogafia

Z. Wójcik, Historia Powszechna. Wiek XVI‑XVII, Warszawa 2005.

Wielka historia świata. Tomy 1‑12 (praca pod patronatem Polskiej Akademii Umiejętności); Świat Książki 2004‑2006.

Seria Historia powszechna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011‑2019.