Przeczytaj
Polska niepodległa z licznymi mniejszościami
Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 r. pozwoliło odrodzić państwo w granicach terytoriów, które zamieszkiwała w większości ludność określająca się narodowo jako Polacy. W skład nowego państwa polskiego weszły również tereny, na których mieszkała ludność w znacznej części niepolska, a nawet takie, na których ludność polska stanowiła zdecydowaną mniejszość. W niektórych powiatach kresowych ludność polska stanowiła mniej niż 10 proc. ogółu mieszkańców.
Mniejszości angażowały część wysiłków i funduszy rządowych, np. tych związanych ze szkolnictwem. Działające w kraju organizacje o charakterze faszystowskimfaszystowskim i szowinistycznymszowinistycznym destabilizowały sytuację wewnętrzną, wywołując konflikty z ludnością niepolską. Liczba mniejszości wpływała także niekorzystnie na sytuację międzynarodową. Po zakończeniu I wojny światowej Polska podpisała traktat (zwany małym traktatem wersalskim lub traktatem mniejszościowym, jego fragment poniżej) regulujący kwestie mniejszości w nowo powstałym państwie. Jedną z przyczyn nacisków wywieranych na Polskę, by zapewniła prawa mniejszościom zamieszkującym jej ziemie, były pogromy ludności żydowskiej, w tym najbardziej znany pogrom we Lwowie. Obawy o los ludności niemieckiej pozostającej w granicach Rzeczypospolitej wyrażali też Niemcy. Podpisany przez Polskę traktat pozwalał innym państwom na ingerowanie w jej wewnętrzne sprawy pod pretekstem dyskryminacji mniejszości przez władze polskie.
Wobec tego, że na zasadzie Traktatu Pokoju, zawartego z Niemcami […], niektóre terytoria dawnego Cesarstwa Niemieckiego będą wcielone do terytorium Polski […],
Polska, pragnąc przystosować swe urządzenia do zasad wolności i sprawiedliwości, oraz dać niezawodną rękojmię wszystkim mieszkańcom terytoriów, nad którymi objęła zwierzchnictwo […].
Art. 2. Rząd Polski zobowiązuje się udzielić zupełnej i całkowitej ochrony życia i wolności wszystkim mieszkańcom bez względu na urodzenie, narodowość, język, rasę czy religię. […]
Art. 3. Polska uznaje za obywateli polskich […] tych obywateli niemieckich, austriackich, węgierskich lub rosyjskich, którzy […] posiadają stałe mieszkanie […] na terytorium […] Polski. […]
Art. 8. Obywatele polscy, należący do mniejszości etnicznych, religijnych lub językowych, będą korzystali z takiego samego traktowania i z takich samych gwarancji ustawowych oraz faktycznych, jak inni obywatele polscy.
Polacy, Ukraińcy, Żydzi, Niemcy…
Procentowy udział ludności deklarującej swoją narodowość jako polską utrzymywał się na stałym poziomie przez cały okres międzywojenny (udział procentowy ludności narodowości polskiej w poszczególnych regionach przedstawia mapa poniżej). Polacy stanowili blisko 70 proc. mieszkańców kraju.
Najliczniejszą mniejszością byli Ukraińcy, których liczebność wynosiła ok. 14 proc. Kolejną grupą była ludność żydowska (ok. 8 proc.), a następnie Białorusini, stanowiący poniżej 4 proc. ludności. Niemcy, którzy w 1921 r. stanowili prawie 4 proc. ludności, 10 lat później zmniejszyli swój udział do nieco ponad 2 proc. Niewielki odsetek obywateli deklarował inną narodowość lub jej brak, wynosił od 1,5 do nieco ponad 3 proc.
Porównanie składu etnicznego II Rzeczpospolitej na podstawie spisów powszechnych z 1921 i 1931 r.
1931 | 1921 | Narodowość |
---|---|---|
68,9% | 69,2% | polska |
13,9% | 14,0% | ukraińska |
8,6% | 7,8% | żydowska |
3,1% | 3,9% | białoruska |
2,3% | 3,8% | niemiecka |
3,2% | 1,3% | inna/niepodana |
Indeks dolny Przeanalizuj tabelę. Czy w ciągu 10 lat mocno zmieniła się struktura ludności Rzeczpospolitej? Która grupa najbardziej zwiększyła swoją liczebność? Indeks dolny koniecPrzeanalizuj tabelę. Czy w ciągu 10 lat mocno zmieniła się struktura ludności Rzeczpospolitej? Która grupa najbardziej zwiększyła swoją liczebność?
Indeks dolny Źródło: Artykuł II Rzeczpospolita, Wikipedia.org Indeks dolny koniecŹródło: Artykuł II Rzeczpospolita, Wikipedia.org
Mniejszości białoruska i ukraińska skupione były na Kresach Wschodnich. W największym stopniu koncentrowały się na terenach przygranicznych z Białoruską SRR i Ukraińską SRR.
Mniejszość niemiecka zamieszkiwała głównie obszary na zachodzie kraju, takie jak Śląsk, Pomorze czy Wielkopolska. Były to ziemie należące przed I wojną światową do Cesarstwa Niemieckiego. Niewielka liczba osadników niemieckich żyła także na Wołyniu, była to jednak mniejszość o słabym poczuciu narodowościowym i mało aktywna politycznie.
Mniejszość żydowska zamieszkiwała głównie tereny wschodnie oraz miasta. Poniższa mapa przedstawia odsetek ludności żydowskiej w miastach.
Zapisy prawa a rzeczywistość
Konstytucja marcowa z 1921 r. deklarowała równość wszystkich obywateli wobec prawa bez względu na wyznawaną religię, język czy narodowość, w praktyce jednak bywało różnie. Istniały podziały na naszych i obcych. Było to widoczne zwłaszcza na wschodzie, gdzie wciąż wielkie własności ziemskie znajdowały się w rękach polskich ziemian. Te same rejony zamieszkiwali drobni rolnicy, głównie pochodzenia białoruskiego i ukraińskiego. Ukraińcy i Białorusini czuli się też dyskryminowani przez administrację, która posługiwała się językiem polskim.
Ustawa z dnia 17 marca 1921 roku
Konstytucja Rzeczypospolitej PolskiejArtykuł 95.
Rzeczpospolita Polska zapewnia na swoim obszarze zupełną ochronę życia, wolności i mienia wszystkim bez różnicy pochodzenia, narodowości, języka, rasy lub religji.
Cudzoziemcy używają pod warunkiem wzajemności równych praw z obywatelami Państwa Polskiego, oraz mają równe z nimi obowiązki, o ile ustawy wyraźnie nie wymagają obywatelstwa polskiego.Artykuł 96.
Wszyscy obywatele są równi wobec prawa. Urzędy publiczne są w równej mierze dla wszystkich dostępne na warunkach, prawem przepisanych.
Stosunki między Polakami a Ukraińcami zaogniała również działalność ukraińskich organizacji o charakterze nacjonalistycznym, takich jak Ukraińska Organizacja Wojskowa (UOW)Ukraińska Organizacja Wojskowa (UOW) czy Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN)Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Szerzyły one wśród ludności ukraińskiej nienawiść do Polaków, a także niejednokrotnie uciekały się do aktów terroru, za które w odwecie rząd Polski stosował odpowiedzialność zbiorową. Sytuacja tych mniejszości uległa poprawie dopiero po przewrocie majowym i dojściu do władzy rządów sanacyjnychsanacyjnych oraz po uchwaleniu konstytucji kwietniowej (1935 r.). Ustawy dyskryminujące mniejszości w Polsce zostały zniesione przez sanację w roku 1931.
Stosunki z mniejszością niemiecką
Niemcy zamieszkujący zachodnie regiony Rzeczypospolitej byli mniejszością dobrze zorganizowaną oraz wspieraną przez państwo niemieckie. Posiadali własne przedstawicielstwo w sejmie. Stosunki z mniejszością niemiecką nie zawsze układały się dobrze. W czasie I wojny światowej większość osadników niemieckich została ewakuowana w głąb Rosji, a ich dobytek rozgrabiony. Po zakończeniu konfliktu okazało się, że nie mają oni do czego wracać. Była to jedna z przyczyn wrogiego nastawienia mniejszości niemieckiej do Polaków. Dodatkowo rząd niemiecki, pragnący rewizji swoich powojennych granic wschodnich, widział w mniejszości niemieckiej w Polsce szansę na destabilizację kraju i przyszłe korzyści terytorialne. Pomimo początkowego ocieplenia obustronnych stosunków po dojściu do władzy w Niemczech nazistów mniejszość niemiecka nadal stanowiła mocny punkt oparcia polityki zagranicznej tego kraju wobec Polski. Rozbudzenie niemieckiego nacjonalizmu wpłynęło niekorzystnie na sytuację polityczną Polski.
Mniejszość żydowska w Polsce
Sytuacja mniejszości żydowskiej determinowana była przez dwa czynniki: po pierwsze przez działalność w Polsce żydowskich organizacji nacjonalistycznych, związanych z ruchem syjonistycznym; po drugie przez stosunek do Żydów rozwijających się polskich organizacji nacjonalistyczno‑faszystowskich. Organizacje te oskarżały Żydów o sympatyzowanie z komunistami i wspieranie nieprzyjaciela podczas wojny polsko‑bolszewickiej. Ponadto widziano w nich zagrożenie dla gospodarki narodowej. Obawy przed dobrze rozwiniętym żydowskim handlem oraz akumulacją w ich rękach własności przemysłowej pobudzała niektóre środowiska do głoszenia postulatów i prowadzenia działań antysemickich na szeroką skalę. Stosunek Kościoła katolickiego do roli i miejsca Żydów w Polsce był niejednoznaczny. Pomimo potępienia antysemityzmu przez prymasa A. Hlonda w liście pasterskim w 1936 r. część duchownych miała swój udział w antyżydowskiej propagandzie.
Dla radykalnej prawicy nacjonalistycznej w Polsce tzw. kwestia żydowska była najważniejszym problemem kraju i podstawą ich programu społeczno‑politycznego. Przy czym ich społecznemu oddziaływaniu sprzyjała sympatia, z jaką te poglądy spotykały się w kręgu części hierarchii katolickiej mającej możliwości systematycznego oddziaływania na szerokie masy ludności (w tym niepiśmiennej ludności wiejskiej)
Podsumowanie
Przez cały okres międzywojnia nie zrealizowano takich postulatów jak powołanie samorządów narodowościowych na terenach, gdzie poszczególne narodowości stanowiły większość, czy utworzenie publicznych szkół w językach mniejszości narodowych. Na terenach wschodnich prowadzono ożywioną polonizację, która przejawiała się m.in. kolonizacją tych terytoriów przez wojskowych.
W Polsce międzywojennej nie były przestrzegane postanowienia małego traktatu wersalskiego oraz konstytucji marcowej, gwarantujące równouprawnienie bez względu na narodowość czy wyznawaną religię. Prowadziło to do konfliktów na tle narodowościowym, zwłaszcza na obszarach, na których obywatele niepolscy stanowili większość. Szczególnie było to widoczne na Kresach Wschodnich – na przykładzie ludności ukraińskiej, która dążyła do utworzenia własnego, niepodległego państwa. Ludność niemiecka zamieszkująca zachodnie pogranicze II Rzeczypospolitej była dobrze zorganizowana i stanowiła narzędzie w rękach niemieckiej polityki rewizji granic wschodnich. Niechęć Polaków do ludności żydowskiej wynikała głównie z propagandy organizacji o charakterze nacjonalistyczno‑faszystowskim. Żydzi byli przedstawiani jako komuniści, nieprzychylnie nastawieni wobec państwa polskiego, usiłujący osłabić jego gospodarkę poprzez zdominowanie handlu i wielkiego przemysłu. Poglądy takie głosili także niektórzy przedstawiciele Kościoła katolickiego, co mogło mieć wpływ na opinię publiczną zwłaszcza na wsiach i w małych miasteczkach. Przez cały okres II Rzeczypospolitej w polityce wobec mniejszości dominowała doktryna zakładająca ich polonizację oraz całkowitą asymilacjęasymilację.
Słownik
(łac. assimilatio - upodobnienie) przystosowanie się do nowych, zmienionych warunków; do życia w obcej grupie przez przyjęcie cech i kultury tej grupy
(wł. fascismo) totalitarna forma rządów polegająca na ideologii nacjonalizmu oraz rasizmu
określenie funkcjonujące w okresie międzywojennym; w szkołach wyższych niektóre ławki były odizolowane od innych - były przeznaczone dla studentów żydowskiego pochodzenia
ograniczenie liczby osób z jakiejś kategorii przy przyjmowaniu do grupy - na studia, do pracy, do stowarzyszenia itd.; w okresie międzywojennym zasada ta odnosiła się do studentów pochodzenia żydowskiego
Ukraińska Organizacja Nacjonalistyczna
Ukraińska Organizacja Nacjonalistyczna
uzdrowienie np. stosunków wśród społeczeństwa; w okresie międzywojennym w Polsce nazwa obozu politycznego zwolenników Józefa Piłsudskiego
nacjonalizm; bezkrytyczne uwielbienie własnego narodu; nienawiść do innych państw
Słowa kluczowe
mniejszości narodowe, II Rzeczpospolita, mały traktat wersalski, Ukraińcy, Żydzi, Niemcy, świat po I wojnie światowej, dzieje II Rzeczypospolitej, odbudowa państwa polskiego
Bibliografia
S. Sierpowski, Źródła do historii powszechnej okresu międzywojennego, t. 1, 1917‑1926, Poznań 1989.
R. Żebrowski, Dzieje Żydów w Polsce : wybór tekstów źródłowych 1918‑1939, Warszawa 1993.
J. Tomickiego, Polska Odrodzona 1918‑1939 : państwo, społeczeństwo, kultura, Warszawa 1982.
Seria Historia powszechna , Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011‑2019.