Hymn Juliusza Słowackiego, znany także pod szerszym tytułem: Hymn o zachodzie słońca, powstał podczas podróży. W sierpniu 1836 roku poeta wraz z przyjacielem, Zenonem BrzozowskimZenon Brzozowski (1806‑1888)Zenonem Brzozowskim, wyruszyli z Neapolu we Włoszech do Grecji, Egiptu, Palestyny, Syrii i Libanu. W liście do matki z 29 sierpnia 1836 roku Słowacki pisał:

Podczas wielkiej wyprawy poeta płynął Nilem, przemierzał na wielbłądach pustynię, medytował przez 40 dni w libańskim klasztorze, widział m.in. piramidy, grób Chrystusa, był w Betlejem. W Patras odwiedził Kanarisa, jednego z bohaterów greckich walk o niepodległość, a w Aleksandrii na audiencji przyjął go wicekról, Muhammad Ali. Swoje liczne przeżycia Słowacki opisywał w listach i w raptularzuraptularzraptularzu, w którym znalazły się zapiski z podróży, notatki, szkice, rachunki oraz akwarele i rysunki powstałe podczas romantycznej wyprawy i przez nią inspirowane. Słowacki notował swoje wrażenia, zbierał ciekawostki etnograficzne (dotyczące m.in. religii, strojów, obyczajów wschodnich), spisywał słowa i wyrażenia z języka arabskiego. W czasie podróży tworzył również utwory literackie, m.in. poemat Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu oraz szereg innych tekstów, szczególnie listów poetyckich.

R1955Rvi2Gz7a

Zdjęcie przedstawia pokład żaglowca na wzburzonym morzu. Na pokładzie stoi mężczyzna w surducie i spodniach. Za jego plecami ukazane są zjawy kobiet, dzieci. Mężczyzna patrzy w dal, na morze.

W październiku 1836 powstał Hymn. Słowacki dokładnie określił okoliczności napisania utworu, opatrując go komentarzem: Pisałem o zachodzie słońca, na morzu przed Aleksandrią. Utwór jest jednym z najbardziej znanych liryków Słowackiego.

Hymn Juliusza Słowackiego jako modlitwa poetycka

Hymn Juliusza Słowackiego łączy elementy biograficzne z refleksją egzystencjalną. Ma charakter modlitwy poetyckiej. Chrześcijaństwo ujmuje modlitwę jako osobowy akt „wzniesienia duszy do Boga”. Słownik języka polskiego podaje dwa znaczenia: modlitwa

1. «zwracanie się do Boga, bóstwa lub świętych z wyznaniem wiary, dziękczynieniem, prośbą lub skruchą»;

2. «słowa wypowiadane przez modlącego się, teksty modlitewne mające ustaloną formę»

Modlitwa poetycka, jak każda modlitwa, jest rodzajem mowy religijnej, jednak jako artystyczna kreacja nie zawsze może być uznana za osobiste wyznanie twórcy i świadectwo jego relacji z Bogiem. Formalnym wyróżnikiem utworów o charakterze modlitwy poetyckiej jest apostroficzność, czyli bezpośredni zwrot do Boga lub Matki Boskiej. Podmiot liryczny czasami zwraca się również do świętych i aniołów – boskich pośredników.
W Hymnie o zachodzie słońca podmiot liryczny kieruje swoje słowa do Boga, natomiast napisany po wybuchu powstania listopadowego Hymn [Bogarodzica! Dziewico!] Juliusza Słowackiego jest poetycką modlitwą do Maryi – bohaterki najstarszej polskiej pieśni religijnej.
Częstym motywem modlitw poetyckich była sprawa narodowa, a także powiązany z sytuacją polityczną kraju los wygnańca. Hymn Juliusza Słowackiego, w którym poeta stworzył postać pielgrzyma‑tułacza pogrążonego w tęsknocie za Ojczyzną, stanowi sztandarowy przykład romantycznej modlitwy egocentrycznej.
Modlitwa poetycka była formą często stosowaną i rozwijaną w autorski sposób przez polskich romantyków. Liryki tego rodzaju tworzyli: Adam Mickiewicz (Rozmowa wieczorna) Cyprian Kamil Norwid (Moja piosnka), Zygmunt Krasiński.

RB9OtNAdudH6w

Obraz przedstawia młodego mężczyznę siedzącego we wnętrzu niewielkiej żaglówki. Mężczyzna przygląda się morzu.

Słownik