Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Topos

W literaturze istnieją tematy powtarzające się niezależnie od kręgu kulturowego i epoki. Realizacje tych motywów mogą się różnić, jednak posiadają wiele cech wspólnych nazywanych „miejscami wspólnymi”, czyli toposamitopostoposami.

RDkQCWyVqGWHV1
Gustaw Doré, Szatan, 1866
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Zainteresowanie Leopolda Staffa antykiemantykantykiem i motywami biblijnymi wynikało z klasycznego wykształcenia poety, jak również jego fascynacji kulturą starożytną. Początkowo, w debiutanckim tomiku Sny o potędze, w jego twórczości dominował wpływ młodopolskiego dekadentyzmu, szczególnie czytelny w wierszu Deszcz jesienny. Widoczne w tym utworze zainteresowanie demonologiądemonologiademonologią można zaobserwować na przykładzie postaci szatana, który pełni tutaj istotną rolę w budowaniu nastroju modernistycznego splinusplinsplinu. Jednak już w tym zbiorze Staff zaczął przełamywać modernistyczny pesymizm, czego wyrazem jest wiersz Kowal. W kierunku tendencji klasycznych zwrócił się w tomach Gałąź kwitnąca (1908) i Uśmiechy godzin (1910) i dzięki ogromnemu wkładowi w rozwój tego nurtu został uznany za najwybitniejszego w poezji polskiej XX wieku przedstawiciela klasycyzmu. Z kolei od roku 1910, w którym ukazał się zbiór legend o św. Franciszku w przekładzie Leopolda Staffa, Kwiatki świętego Franciszka z Asyżu, w jego poezji zaczynają być coraz wyraźniejsze motywy franciszkańskiefranciszkanizmfranciszkańskie. Były one obecne już wcześniej, w tomie Ptakom niebieskim, teraz jednak przybierają na sile. Wiersz Ogród przedziwny otwierający zbiór Uśmiechy godzin jest już przesycony afirmacją świata i jego praw, wyraża też potrzebę łączności z naturą, które prowadzą do poczucia harmonii, spełnienia i szczęścia. Perspektywę tę dopełni wydany później tom o biblijnie brzmiącym tytule Ucho igielne, w którym znajdują się poematy i wiersze inspirowane wielką tradycją chrześcijańskiej modlitwy i mistyki. W ujęciu Staffa drogę do pełni człowieczeństwa stanowiło pogodne doświadczanie kolei losu: zarówno radosnych, jak i smutnych - jedną z charakterystycznych rysów twórczości Staffa jest więc postawa stoickastoicyzmstoicka.

Cytaty

Leopold Staff Deszcz jesienny

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

[...]

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...
Z ponurem, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...
Aż strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze
I smutków potwornych płomienne łzy płacze ...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask łączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

3 Źródło: Leopold Staff, Deszcz jesienny, [w:] Wybór poezji, oprac. M. Jastrun, Wrocław 1985, s. 14–16.
Leopold Staff Ogród przedziwny

W przedziwnym mieszkam ogrodzie,
Gdzie żyją kwiaty i dzieci
I gdzie po słońca zachodzie
Uśmiech nam z oczu świeci.

Wodotrysk bije tu dziwny,
Co śpiewa jak śmiech i łkanie;
Krzew nad nim rośnie oliwny
Cichy jak pojednanie.

Różom, co cały rok wiernie
Kwitną i słodycz ślą woni,
Obwiązujemy lnem ciernie,
By nie raniły nam dłoni.

Żywim rój ptaków, co budzi
Ze snu nas rannym powiewem,
Ucząc nas iść między ludzi
Z dobrą nowiną i śpiewem.

I mamy ule bartnicze,
Co każą w pszczół nam iść ślady
I zbierać jeno słodycze
Z kwiatów, co kryją i jady.

I pielęgnujem murawę,
Plewiąc z niej chwasty i osty,
By każdy, patrząc na trawę,
Duszą, jak trawa, był prosty.

10 Źródło: Leopold Staff, Ogród przedziwny, [w:] Mieczysław Jastrun, Wybór poezji, oprac. M. Jastrun, Wrocław 1985.

Słownik

antyk
antyk

(z łac. antiquus – dawny) – określenie świata starożytnego, kultury starożytnej, głównie greckiej i rzymskiej (okresu rozkwitu cywilizacji i kultury starożytnej Grecji i Rzymu, mniej więcej od I tysiąclecia p.n.e. do końca starożytności w V wieku n.e.)

demonologia
demonologia

składowa część doktryny religijnej, podejmująca zagadnienia genezy demonów, ich charakteru oraz istoty, a także znaczenia w danym systemie religijnym bądź mitologicznym

franciszkanizm
franciszkanizm

postawa religijno‑światopoglądowa i oparty na niej kierunek literacki XX w. zapoczątkowany w okresie Młodej Polski. Odwoływał się do postaci i legendy św. Franciszka z Asyżu oraz do ideałów ewangelicznego ubóstwa i pokory, które ten święty uosabiał; wyrażał się zazwyczaj w postawie radosnej aprobaty natury i prostego człowieka

metaforyka
metaforyka

(gr. metaphorá) – zasób metafor i sposób ich budowania, charakterystyczny dla danego utworu, autora lub epoki

motyw literacki
motyw literacki

(ang. motive) – podstawowy element świata przedstawionego dzieła: zdarzenie, przedmiot, cecha, sytuacja, przeżycie. Łączy się według pewnych reguł w jednostki wyższego rzędu, takie jak postać literacka, wątek, temat, fabuła

stoicyzm
stoicyzm

postawa życiowa i intelektualna rozpowszechniona i biorąca swą nazwę od szkoły stoików założonej przez Zenona z Kition, według której najwyższą cnotą, warunkiem szczęścia i prawdziwej wolności jest życie zgodne z rozumem jako najwyższą cnotą i opanowanie namiętności

splin
splin

(ang. spleen) – stan przygnębienia i złości, ponury nastrój, apatia, chandra

topos
topos

(gr. tópos koinós, łac. locus communi – miejsce wspólne) – powtarzający się motyw, występujący w obrębie literatury i sztuki zbudowany na fundamencie dwu wielkich tradycji śródziemnomorskich: antycznej i biblijno‑chrześcijańskiej. Wskazuje na jedność, ciągłość kulturową danego kontynentu czy na istnienie pierwotnych wzorców myślenia człowieka. Topos budowany jest na zasadzie obrazu mającego na celu opis jakiejś sytuacji (topos tonącego okrętu w Kazaniach Skargi)