Przeczytaj
Co to jest bibliografia?
Bibliografia jest uporządkowanym alfabetycznie wykazem materiałów źródłowych (np. książek, artykułów, publikacji z internetu), z których korzystamy przy pisaniu pracy. Bibliografię możemy podzielić na literaturę przedmiotuprzedmiotu i podmiotupodmiotu. Literaturę podmiotu stanowią utwory literackie i inne teksty kultury, które omawiamy w swojej pracy. Literatura przedmiotu to opracowania (słowniki, encyklopedie, publikacje tematyczne), na które powołujemy się w swoim tekście.
PrzypisyPrzypisy są krótkimi uwagami do fragmentów naszej pracy. Możemy w nich zamieszczać dodatkowe informacje, objaśnienia, komentarze albo opisy źródeł, z których pochodzą myśli lub cytaty zapisane w pracy. Przypisy znajdują się najczęściej u dołu strony lub na końcu pracy, a kierują nas do nich odsyłacze (liczby) zawarte w tekście głównym. Choć zasady sporządzania bibliografii i przypisów są znormalizowane, dopuszcza się pewną dowolność, np. w zakresie interpunkcji. Ważne jest, aby zachować konsekwencję raz obranego zapisu.
Skąd wziąć informacje?
Przygotowując bibliografię, zbieramy informacje do opisu bibliograficznego książki. Informacje te czerpiemy przede wszystkim ze strony tytułowej oraz stopki redakcyjnej książki. Opis bibliograficzny rozpoczynamy od podania nazwiska i imienia autora publikacji, następnie zapisujemy tytuł kursywą, wydawnictwo, miejsce i rok wydania.
Mickiewicz Adam, Pan Tadeusz, Wydawnictwo L, Kraków 2005.
Jeśli chcemy umieścić w bibliografii prace, które powstały pod czyjąś redakcją, zapis rozpoczynamy od tytułu, po tytule zapisujemy skrót pod red. i podajemy inicjał imienia, nazwisko redaktora, wydawnictwo, miejsce oraz rok wydania.
Glosariusz od Młodej Polski do współczesności, pod red. T. Patrzałka, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1991.
Jeśli wskazujemy w literaturze artykuł umieszczony w pracy zbiorowej, przed podaniem podstawowych informacji o książce umieszczamy szczegóły dotyczące samego artykułu, na końcu zapisu wskazujemy strony, na których znajduje się artykuł (Nazwisko Imię, Tytuł artykułu, [w:] Tytuł książki, pod red. I. Nazwisko, wydawnictwo, miejsce, rok wydania, s. ...-...).
Dłuska Maria, Sylabizm, [w:] Poetyka. Zarys encyklopedyczny, pod red. Z. Kopczyńskiej, IBL, Wrocław 1956, s. 345–386.
W sytuacji, gdy artykuł jest częścią czasopisma, pomijamy oznaczenie [w:], zamieszczamy natomiast tytuł czasopisma ujęty w cudzysłów (Nazwisko Imię, Tytuł artykułu, „Tytuł czasopisma” rok, numer, zeszyt, s. ...-...).
Ćwik Władysław, Mikołaj Sęp Szarzyński. Żywot i dzieła, „Pamiętnik Literacki” 1907, nr 6, s. 288.
Zapis przypisów różni się tym od zapisu pozycji w bibliografii, że zamiast imienia autora wpisujemy inicjał, zawsze też wskazujemy stronę lub strony publikacji, do których odwołujemy się w naszej pracy (I. Nazwisko, Tytuł książki, wydawnictwo, miejsce, rok wydania, s.). Aby uniknąć powtórzeń stosujemy skróty (np. dz. cyt., tamże).
Słownik
wykaz bibliograficznych utworów literackich i innych tekstów kultury, na które powołujemy się w swoim tekście
obejmuje publikacje lub ich części, będące opracowaniami (słowniki, encyklopedie, publikacje tematyczne)
inaczej odnośnik, to uwaga do oznaczonego fragmentu naszej pracy. W przypisach mogą się znaleźć dodatkowe informacje, objaśnienia, komentarze albo opisy źródeł, z których pochodzą myśli lub cytaty zapisane w pracy
publikacja, która stanowi zamkniętą całość (np. książka)
publikacja, która ukazuje się częściami, w pewnych odstępach czasu, związana wspólnym tytułem (np. czasopismo)