Kiedy n = 1, liczba stereoizomerów wynosi 2Indeks górny 1  Indeks górny koniec¹ = 2.

Gdy cząsteczka posiada jeden atom chiralny, utworzone stereoizomery są enancjomeramienancjomeryenancjomerami.

RONoZCwyanKdO

Na ilustracji są dwa wzory, pomiędzy nimi jest pionowa przerywana linia. Wzór po lewej stronie: atom węgla łączy się u góry z COOH, na dole po lewej stronie z grupą H indeks dolny 3 C, po prawej wiązaniem klinowym narysowanym liniami przerywanymi z atomem wodoru, poniżej wiązaniem klinowym z grupą OH. Wzór po prawej stronie pionowej linii: atom węgla łączy się u góry z HOOC. Na dole po lewej stronie wiązaniem klinowym przerywanym z atomem wodoru, poniżej którego jest wiązanie klinowe do HO. Po prawej stronie na dole jest wiązanie pojedyncze do C H indeks dolny trzy.

Kiedy n = 2, liczba stereoizomerów wynosi 2Indeks górny 2  Indeks górny koniec² = 4.

Gdy cząsteczka posiada dwa atomy chiralne, liczba możliwych stereoizomerów wynosi cztery lub mniej. W przypadku, gdy związek tworzy mniej stereoizomerów niż cztery, to obok pary enancjomerów tworzy także diastereoizomerdiastereoizomerydiastereoizomer - czyli w sumie trzy stereoizomery.

(gr. cheír „ręka”) cecha obiektów chemicznych polegająca na tym, że cząsteczka wyjściowa nie pokrywa się ze swoim odbiciem w płaskim zwierciadle – nie można obu cząsteczek nałożyć na siebie na drodze obrotu ani przesunięcia

tzw. atom chiralny; atom pierwiastka, połączony z czterema różnymi podstawnikami, oznaczany symbolem gwiazdki (*)

izomery przestrzenne, które różnią się ułożeniem atomów w przestrzeni; klasyfikuje się je na kilka sposobów; mogą to być: konformery (cząsteczki przechodzące wzajemnie w siebie przez obrót wokół pojedynczych wiązań), izomery konfiguracyjne (cząsteczki nie przechodzące wzajemnie w siebie przez obrót, ale przez zerwanie i odtworzenie wiązań ), izomery optyczne (należą do nich enancjomery i diastereoziomery)

(gr. enantios „przeciwne, odwrotne”, meros „fragment”) izomery, które mają się do siebie tak, jak przedmiot do swego odbicia w zwierciadle płaskim i tworzą parę nienakładalnych na siebie cząsteczek chemicznych; posiadają te same właściwości fizyczne; skręcają płaszczyznę światła spolaryzowanego o tę samą wartość kąta, ale w przeciwnym kierunku

stereoizomery, które nie są własnymi odbiciami lustrzanymi

związek chiralny (posiadający atom asymetryczny), który posiada zdolność do skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego w prawo lub lewo

kąt skręcenia płaszczyzny płaszczyzny światła spolaryzowanego, wyrażony w stopniach, gdy długość rurki polarymetrycznej z roztworem substancji optycznie czynnej wynosi 1 dm, a stężenie roztworu c=1 $\frac{\mathrm{g}}{{\mathrm{cm}}^3}$; skęcalność właściwa często oznaczana jest symbolem $[\alpha {]}_{\mathrm{D}}$, jeżeli pomiar był prowadzony przy użyciu lampy sodowej (światło o długości fali 589 nm, to tak zwana linia D widma par sodu, czyli światło żółte emitowane przez lampy sodowe); wartość skręcalności właściwej przy określonej długości fali jest zależna od temperatury, dlatego nad literą D wstawia się liczbę, która oznacza temperaturę, np. $[\alpha {]}_D^{20}$

(łac. configuratio „ukształtowanie”, „porównanie”) sposób rozróżniania i nazewnictwa izomerów optycznych na podstawie rozmieszczania podstawników wokół asymetrycznego atomu węgla

Sposób przejścia po podstawnikach wokół asymetrycznego atomu określa się, przemieszczając się od podstawnika o najwyższym pierwszeństwie do podstawnika o najniższym pierwszeństwie, gdy:

• przejście odbywa się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, to konfiguracja absolutna jest oznaczana literą R (od łac. rectus – prawy);

• przejście odbywa się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, to konfiguracja absolutna oznaczana jest literą S (od łac. sinister – lewy)