Ilustracja interaktywna. Obraz przedstawia uśmiechniętego mężczyznę ze złotym zębem, czarną brodą z wąsami oraz błędnym wzrokiem skierowanym na wprost. Pod spodem jest palące się ognisko oraz owinięta niebieskim materiałem postać. Ma twarze ze zmarszczkami, krągłymi policzkami i drugim podbródkiem. Tło obrazu jest czarne.
Opis punktów znajdujących się na ilustracji:
1. Woland. Pojawia się ze swoją świtą diabłów i przedstawia się jako profesor. Organizuje w Teatrze Variétés pokaz czarnej magii wraz z jej demaskacją. Poprzez prowokowanie publiczności do działań podyktowanych najniższymi instynktami chce odsłonić prawdziwe oblicze moskiewskiego społeczeństwa. Zachowuje pewien dystans do pozostałych postaci i zdarzeń. Nieco wyniosły – jest równocześnie magiem i mędrcem, który pomaga zrozumieć świat poprzez ukazywanie reguł, które nim rządzą.
2. Behemot. Behemot jawi się jako postać przewrotna, o wyglądzie kota lub człowieka o kociej twarzy. Zachowuje się w sposób nonszalancki i niecodzienny:

„[…] na pufie po jubilerowej rozwalił się w nonszalanckiej pozie trzeci kompan, przerażających rozmiarów czarny kocur z kieliszkiem wódki w jednej łapie i widelcem – na który zdążył już nadziać marynowany grzyb – w drugiej”.
_{Indeks dolny Michaił Bułhakow, Mistrz i Małgorzata, Warszawa 2017, s. 112.}

Prawdziwa postać Behemota to „[…] szczuplutki chłopak, demon – paź, najwspanialszy błazen, jakiego znał świat”.
_{Indeks dolny Michaił Bułhakow, Mistrz i Małgorzata, Warszawa 2017, s. 517.}
3. Fagot-Korowiow. Korowiow vel Fagot jawi się u boku szatana Wolanda jako jego tłumacz. Służąc Wolandowi, wypełnia swoją pokutę. Postać w kraciastej marynarce to tak naprawdę rycerz, który kiedyś szydził z sił piekielnych, a teraz służy szatanowi. Był kompanem Behemota. Postać dość zabawnie wyglądająca, wysokiego wzrostu i wątłej postury, o małej głowie i podciągniętych wysoko spodniach, spod których widoczne były skarpety.

„I wtedy skwarne powietrze zgęstniało przed Berliozem, i wysnuł się z owego powietrza przezroczysty, nad wyraz przedziwny obywatel. Malutka główka, dżokejka, kusa kraciasta marynareczka utkana z powietrza… Miał ze dwa metry wzrostu, ale w ramionach wąski był i chudy niepomiernie, a fizys, proszę zauważyć, miał szyderczą”.
_{Indeks dolny M. Bułhakow, Mistrz i Małgorzata, Warszawa 2017, s. 10–11.}
4. Azazello. Azazello był poważny i wykonywał trudne zadania dla Wolanda, np. namawiał Małgorzatę do podpisania paktu z diabłem, a ostatecznie otruł tytułowych bohaterów.

„[...] był niewielkiego wzrostu, płomiennie rudy, posiadał wielki kieł, na sobie zaś miał wykrochmaloną koszulę, pasiasty garnitur w dobrym gatunku, na nogach lakierki, a na głowie melonik. Krawat jaskrawy. Zdumiewające było to, że z kieszonki, w której mężczyźni zwykle noszą chusteczki lub wieczne pióra, wystawało mu ogryzione kurze udko”.
_{Indeks dolny M. Bułhakow, Mistrz i Małgorzata, Warszawa 2017, s. 305.}
5. Hella. Postać Helli to demoniczna współtowarzyszka Wolanda, któremu często usługiwała. Nie jest uznawana za jedną z wcieleń diabła. Występuje raczej jako kobieta-wampir z blizną na szyi. W świecie Bułhakowskiej powieści funkcjonuje na nieco innych zasadach niż pozostałe demony – świadczy o tym chociażby fakt, że nie pojawia się w końcowej scenie odlotu głównych bohaterów ku piątemu wymiarowi.
Często ukazywała się jako naga kobieta albo jako trup:

„Dziewczyna zaczęła się spieszyć, wsunęła w lufcik rudą głowę, rękę wyciągnęła, jak mogła najdalej, zaczęła drapać paznokciami dolny baskwil i potrząsać ramą. Dłoń jej wydłużyła się, jak gdyby była z gumy, i przybrała trupio-zielonkawą barwę. Wreszcie zielone palce trupa uchwyciły rączkę baskwila, przekręciły ją i okno zaczęło się otwierać. […] Okno rozwarło się na oścież, ale zamiast nocnego chłodu i aromatu lip wtargnęła do pokoju piwniczna woń. Nieboszczka weszła na parapet. Rimski wyraźnie widział ciemne plamy rozkładu na jej piersiach”.
_{Indeks dolny M. Bułhakow, Mistrz i Małgorzata, Warszawa 2017, s. 214.}