Proces ten prowadzony jest w temperaturze zdecydowanie wyższej niż temperatura wrzenia tego metalu ($\mathrm{1179,4} \text{K}$), dlatego też cynk wydzielany jest w postaci par, które następnie skraplają się w ceramicznym odbieralniku łączącym się z muflą oraz w metalowym pojemniku ($\mathrm{692,7} \text{K}$), gdzie kondensuje w postaci pyłu cynkowego. Tak otrzymany cynk surowy jest zanieczyszczony ołowiem, kadmem oraz żelazem. W celu jego oczyszczenia przeprowadza się rafinację, na przykład na drodze frakcjonowanej destylacji.

Kolumny do tego procesu zawierają dużą ilość ogniotrwałych półek. Dolne ich końce ogrzewane są z zewnątrz gazem ziemnym. Natomiast górne są chłodne po to, aby skroplić i zawrócić metale o wyższych temperaturach wrzenia.

Destylacja ta przebiega w dwóch etapach. Początkowo następuje oddzielenie cynku i kadmu od ołowiu. W tym celu ciekły cynk jest doprowadzony do pierwszej kolumny, a tam wraz z kadmem jest oddestylowywany. W drugim etapie odbywa się oddzielenie kadmu od cynku. Mieszanina ta ulega skropleniu i trafia do drugiej kolumny (o niższej temperaturze), z której wydzielany jest kadm w postaci stopu cynkiem.

W wyniku etapu drugiego otrzymywany jest cynk wysokogatunkowy (SHG) o czystości $\mathrm{99,995}\%$. W pierwszym natomiast metal (GOB), który zawiera zanieczyszczenia w postaci: ołowiu, cyny, arsenu, żelaza, antymonu i miedzi.

Metoda hydrometalurgiczna rozpoczyna się podobnie, czyli od wyprażenia rud siarczkowych. Proces ten przebiega w temperaturze $950 \text{K}$, dlatego w jego wyniku otrzymywany jest tlenek cynku i siarczan($\text{VI}$) cynku. Następnie wyprażoną rudę poddaje się ługowaniu rozcieńczonym kwasem siarkowym($\text{VI}$) i dla otrzymanego roztworu przeprowadza się elektrolizę. W jej wyniku na katodzie wydzielany jest cynk, a na anodzie tlen. Katodę stanowi aluminiowa blacha, a anodę – ołów (lub stop ołowiu z $1\%$ srebra). Na katodzie zachodzi redukcja cynku:

Na anodzie utlenianie:

Całość procesów podsumowuje poniższe równanie:

Z równania reakcji wynika, że jednym z produktów powinien być kwas siarkowy($\text{VI}$). Tak jednak się nie dzieje, ponieważ proces przerywany jest zanim cały cynk ulegnie wydzieleniu. Powodem tego są różne procesy uboczne towarzyszące zmianie składu elektrolitu w trakcie elektrolizy. Niewykorzystany w pełni elektrolit wykorzystywany jest do ponownego wytrawiania rudy.

Porównując obydwa procesy, należy podkreślić, że proces hydrometalurgiczny dostarcza cynk o większej czystości i jest procesem znacznie bardziej ekonomicznym niż proces pirometalurgiczny.

Z punktu widzenia warunków fizykochemicznych, elektroliza wodnego roztworu siarczanu cynku, zgodnie z szeregiem napięciowym metaliszereg napięciowy metaliszeregiem napięciowym metali, powinna prowadzić do wydzielenia się wodoru (wyższy potencjał standardowy) na katodzie przed cynkiem. Jednak ze względu na nadnapięcienadnapięcienadnapięcie wodoru, jego wydzielenie, m.in. na cynku (oraz na aluminium), jest możliwe dopiero po zastosowaniu wyższych napięć. Dlatego też, sterując odpowiednio napięciem elektrolizującym ($\mathrm{2,35} \text{V}$), można otrzymać w tym procesie cynk przed wodorem. Kluczowe w tym aspekcie są czynniki, takie jak:

• gładka powierzchnia katody (wówczas nadnapięcie wodoru jest większe);

• odpowiednie stężenie jonów cynku (ich niedobór obniża nadnapięcie, należy mieszać roztwór elektrolitu);

• czystość wydzielanego cynku (utrzymuje wysokie nadnapięcie wodoru);

• temperatura (wzrost powoduje obniżenie nadnapięcia);

• dodatek w postaci koloidów (powoduje wzrost nadnapięcia wodoru);

• gęstość prądu (większa gęstość skutkuje wyższym nadnapięciem).