Przeczytaj
Polskie rolnictwo przed przystąpieniem do Unii Europejskiej
W okresie PRL‑u polityka rolna nastawiona była na kolektywizację i tworzenie m.in. wielkoobszarowych państwowych gospodarstw rolnychpaństwowych gospodarstw rolnych (PGR). Taki model sprzyjał wysokiemu odsetkowi zatrudnionych w tym sektorze gospodarki, który aż do końca lat 80. był bardzo wysoki. Niestety nie przekładało się to na wydajność pracy i efektywność produkcji rolnej. Sektor rolniczy był niedofinansowany i w efekcie często brakowało podstawowych narzędzi pracy czy nawozów sztucznych.
W latach 90. XX w. nastąpił upadek wielkoobszarowych PGR‑ów, które poddano procesowi prywatyzacji. Ostatnim zlikwidowanym PGR‑em było Państwowe Gospodarstwo Rolne „Torfrol” w Poznaniu, zamknięte 30 listopada 1995. Podjęte zostały kroki w celu zwiększenia wydajności rolnictwa, intensyfikacji produkcji rolnej oraz wzrostu jakości produkowanej żywności. Wiązało się to jednak ze znacznymi zmianami strukturalnymi w polskim rolnictwie.
W czerwcu 1992 r. rozpoczęła działalność Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa (AWRSP), powołana w celu przejmowania (głównie od likwidowanych PGR‑ów i z Państwowego Funduszu Ziemi − PFZ), administrowania i obrotu nieruchomościami Skarbu Państwa. Głównym jej celem było dokonanie restrukturyzacji i prywatyzacji tego mienia. W 2003 r. AWRSP zmieniła nazwę na Agencja Nieruchomości Rolnych (ANR). Jej dodatkowym zadaniem było kształtowanie ustroju rolnego państwa. ANR prowadzi w imieniu państwa m.in. interwencyjną politykę rolną w postaci gromadzenia rezerw rolniczych, skupu czy importu produktów rolniczych.
Mała wydajność rolnictwa oraz upadek PGR‑ów wydatnie przyczyniły się do zmniejszenia zatrudnienia w rolnictwie. Wywołało to migracje ze wsi do miast oraz migracje zagraniczne, zwłaszcza wśród młodszych grup wiekowych. Byli pracownicy PGR‑ów do dzisiaj mają problemy z zatrudnieniem w innych zawodach. Fala zwolnień zbiorowych obciążyła budżet państwa odprawami dla pracowników oraz zasiłkami dla bezrobotnych czy innymi świadczeniami socjalnymi.
Polskie rolnictwo po 2004 roku
Przełomowym wydarzeniem dla polskiego rolnictwa było przystąpienie Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku. Polska polityka rolna musiała przystosować się do wspólnej polityki rolnej. Spowodowało to wzrost wydajności i produktywności gospodarstw. Zgodnie z założeniami wspólnej polityki rolnej gospodarstwo rodzinne jest podstawową jednostką produkcyjną. RolnictwoRolnictwo jest traktowane jako szczególna gałąź gospodarki i ma zapewnić wspólnocie samowystarczalność w zakresie produktów rolnych. Podstawowymi założeniami wspólnej polityki rolnej są: preferencja towarów pochodzących z krajów członkowskich, swobodny przepływ towarów pomiędzy krajami wspólnoty i finansowa solidarność, która zakłada, że wszystkie państwa unii ponoszą koszty finansowania rolnictwa. Odbywa się to przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich.
Dzięki wspólnej polityce polscy rolnicy mają zagwarantowany swobodny przepływ produktów rolnych, otrzymują dopłaty bezpośrednie, mogą skorzystać z funduszy strukturalnych i subwencji. W okresie finansowym 2007‑2013 rolnicy otrzymali ponad 120 mld zł, co stanowiło jedną czwartą całego unijnego wsparcia dla Polski. Dla przykładu według danych GUS odsetek gospodarstw rolnych wyposażonych w ciągnik wzrósł z 45% w 2005 roku do 68% w 2015 r. - Wsparcie to jest niezwykle ważne, ponieważ nasze rolnictwo boryka się z wieloma problemami wynikającymi zarówno z uwarunkowań przyrodniczych, jak i pozaprzyrodniczych.
Jednocześnie, mimo problemów wynikających z uwarunkowań historycznych i struktury własnościowej gospodarstw, polskie rolnictwo dość szybko stało się konkurencyjne na rynku unijnym. Wynika to z niższych kosztów pracy oraz niższej mechanizacji i chemizacji rolnictwa, co wpisuje się w podkreślany we wspólnocie zrównoważony rozwój, dbałość o dobrostan środowiska naturalnego i promowanie ekologii.
Dzięki temu w Polsce rozwinęło się rolnictwo ekologiczne. Wiele gospodarstw przekształciło się na ekologiczne, a rolnicy zaczęli ubiegać się o unijne certyfikaty. W 2001 roku w Polsce było niespełna 700 gospodarstw ekologicznych, a w 2013 było ich już ponad 27 tysięcy. Ta zmiana wpłynęła również na zwiększenie liczby zakładów przetwórczych specjalizujących się w żywności ekologicznej wysokiej jakości. Niestety obecnie liczba gospodarstw produkujących taką żywność sukcesywnie spada. W latach 2014‑2018 ogólny areał upraw ekologicznych zmalał o ok. 25%, kiedy w tym samym czasie w Unii Europejskiej uległ on zwiększeniu o podobną wartość. Do takiego stanu przyczynia się duży import produktów ekologicznych, braki w przetwórstwie oraz ciągle małe zainteresowanie konsumentów zdrowymi produktami, które są wyraźnie droższe, a przez to mniej dostępne.
Wsparcie Unii Europejskiej nie ogranicza się tylko do dopłat bezpośrednich i udziału we wspólnym rynku produktów rolnych, co przekłada się na wzrost dochodów w rolnictwie. To również inwestycje w infrastrukturę, edukację czy kulturę na terenach wiejskich. Na ten cel przeznaczono ponad 5 mld euro. Pozytywnie wpływa to na jakość życia na wsi i przekłada się na zmniejszenie dystansu pomiędzy wsią a miastem.
Z drugiej strony wsparcie unijne wiąże się z dostosowaniem gospodarstw do europejskich norm, co wymusza konieczność inwestowania i unowocześniania. W porównaniu do innych państw wspólnoty średnia wysokość dopłat obszarowych do 1 ha w Polsce jest niska. W 2018 roku było to nieco ponad 200 euro, a średnia unijna wynosiła wtedy 259 euro. Co więcej, wspólna polityka rolnawspólna polityka rolna zwiększa biurokrację, co wiąże się także z wysokimi kosztami jej funkcjonowania. Wpływa też na wzrost cen żywności w krajach wspólnoty ze względu na ograniczenia importu spoza Unii Europejskiej oraz ograniczenia nałożone na produkcję części produktów rolniczych.
Niestety mimo wszystkich instrumentów stosowanych przez unijne instytucje polskie rolnictwo nadal w wielu obszarach wyróżnia się negatywnie na tle krajów członkowskich.
Słownik
gospodarstwa istniejące w Polsce socjalistycznej w latach 1949‑1993, których właścicielem było państwo
dział gospodarki narodowej obejmujący chów i hodowlę zwierząt oraz uprawę i hodowlę roślin
obejmuje wszystkie działania Unii Europejskiej dotyczące rolnictwa; ma na celu wypełnienie postanowień zapisanych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE); w skład WPR wchodzi rolnictwo, ogrodnictwo, leśnictwo i uprawa winorośli