Dla jednych była to „nieostra” w swym zarysie sztuka o szargających świętości trampach, sztuka kwestionująca pozytywność życia, a więc rzekomo propagująca jego bezsens. Takim stereotypem operowali przede wszystkim wojujący z nią. Inni posługiwali się apologetycznymapologetycznyapologetycznym wprawdzie, ale przecież także stereotypem – sztuki nowatorskiej, której wystawienie znaczyło kolejny początek nowej ery w dramaturgii, sztuki buntującej się przeciw tradycji, otwierającej przed dramatem perspektywy zasadniczo odmienne od dotychczasowych.

Zasadniczo światopogląd ten wyznaczają dwie tradycje czy źródła: z jednej strony, niektóre koncepty starożytnej filozofii greckiej, z Heraklitem i Zenonem z Elei na czele (słynne zdanie Heraklita, iż nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, zostało w sztuce żartobliwie sparafrazowane), z drugiej strony niektóre elementy tradycji judeo‑chrześcijańskiej, z Księgą Koheleta na czele (teza, że nie ma pod słońcem niczego nowego, a wszystko jest tylko powtórzeniem; idea zbawienia i potępienia). Filozofia „Czekając na Godota” wyrasta z nałożenia na siebie tych dwóch szkół myślenia i widzenia świata. Teoria względnej powtarzalności (wszystko jest tylko powtórzeniem, ale każde powtórzenie zawsze jest nieco inne) wyraża się w konstrukcji dramatu (dwa akty, dwa dni, ten sam schemat akcji w każdym dniu‑akcie) oraz w licznych repetycjach sytuacyjno‑językowych. Teoria przeciwieństw (w świecie ścierają się ze sobą przeciwstawne sobie żywioły czy siły, każda rzecz ma swoje przeciwieństwo) wyraża się w konstrukcji bohaterów dramatu.