Przeczytaj
Przyczyny otyłości
Przyczyną otyłościotyłości jest długotrwały dodatni bilans energetycznybilans energetyczny, czyli nadmierna podaż energii dostarczanej w pożywieniu w stosunku do energii zużywanej przez organizm.
Większość otyłych to ludzie z tzw. otyłością pierwotnąotyłością pierwotną, spowodowaną nadmiernym spożywaniem pokarmów oraz złymi nawykami żywieniowymi. Przejadanie się, nieregularne spożywanie posiłków, dieta obfitująca w tłuszcze i węglowodany, a uboga w warzywa, uzależnienia od cukru i soli powodują zbyt duży przyrost masy ciała. Również tempo życia, niska aktywność fizyczna czy niedostateczna ilość snu przekładają się na dodatkowe kilogramy.
Przyczyną tzw. otyłości wtórnejotyłości wtórnej mogą być zaburzenia hormonalne oraz zażywane leki, które powodują nagromadzenie tkanki tłuszczowej. Na występowanie tego typu otyłości mogą również wpływać uwarunkowania genetyczne, przebyte ciąże, starzenie się czy nadmierny stres.
Nadwaga czy otyłość?
NadwagęNadwagę i otyłość można zdiagnozować za pomocą kilku wskaźników.
1. BMI – wskaźnik masy ciała (ang. body mass index)
Na podstawie wartości wskaźnika BMI można w przybliżeniu określić zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie i stwierdzić, czy dana osoba ma jej za mało (jest niedożywiona) czy w nadmiarze (ma nadwagę lub jest otyła). BMI pozwala również oszacować ryzyko pojawienia się chorób towarzyszących otyłości. Wskaźnik ten oblicza się na podstawie poniższego wzoru.
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaproponowała jednolite, stosowane powszechnie na całym świecie, wspólne kryteria oceny prawidłowej masy ciała osób dorosłych na podstawie wskaźnika BMI. Przedstawiono je w tabeli 1.
KLASYFIKACJE | BMI | RYZYKO CHORÓB TOWARZYSZĄCYCH OTYŁOŚCI |
---|---|---|
Niedowaga | 18,5 | Niskie (zwiększone ryzyko innych chorób) |
Norma | 18,5–24,9 | Średnie |
Nadwaga | 25–29,9 | Podwyższone |
Otyłość stopnia | 30–34,9 | Znacznie podwyższone |
Otyłość stopnia | 35–39,9 | Wysokie |
Otyłość III stopnia | 40 | Bardzo wysokie |
U dzieci i młodzieży wskaźnik BMI zmienia się w miarę wzrastania. Dlatego do oceny ich prawidłowej masy ciała stosowane są odpowiednie normy przygotowane dla danego kraju lub regionu. Mają one postać tzw. siatek centylowych, uwzględniających płeć i wiek badanych. Na każdej siatce centylowej wykreślone są krzywe, które pokazują, jaki procent populacji osiąga mniejszą lub większą wartość wskaźnika BMI. Wyniki, które znajdują się pomiędzy 5. a 85. centylem, mieszczą się w zakresie tzw. szerokiej normy.
PRZEDZIAŁ CENTYLOWY | ZABURZENIE |
---|---|
5. centyla | Niedobór masy ciała |
od 85. do 95. centyla | Nadwaga |
95. centyla | Otyłość |
2. WHR – stosunek obwodu talii do obwodu bioder (ang. waist‑hip ratio)
Wskaźnik WHRWHR służy do rozpoznania typu otyłości brzusznej i pośladkowo‑udowej u osób, których BMI jest większe niż 25, czyli mają nadwagę lub są otyli. Poniższy wzór pozwala na obliczenie wskaźnika WHR.
Ustalając wartość wskaźnika WHR, należy pamiętać, że obwód w talii powinien zostać zmierzony na wysokości pępka, a obwód w biodrach – na wysokości spojenia łonowego. Wartości określające typ otyłości, wyznaczane na podstawie stosunku obwodu talii do bioder, zawiera tabela 3.
Typ otyłości | WHR – kobiety | WHR – mężczyźni |
---|---|---|
Otyłość brzuszna | 0,85 | 1,0 |
Otyłość pośladkowo‑udowa | 0,85 | 1,0 |
3. Pomiar obwodu talii i bioder
4. Zawartość procentowa tkanki tłuszczowej w organizmie
Skutki otyłości
Nadmiar tkanki tłuszczowej odkłada się nie tylko w postaci widocznych fałdek na biodrach, udach i pośladkach. Znacznie bardziej niebezpieczne dla zdrowia jest gromadzenie się tkanki tłuszczowej wewnątrz jamy brzusznej, która powoduje powikłania metaboliczne. Możliwe skutki otyłości obejmują m.in. cukrzycę typu 2, uszkodzenie funkcji nerek czy zaburzenia hormonalne wpływające na obniżenie płodności, a nawet powstawanie nowotworów hormonozależnych. U części osób otyłych może rozwinąć się także zapalenie wątroby oraz jej marskość. Jednym ze skutków otyłości brzusznej jest zaburzone metabolizowanie cholesterolu i triglicerydów, co może prowadzić do rozwoju miażdżycy, a w jej efekcie – nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej lub udaru niedokrwiennego mózgu.
Zbyt duża ilość tkanki tłuszczowej zwiększa masę ciała, co obciąża kręgosłup i cały układ kostno‑stawowy. Osoby otyłe stają się mniej aktywne, a to osłabia ich mięśnie szkieletowe. W obciążonym szkielecie powstają zmiany zwyrodnieniowe stawów, a niewydolne mięśnie wpływają na tworzenie się żylaków kończyn dolnych. Otyli mają również problemy z oddychaniem, gdyż wprowadzenie do płuc odpowiedniej ilości powietrza wymaga znacznie większej pracy niż u człowieka szczupłego. Efektem są trudności w poruszaniu się i wykonywaniu codziennych czynności.
Otyłość przyczynia się także do pogorszenia samopoczucia psychicznego. Prowadzi do obniżenia samooceny, przez co zwiększa ryzyko depresji. Młodzi ludzie z otyłością są często nieakceptowani, stając się celem ataków rówieśników. To może powodować pogłębienie problemów emocjonalnych, chęć izolacji lub zachowań antyspołecznych.
Profilaktyka otyłości
Podstawą zapobiegania otyłości jest utrzymywanie wyrównanego bilansu energetycznego organizmu. Ilość energii dostarczonej codziennie z pożywieniem powinna równoważyć całodobowe wydatki energetyczne. Najlepszym sposobem na utrzymanie prawidłowej masy ciała są codzienna aktywność fizyczna i odpowiedni sposób odżywiania.
Jak zapobiegać otyłości i nadwadze?
Piramida zapobiegania otyłości
Podstawowe zasady zdrowego odżywiania:
Jedz regularnie.
Spożywaj pięć posiłków dziennie.
Jedz dużo warzyw i owoców.
Sól zamień na zioła.
Produkty typu fast food zastąp zdrowszymi, samodzielnie przygotowanymi daniami.
Ogranicz spożycie tłuszczów, szczególnie zwierzęcych.
Nie objadaj się słodyczami.
Pij dużo wody.
Unikaj białego pieczywa.
Unikaj alkoholu.
Leczenie otyłości
Podstawowym zaleceniem podczas leczenia otyłości jest powrót do prawidłowej masy ciała. Zaleca się radykalną zmianę stylu życia przez stosowanie urozmaiconej diety odchudzającej oraz regularne stosowanie ćwiczeń fizycznych. Do uzyskania trwałych, zadowalających efektów potrzebne są cierpliwość, wytrwałość i konsekwencja. Tak zwane diety cud, czyli rygorystyczne diety mające na celu szybką utratę masy ciała, są zwykle nieskuteczne, a czasem niebezpieczne. Nie dostarczają wszystkich potrzebnych składników odżywczych, a ich zakończenie wiąże się z efektem jo‑jo, czyli nagłym przyrostem masy ciała.
U części otyłych pacjentów konieczne jest dodatkowe leczenie farmakologiczne oparte na lekach zmniejszających apetyt i redukujących przyswajanie tłuszczu. Środki farmakologiczne wspomagające odchudzanie powinny być zażywane wyłącznie pod kontrolą lekarza.
W ciężkich przypadkach, kiedy diety i farmakoterapia nie przynoszą spodziewanych efektów, a wartość wskaźnika BMI chorego przekracza 35, stosuje się leczenie chirurgiczne. Operacje bariatryczne, polegające na zmniejszeniu żołądka, wykonuje się u osób z otyłością stopnia (tzw. otyłość zaawansowana) oraz stopnia (tzw. otyłość olbrzymia).
Otyłość jest chorobą, która dotyczy nie tylko ciała, ale często również umysłu. Chory wymaga zatem wsparcia psychologicznego w zmianie stylu życia i reagowania na nadmierny stres.
Słownik
różnica między ilością energii dostarczanej do organizmu w pokarmie w postaci węglowodanów, tłuszczów i białek (co najmniej w ciągu doby) a ilością energii wydatkowanej przez organizm w postaci pracy i ciepła, w tym samym okresie
wskaźnik masy ciała (ang. body mass index); współczynnik powstały przez podzielenie masy ciała podanej w kilogramach przez kwadrat wysokości podanej w metrach; stosowany do oceny zagrożenia chorobami związanymi z nadwagą i otyłością lub niedowagą
opór elektryczny tkanek organizmu, wykorzystywany w analizie składu ciała
nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie przekraczające przyjęte normy w stopniu umiarkowanym, skutkujące zwiększoną masą ciała
nadmierne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne, mogące prowadzić do niekorzystnych skutków dla zdrowia
spowodowana dostarczaniem nadmiernej ilości kalorii
spowodowana zaburzeniami hormonalnymi (np. niedoczynnością tarczycy) lub stosowaniem niektórych leków
stosunek obwodu talii do obwodu bioder (ang. waist‑hip ratio); współczynnik wynikający z podzielenia obwodu talii przez obwód bioder (pomiary dokonywane w dowolnej jednostce miar); wskaźnik rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w ciele człowieka
zbiór powiązanych czynników znacznie zwiększających ryzyko rozwoju miażdżycy i cukrzycy typu 2; należą do nich m.in. otyłość brzuszna, nadciśnienie tętnicze i zaburzona tolerancja glukozy