28.9.551 p.n.e. Konfucjusz urodził się w szlacheckiej rodzinie, która swoje korzenie wywodziła od dawnych władców królestwa Shang. W momencie narodzin Konfucjusza jego rodzina, nosząca nazwisko Kong, była już zubożała i praktycznie pozbawiona wpływów. Jeden z jego przodków, Mu Jingfu, na skutek intryg musiał opuścić Shang i emigrował do królestwa Lu. Konfucjusz przyszedł na świat jako syn Shuliana He, który miał sześćdziesiąt trzy lata i był poważanym wojskowym oraz jego siedemnastoletniej konkubiny (lub trzeciej żony), Yan Zhengzi. W starożytnych Chinach posiadanie syna było uważane za obowiązek wobec przodków i państwa. Shulian He miał dziewięć córek i jednego kalekiego, pierworodnego syna. Narodziny Konfucjusza pozwoliły mu zachować twarz. 548 p.n.e. W tym roku umarł ojciec Konfucjusza, zaś jego matka postanowiła opuścić dom, w którym się urodził. Stosunki między żonami zmarłego Shulina He były bardzo napięte, m.in. matka jego kalekiego brata o imieniu Bo Ni wszczynała awantury. W domu nie było bezpiecznie, dlatego Yan Zhengzai zabrała syna do rodzinnego Qufu. Nie zamieszkała jednak z rodzicami. Postanowiła wychowywać syna samotnie. 539 p.n.e. - 533 p.n.e. W tych latach młody Konfucjusz pobierał nauki u swojego dziadka, a także ciężko pracował, aby pomóc matce. O tych okresie niewiele wiemy. W tradycji konfucjańskiej istnieje szereg legend opisujących cudowną i niezrównaną mądrość chłopca. Większość z tych apokryficznych opowieści powstała setki lat po śmierci Konfucjusza. 532 p.n.e. - 500 p.n.e. W tych czasach Konfucjusz otrzymał swoje pierwsze stanowiska, m.in. jako zarządca państwowych stodół. Posady te były dość podrzędne, ale skrupulatność i entuzjazm do pracy spowodowały, że wyżsi rangą urzędnicy patrzyli na niego coraz przychylniej. Konfucjusz coraz częściej spotykał się też z uczonymi, pilnie studiował starożytne księgi i zadziwiał ponadprzeciętną inteligencją. Jak opowiadają konfucjańskie kroniki, w 518 r. p.n.e. spotkał się z legendarnym filozofem Lao-Tse, twórcą taoizmu. Historia ta jednak wydaje się być spreparowana przez uczniów Konfucjusza w kilkaset lat po jego śmierci. Jej celem miałoby być złagodzenie konfliktów i napięć między taoistami a konfucjanistami. W tym czasie Konfucjusz wraz ze swoimi uczniami próbował przekonywać księcia i arystokrację Lu do swoich pomysłów, reform państwowych i obyczajowych. Nie znalazł jednak posłuchu. Jako minister budownictwa i minister sprawiedliwości księstwa obserwował powolny upadek państwa. Kiedy został zastępcą kanclerza, miał nadzieję na szybkie wprowadzenie reform. Wysiłki jego i uczniów, których miał coraz więcej, znowu spełzły na niczym. W 529 r. p.n.e. umarła matka Konfucjusza. Tradycyjne źródła podają, że opłakiwał ją trzy lata, co było zgodne z ówczesnymi zwyczajami. Był już wówczas żonaty i miał syna Bo Yu. Pisał już wtedy swoje pierwsze księgi i opracowania starożytnych tekstów. 499 p.n.e. - 496 p.n.e. Arystokratyczne rodziny Ji, Meng i Shu niechętnie patrzyły na reformy Konfucjusza, które miały doprowadzić do absolutnych rządów księcia. Konfucjusz chciał, aby rozebrano mury miejskie miast będących siedzibami rodów. Jako zastępcy kanclerza łatwiej mu byłoby kontrolować poczynania rodów, którym wcale nie zależało na silniejszej pozycji księcia w państwie Lu. Lata intryg dworskich zniechęciły Konfucjusza do sprawowanego urzędu. Konfucjusz był rozczarowany także tym, że książę nie dopełniał tradycyjnych rytuałów i w zasadzie lekceważył swój urząd. Nie mógł tego jednak publicznie pokazać. Zachowanie księcia było na rękę władcom sąsiednich państw, w których interesie nie leżało potężne i zreformowane przez Konfucjusza państwo Lu. Mistrz postanowił opuścić Lu, jednak natychmiastowe odejście przyniosłoby publiczne upokorzenie władcy, któremu służył. Dlatego też Konfucjusz czekał, aż książę popełni mniejszy błąd. Niedługo potem książę zaniedbał wysłania Konfucjuszowi części mięsa ofiarnego, które należało mu się zgodnie z rytualną tradycją, a Konfucjusz pod tym pretekstem opuścił zarówno swoje stanowisko, jak i państwo Lu. 497 p.n.e. - 488 p.n.e. Ilustracja przedstawia mapę Chin. Mapa prezentuje miejsca, po których podróżował Konfucjusz. Wyruszał z Diqiu do: Kuang Chen, Shangqiu, Xinzheng, Ye, Chengfu, Qufu, Linzi. Konfucjusz rozpoczął długą tułaczkę po księstwach północno-wschodnich i środkowych Chin. Były to państwa: Wey, Song, Zheng, Cao, Chu, Qi, Chen i Cai. Wszędzie tam, wraz z uczniami, przedstawiał swoje poglądy polityczne, etyczne i filozoficzne. Nigdzie jednak nie mógł zdobyć takiej pozycji, by jego reformy wcielano w życie. Jego sława rosła, jednakże Konfucjusz był rozgoryczony i biedny. Niekiedy wraz z uczniami głodował tygodniami. 484 p.n.e. - 480 p.n.e. Konfucjusz wrócił do rodzinnego Lu, gdy miał 68 lat. Stało się to po tym, jak został zaproszony przez Ji Kangzi, głównego ministra Lu. Został jego doradcą do spraw przestępczości. Ciągle nauczał, ale jego zdrowie było w coraz gorszym stanie. W 482 r. p.n.e. zmarł jego syn Bo Yu, zaś rok później jego ukochany uczeń, Yan Hui, zaś na scenie politycznej zdarzyło się coś, co wstrząsnęło Chinami. Zabójstwo księcia Qi doprowadziło do wojny. Czas ten znany jest jako Okres Walczących Królestw. Konfucjusz zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby zaprowadzono jego reformy, wojny domowej by nie było. Jego uczniowie ginęli na polach bitew. 479 p.n.e. Rysunek przedstawia starszego mężczyznę, Azjatę, z długą brodą i wąsami, który ubrany jest w długą szatę. Zdruzgotany utratą syna Konfucjusz zmarł. Nie są znane dokładne przyczyny, ale można sądzić, że wycieńczony latami wędrówki organizm myśliciela odmówił posłuszeństwa. Konfucjusz został pochowany w Qufu. Oryginalny grób Konfucjusza na brzegu rzeki Sishui miał kształt topora i podwyższoną ceglaną platformę pomnika na ofiary, jak kadzidło z drzewa sandałowego i owoce.