Początkowo krytyczna myśl Kanta nie była zbyt popularna z powodu skomplikowania i nowości. Dopiero pojawienie się wszystkich krytyk (także uproszczonych wersji pierwszych dwu) oraz popularnych Listów o filozofii Kantowskiej Reinholda otworzyło drogę rozszerzania się wpływów myśli filozofa, opanowującej ośrodki uniwersyteckie (nie tylko niemieckie), wpływającej na naukę i na artystów. Filozofowie określający się mianem uczniów Kanta rozwijali jego dzieło w dwóch kierunkach: usuwając resztki metafizyki z jego myślenia bądź odwrotnie - wprowadzając metafizykę.

Szczególnie ciekawe wydają się losy myśli filozofa u tych, którzy, mając się za jego kontynuatorów, zbudowali własne systemy idealistycznej metafizyki: Fichtego, Schellinga i Hegla. Filozofowie ci nawiązywali do wątków spekulatywnych dzieła Kanta, wychodzili od myśli o prymacie podmiotu w poznaniu i o szczególnej wadze rozumu praktycznego. Tezy te nabrały w ich refleksji charakteru ontologicznego, a więc radykalnie sprzecznego z założeniami filozofa z Królewca, wiodły do zbudowania metafizyki.

Z kolei Schiller, nawiązując do filozofii Kanta, opracował swoją koncepcję wychowania estetycznego, zgodnie z którą sztuka ma stanowić wymiar pojednania człowieka ze sobą i światem. Do myśli Kanta odwoływał się także Schopenhauer (np. dzieląc świat na istotę i „zasłonę Mai”), który jednak nadał jej charakteru fizjologicznego (subiektywne formy poznania ujął jako cechy umysłu), jak również Dilthey - wyodrębniając humanistykę jako osobną naukę (przeprowadzając „krytykę rozumu historycznego”).

Należy także zaznaczyć, że filozofia Kanta spotykała się z wieloma polemikami. Przykładowo, Nietzsche po okresie poddania się Kantowskiej teorii poznania doszedł do wniosku, iż: rzecz sama w sobie warta jest śmiechu homeryckiego: że wielkim, ba, wszystkim zdawała się, a właściwie jest próżna, mianowicie próżna znaczenia. W ten sposób filozof odrzucał nawet wiarę w istnienie rzeczywistości metafizycznej.

Przeciw prymatowi intelektu - deformującego poznawaną rzeczywistość - występował Bergson, wskazujący na intuicję jako najlepszy sposób poznania. Próbą przekroczenia Kantowskiej teorii poznania (zakorzenioną w niej) jest fenomenologia Husserla, zgodnie z którą prawdy aprioryczne nie należą do podmiotu, lecz wynikają z obiektywnego stanu rzeczy. Z kolei Lew Szestow krytykuje Kanta za stworzenie systemu rozumu, pozornie chroniącego nas przed grozą istnienia (uzurpującego sobie prawo do takiej ochrony).