Ingmar Bergman Laterna magica

Jak wszyscy chodzący do kościoła we wszystkich czasach wpatrywałem się w obrazy na ołtarzu, w tabernakulum, w krucyfiks, malowane okna i malowidła na ścianach. Był tam Jezus i łotrzy we krwi i mękach, Maria wsparta na ramieniu Jana, oto syn twój, oto matka twoja. Maria Magdalena, jawnogrzesznica, kto spał z nią ostatnio? Rycerz gra w szachy ze Śmiercią. Śmierć ścina Drzewo Życia, wystraszony biedak siedzi na wierzchołku i załamuje ręce. Śmierć prowadzi długi taneczny korowód do Krainy Ciemności, trzyma kosę jak sztandar, pospólstwo tańczy, a kuglarz się ociąga. Diabły podtrzymują ogień, do którego wpadają grzesznicy. Adam i Ewa odkryli swoją nagość. Oko Boga zezuje z zakazanego drzewa. Niektóre wnętrza kościołów są jak akwaria, nie ma pustego miejsca, wszędzie żyją i pienią się ludzie, święci, prorocy, aniołowie, diabły i demony. Tu i ówdzie na murach i sklepieniach kłębi się dym. Rzeczywistość i urojenie stopiły się w jedno. Grzeszniku, zobacz swoje dzieło, zobacz, co czeka za węgłem, zobacz cień za twoimi plecami!

Byłem przez kilka lat nauczycielem w szkole aktorskiej w Malmö, mieliśmy mieć pokaz,  ale nie wiedzieliśmy, co zagrać. Wtedy przyszły mi na myśl mury kościelne z mojego dzieciństwa i te obrazy na nich. W parę popołudni napisałem małą sztukę, którą nazwałem „Malowidło na drewnie”, z odpowiednimi rolami dla każdego adepta. Najdorodniejszy student był niestety najmniej uzdolniony, wybierał się do operetki. Miał zagrać rycerza, Saraceni odcięli mu język, był niemy.

„Malowidło na drewnie” stało się z czasem „Siódmą pieczęcią”, filmem, nierównym, bliskim memu sercu, bo zrobionym w prymitywnych warunkach olbrzymim nakładem sił i chęci. W mrocznym lesie wiedźmy, gdzie zostaje ona stracona, można między drzewami dostrzec okna wieżowca na Rasunda. Pochód biczowników przeszedł przez plac po rozbiórce, na którym miano wznieść nowe laboratorium. Scena z tańcem śmierci pod ciemną chmurą powstała w szalonym tempie, kiedy większość aktorów skończyła już prace w tym dniu. Wózkarze, elektrycy, charakteryzator i dwaj letnicy, którzy w ogóle nie wiedzieli, o co chodzi, musieli przebrać się w kostiumy skazańców. Zastosowano niemą kamerę i sfilmowano scenę, nim chmura się rozeszła.

1 Źródło: Ingmar Bergman, Laterna magica, Warszawa 1991, s. 229–230.

Henryk Rekus Numerologia. Systemy numerologiczne

Jest to najbardziej tajemnicza, magiczna i mistyczna liczba. Stąd jej związek z ludźmi, którzy parają się tajemnicami i pozostają na uboczu zwykłych, codziennych spraw. Nie da się jej utworzyć przez mnożenie przez inne liczby, a pomnożona przez siebie samą nie utworzy liczby pomiędzy Jedynką a Dziesiątką.
Niemal w każdej kulturze świata przydaje się Siódemce szczególne znaczenie, a co siódmy rok uważa się za przełomowy. Po zakończeniu sześcioletniego cyklu, w siódmym następuje przełom. Kończy się jakiś etap, a zaczyna nowy. […]
W wielu krajach nie tylko siódmy dzień tygodnia uważany jest za święty (w tym dniu Bóg, według koncepcji judeochrześcijańskiej, odpoczął po zakończeniu stworzenia), ale także każdy siódmy rok. Bóg wskazać miał Siódemkę jako święty dzień odpoczynku po sześciu dniach pracy oraz po wszelkich sześcioetapowych cyklach rozwojowych, np. po zakończeniu sześciocyklicznej i sześciosferycznej sfery doświadczeń indywidualnych i zbiorowych żywych istot i ludzkości na Ziemi (symbolizowanej przez Zodiak i domy), kiedy to osiąga ona pewną dojrzałość i zasługuje na odpoczynek. Dlatego liczba ta jest zwieńczeniem i ozdobą wszelkich cykli sześcioetapowych.
Siedem dni trwa faza Księżyca. Siódmy dzień stworzenia świata (shabbat) był dniem odpoczynku Boga. Co siedem lat wymieniane są wszystkie komórki w organizmie człowieka (człowiek odradza się fizycznie jakby na nowo, według duchowego wzorca). 1120 lat przed Chrystusem wzniesiono siedmiopiętrową wieżę babilońską.

Miasto medyjskie Ekbatana sprzed 2700 lat otoczone było siedmioma murami. Siedem lat trwa kwadra cyklu Saturna obwieszczająca siedem lat „tłustych” i siedem lat „chudych”.
Siódemka to liczba kryzysowa, widoczna w długich i krótkich cyklach, np. w czasie chorób. […]
Siedem ramion ma świecznik żydowski, a lira Apollina siedem strun. Tyle samo jest otworów w jego flecie i tyle jest barw w widmie świetlnym. […]
Siódemka to wielość i wieczność.
Modlitwa Ojcze nasz zawiera siedem próśb, a Duch Święty ma siedem darów. Siedem jest cnót i siedem grzechów głównych. Dlatego ojcowie Kościoła nazywali Siódemkę liczbą pełni i doskonałości.

Rzym został wzniesiony na siedmiu pagórkach. Mówi się o siedmiu cudach świata, siedmiu głowach Hydry, siedmiu morzach, siedmiu górach, siedmiu lasach, siedmiu rzekach, siedmiu pustyniach, siedmiu tonach w oktawie, siedmiu dniach tygodnia, siedmiu niebach, siedmiu sztukach wyzwolonych (gramatyka, retoryka, dialektyka, arytmetyka, geometria, astronomia, astrologia, muzyka), siedmiu pięknych dziewczętach i siedmiu pięknych chłopcach ateńskich składanych na pożarcie Minotaurowi (władcy „ziemskiego labiryntu”, w który wcielają się żywe istoty) i siedmiu mędrcach przed tronem Najwyższego.

2 Źródło: Henryk Rekus, Numerologia. Systemy numerologiczne, Białystok 2008, s. 185–186.