Olga Tokarczuk Prawiek i inne czasy

Bóg tworzył Czwarty Świat w zapamiętaniu, które niosło mu ulgę w boskim cierpieniu.
Kiedy stworzył człowieka, oprzytomniał – takie wrażenie ten na nim zrobił. Porzucił więc dalsze stwarzanie świata – bo czyż mogło być coś doskonalszego? – i teraz, w swoim boskim czasie, podziwiał własne dzieło. Im głębiej sięgał wzrok Boga w ludzkie wnętrze, tym gorętsza rozpalała się w Bogu miłość do człowieka.
Lecz człowiek okazał się niewdzięczny, zajął się uprawą ziemi, płodzeniem dzieci, i nie zwracał uwagi na Boga. Wtedy w boskim umyśle pojawił się smutek, z którego sączyła się ciemność.
Bóg zakochał się w człowieku bez wzajemności.
Boska miłość, jak każda inna, była uciążliwa. Człowiek zaś dojrzał i postanowił uwolnić się od natrętnego kochanka. „Pozwól mi odejść – powiedział.
– Daj mi poznać świat na mój własny sposób i zaopatrz mnie na drogę”.
„Nie poradzisz sobie beze mnie – rzekł Bóg człowiekowi. – Nie odchodź”.
„Daj spokój” – powiedział człowiek, a Bóg z żalem przychylił mu gałąź jabłoni.
Bóg został sam i tęsknił. Śniło mu się, że to on wygnał człowieka z raju, tak bardzo bolała go myśl, iż został porzucony.
„Wróć do mnie. Świat jest straszny i może cię zabić. Spójrz na trzęsienia ziemi, na wybuchy wulkanów, na pożary i potopy” – grzmiał z deszczowych chmur.
„Daj spokój, poradzę sobie” – odpowiedział mu człowiek i poszedł.

tok Źródło: Olga Tokarczuk, Prawiek i inne czasy, Warszawa 1996.