Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Zjawisko procesu rozpuszczalnościrozpuszczalnośćrozpuszczalności nie jest Ci obce, ponieważ wykorzystujesz je w codziennym życiu. Pozwala Ci ono m.in. posłodzić kawę czy herbatę, możesz dzięki niemu rozpuścić sól w zupie. Rozpuszczalność więc jest to zdolność substancji do tworzenia z innymi substancjami roztworówroztwórroztworów lub mieszanin jednorodnych.

Ważne!

Miarą rozpuszczalności jest maksymalna ilość substancji chemicznej, rozpuszczająca się w 100 gramach ciekłego rozpuszczalnika w danych warunkach (temperatury i ciśnienia) w celu otrzymania roztworu nasyconego.

Poniżej przedstawiono przykład procesu rozpuszczania dla NaCl w wodzie. W trakcie dochodzi do wymieszania się drobin ciała stałego (substancji rozpuszczonej) z cząsteczkami rozpuszczalnika (wody). Taki proces jest procesem fizycznym, ponieważ podczas jego przebiegu nie tworzą się nowe cząsteczki innych związków (jak w przypadku reakcji chemicznych), a całość można odwrócić, powracając do składników początkowych.

Re89fBGP4RxRo
Podczas rozpuszczania, drobiny NaCl, czyli ciała stałego (zielone kulki), mieszają się z drobinami wody rozpuszczalnika (żółte kulki).
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Rozpuszczalność substancji w wodzie jest bardzo zróżnicowana i dlatego substancje dzielą się na:

  • dobrze rozpuszczalne (CaCl2 74,5 g na 100 g wody);

  • słabo rozpuszczalne (KClO4 5 g na 100 g wody);

  • praktycznie nierozpuszczalne.

I chociaż te ostatnie nazywane są praktycznie nierozpuszczalnymi, to w rzeczywistości wykazują one znikomą rozpuszczalność. Przykładem takiego związku jest chlorek srebra (AgCl), którego rozpuszczalność wynosi zaledwie 1,44 · 10Indeks górny -4 g na 100 g wody. Kiedy stężenie substancji rozpuszczonej w roztworze wynika dokładnie z  jej rozpuszczalności w danych warunkach, mówi się, że roztwór jest nasycony tą substancją. Aby zrozumieć pojęcie roztworu nasyconego, wyobraź sobie, że niewielką ilość cukru rozpuszczasz w szklance wody, następnie dodajesz kolejną porcję cukru i mieszasz, żeby ją rozpuścić. Proces ten powtarzasz do momentu, w którym – po dodaniu kolejnej porcji cukru – cukier pomimo mieszania już się nie rozpuszcza i pozostaje na dnie szklanki (tzn. osiągnięto granicę rozpuszczalności), a otrzymany w ten sposób roztwór jest roztworem przesyconym. Roztwory przesycone są przykładami substancji w stanie termodynamicznym niestabilnym metatrwałym. Otrzymany w taki sposób roztwór jest nadal roztworem nasyconym.

bg‑red

Jakie czynniki wpływają na szybkość rozpuszczania?

RCcKZjwT6cCN9
Mieszanie Substancje ulegają szybciej rozpuszczeniu na skutek mieszania, ponieważ w jego trakcie cząsteczki substancji rozpuszczanej w szybszym czasie spotykają się z większą liczbą cząsteczek rozpuszczalnika., Rozdrobnienie substancji rozpuszczanej Im bardziej rozdrobniona substancja rozpuszczona tym proces jej rozpuszczania zachodzi szybciej, ponieważ rozpuszczalnik szybciej przenika do drobin substancji rozpuszczanej. Przykładem może być rozpuszczanie cukru (lub siarczanu(VI) miedzi (II)) w postaci kostek oraz cukru w postaci drobnego kryształu; gdybyśmy dokonali pomiaru czasu rozpuszczania (takich samych naważek) takich dwóch próbek okazałoby się, że szybciej ulega rozpuszczeniu cukier w postaci bardziej rozdrobnionej., Temperatura Zmiana temperatury wpływa na szybkość rozpuszczania substancji. Wraz ze wzrostem temperatury przyspieszony następuje ruch cząstek substancji rozpuszczanej i rozpuszczalnika, w efekcie czego cząsteczki rozpuszczalnika częściej ulegają zderzeniu z substancją rozpuszczaną i proces rozpuszczania przebiega na ogół szybciej. Dla większości substancji stałych wraz ze wzrostem temperatury rośnie ich rozpuszczalność w wodzie; przykładem jest azotyn potasu (KNO3). Jednak istnieją również substancje, dla których szybkość rozpuszczalności wraz ze wzrostem temperatury maleje; do typowych przykładów należą gazy (np. chlorowodór, tlenek siarki (IV)) oraz sól stała siarczan(VI) ceru (Ce2(SO4)3).

Poniżej przedstawiona jest zależność rozpuszczalności substancji w wodzie od temperatury, co obrazują krzywe rozpuszczalności.

Zapoznaj się z opisem zależności rozpuszczalności substancji w wodzie od temperatury, co obrazują krzywe rozpuszczalności.

RzCad8CKsQiDS
Krzywe rozpuszczalności wybranych związków w zależności od temperatury w 100 g wody
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
1
Ciekawostka

Rozpuszczalność gazów zależy od ciśnienia i rośnie wraz z jego wzrostem. Podobnie jak różny wpływ wywiera temperatura na rozpuszczalność, tak wzrost ciśnienia może powodować znaczne zwiększenie rozpuszczalności, tak jak dla dwutlenku węgla, bądź nie powodować tak dużych zmian, jak w przypadku tlenu.

REmMsYaShqlHO
Wykres zależności rozpuszczalności gazów od ciśnienia
Źródło: GroMar Sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Dla substancji gazowych stężenie substancji rozpuszczonych ( C g ) jest proporcjonalne do ciśnienia cząstkowego ( P g ). Zależność tę określa prawo Henry’ego dla gazu idealnego:

Cg=kP(g)

gdzie:

k – stała proporcjonalności, która zależy od rodzaju gazu i rozpuszczalnika oraz od temperatury roztworu.

Słownik

roztwór
roztwór

oznacza jednorodną mieszaninę dwóch lub więcej substancji; najczęściej jeden ze składników tej mieszaniny występuje w większej ilości i wówczas nazywany jest rozpuszczalnikiem, a więc substancją służącą do rozpuszczenia innych składników (substancji rozpuszczonych)

rozpuszczalność
rozpuszczalność

zdolność substancji do tworzenia z innymi substancjami roztworów jednorodnych

reakcja egzoenergetyczna
reakcja egzoenergetyczna

reakcja chemiczna, która przebiega z wydzieleniem energii z układu reakcyjnego do otoczenia

reakcja endoenergetyczna
reakcja endoenergetyczna

reakcja chemiczna, która przebiega z pochłanianiem energii z otoczenia do układu reakcyjnego

Bibliografia

Encyklopedia PWN

Hejwowska S., Marcinkowski R., Chemia ogólna i niorganiczna, Gdynia 2005.