Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
bg‑red

Budowa

Krzemiany są rozpowszechnione w przyrodzie w postaci różnorodnych minerałów.minerałminerałów.

Krzemiany są to krystalicznekrystalicznykrystaliczne lub amorficzneciało amorficzneamorficzne sole kwasów krzemowych. Główny motyw strukturalny krzemianów to czworościan (tetraedr), w którym położony centralnie kation krzemu Si 4 + jest otoczony przez cztery aniony tlenkowe O 2 . Oznacza to, że kation krzemu zajmuje pozycję centralną, podczas gdy aniony tlenkowe znajdują się w narożach czworościanu.

Różnica elektroujemności pomiędzy atomem tlenu i krzemu wynosi 1,7, stąd wiązanie pomiędzy atomami tych pierwiastków w krzemianach ma charakter przejściowy pomiędzy wiązaniem jonowym a kowalencyjnym. Udział wiązania jonowego wynosi w przybliżeniu 50%, dlatego grupa [SiOIndeks dolny 4]Indeks górny 4- może być rozpatrywana jako złożenie jonu Si 4 + oraz czterech anionów O 2 .

R115meLyCF89j
Budowa [SiO4]4-. Czerwone kulki – aniony tlenkowe O2-; szara kulka – kation krzemu Si4+.
Źródło: GroMar Sp. z o. o., licencja: CC BY-SA 3.0.

W krzemianach aniony [SiOIndeks dolny 4]Indeks górny 4- są zobojętnianie odpowiednią liczbą kationów metalicznych, które rozmieszczone są pomiędzy anionami w sposób regularny.

Ze względu na sposób powiązania ze sobą grup [SiOIndeks dolny 4] w anionach krzemianowych, krzemiany można podzielić na:

  • ortokrzemiany – zawierające oddzielne jony [SiOIndeks dolny 4]Indeks górny 4-;

  • krzemiany wyspowe – zawierające oddzielne zespoły grup krzemotlenowych, np. jony [SiIndeks dolny 2OIndeks dolny 7]Indeks górny 6-;

  • krzemiany o anionach łańcuchowych i wstęgowych;

  • krzemiany o anionach warstwowych;

  • krzemiany o trójwymiarowej strukturze anionu.”

Indeks dolny Źródło: A. Bielański, Podstawy Chemii Nieorganicznej, Tom 2, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2010, s. 763‑764. Indeks dolny koniec

bg‑red

Otrzymywanie

Krzemiany można również otrzymać sztucznie. Przykładem są krzemiany metali alkalicznych, powstałe w wyniku:

  1. stapiania w odpowiednich proporcjach w temperaturze powyżej 1000 K, tlenku krzemu(IV) z wodorotlenkiem sodu:

SiO2+2 NaOH1000 KNa2SiO3+H2O   metakrzemian sodu
SiO2+4 NaOH1000 KNa4SiO4+2 H2O     ortokrzemian sodu
  1. stapiania tlenku krzemu(IV) z węglanami litowców, np.:

SiO2+Na2CO31361 KNa2SiO3+CO2       metakrzemian sodu
  1. w wyniku roztwarzania krzemu w roztworach wodorotlenków, np.:

Si+2 KOH+H2OK2SiO3+2 H2     metakrzemian potasu 
bg‑red

Właściwości

Krzemiany metali alkalicznych, w odróżnieniu od innych krzemianów, są dobrze rozpuszczalne w wodzie, a ich roztwory mają odczyn wyraźnie alkaliczny.

Metakrzemiany reagują z mocnymi kwasami, np. kwasem chlorowodorowym HCl, lub z tlenkiem węgla(IV) CO 2 . W wyniku tych reakcji powstaje kwas metakrzemowy:

Na2SiO3+2 HClH2SiO3+2 NaCl           kwas metakrzemowy
Na2SiO3+CO2+H2ONa2CO3+H2SiO3           kwas metakrzemowy

Słownik

krystaliczny
krystaliczny

ciało stałe, któremu odpowiada ściśle określona struktura; cząsteczki, atomy lub jony ułożone w uporządkowany schemat, powtarzający się we wszystkich trzech wymiarach przestrzennych

ciało amorficzne
ciało amorficzne

ciało stałe bezpostaciowe (szkło); charakterystyczną cechą makroskopową szkieł jest zdolność do ciągłego i odwracalnego przejścia ze stanu stałego w stan ciekły, pod wpływem zmian ciśnienia i temperatury

minerał
minerał

(franc. minéral; celt. mina ,,kopalnia”) pierwiastek chemiczny lub związek chemiczny, powstały w przyrodzie w wyniku naturalnych procesów geologicznych lub kosmologicznych, o określonym składzie chemicznym i właściwościach chemicznych i fizycznych oraz strukturze krystalicznej

Bibliografia

Bielański A., Podstawy chemii nieorganicznej, t. 2, Warszawa 2010.

Krzeczkowska M., Loch J., Mizera A., Chemia. Repetytorium. Liceum - poziom podstawowy i rozszerzony, Warszawa - Bielsko‑Biała 2010.