Przeczytaj
Marks i socjalizm
Karol Marks (1818−1883), niemiecki filozof, ekonomista i działacz rewolucyjny. Urodził się w Trewirze w Prusach w zeświecczonej rodzinie żydowskiej, która w przeszłości wydała wielu rabinów. Studiował przez rok prawo w Bonn, po czym przeniósł się do Berlina, gdzie przyłączył się do tzw. lewicy heglowskiej (grupa filozofów inspirujących się Heglem; stosowali filozofię Hegla do krytyki ówczesnej rzeczywistości, w szczególności religii). W 1842 r. rozpoczął współpracę z „Gazetą Reńską” i wkrótce został jej redaktorem naczelnym. Rok później, wskutek represji władz pruskich, gazeta została zamknięta. Od tego czasu Marks ze względów politycznych często zmieniał miejsca pobytu, głównie przebywał w Paryżu, Brukseli i Londynie. W Paryżu poznał Fryderyka Engelsa (1820−1895; niemiecki filozof, socjolog i ideolog socjalizmu; pochodził z bogatej rodziny przemysłowej), z którym nawiązał ścisłą współpracę. Razem założyli Związek Komunistów w 1847 r., a w roku 1864 powołali do życia Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników (tzw. Pierwszą Międzynarodówkę), którego Marks został przewodniczącym.
Najważniejsze dzieła Marksa to: Rękopisy ekonomiczno‑filozoficzne (1844), Manifest Partii Komunistycznej (wspólnie z Engelsem, 1848), Tezy o Feuerbachu (1886), Kapitał (1867). W jego pismach znajdujemy najbardziej rozwiniętą w nowożytnej myśli politycznej postać socjalizmu. Teorię Marksa określa się najczęściej mianem materializmu historycznego lub dialektycznegomaterializmu historycznego lub dialektycznego. Filozof wykazuje, że system kapitalistyczny opierający się na idei wolnego rynku prowadzi do degradacji i upodlenia człowieka.
Celem Marksa jest znalezienie rozwiązania zapewniającego godność życiu wszystkich ludzi bez wyjątku. Jego ideałem jest świat, w którym praca będzie prowadzić do urzeczywistnienia i rozwoju człowieczeństwa, a nie zaprzedania się w niewolę. Sporą część narzędzi do opisu rzeczywistości bierze Marks wprost od Hegla. Za Heglem uważa więc, że świadomość ludzka jest wytworem procesu historycznego, a historią kierują prawa dialektykidialektyki. W miejsce Heglowskich przeciwieństw logicznych Marks wstawia jednak konflikty o naturze ekonomicznej. Historia ludzkości to historia walk klasowych między klasą posiadającą środki produkcji a klasą pracującą, która ich nie posiada i jest przez tę pierwszą klasę wykorzystywana. Ponieważ dziejami rządzą określone prawa, walka między klasami przechodzi różne fazy, prowadzące ostatecznie do zniesienia konfliktu: powstanie system, w którym będzie istnieć tylko jedna klasa – klasa posiadająca środki produkcji i przez nikogo niewykorzystywana. Tą klasą ma być rodzący się w czasach Marksa proletariatproletariat, a jedynym skutecznym sposobem przejęcia środków produkcji – rewolucja.
O ile więc socjaliści utopijni wierzyli w ewolucyjny charakter przemian i stopniowe kształtowanie się socjalistycznego społeczeństwa, o tyle Marks i jego zwolennicy uważali, że porządek socjalistyczny może zostać zaprowadzony jedynie na drodze przewrotu – klasa posiadająca środki produkcji nigdy dobrowolnie się ich nie zrzeknie. Rewolucja jest zdaniem Marksa nieuchronna. Aby ją przyspieszyć, należy zwalczyć fałszywą świadomość (tj. taką, która na skutek uwarunkowań historycznych niezdolna jest poznać prawdy i odróżnić dobra od zła).
Na tym też gruncie marksiści krytykują później kapitalistyczną („dekadencką”, „zgniłą”) kulturę. W ich przekonaniu jest ona wyrazem fałszywej świadomości i ma na celu wyłącznie podtrzymanie istniejących stosunków ekonomicznych. Podobnie było z kulturami minionych epok. Dla przykładu: poglądy św. Tomasza z Akwinu były skutkiem jego pozycji społecznej i w istocie miały na celu (mimo że sam św. Tomasz, wskutek fałszywej świadomości, nie zdawał sobie z tego sprawy) uzasadnienie systemu feudalnego, którego uczony był beneficjentem. O tym, że św. Tomasz nie ma racji, nie rozstrzygają jego argumenty, ale fakt, że bronił interesów nie tej strony, co trzeba.
W wyniku przewrotu rewolucyjnego ma zostać zniesiony wolny rynekwolny rynek, a środki produkcji staną się własnością państwa, czyli wszystkich obywateli. Celem takiego państwa jest zrealizowanie ideału bezklasowego i sprawiedliwego społeczeństwa. Jak piszą Marks i Engels w słynnym Manifeście Partii Komunistycznej:
Manifest Partii KomunistycznejMiejsce dawnego społeczeństwa burżuazyjnego z jego klasami i przeciwieństwami klasowymi zajmuje zrzeszenie, w którym swobodny rozwój każdego jest warunkiem swobodnego rozwoju wszystkich.
Poglądy Karola Marksa niezwykle silnie wpłynęły na historię XIX i XX w. Pod względem skali tego oddziaływania trudno znaleźć drugiego tak wpływowego myśliciela. Marksizm stał się m.in. podstawą tzw. socjalizmu naukowegosocjalizmu naukowego − już Marks używał tego pojęcia, żeby odróżnić swoją koncepcję od socjalizmu utopijnegosocjalizmu utopijnego. W późniejszych czasach była to doktryna zakładająca, że światopogląd Marksistowski oparty jest na obiektywnych prawach historycznych i jako taki dostarcza narzędzi do analizy zjawisk społecznych i kulturowych. Teoria Marksa była też przesłanką Rewolucji Październikowej i jako jedna z głównych inspiracji ustroju komunistycznego wpisała się na stałe w losy świata.
Napisz, w jaki sposób socjalizm przezwyciężyć ma według Marksa wyobcowanie człowieka?
Słownik
(gr. dialektikḗ, od diá – roz-, przez + lego – mówię, zbieram) w tradycji sztuka dyskutowania, sposób dochodzenia do prawdy drogą dialogu, dyskusji, ścierania się racji; dla Hegla dialektyka oznaczała ruch myśli, która przechodząc drogę od tezy przez antytezę do syntezy, ujawnia zarazem samą istotę pojmowania rzeczy
(łac. materialis – dotyczący materii) pogląd filozoficzny uznający, że prawdziwie istniejącą rzeczywistością jest stale zmieniający się świat materialny i że podlega on logicznym (rozumnym) prawom rozwoju w porządku kolejnych zaprzeczeń poprzednich faz i tworzenia z nich nowych stadiów rozwoju
(łac. proles - potomstwo) w starożytnym Rzymie niepłacący podatków, dający państwu tylko potomstwo; w epoce rewolucji przemysłowej robotnicy zatrudnieni w fabrykach; w marksizmie klasa społeczna pozbawiona środków produkcji przeciwstawiona klasie panującej (burżuazji, kapitalistom)
(łac. socialis – społeczny) materialistyczna teoria Marksa, Engelsa i Lenina, głosząca, że socjalizm stanowi konieczne stadium rozwoju społecznego
(łac. socialis – społeczny + gr. oú – nie, topos – miejsce) ideologia mająca na celu zniesienie własności prywatnej jako źródła wyzysku i zmianę dotychczasowych stosunków poprzez stworzenie wspólnoty majątkowej i równości wszystkich obywateli
rodzaj rynku, na którym wymiana dóbr dokonuje się w wyniku dobrowolnie zawieranych transakcji pomiędzy kupującymi a sprzedającymi, przy dobrowolnie ustalonej przez nich cenie