Przeczytaj
Powtórzenie wiadomości
Poznane wcześniej reguły kompozycji:
trójpodział,
symetria:
pozioma,
pionowa,
radialna,
translacyjna,
wypełnienie kadru,
ramy,
negatywna przestrzeń,
odległość od fotografowanego obiektu,
przekątne i trójkąty,
minimalizm,
fotografowanie ruchu,
fotografowanie oczu,
reguła horyzontu.
Krótko scharakteryzuj każdą regułę kompozycyjną.
Podsumowanie
Głębia ostrości
Głębia ostrości to ostrość obrazu przed i za fotografowanym obiektem. Duża głębia ostrości oznacza, że ostry jest pierwszy plan, plan w środku i plan tylny. W skrócie – ostre jest całe zdjęcie. Tej głębi używa się zwykle w fotografii krajobrazowej.
Wąska lub mała głębia ostrości oznacza, że tło jest rozmyte, a głębia ostrości jest w jednym miejscu. W ten sposób obiekt naprawdę wyróżnia się na zdjęciu, odróżnia się od tła. Mała głębia ostrości często jest używana w portretach.
Warstwy
Sztuka fotografii usiłuje trójwymiarowy świat zamknąć w dwóch wymiarach. Pomagają w tym warstwywarstwy.
Jeśli fotografia krajobrazu została wykonana zgodnie ze sztuką, będziesz w stanie wyróżnić kolejne warstwy kompozycji.
Zapoznaj się ze zdjęciem. Wskaż, co wchodzi w skład kolejnych warstw fotografii.
Warstwy tworzą wrażenie głębi i przestrzeni.
Warto jednak pamiętać, że mniej znaczy więcej, a nadmiar warstw sprawi, że fotografia przestanie być interesująca i stanie się nieczytelna.
Linie prowadzące
Wyróżniamy kilka typów linii prowadzących:
przekątne,
pionowe,
poziome,
krzywe.
Każdy typ buduje inny nastrój.
Mogą posłużyć do stworzenia ramy lub zbudowania głębi, a także do przedstawienia ruchu.
Złota proporcja
Najbardziej podstawowym założeniem złotej proporcji jest takie podzielenie odcinka na dwie części, aby stosunek długości dłuższej z nich do krótszej był taki sam, jak całego odcinka do części dłuższej. Stosunek ten powinien wynosić w przybliżeniu 1,618 (jest to liczba phi). Więcej o złotej proporcji możesz przeczytać w e‑materiale Ciąg FibonacciegoCiąg Fibonacciego.
Słownik
automatyczna ekspozycja, czyli automatyczne dobranie wartości ekspozycji do otaczających warunków
(ang. white balance), balansem kolorów nazywamy proces kompensacji kolorów obrazu dla temperatury barwowej oświetlenia, którym dysponujemy podczas wykonywania zdjęcia
inaczej: korpus aparatu
rozmycie obiektów znajdujących się poza głębią ostrości
wskaźnik stopnia reagowania filmu fotograficznego na światło; odpowiednie dobranie filmu do fotografowanej sceny może być kluczowe w uzyskaniu pożądanego efektu; wiodącym standardem jest ISO; im wyższa wartość, tym film jest bardziej czuły na światło
parametr oprogramowania aparatu decydujący o stopniu reagowania matrycy na światło; daje możliwość rozjaśnienia sceny, choć przy wyższych wartościach efektem ubocznym często jest tzw. ziarno; parametr ISO nie powinien stanowić substytutu prawidłowego oświetlenia sceny, a jedynie dodatkową pomoc w uzyskaniu pożądanego efektu
wykres odzwierciedlający liczbę punktów o danej jasności w trzech kategoriach: czerń (lewa strona wykresu), szarość (środek) i biel (prawa strona); w prawidłowo wykonanym zdjęciu wykres powinien rosnąć od zera, osiągać szczytowy poziom w okolicy środka i opadać do zera po prawej stronie; odstępstwa od tego wskazania mogą być sygnałem o błędzie w oświetleniu lub o nieprawidłowych ustawieniach aparatu
układ elementów zestawionych ze sobą w taki sposób, aby tworzyły harmonijną całość
element obiektywu odpowiedzialny za precyzyjne odmierzanie czasu, przez jaki światło pada na materiał światłoczuły
fotografie wykonane w warunkach niewystarczającego oświetlenia są zbyt ciemne, pozbawione rzeczywistych kolorów, a zawarte na nich szczegóły zlewają się ze sobą i są niewidoczne dla odbiorcy
układ optyczny przenoszący obraz sceny do dalszej części urządzenia
sposób oddania trójwymiarowych obiektów i przestrzeni na płaszczyźnie
fotografie wykonane w warunkach nadmiaru światła mogą są zbyt jasne, pozbawione szczegółów i prawidłowego kontrastu barw
część obiektywu, regulująca średnicę otworu w obiektywie – wartość przysłony jest odwrotnie proporcjonalna do ilości światła padającego na materiał światłoczuły
obiektywna miara wrażenia barwy określonego źródła światła, wyrażana w kelwinach, np. temperatura barwowa świecy 2000 K, światło dzienne 5200‑5500 K, cień 7000‑8000 K
warstwy na fotografiach są tworzone przez zapewnienie pierwszego planu, środka z tematem oraz tła elementów; gdy jedna warstwa nachodzi na drugą, oko widza automatycznie je rozdziela i widzi głębię obrazu; dodatkowo różne warstwy i plany zdjęcia mogą wykorzystywać różne zasady kompozycji
przybliżenie fotografowanej sceny przy wykorzystaniu oprogramowania aparatu; korzystając z tej funkcji należy pamiętać, że uzyskany obraz jest jedynie powiększeniem tego już uchwyconego na matrycy, co może powodować, że fotografia będzie nieostra
możliwość przybliżania fotografowanej sceny za pomocą przesunięcia soczewek obiektywu aparatu; to najlepsza dostępna metoda przybliżania, ponieważ gwarantuje zapis fotografii z pełnym wykorzystaniem potencjału matrycy