Pascal był przekonany o słabości, ograniczeniach i zawodności rozumu. Nie pominął jednak jego roli w ludzkiej aktywności. Uważał, że człowiek jest gdzieś pośrodku drogi pomiędzy prawdą i fałszem, złem i dobrem, szczęściem i cierpieniem. Kondycja człowieka jest dla Pascala ze wszech miar nędzna, a zarazem dramatyczna czy tragiczna, gdyż człowiek zdaje sobie sprawę ze swojego położenia. Ta świadomość dramatu własnej egzystencji jest jednocześnie świadectwem wielkości człowieka:

Człowiek jest zatem, według słynnego aforyzmu Pascala,

Jest istotą myślącą i czującą, pragnącą przekroczyć własne ograniczenia. Kieruje swe myśli ku przyszłości i pragnie przyspieszyć jej urzeczywistnienie. W ten sposób Pascal, wychodząc od krytyki rozumu, stał się paradoksalnie jego obrońcą i apologetą. Uświadamianiu sobie przez człowieka własnej małości wobec nieskończoności towarzyszy pewność nieuniknionej śmierci.

Pascal twierdził, że rozum człowieka nie jest w stanie przeniknąć nieskończoności, lecz podpowiada wiarę w istnienie „przedmiotu nieskończonego i niezmiennego”, jakim jest Bóg. Rozum nie jest w stanie przeniknąć ukrytej istoty Boga, o którym nie wiemy, czy istnieje, ani jaka jest jego natura. Człowiek, według Pascala, nie wiedząc nic o istnieniu czy nieistnieniu Boga, musi postawić się w sytuacji wyboru. Ma dwie możliwości:

1. albo założyć, że Boga nie ma,

2. albo założyć, że Bóg istnieje, i żyć według konsekwencji tego założenia.

Nie można, zdaniem Pascala, uchylić się od rozstrzygnięcia, wybór ten jest konieczny. Pascal sam rozstrzyga ten zakład na korzyść istnienia Boga, argumentując, że przy założeniu, że Bóg istnieje, niewiele się traci w świecie doczesnym, osiąga się zaś w konsekwencji życie wieczne i nieskończone szczęście. Jeśli natomiast przyjąć, że Boga nie ma, zysk w doczesności jest niewielki, a strata w perspektywie wieczności – ogromna. Z tego swoistego rachunku zysków i strat wynikać miało, że opłaca się żyć tak, jakby Bóg istniał. Podstawą tego rozumowania Pascala było przekonanie o tym, że ostatecznie Bóg nagrodzi wierzących, a ukarze wątpiących. Pascal nie przedstawił dowodu na istnienie Boga, lecz dowód na zasadność wiary w Boga.

Etyka Pascala była pochodną tezy o nędzy kondycji człowieka. Twierdził, że zasady moralne, prawne i obyczajowe są względne. Ich źródeł dopatrywał się we wrodzonym egoizmie człowieka, jego obłudzie i dążeniu do przyjemności.
Filozof łączył kategorie dobra i cnoty z „prawdziwą wiarą”, jaką było dla niego chrześcijaństwo. Wielokrotnie sięgał do Biblii, by przytaczać argumenty dla swoich rozważań. Daleki był przy tym od jednoznacznej interpretacji Biblii. Twierdził, że wszystko, co w niej zawarte, jest wieloznaczne. Tłumaczył, że osoba niewierząca nie doszuka się w niej argumentów dających pewność prowadzącą do wiary, a osoba wierząca nie znajdzie dość argumentów, by osiągnąć pewność wiary, lecz zyska argumenty, by jej przeczyć.