Podsumowanie analizy fragmentów z aktu II dramatu

Postacie

W akcie II pojawiają się dokładnie te same postacie z wyjątkiem Chłopca, który jest bratem tego, który rozmawiał z Estragonem i Vladimirem poprzedniego wieczoru.

Pozzo i Lucky bardzo się zmienili: poprzedniego dnia pierwszy z nich był władczy i pewny siebie, drugiego dnia jest ślepy, czołga się po ziemi i prosi o pomoc. W akcie I Lucky tańczył, a potem w sposób egzaltowany i żywiołowy wygłaszał swój monolog. W akcie II traci mowę i wkrótce po pojawieniu się na scenie pada wraz z Pozzem, leżąc bezwładnie i nie reagując nawet na kopniaki Estragona. Zarówno pan, jak i sługa są bezsilni i nie mogą podnieść się bez pomocy Gogo i Didiego. Obydwie pary bohaterów zbliżają się do upadku i śmierci – Pozzo i Lucky, tracąc siły fizyczne, natomiast Vladimir i Estragon, popadając w coraz większe zwątpienie i zbliżając się do samobójstwa.

RrRLPi9jFUU4h

Ilustracja przedstawia dwóch mężczyzn stojących obok siebie i patrzących w górę. Mężczyzna po lewej stronie, w średnim wieku, jest niższy, ubrany na czarno, z czarnym nakryciem głowy. Mężczyzna po prawo jest starszy, ubrany w białą koszulę, ciemną marynarkę. Obie postacie gestykulują, wskazują coś uniesionymi dłońmi. Całe tło jest czarne, a dwaj mężczyźni wyłaniają się z niego.

Warstwa językowa

Tekst główny składa się w większości z dialogów pozornych, wypowiedzi postaci, które – pozbawione kontekstu – tracą sens. Wiele wypowiedzi bohaterów, pozornie absurdalnychabsurdabsurdalnych, kryje jednak znaczenia symbolicznesymbolsymboliczne. Dotyczy to szczególnie kwestii, w których pojawiają się nawiązania biblijne. Wypowiedzi te są nośnikiem filozoficznych treści dramatu.

Przestrzeń

Akt II rozpoczyna się i kończy dokładnie w tym samym miejscu.

R1MAk9qHSM1Is

Ilustracja przedstawia scenę teatralną, na której znajduje się fragment muru z pustymi otworami okiennymi. Zabudowa jest pochylona w środku widać stos desek, gruzu, imitujący zawalony budynek. Obok ruin na kamiennym podwyższeniu stoi niewysokie drzewko pozbawione liści. Za nim rumowisko, skład desek, śmieci etc. W tle na ciemnym, nocnym niebie tarcza księżyca w pełni.

Czas akcji

Bohaterowie spotykają się o tej samej porze co poprzedniego dnia. O upływie czasu świadczą drobne zmiany widoczne w scenografii – na drzewie pojawia się kilka liści. Vladimir i Estragon rozmawiają też o wydarzeniach z poprzedniego dnia.

Cechy gatunku

R1bdWVniR5YDr1

Ilustracja przedstawia drewnianą scenę teatralną, na której na pierwszym planie znajduje się para męskich, znoszonych butów. Buty są skórzane, czarne, sznurowane, sięgające kostki. Z jednego z nich wystaje język, mają liczne otarcia i pęknięcia. Za parą obuwia leżą dwa czarne meloniki, kapelusze z bardzo wąskim otokiem. W oddali drzewo bez liści, na które pada snop światła z prawego, górnego rogu. Światło rozświetla też fakturę kamiennej ściany, która .znajduje się za drzewem.

W budowie aktu II wyraźnie widać kilka typowych dla dramatu absurdu elementów. Jednym z nich jest charakterystyczna zasada konstrukcyjna, jaką stanowi powtórzenie. Ci sami bohaterowie spotykają się w tym samym miejscu i o tej samej porze. Podobne są również sytuacje, w których się znajdują, a nawet dialogi i wykonywane przez postacie drobne działania i gesty. W utworze pojawiają się również różnice i kontrasty. Mogą stanowić drobne symetryczne odbicia i zamiany – w akcie I najpierw pojawił się Estragon, w II zaś Vladimir – albo znaczące różnice – w II akcie ślepota i niemota dotykają Pozza i Lucky'ego, bohaterów, którzy wcześniej byli w pełni sił. Tego rodzaju zmiana widoczna jest również w przypadku Estragona i Vladimira – pierwszego dnia nie pamiętają przeszłości i mają nadzieję doczekać się Godota, drugiego pamiętają poprzedni dzień, tracą jednak nadzieję na przybycie Godota.

Inne cechy teatru absurdu, które pojawiają się w akcie II, to niezgodność słów i działań postaci, a także dialogi pozorne i brak rozwiązania akcji w zakończeniu.

Słownik