Prezentyzm Poeci Awangardy Krakowskiej wychodzili z założenia, że nowe czasy potrzebują nowej poezji. Rewolucyjne przemiany (techniczne, społeczne, obyczajowe), które zaszły na początku XX wieku, oddziaływały na sztukę. Tadeusz Peiper zadanie sztuki widział w jej współgraniu z rzeczywistością, z życiem bieżącym. Odróżniało to poezję Awangardy Krakowskiej od twórczości futurystów, których program był nastawiony na przyszłość.

Urbanizm, kolektywizm, technicyzm Orientacja na teraźniejszość wysuwała na pierwszy plan tematy wyszczególnione przez Peipera w tytule manifestu: miasto, masa, maszyna. Perspektywa ta była o tyle przełomowa, że wcześniej w poezji polskiej dominowała niechęć do miasta wynikająca m.in. z ziemiańskiego i chłopskiego rodowodu społeczeństwa. Peiper zobaczył w mieście potencjał tkwiący w tłumie, podziwiał jego precyzyjną organizację, dostrzegał w nim specyficzne piękno. Zmienił się także stosunek do maszyn - przestały się kojarzyć jedynie z hałasem, wyzyskiem, chorobami zawodowymi. Uświadomiono sobie, w jak dużym stopniu rozwój techniki wpłynął na komfort ludzkiego życia.

Poezja w służbie społecznej Sztuka według twórców Awangardy Krakowskiej miała przynosić wzruszenie, co odróżniało ją od innych wytworów ludzkiego umysłu. Powinna na różne sposoby służyć społeczeństwu. Poezja miała współtworzyć kulturę. To w sferze artyzmu według poetów Awangardy Krakowskie rozstrzygały się najważniejsze sprawy dotyczące człowieka. Dlatego właśnie szczególną wagę przywiązywali oni do kwestii warsztatowych i formalnych.

Ekwiwalentyzacja uczuć, rygor i dyscyplina Poezja Awangardy Krakowskiej była antyromantyczna i antymodernistyczna. Według twórców tej grupy wiersze nie miały być ekspresją uczuć, subiektywnym wyrażeniem jednostki, ale efektem dyscypliny warsztatowej, precyzyjną konstrukcją. Romantycznym natchnieniom przeciwstawiono rygor i intelektualną, świadomą pracę nad dziełem. Według Peipera poezji obce jest nazywanie po imieniu – to zadanie prozy. Według niego „poezja pseudonimuje”. Twórcy poszukiwali słownych ekwiwalentów, żeby nazwać określone uczucia i emocje. Rygor ujawniał się także w kwestiach formalnych pod postacią uprzywilejowania budowy eliptycznej. Był to efekt m.in. odrzucenia poetyki Młodej Polski wraz z jej rozbudowanymi zdaniami. Pożądaną wartością stały się ekonomia słowa i zwięzłość.

Metafora Tadeusz Peiper jednym z punktów programowych uczynił rozbijanie stałych szablonów – klisz językowych, zbanalizowanych układów słownych, wykorzystywanych w literaturze. Według niego zadaniem poetów jest tworzenie pięknych zdań. To nie oryginalne słownictwo świadczyło o wyjątkowości wiersza, ale właśnie połączenia słów w nowe i zaskakujące metaforyką i wymową zdania. Dlatego właśnie najważniejszym środkiem stylistycznym dla poetów Awangardy Krakowskiej była metafora. Wysoka frekwencja tego środka wynika także z antymimetycznego charakteru sztuki awangardowej. Miała kojarzyć ze sobą elementy jak najbardziej odległe. Jej fundamentem nie było wyobrażenie czy obraz, ale pojęcie.

Rym i rytm Poetyka awangardy postulowała zmianę koncepcji stosowania rymów. Peiper uważał regularny rym za konieczny element poezji. Zaniechano stosowania rymów dokładnych i bliskich. Odrzucono zatem ścisłe współbrzmienie wygłosów, stosowano asonanse, konsonanse, rymy niepełne. Rozciągnięto je też na przestrzeni wiersza w taki sposób, by ze sobą nie sąsiadowały.

Układ rozkwitania Charakterystycznym głównie dla Peipera typem konstrukcji wiersza był układ rozkwitania, który polegał na „kolejnym nakładaniu się na siebie całości wyobrażalnych od najprostszych, schematycznych do coraz bogatszych, szczegółowszych. Poemat tak skomponowany rósł więc niejako, bogacił się z każdym zdaniem, rozkwitał”. ^{Artur Hutnikiewicz, Od czystej formy do literatury faktu – główne teorie i programy literackie XX stulecia, s. 221.} Tadeusz Peiper Poezja jako budowa Mój nowy układ polega na tym, że obraz jakiś czy jakieś zdarzenie, czy jakieś inne iks podawane są przez poetę w kilku rozwinięciach, przy czym każde rozwinięcie zawiera w sobie całość owego obrazu, zdarzenia czy iksu, ale zawiera ją bujniej i bogaciej niż rozwinięcie poprzednie. Poemat rozwijałby się jak żywy organizm; jak pąk rozkwitałby przed nami. Już pierwszy ustęp zawierałby w sobie wszystko, co nastąpi; dalszy ustęp byłby stopniowym rozwijaniem pąkowej zawartości pierwszego; a w ostatnim ustępie mielibyśmy przed sobą kwiat; już pełny, rozłożysty ^{Tadeusz Peiper, Poezja jako budowa, [w:] Tędy. – Nowe usta. Kraków 1972, s. 349–350.}