1924 - 1998 Jean-François Lyotard. Francuski filozof uważany za twórcę postmodernizmu filozoficznego. Po ukończeniu studiów filozoficznych uczył w liceum w Algierii. Podczas II wojny światowej pracował jako sanitariusz. Początkowo związany był z lewicą marksistowską, która, krytykując radziecką wersję komunizmu, poszukiwała innej jego postaci. W latach sześćdziesiątych rozpoczął pracę na uczelniach paryskich, w tym na Sorbonie, w 1986 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, na Uniwersytet Kalifornijski w Irvine oraz Uniwersytet Yale. Przełomowa w karierze Lyotarda okazała się praca Kondycja ponowoczesna. Raport o stanie wiedzy (1979), uważana za moment narodzin filozoficznego postmodernizmu. W tej i innych pracach filozof ogłosił zmierzch wielkich narracji, wyczerpanie się projektu oświeceniowego i koniec wiary w racjonalny postęp. Za jego najważniejsze prace uważa się również dzieła: Poróżnienie (1983), Postmodernizm dla dzieci (1985), Wzniosłość i awangarda (1986). Zdjęcie przedstawia starszego mężczyznę o szczupłej twarzy. Mężczyzna jest siwowłosy, ma zaczesaną do tyłu fryzurę. Mężczyzna ma wydatny nos i zmarszczki na twarzy. Spogląda w górę. Ubrany jest w jasną koszulę. Za mężczyzną znajduje się ściana z półkami. 1926 - 1984 Michel Foucault Francuski filozof, historyk i socjolog uważany za jednego z najwybitniejszych intelektualistów powojennej Francji, często zaliczany do przedstawicieli filozoficznego postmodernizmu i poststrukturalizmu, od czego się zazwyczaj odżegnywał, określając siebie najchętniej mianem historyka myślenia. Po ukończeniu w 1951 r. studiów w École Normale Supérieure w Paryżu Foucault najpierw uczył francuskiego i literatury francuskiej, później zaś pełnił funkcje kulturalne, związane z popularyzowaniem kultury francuskiej (w latach 1958—1959 kierował Instytutem Francuskim w Warszawie). Punktem zwrotnym w życiu zawodowym Foucaulta była brawurowa obrona rozprawy doktorskiej w 1962 r. Był profesorem na uniwersytetach w Clermont-Ferrand, w Tunisie, a także na eksperymentalnym Uniwersytecie Vincennes pod Paryżem. W 1970 r. został wybrany do Collège de France, gdzie specjalnie dla niego utworzono katedrę historii systemów myślenia — funkcję tę sprawował do śmierci. W tym okresie sporo też podróżował w związku z wykładami na amerykańskich uczelniach oraz zaangażowaniem politycznym (w 1982 r. przyjechał z konwojem sanitarnym do Polski, by wesprzeć ruch Solidarności).
Do najważniejszych jego prac zaliczamy dzieła: Choroba umysłowa a psychologia (1954), Historia szaleństwa w dobie klasycyzmu (1961), Narodziny kliniki (1963), Archeologia wiedzy (1969), Nadzorować i karać(1975), Historia seksualności (1984). 1929 - 2007 Jean Baudrillard Francuski socjolog i filozof kultury uważany za jednego z czołowych przedstawicieli i inicjatorów postmodernizmu w obszarze nauk społecznych. Ukończył germanistykę i początkowo pracował jako nauczyciel języka niemieckiego. Stopniowo jego zainteresowania zwróciły się w stronę socjologii, z której obronił doktorat w 1966 r., a następnie rozpoczął pracę na Uniwersytecie Paris-X Nanterre. W 1986 r. przeniósł się do Instytutu Badań i Informacji Socjoekonomicznych. Przez wszystkie te lata sporo publikował, rozwijając oryginalne teorie społeczeństwa postindustrialnego i konsumpcyjnego, koncepcję symulakrów oraz analizując współczesne wydarzenia polityczne (Wojny w Zatoce nie było, 1991). Charakteryzował go pesymizm, wyrażający się w przekonaniu o niezrozumiałości rzeczywistości ludzkiej oraz niemocy rozumu i świadomości wobec zła, które narzuca się nam poprzez struktury symboliczne i systemy władzy. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych prace Baudrillardazyskały znaczny rozgłos i zostały przetłumaczone na kilkanaście języków. Często krytykowano go za niejasność wywodów i przeładowanie ich niezrozumiałą terminologią.
Do jego najważniejszych prac zalicza się: Społeczeństwo konsumpcyjne, jego mity i struktury (1970), O uwodzeniu (1979), Symulakry i symulacja (1981), Przejrzystość zła (1990), Duch terroryzmu: Requiem dla Twin Towers (2002), Pakt jasności: O inteligencji zła (2004). Zdjęcie przedstawia starszego mężczyznę o owalnej twarzy. Mężczyzna jest siwowłosy, ma wysokie czoło, nosi okulary. Ubrany jest w zielonkawy sweter, pod którym ma założoną koszulę. Mężczyzna ma splecione ręce. Za nim znajduje się jasna ściana oraz drzwi. 1930 - 2004 Jacques Derrida Francuski filozof (ur. w Algierii, w rodzinie żydowskiej) uważany za najważniejszego przedstawiciela poststrukturalizmu i postmodernizmu w filozofii, jakkolwiek sam niechętnie używał tego ostatniego określenia. Filozofią interesował się jeszcze w czasach swojej młodzieńczej edukacji, czytywał wówczas Nietzschego, Rousseau, Sartre’a i Camusa. Od 1951 r. studiował filozofię w École Normale Supérieure, a w 1957 r. był stypendystą Uniwersytetu Harvarda. Od początku lat sześćdziesiątych pracował jako wykładowca. Pisał bardzo intensywnie. W 1967 r. opublikował trzy prace, które przyniosły mu rozgłos. Były to: Pismo i różnica, Głos i fenomen oraz O gramatologii. Przyjął w nich postawę krytyczną i destrukcyjną wobec tradycji filozofii zachodniej. Od tego czasu dużo podróżował, wykładając na wielu liczących się europejskich i amerykańskich uczelniach. Oprócz wspomnianych książek opublikował także: Marginesy filozofii (1982), Of Spirit: Heidegger and the Question(1987). Rysunek przedstawia starszego mężczyznę o pociągłej twarzy, na której widoczne są liczne zmarszczki. Mężczyzna jest siwowłosy, ma fryzurę zaczesaną ku górze. Ubrany jest w garnitur. W dolnym prawym rogu ilustracji znajduje się odręczny podpis oraz data. 1931 - 2007 Richard Rorty Amerykański filozof, jeden z najważniejszych przedstawicieli nurtu postmodernistycznego, określanego w jego przypadku także jako neopragmatyzm lub postpragmatyzm w filozofii. Studiował filozofię na uniwersytetach w Chicago i Yale. Nauczał na uniwersytecie w Princeton, Uniwersytecie Stanforda i Uniwersytecie Virginia. Jego pierwszą głośną pracą było dzieło Filozofia a zwierciadło natury (1979), gdzie zdiagnozował zmierzch reprezentacjonistycznego modelu wiedzy — umysł ludzki nie jest zwierciadłem, w którym po prostu odbija się świat taki, jaki jest, a prawda to zawsze uwarunkowany historycznie stan umysłu człowieka.
Do jego najważniejszych prac zalicza się również dzieła: Przygodność, ironia, solidarność (1989) oraz Achieving Our Country: Leftist Thought in Twentieth-Century America(1998).