Ilustracja przedstawia prawy półprofil mężczyzny. Ma zaczesane do góry włosy z zakolami, rzadkie wąsy oraz lekko garbaty nos na pociągłej twarzy. Mężczyzna ubrany jest w koszulę z szerokim kołnierzem.
Włodzimierz Barwicki, portret Juliusza Słowackiego
Źródło: domena publiczna.
Juliusz Słowacki (1809–1849) – poeta, dramaturg, jeden z najwybitniejszych twórców polskiego romantyzmu. Urodził się 4 września 1809 r. w Krzemieńcu na Wołyniu. Ojciec przyszłego wieszcza, Euzebiusz Słowacki, był nauczycielem wymowy i poezji w Gimnazjum Wołyńskim, a także guwernerem rodziny Poniatowskich. Zmarł, kiedy Juliusz miał 5 lat, przekazując mu swój majątek oraz śmiertelną chorobę, gruźlicę, z którą Słowacki borykał się do końca życia.
Pracował dużo i intensywnie, wypracował swój własny styl, chociaż często zarzucano mu naśladownictwo. W ciągu swojego krótkiego, niespełna 40‑letniego życia, napisał 13 dramatów, 20 poematów, kilkaset utworów poetyckich, listów oraz jedną powieść. Był także twórcą systemu filozoficznego (filozofia genezyjska).
Juliusz Słowacki. Wieszcz, którego nie chcieliśmy
Kiedy żył, tylko nieliczni rozumieli wielkość jego talentu. Słowacki tworzył przecież w cieniu wielkiego Adama Mickiewicza, którego uważano za niedościgłego herosa literatury. Nie doceniano młodszego poety tym bardziej, że ośmielił się z Mickiewiczem nie zgadzać i forsować konkurencyjne poglądy. Na pogrzeb Słowackiego przyszła garstka przyjaciół, ale żaden z nich „nie uczcił choćby słowem jednym pamięci największego mistrza rymów polskich”, jak pisał Zygmunt Krasiński.
Również Cyprian Kamil Norwid złożył poecie pośmiertny hołd: „odszedł już od nas ten arcymistrz słowa, ten najpotężniejszy rzeźbiarz posągów duchów, który czterdzieści poematów jak czterdzieści piramid na pustyni świata po sobie zostawił”.
slow Źródło: Juliusz Słowacki. Wieszcz, którego nie chcieliśmy, dostępny w internecie: https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/2575869,Juliusz-Slowacki-Wieszcz-ktorego-nie-chcielismy.
R1I8uhyatK1Fu1
Schemat przedstawia najsłynniejsze utwory Juliusza Słowackiego. Składa się z połączonych ze sobą bloków. Na górze jest blok: Juliusz Słowacki (1809–1849). Ochodzą od niego dwa elementy: dramaty romantyczne oraz utwory liryczne. Elementy należące do dramatów romantycznych to: Kordian (1834) oraz Fantazy. Elementy należące do utworów lirycznych to: Rozłączenie, Hymn, Testament mój oraz Grób Agamemnona. Opis punktów znajdujących się na schemacie: 1. Kordian: - bohater romantyczny - wędrówka w poszukiwaniu wartości - jednostkowy czyn - „Polska Winkelriedem narodów!” - polemika z Mickiewiczem 2. Fantazy: - ironia romantyczna - rozrachunek z romantyzmem - obnażanie konwencji romantycznych - parodia romantycznych wzorów życia. 3. Rozłączenie, Hymn, Testament mój: - motyw wędrówki - „choroba wieku” - melancholia - rozrachunek z życiem - przesłanie do potomnych. 4. Grób Agamemnona: - motywy antyczne - symbole: Cheronea i Termopile - ocena polskiej rzeczywistości - „dusza anielska” w czerepie rubasznym.
Schemat przedstawia najsłynniejsze utwory Juliusza Słowackiego. Składa się z połączonych ze sobą bloków. Na górze jest blok: Juliusz Słowacki (1809–1849). Ochodzą od niego dwa elementy: dramaty romantyczne oraz utwory liryczne. Elementy należące do dramatów romantycznych to: Kordian (1834) oraz Fantazy. Elementy należące do utworów lirycznych to: Rozłączenie, Hymn, Testament mój oraz Grób Agamemnona. Opis punktów znajdujących się na schemacie: 1. Kordian: - bohater romantyczny - wędrówka w poszukiwaniu wartości - jednostkowy czyn - „Polska Winkelriedem narodów!” - polemika z Mickiewiczem 2. Fantazy: - ironia romantyczna - rozrachunek z romantyzmem - obnażanie konwencji romantycznych - parodia romantycznych wzorów życia. 3. Rozłączenie, Hymn, Testament mój: - motyw wędrówki - „choroba wieku” - melancholia - rozrachunek z życiem - przesłanie do potomnych. 4. Grób Agamemnona: - motywy antyczne - symbole: Cheronea i Termopile - ocena polskiej rzeczywistości - „dusza anielska” w czerepie rubasznym.
Najsłynniejsze utwory Juliusza Słowackiego
Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Zofia StefanowskaSłowacki jako nowoczesny inteligent
RsNBWrvw2svuI1
Ilustracja przedstawia pocztówkę. W centralnym miejscu znajduje się popiersie Słowackiego umieszczone na wysokim cokole. Poeta ma wysokie czoło, gęste włosy i wąsy. Pod pomnikiem tłum ludzi. Mają uniesione głowy, patrzą na popiersie poety. Niektórzy unoszą ręce w geście wiwatowania. Trzymają w nich kapelusze i zielone wieńce. Dwie kobiety ubrane w długie, białe suknie stoją pod pomnikiem. Jedna z nich składa wieniec, druga — stojąca za nią — kwiaty. W prawym dolnym rogu pocztówki jest kilkoro dzieci.
Apoteoza Słowackiego, reprodukcja obrazu Juliusza Zubera na pocztówce wyd. w latach 1910 –1930
Źródło: domena publiczna.
Tryb życia Słowackiego, sposób uprawiania przez niego poezji był rażąco różny od stereotypustereotypstereotypu romantycznego poety, natchnieniowca, tworzącego w sposób spazmatycznyspazmatycznyspazmatyczny. Mogę sobie wyobrazić, jak denerwowało emigrantów to, że Słowacki stale pisze, a w dodatku względnie stale publikuje. Złośliwości na ten temat pełno zresztą w wypowiedziach ówczesnych. Warte zastanowienia, że zdarza się je czytać i dziś. Profesjonalizmu, który uznaje się za naturalny u współczesnego nam pisarza, nie toleruje się u poety romantycznego, u romantycznego wieszcza. W moim przekonaniu rola wieszcza nie leżała Słowackiemu. Nie leży i dzisiaj; tu widzę przyczynę dystansu, a nawet niechęci, a jaką część przynajmniej historyków literatury odnosi się do Słowackiego. Interesujące, że z katalogu negatywnych opinii towarzyszących poecie za życia powracają te, że zarozumiały, że egotystaegotystaegotysta, że samotnik itd., nie powraca tylko zarzut braku narodowości. Znów aktualizuje się przypisane Mickiewiczowi powiedzenie o kościele bez Bogakościół bez Bogakościele bez Boga. Piękna forma, wirtuozeria – tak, słyszymy dziś. Brak jednak idei. [...] Część, być może, nieporozumień w recepcjirecepcjarecepcji Słowackiego wynika stąd, że jest to pisarz wyjątkowo skryty, prawie nieprzenikniony. Opinia romantycznego liryka źle przystaje do jego wierszy wypełnionych nienagannie sformułowaną retoryką, świetnych wersyfikacyjnie, spuentowanych w ostatnich wersach. W takich wierszach jak Hymn („Smuto mi, Boże”), Testament mój, Na sprowadzenie prochów Napoleona, tak świetnie zrobionych i tak gładkich, nie jest łatwo doczytać się pod patosem – emocji samego autora. Liryzmu Słowackiego trzeba szukać”.
inteligent Źródło: Zofia Stefanowska, Słowacki jako nowoczesny inteligent, [w:] Juliusz Słowacki – poeta europejski, red. M. Cieśla-Korytowska, W. Szturc, A. Ziołowicz, Kraków 2000, s. 12–14.
spazmatyczny
mający charakter ataku nerwowego
egotysta
człowiek przesadnie zajmujący się własną osobą
kościół bez Boga
Słowacki pisał w liście do matki z 3 września 1832 roku: Jeden z Polaków mówił mi zdanie, jakie dał Mickiewicz o moich dwu tomikach... powiedział, że moja poezja jest śliczna, że jest to gmach piękną architekturą stawiony, jak wzniosły kościół – ale w kościele Boga nie ma….
Słownik
dramat romantyczny
dramat romantyczny
dramat powstały w okresie romantyzmu, charakteryzujący się swobodną konstrukcją akcji, łączeniem pierwiastków fantastycznych z historycznymi oraz komicznych z tragicznymi
recepcja
recepcja
(łac. receptio – odbiór) przyjmowanie lub przyswajanie kogoś lub czegoś, na przykład utworu literackiego lub twórczości danego pisarza w kolejnych epokach
stereotyp
stereotyp
(gr. stereo – stężały, twardy; typos – wzorzec, odcisk) utrwalony w powszechnej świadomości pogląd na jakiś temat; wyobrażenie o człowieku, grupie społecznej lub narodzie oparte na niepełnych lub nieprawdziwych faktach