wiązanie chemiczne, polegające na uwspólnieniu pary elektronowej pomiędzy dwoma związanymi atomami; atomy połączone tym wiązaniem cechują się wysoką elektroujemnością i niewielką różnicą elektroujemności; w przypadku większej różnicy elektroujemności niż $\mathrm{0,4}$, obserwuje się polaryzację wiązania ($\to$ wiązanie kowalencyjne spolaryzowanewiązanie kowalencyjne spolaryzowanewiązanie kowalencyjne spolaryzowane)

przypadek wiązania kowalencyjnego pomiędzy dwoma atomami, wyraźnie różniącymi się elektroujemnością (więcej niż $\mathrm{0,4}$); jako górną granicę różnicy elektroujemności przyjmuje się $\mathrm{1,7}$ (powyżej tej wartości $\to$ wiązanie jonowewiązanie jonowewiązanie jonowe), należy jednak zwrócić uwagę na charakter związku – substancja, która posiada wiązania kowalencyjne spolaryzowane, tworzy cząsteczki

oddziaływanie o charakterze elektrostatycznym pomiędzy jonami: przyciąganie różnoimiennych jonów i odpychanie jednoimiennych; substancja jonowa występuje w postaci kryształu jonowego, w którym każdy jon oddziałuje z pozostałymi w krysztale – jest to więc wiązanie niekierunkowe

oddziaływania pomiędzy cząsteczkami warunkujące niektóre właściwości fizyczne, jak np. temperatura wrzenia; najsilniejsze oddziaływania międzycząsteczkowe (około $100 \frac{\text{kJ}}{\text{mol}}$) są słabsze od najsłabszych wiązań chemicznych (kilkaset $\frac{\text{kJ}}{\text{mol}}$); ze względu na energię oddziaływania, można je uszeregować: wiązania wodorowe (kilkadziesiąt $\frac{\text{kJ}}{\text{mol}}$), oddziaływania van der Waalsa (poniżej kilku $\frac{\text{kJ}}{\text{mol}}$)

oddziaływania o charakterze niekowalencyjnym pomiędzy atomem wodoru, który jest związany bezpośrednio z silnie elektroujemnym atomem o małym promieniu atomowym ($\text{F}$, $\text{O}$, $\text{N}$); obecność wiązań wodorowych pomiędzy cząsteczkami zazwyczaj znacznie podwyższa temperaturę wrzenia

grupa oddziaływań o charakterze elektrostatycznym, różniących się energią; są obecne pomiędzy wszystkimi cząsteczkami/atomami, natomiast ze względu na swoją nieznaczną energię, uwzględniane są jedynie w przypadku braku innych, silniejszych oddziaływań; najsilniejsze oddziaływania van der Waalsa występują pomiędzy dipolami trwałymi; energia tych oddziaływań maleje wraz z polarnością cząsteczki oraz wiązań; najsłabsze wiązania van der Waalsa występują pomiędzy atomami helowców i wynikają z oddziaływania pomiędzy chwilowymi dipolami, utworzonymi na skutek chwilowych zaburzeń rozkładu gęstości elektronowej wokół atomów gazów szlachetnych