Isaac Newton oparł mechanikę klasyczną na poglądzie, że przestrzeń różni się od czasu, a czas płynie jednostajnie, niezależnie od tego, czy coś się dzieje na świecie. Z tego powodu mówił o absolutnej przestrzeni i absolutnym czasie, aby odróżnić te byty od różnych sposobów, za pomocą których je mierzymy (które nazwał względnymi przestrzeniami i względnymi czasami). Od starożytności do XVIII w. istniały poglądy będące dziedzictwem fizyki Arystotelesa, które zaprzeczały, że przestrzeń i czas są rzeczywistymi bytami, i utrzymywały, że świat jest z konieczności materialnym plenumplenumplenum. Jeśli chodzi o przestrzeń, uważali oni, że idea pustej przestrzeni jest konceptualną niemożliwością. Przestrzeń to nic innego jak abstrakcja, której używamy do porównywania różnych układów ciał tworzących plenum. Jeśli chodzi o czas, przeciwnicy upierali się, nie może być upływu czasu bez zachodzenia gdzieś zmiany. Czas jest jedynie miarą cykli zmian w świecie.

RRuqeCEyUVD5W

Obraz przedstawia wnętrze pracowni. Na jej środku stoi stół, na którym leży okrągłe, wypełnione do połowy naczynie. Stojący przy stole mężczyzna w siedemnastowiecznym stroju arystokraty trzyma w prawej dłoni długą wąską probówkę, którą zanurza w misie. Wokół stołu znajdują się porozrzucane księgi, papiery.

Z tymi zagadnieniami dotyczącymi ontologicznegoontologiaontologicznego statusu przestrzeni i czasu wiązało się pytanie o naturę prawdziwego ruchu. Newton zdefiniował prawdziwy ruch ciała jako jego ruch w przestrzeni absolutnej. Ci, którzy przed Newtonem lub niedługo po nim odrzucili taką rzeczywistość przestrzeni, zaprzeczali, że dany obiekt ma rzeczywisty ruch. Uważali raczej, że pojęcie ruchu rzeczywistego można analizować pod kątem specyfiki ruchów względnych lub ich przyczyn. Trudność (lub, jak twierdził Newton, niemożliwość) takiego postępowania stanowiła dla Newtona mocny argument za istnieniem przestrzeni absolutnej.

W najnowszej literaturze tezy Newtona dotyczące ontologii przestrzeni i czasu zostały nazwane substantywizmemsubstantywizmsubstantywizmem w przeciwieństwie do relacjonizmurelacjonizmrelacjonizmu. Należy jednak podkreślić, że Newton nie uważał przestrzeni ani czasu za autentyczne substancje (jak ciała i umysły), ale raczej za realne byty z własnym sposobem istnienia wymuszonym przez istnienie Boga (dokładniej jego wszechobecność i wieczność).

Obecnie Newton jest najbardziej znany jako fizyk, którego największym wkładem było sformułowanie zasad mechaniki klasycznej i teorii grawitacji, przedstawionych w jego dziele  Philosophae Naturalis Principia Mathematica (Matematyczne zasady filozofii naturalnej), po raz pierwszy opublikowanym w 1687 r., a teraz zwykle nazywanym Principiami Newtona. Poglądy Newtona na przestrzeń, czas i ruch nie tylko dostarczyły kinematycznejkinematycznykinematycznej podstawy dla tego monumentalnego dzieła, a tym samym dla całej fizyki klasycznej aż do początku XX w., lecz także odegrały integralną rolę w ogólnym systemie filozofii i teologii Newtona.

Scholium na początku Principiów, umieszczone pomiędzy „Definicjami” i „Prawami Ruchu”, przedstawia poglądy Newtona na czas, przestrzeń, miejsce i ruch. Rozpoczyna się od stwierdzenia, że ponieważ w życiu potocznym wielkości te są pojmowane w kategoriach ich relacji do ciał zmysłowych, należy z jednej strony rozróżnić relatywne, pozorne, wspólne ich wyobrażenie, a z drugiej – inne, same absolutne, prawdziwe, matematyczne wielkości.

Newton poświęca większość Scholium argumentowaniu, że rozróżnienie między rzeczywistymi wielkościami a ich względnymi miarami jest konieczne i uzasadnione.

Z tych charakterystyk jasno wynika, że według Newtona:

• przestrzeń jest czymś odrębnym od ciała i istnieje niezależnie od istnienia ciał;

• istnieje fakt, że dane ciało się porusza, oraz istnieje rzeczywista wielkość jego ruchu;

• prawdziwy ruch ciała nie może być zdefiniowany w kategoriach ruchu danego ciała względem innych ciał.

Słownik