To stan, w którym roślina nie może pobrać wody pomimo jej występowania w glebie.

R1aBYlDmSLCZa

Rysunek przedstawia schematyczną budowę korzenia palowego z opisem jego budowy. Górna część to strefa korzeni bocznych. Korzeń w tym miejscu rozwidla się w grube, boczne odgałęzienia. Poniżej występuje strefa włośnikowa z włośnikami, czyli korzeniowe uwypuklenia komórek skórki. Poniżej występuje strefa wydłużeniowa bez rozwidleń i włośników. Na dole korzenia znajduje się stożek wzrostu – spiczaste zakończenie korzenia.

Absorpcja wody przez korzeń zachodzi głównie w strefie położonej blisko wierzchołka, gdzie komórki skórkiskórkaskórki mają cienkie ściany i liczne włośnikiwłośnikiwłośniki. Pobieranie wody zachodzi jednak tylko wtedy, gdy potencjał wodypotencjał wodypotencjał wody w komórkach korzeni jest niższy od potencjału wody w glebie. Duże stężenie soli w środowisku zmniejsza dostępność wody dla rośliny, gdyż zwiększają się siły osmotyczne utrzymujące wodę w roztworze glebowym. Potencjał wodny roztworu glebowego staje się wtedy bardzo niski. Powoduje to, że chociaż woda jest obecna w glebie, roślina nie może jej pobrać. Stan ten nazywany jest suszą fizjologiczną. W wyniku ograniczonego pobierania wody maleje turgorturgorturgor, co natychmiast prowadzi do zahamowania wzrostu komórek na długość. Zahamowanie wzrostu korzeni stanowi dodatkową przyczynę ograniczenia pobierania wody.

R135eYKRCXBMO

Rysunek przedstawia młodą roślinę z kilkoma gałązkami posiadającymi listki oraz z rozgałęzionymi korzeniami znajdującymi się w glebie, która widoczna jest na ilustracji w przekroju. Dookoła korzeni widoczne są mniejsze i większe niebieskie punkty ze znakami plus i minus, symbolizujące jony soli. Do korzeni prowadzą dwie półokrągłe, niebieskie strzałki przekreślone czerwonym krzyżykiem.

R3qRT3OCFXEqi

Zdjęcie przedstawia soliród zielny - słonolubny sukulent o mięsistych, zielonych, lekko powykrzywianych pędach. Roślina rośnie na biało‑szarej skale.

Do przyczyn suszy fizjologicznej należą także niska temperatura oraz mroźne wiatry. Z tego powodu występuje ona często po suchej jesieni – mała ilość opadów pod koniec sezonu uniemożliwia roślinom magazynowanie wody, natomiast zimą silne wiatry i mróz uniemożliwiają roślinie jej pobieranie, ponieważ ziemia zamarza. Wczesną wiosną, gdy słońce zaczyna intensywniej ogrzewać powierzchnię ziemi, zwiększa się parowanie wody z roślin, które nie są w stanie pobrać jej z gleby na tyle dużo, by uzupełnić niedobory wody w tkankach.

Najbardziej narażone na suszę fizjologiczną są więc rośliny zimozielone (bukszpany, rododendrony i rośliny iglaste), które nie zrzucają liści na zimę i cały rok przeprowadzają proces transpiracjitranspiracjatranspiracji, nie mogąc jednocześnie pobierać wody z zamarzniętej gleby. Prowadzi to często do zamierania tych roślin.

RbfiSTMVW3FaZ

Fotografia przedstawia zimowy górski krajobraz – na pierwszym planie widać ośnieżony stok, na którym rosną wysokie, iglaste drzewa z gałęziami pokrytymi śniegiem. W tle znajdują się zalesione wzgórza.